Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak, książka ma się ukazać 20 lutego. Ale, ale, ale... powstała na bazie bloga, którego Aneta prowadziła przez długi czas. Na szczęście natknąłem się na niego w odpowiednim momencie to jest zanim przepadł wskutek założeń redaktorskich. Bardzo duża szkoda, że jej internetowa strona wygasła. Chyba, że tylko mi nie chce się załadować. Fajnie by było, gdyby Aneta miała miejsce w sieci, które ciągle jest jej, z jej zapiskami, opowieściami, refleksjami spisywanymi nieraz na gorąco. A na razie zostajemy z wydaniem papierowym ksiązki.

Zapis ostatnich lat życia, bogactwo przeżyć, uczuć, dramat, sen, jawa, krew, lektury, podróże, spotkania, upojenie życiem i desperacja z bezsilności wobec bólu. Mnóstwo życia - mięcha, które jednak jest poddawane bezlitosnej analizie ale i życiodajnej syntezie.

Że zacytuję kawałek:

"2 października 2017 roku piłam z przyjaciółmi. Minęły dwa lata. Nie jest to co prawda jeszcze sukces wart odnotowania w statystykach przeżywalności na Wikipedii, ale ja cieszę się bardzo. Wciąż żyję, a zakładałam, że mogę już nie żyć. „Październik 2017” w październiku 2015 roku był jak lot na Marsa, niemal niemożliwy do wyobrażenia.

Chciałabym te dwa lata jakoś podsumować, ale nie jest to możliwe. Nie ma puenty ani pozytywnego przesłania. Dwie chemie, każda trwająca po sześć miesięcy, sprawiły że w trakcie tych dwóch lat miałam tylko rok normalnego życia. Ten drugi, chemiczny był normalny w połowie: dwa tygodnie na chemię, wymiotowanie i igły, dwa na wszystko inne. Były to dwa lata bólu, strachu, łez i przemożnego pragnienia krzyku. Dwa lata wściekłości. Poczucia, że świat wokół mnie niewzruszenie biegnie dalej, a mój stanął w miejscu i w tym zatrzymanym świecie jestem sama.[...]

Śmiertelna choroba nie jest tylko egzystencjalnym rozmyślaniem i kontemplacją wartości życia, choć fakt – nigdy wcześniej nie odczuwałam mojego życia tak intensywnie. Choroba jest ciężarem trudnym do zniesienia, jest paraliżem sił witalnych, zamrożeniem życia za życia. Naprawdę nie warto dopiero wtedy.
Jeśli coś warto, to wiedzieć o tym, że jesteśmy śmiertelni. Wiedzieć, nie pamiętać, bo gdy się wie naprawdę, to się tego nie zapomni. A jednocześnie nie chodzi o to by cały czas o tym myśleć, dobrze mi było bez tej perspektywy. Życie jest dużo bardziej różnorodne niż jeden człowiek, jeden dzień i jedna myśl, na przykład, o tym, że się umrze. Enjoy."


Cieszę, że blog Anety zostanie wydany i udostępniony szerszej publiczności, to znaczy większa szansa, że ktoś zauważy okładkę na jakiejś witrynie niż odkryję ją w internetach(w sumie już nie aktualne), a bardzo warto, bo to bezcenna rzecz.

Bierzcie i czytajcie.

Tak, książka ma się ukazać 20 lutego. Ale, ale, ale... powstała na bazie bloga, którego Aneta prowadziła przez długi czas. Na szczęście natknąłem się na niego w odpowiednim momencie to jest zanim przepadł wskutek założeń redaktorskich. Bardzo duża szkoda, że jej internetowa strona wygasła. Chyba, że tylko mi nie chce się załadować. Fajnie by było, gdyby Aneta miała miejsce...

Chciałbym napisać o książce, która stała się dla mnie jak szklanka zimnej wody w czasie dręczącego bezlitośnie upału(por. Gide, Pokarmy ziemskie str.19). 

