Listy to trudna dla mnie lektura, rzadko je czytam.
W tym przypadku, korespondencja jest wyjątkowo trudna, bo są to listy z więzienia (z długich pobytów w więzieniu czy internowaniu - w sumie prawie 10 lat). Tematyka listów jest zawężona, ograniczona cenzurą. Gdyby pisali o wszystkim co dla nich istotne, wprost, listy by do nich po prostu nie dotarły. Książka ma dużą wartość historyczną i emocjonalną. Mamy tu pełen wachlarz uczuć. Dla mnie ogromnie ciekawe były informacje o lekturach, jakie czytał Jacek Kuroń w więzieniu, a jest ich sporo i bardzo różnorodne. Odnajdziemy w tych listach morze wartości, miłości, mądrości, wierności, cierpienia, tęsknoty, czułości i troski. Życzyłabym każdemu takiego uczucia i wsparcia w tak trudnym czasie. Wielka, prawdziwa , bezgraniczna miłość.

Listy to trudna dla mnie lektura, rzadko je czytam.
W tym przypadku, korespondencja jest wyjątkowo trudna, bo są to listy z więzienia (z długich pobytów w więzieniu czy internowaniu - w sumie prawie 10 lat). Tematyka listów jest zawężona, ograniczona cenzurą. Gdyby pisali o wszystkim co dla nich istotne, wprost, listy by do nich po prostu nie dotarły. Książka ma dużą...

