Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Maszkaron" jest trochę jak narkotyk. Ale nie należy do tych, które mają potencjalne właściwości prozdrowotne, jak psychodeliki czy marihuana. Bardziej przypomina dopalacze czy nawet rosyjskiego "krokodyla". Z dwóch powodów:
1. Wciąga - moim zdaniem nawet bardzo, pochłonęłam tę książkę w dwa dni.
2. Skutecznie zabija radość i chęć do życia - to nie ulega jakiejkolwiek wątpliwości.
Moje pieczołowicie pielęgnowane dobre samopoczucie psychiczne zostało "Maszkaronem" zmiażdżone. Z jednej strony spycha on empatyczne umysły w przepaść nihilizmu, z drugiej jednak wzbudza autodestrukcyjną masochistyczną przyjemność. Główna bohaterka wiedzie karykaturalnie nędzne i beznadziejne życie. Jest wyraźnie przerysowana, podobnie jak widziany jej oczami świat, ale podejrzewam, że dokładnie taki był zamysł. Cała historia stanowi hiperbolę, karykaturę, za pomocą której autorka przedstawia problem społecznego wykluczenia i kwintesencję uczucia, jakim jest głęboka nienawiść, przy okazji drwiąc sobie z różnych współczesnych trendów. Czy polecam "Maszkarona"? Szczerze nie mam pojęcia, bo wzbudza we mnie jednocześnie zachwyt i odrazę, co prawdopodobnie miało z resztą przyświecać tej turpistycznej powieści.

"Maszkaron" jest trochę jak narkotyk. Ale nie należy do tych, które mają potencjalne właściwości prozdrowotne, jak psychodeliki czy marihuana. Bardziej przypomina dopalacze czy nawet rosyjskiego "krokodyla". Z dwóch powodów:
1. Wciąga - moim zdaniem nawet bardzo, pochłonęłam tę książkę w dwa dni.
2. Skutecznie zabija radość i chęć do życia - to nie ulega jakiejkolwiek...