Książka Pokarmy ziemskie są świadectwem sylwetki pisarza nieustannie szukającego siebie, niezaspokojonego, niezmordowanego tropiciela własnej tożsamości. Gide jest przykładem pisarza w pełni nonkonformistycznego, idącego pod prąd wzorcom mieszczańskich cnót.

Jego książka za każdym razem krzyczy we mnie swoimi imperatywami i radykalizmem, szarpie mną i dramatycznie wzywa mnie, bym wstał, zaciągnął na siebie niedbale ubranie i pognał w zapomniane od ludzi zakątki, tak po prostu, bez celu, a może w nadziei zyskania większej wolności i przestrzeni w sobie.

Ta książka to owładające ekscytacją i zniewoleniem wezwanie, byśmy zapomnieli to wszystko, czego nas nauczono, ku czemu nas przeznaczono, na rzecz przejmujących zniecierpliwieniem i zapałem ścieżek wolności. Wolności, którą przestała kierować powinność( ibidem str. 15), a obciążył dramat wyboru. Ta książka jest magnetyzująca i niebezpieczna. 

Wzywa do życia, które które jest naszym przekleństwem i błogosławieństwem, by nic się nie uroniło z tego, co jest nam przeznaczone, w każdej cząstce i w każdym momencie. Życie według tego barda miłości życzliwej to przywilej pieśni wyzwolenia i zniewolenia, wobec której można być przekornym i niezaspokojonym. Życie to ciągła podróż i wiecznie czekający na obdarowanie nas nowymi wrażeniami i bezcennymi chwilami świat, niezaznanych smaków, wdzięków i zapachów, które poruszają struny wrażliwe i czułe na piękno.

On pisze, żebyśmy my nie trwali w błędzie o przemijaniu. Żebyśmy wiedzieli, że życie to bardzo rozległa kraina, którą warto czasami obejmować jednym spojrzeniem, w dreszczu antycypacji przygód i nowych historii. Że w życiu nie wolno poświęcać zbyt dużo czasu na wielkie plany i monumenty, które tak samo zaważyły na sukcesie, jak i o porażce ludzkości. 

W miejsca, które nas czekają, by ubogacić niespotykanymi obrazy i utrwalić w powiekach jak w skale, chce nas zaprosić ten, który wie o przemożnej sile ich istnienia. Życie, w snutej lirycznym półgłosem prozie, wydaje się pełnym entuzjazmu, płomiennym hymnem ku witalności i wyrzeczeniu. Ku radości istnienia, nieskrępowanej małostkowymi dążeniami.

Jest o sensie i mistyce cierpienia, poprzez tajemnice, jakie skrywa człowiek i jakie objawia w nim natura. Jest to wykwintny pean ku wszelkim źródłom pragnień ludzkich, tęsknot i upojeń, ku człowieczej niewyczerpanej inspiracji, ku szukaniu swojej drogi w ciemności i świetle świata, ku szukaniu głosu Boga z całej mocy duszy, ciała i umysłu, i negowaniu go w swoim osamotnieniu i rozdarciu. To głos, który pobudza do życia zastane w uśpieniu części naszego ja, które odrzuciliśmy na rzecz marności posiadania.

”Nie rób tego, co ktoś inny mógłby zrobić równie dobrze jak ty. Nie mów tego, co ktoś inny równie dobrze mógłby powiedzieć – nie pisz, co ktoś inny mógłby napisać. Przywiązuj się w sobie jedynie do tego, co jest tylko w tobie, nigdzie więcej, i zrób z siebie, z niecierpliwością lub cierpliwością, wyjątkową istotę – istotę niezastąpioną.”(str. 141)

Pokarmy ziemskie to książka wyjątkowa w swej prostocie i zniewalająca w swej wymowie o tym, czym jest wybór siebie na życie. To ciasna brama dla człowieka intelektualnego i spragnionego wiedzy. A hojna dla każdego, kto otworzy serce, by doświadczać czym jest bycie.