Wielka Miłość jest możliwa!
Dokładnie taka, pisana dużymi literami. Leży przede mną fizyczny, realny, namacalny dowód potwierdzający moją tezę. To zbiór listów między Jackiem Kuroniem a jego żoną Grażyną, którą nazywał po swojemu Gają, Gajką, Gaszką. A potem jeszcze piękniej. Tak pięknie, jak tylko można tę niezwykłość oddać w apoteozie istoty ludzkiej.
Znając przeszłość polityczną Jacka Kuronia, jego wieloletnie i wielokrotne odsiadywanie wyroków w więzieniu i czasy internowania (to ostatnie dotyczy również jego żony i syna) nie dziwił mnie fakt, że jedyną formą systematycznego kontaktu w czasach PRL-u, były listy i grypsy. Uzbierało się ich kilkaset z lat 1965-1982. Ku mojemu zaskoczeniu, mało w nich polityki, trochę realiów więziennych oraz wzmianek o warunkach życia w socjalistycznej Polsce i wreszcie rozmyślań psychologiczno-historiozoficznych, których cenzura zabroniła umieszczać, grożąc wstrzymaniem korespondencji. Bo trzeba wiedzieć, że listy czytali cenzorzy, a one same podlegały ściśle określonym nakazom i zakazom – ograniczona liczba słów, rozmiar kartki i liter, określone odstępy między linijkami i narzucona treść. Te zastawione przez władzę zasieki musieli tak umiejętnie omijać, by poczuć w zdaniach siebie. Swój zapach i dotyk.
Nie było to łatwe!
Zarówno Jacek, jak i Gaja, buntowali się przeciwko temu, dając wyraz swojej frustracji. Świadomość istnienia osób trzecich podczas dialogów toczonych na papierze, intymnych rozmów między sercami, irytowała ich. Czasami doprowadzała do konfliktu wartości między miłością do siebie a nienawiścią "do tych nieoficjalnych czy raczej nieprzewidzianych w oficjalnej procedurze czytelników". Eufemistycznie rzecz ujmując – chciałoby się tutaj dodać. Odrzucając wstyd i poczucie upodlenia, pisali nadal, systematycznie. Bez tego nie mogli oddychać. Stworzyli obraz miłości, na podstawie którego można nie tylko udowodnić jej istnienie, ale i podać receptę na jej ciągłość, wysoką temperaturę i rozkwit. Czytana w wyznaniach, ale i między wierszami podczas śledzenia historii ich związku, wzajemnych relacji, postaw czy zachowań. Jednak Jacek nie miał ochoty dzielić się nią, pisząc – "jestem w tej dziedzinie cholernym egoistą, nie potrafię się martwić, że tak niewielu ludzi znajduje tę receptę, a tylko bardzo się cieszę, że myśmy ją znaleźli". Bo ich miłość, ta z pierwszych lat poznania się, wbrew logice i procesom psychologicznym, nie gasła. Wręcz przeciwnie. Stale rosła, rozwijała się, rozpłomieniała i wybuchała na nowo, wciąż od nowa rozkochując ich w sobie. Permanentnie tkwili na etapach oczarowania i się zakochania. Oboje mieli świadomość jej wyjątkowości, niemalże daru, który otrzymali, a który sprawiał, że żal im było tych wszystkich nieobdarowanych.
Jacek i Gaja poznali się na obozie harcerskim w 1955 roku w Wolinie. Ona miała lat 15, a on 21. Cztery lata później się pobrali. Od tego momentu ich uczucie było z roku na rok silniejsze. Po ośmiu latach małżeństwa Jacek pisał – "mijają lata, już osiem, a to, co było między nami, jest coraz większe, silniejsze, piękniejsze. Chyba możemy powiedzieć, że jesteśmy szczęśliwi". Po dziesięciu latach napisał – "Minęło już dziesięć lat, a przez cały czas, co rok, co dzień kocham Ciebie coraz to więcej i więcej. Brzmi to trochę szlagierowato, ale Ty przecież wiesz, że to prawda…" By po latach piętnastu zauważyć – "A my przeżywamy miłość piętnastego roku i wciąż jesteśmy zdziwieni i opętani tym, co jest w nas. Coraz większe, coraz bardziej kolorowe…"
Gajka dla Jacka była wszystkim!
Dosłownie. Wszystko, co robił, włącznie z polityką, robił dla niej, z myślą o niej, poprzez nią i dzięki niej. Postawił ją na najwyższym szczeblu swoich priorytetów, wyżej niż politykę, i o zgrozo!, wyżej niż samego Boga, zwracając się do niej – ty moje wszystko, Boże ty mój, Przenajświętsza Panienko i Madonno Boleściwa. Pisał do niej – "Mam w życiu wiele wartości, dla których warto żyć, ale wszystkie te wartości są tylko Twoim odbiciem. Nawet ja – taki, jaki jestem dziś – to też Twój innobyt. Cały mój świat jest tylko Twoim innobytem. Jak widzisz, wyznaję taką jakąś religię, monizm idealistyczny. Istniejesz tylko Ty, a reszta jest Twoją ideą". I w tym sensie mieli wszystko prócz jednego – czasu, by tę miłość przeżyć do końca. Gaja zmarła w szpitalu, gdy Jacek był internowany. Pozwolili mu na jeden dzień pobyć z żoną. Na drugi dzień Gaja odeszła. Nie doczekali się spełnienia jedynego marzenia – "Kiedyś, kiedyś, kiedy będziemy już zupełnie staruteńcy, będziemy z dobrotliwą wyrozumiałością patrzeć na ten czas, który dziś nam się wydaje apokalipsą".
Czasem dziesięciu lat rozłąki, po którym pozostały listy i grypsy.
Intymne, tęskne, wzruszające, emocjonalne, jak dotyk… Listy, które uchylają rąbka tajemnicy bycia szczęśliwym razem, a którą Jacek nazywa ogólną teorią miłości powstałą na bazie tęsknoty. Pomimo a może wbrew codzienności, która potrafi spłycić wszystko, poszarzeć świat, doprowadzić do uczucia spowszednienia, uczynić banalnym, nieatrakcyjnym i nudnym. Jednym słowem – jakiego użył Jacek – zezwyczajnieć.
We wszystkim, więc również w miłości.
Nie zdradzę odkrytej w tych listach recepty na Wielką Miłość. Wspomnę tylko o jednym – szansę na nią ma każdy, kto kochał, kocha lub będzie kochał. Reszta zależy od obdarowanych nią. Od świadomości, że "miłość nie jest świętem. Jest pracą. Jest też bólem, strachem, gniewem, żalem, zgryzotą…" Ciężarami, których nie wolno unikać, lecz je dźwigać.
Jacek i Gaja pokazali, jak tego dokonać.
Razem.
naostrzuksiazki.pl

Wielka Miłość jest możliwa!
Dokładnie taka, pisana dużymi literami. Leży przede mną fizyczny, realny, namacalny dowód potwierdzający moją tezę. To zbiór listów między Jackiem Kuroniem a jego żoną Grażyną, którą nazywał po swojemu Gają, Gajką, Gaszką. A potem jeszcze piękniej. Tak pięknie, jak tylko można tę niezwykłość oddać w apoteozie istoty ludzkiej.
Znając przeszłość...

