Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest coś pięknego w tej książce. Coś naprawdę uroczego. Coś ponadczasowego i uniwersalnego. Coś nieuchwytnego bądź tylko ledwie dotykalnego… Jakaś tajemnica, niepojęty splot, w którym banalność i powszechność urasta do rangi niezwykłości i niepowtarzalności indywidualnego ludzkiego doświadczenia.

Na przestrzeni wieków powiedziano o miłości tak wiele, iż wydaje się, że więcej dodać nie można – a już z pewnością w powieści. Zwątpiłam prawie, że współcześnie doczekam się prostego, ale nie naiwnego utworu prozatorskiego o ludzkiej miłości. Alessandro D'Avenia uratował moją nadzieję.

Leo, Beatrice i Silvia są blisko życia i dlatego poruszają serce. Mają swoje przywary, irytujące zachowania (chociaż mnie one albo bawiły albo rozczulały), „święte prawdy życia”, projekcje marzeń. Są jak tysiące nastolatków na całym świecie, także w Polsce. I choćby wkurzał nas ich sposób bycia lub wyrażania się, najwyższy czas zrozumieć – taka jest dzisiejsza młodzież. Piękna, ale i wewnętrznie bardzo zagubiona, żyjąca w bałaganie, za którego sporą część odpowiedzialni są dorośli z ich najbliższego otoczenia.

To nie jest powieść na miarę arcydzieła. Zresztą, nie pretenduje ku temu, nie ma takich aspiracji. Jej siła polega na przedstawieniu prawdziwego uczucia, w którym każdy może się przejrzeć jak w lustrze. Nie trzeba od razu przeżywać tak dramatycznych wydarzeń jak Leo, wystarczy przypomnieć sobie własne porażki, łzy, zachwyty i bicie serca, by dostrzec głęboką analogię między fikcją a swoim życiem. Bo pytania, które zadają sobie Leo, Beatrice i Silvia nie dotyczą abstrakcyjnych pojęć. Są żywe, pulsujące, niecierpiące zwłoki i żądające natychmiastowej odpowiedzi. Gdy usiądziemy na czerwonej ławce w parku, faktycznie zrozumiemy, że niewiele różnimy się od bohaterów „Białej jak mleko…”.

Wielość cytatów, które można wypisać z książki, być może niebezpiecznie upodabnia ją do tak samo uwielbianych, jak i nienawidzonych dzieł Pabla Coelho. Możliwe, jednakże ja konsekwentnie starałam się bronić przed tym odczuciem. Jeżeli nawet jest to prawdą, tym razem przymknęłam na to oko.

Miłość jest czerwona. Przyjaźń jest niebieska. Biel nie musi oznaczać próżni. Śmierć może być początkiem. Alessandro D'Avenia jest na najlepszej drodze, by w przyszłości stworzyć coś jeszcze bardziej wartościowego.

Jest coś pięknego w tej książce. Coś naprawdę uroczego. Coś ponadczasowego i uniwersalnego. Coś nieuchwytnego bądź tylko ledwie dotykalnego… Jakaś tajemnica, niepojęty splot, w którym banalność i powszechność urasta do rangi niezwykłości i niepowtarzalności indywidualnego ludzkiego doświadczenia.

Na przestrzeni wieków powiedziano o miłości tak wiele, iż wydaje się, że...