Jest to chyba jedna z najpiękniejszych historii miłosnych. Jacek Kuroń spędził w więzieniu w sumie prawie 10 lat. W tym czasie wymienili do siebie prawie 400 listów, oczywiście przechodzàcych przez cenzurę. Jego żona wspierała go cały czas. Pomagała, towarzyszyła myślom, słowom, wspomnieniom. W “Listach” widać jak bardzo się kochali, nadawali sens swemu życiu. Sposób w jaki do siebie piszà jest przepiękny, wzruszajàcy. “Listy” oddajà również trudy i troski dnia codziennego w tamtym okresie czasu. Zadziwia mnie i porusza do głębi ta ogromna siła miłości obojga, będāca motorem pracy intelektualnej Jacka Kuronia w więzieniu, a Gai na wolności.

Jest to chyba jedna z najpiękniejszych historii miłosnych. Jacek Kuroń spędził w więzieniu w sumie prawie 10 lat. W tym czasie wymienili do siebie prawie 400 listów, oczywiście przechodzàcych przez cenzurę. Jego żona wspierała go cały czas. Pomagała, towarzyszyła myślom, słowom, wspomnieniom. W “Listach” widać jak bardzo się kochali, nadawali sens swemu życiu. Sposób w jaki...

Wzruszające, piękne..pełne ciepła i miłości...mówiąc kolokwialnie "zatkało mnie" przy lekturze.

Wzruszające, piękne..pełne ciepła i miłości...mówiąc kolokwialnie "zatkało mnie" przy lekturze.

Piękne i smutne.Tyle w tych listach miłości, tyle uczuć, tyle ciepła tyle tęsknoty - wreszcie szlachetności i przyzwoitości (co trzeba podkreślić , bo czasy były bardzo nieprzyzwoite). Czasem miałem poczucie, że jest to korespondencja zbyt intymna, żebym ją czytał jako osoba postronna... Im dłużej czytałem tym bardziej byłem wkurzony - na tamte czasy, tamtych ludzi i tamten system. Najbardziej - gdy czytałem listy z 1982 roku - kiedy Gaja chorowała - wiedząc, że tęsknota w nich zawarta nie znajdzie spełnienia na wolności.

Piękne i smutne.Tyle w tych listach miłości, tyle uczuć, tyle ciepła tyle tęsknoty - wreszcie szlachetności i przyzwoitości (co trzeba podkreślić , bo czasy były bardzo nieprzyzwoite). Czasem miałem poczucie, że jest to korespondencja zbyt intymna, żebym ją czytał jako osoba postronna... Im dłużej czytałem tym bardziej byłem wkurzony - na tamte czasy, tamtych ludzi i tamten...

"Pa, moje wszystko"...Można oglądać komedie romantyczne i w nie nie wierzyć, można czytać poezje i uważać, że to wymysł nadwrażliwców. Można się zakochiwać i nie ufać, że piękno przetrwa. Można nie zauważać zapachu lata i nie umieć się nim dzielić. Można nie czuć, można się od niej odgrodzić. Można. Jednak listy Grażyny i Jacka to miłość, której nie można podważyć. Piękna, wielka, prawdziwa, spisana. Pomaga wierzyć lub cieszyć się miłością, którą się ma, że jest jej więcej. Książka dla tych, którzy uważają, że miłość jest normą, ale też dla tych, którzy uważają, że miłość jest wyjątkiem. Bo przecież Jacek i Gaja nie mogli być tak wyjątkowi i jedyni, mimo iż sami tak o sobie pisali. Miłości nam wszystkim.

"Pa, moje wszystko"...Można oglądać komedie romantyczne i w nie nie wierzyć, można czytać poezje i uważać, że to wymysł nadwrażliwców. Można się zakochiwać i nie ufać, że piękno przetrwa. Można nie zauważać zapachu lata i nie umieć się nim dzielić. Można nie czuć, można się od niej odgrodzić. Można. Jednak listy Grażyny i Jacka to miłość, której nie można podważyć. Piękna,...

Niesamowita. Tak wielka dawka miłości i mądrości zgromadzona w korespondencji dwojga bliskich sobie osób. Piękne jest to jak potrafili przekazywać sobie ciepło pomimo świadomości cenzury i radzić sobie z taką tęsknotą przez długie lata.

Niesamowita. Tak wielka dawka miłości i mądrości zgromadzona w korespondencji dwojga bliskich sobie osób. Piękne jest to jak potrafili przekazywać sobie ciepło pomimo świadomości cenzury i radzić sobie z taką tęsknotą przez długie lata.