Chciałbym napisać o książce, która stała się dla mnie jak szklanka zimnej wody w czasie dręczącego bezlitośnie upału(por. Gide, Pokarmy ziemskie str.19). 

Książka Pokarmy ziemskie są świadectwem sylwetki pisarza nieustannie szukającego siebie, niezaspokojonego, niezmordowanego tropiciela własnej tożsamości. Gide jest przykładem pisarza w pełni nonkonformistycznego, idącego...

Najlepsza książka o depresji, baa, o tym jak sprawić, by nie wsączała swoich trucizn w naszą codzienność, w życie, w relacje z innymi. Depresja przede wszystkim zakrzywia widzenie siebie samych i świata. Jeżeli nie damy się omamić własnemu krzywemu zwierciadłu, to jest szansa na zdrowe i normalne życie.

Jak przeczytam coś lepszego, napiszę o tym tutaj.Ludzie, walczcie o siebie!

Najlepsza książka o depresji, baa, o tym jak sprawić, by nie wsączała swoich trucizn w naszą codzienność, w życie, w relacje z innymi. Depresja przede wszystkim zakrzywia widzenie siebie samych i świata. Jeżeli nie damy się omamić własnemu krzywemu zwierciadłu, to jest szansa na zdrowe i normalne życie.

Jak przeczytam coś lepszego, napiszę o tym tutaj.Ludzie, walczcie o...

Ulubiona. Klasyka. Może trzeba czytać na spokojnie, nie wszystko na raz. Za skomplikowane to wszystko, po prostu. Ta proza, czas wojny we Francji, płonąca Warszawa, tamta Polska i dzisiejsza Polska.

Ulubiona. Klasyka. Może trzeba czytać na spokojnie, nie wszystko na raz. Za skomplikowane to wszystko, po prostu. Ta proza, czas wojny we Francji, płonąca Warszawa, tamta Polska i dzisiejsza Polska.

Szukałem czegoś na kształt wprowadzenia w obecny konflikt na terenie Ukrainy. Nie znalazłem żadnego filmu na YT, a temat wydaje się być nadzwyczaj chwytliwy. Dziwne. Książek również niewiele. Może zbyt świeży konflikt i niebezpiecznie się nim zajmować. Ruskie macki są przecie wszędzie i strach jak kogoś dopadą. Dlatego ta pozycja była objawieniem.


Autor przede wszystkim weryfikuje swoje założenie o zero-jedynkowym charakterze tego konfliktu. Nic nie jest takie oczywiste. Zaglądając w przeszłość próbuje rozsupłać zaplątane nici relacji wszystkich zaangażowanych w sytuację na wschodzie Ukrainy. Przede wszystkim, rozgorzały ówcześnie konflikt wynika z wielu problemów, które trapiły stosunki zachodu ze wschodem Ukrainy. I jak zwykle nic nie jest biało czarne, im dalej w las tym ciemniej. I tajemnicą poliszynela jes to, że Kreml to po prostu wykorzystał, choć nie był ostatecznie reżyserem wszystkich tamtejszych zdarzeń.

Autor delikatnie daje do zrozumienia, że mieszkańcy Donbasu czy Ługańska też padali ofiarami ataków ze strony Ukraińców wbrew temu jak bardzo takie twierdzenie jest niepoprawne lub niewygodne dla Kijow. Oczywiście, nie można powiedzieć, że motywem ataków była zemsta z premedytacji, raczej miały one miejsce w wyniku dziadostwa ówczesnej armii(tak, armia ukraińska w 2014 roku była w katastrofalnym stanie) i braku danych wywiadowczych. Dlatego też z czasem mieszkańcy, i tak już zaniedbanego wschodu Ukrainy, byli coraz bardziej wrogo nastawieni do kijowskiego rządu. Dla prostych ludzi było to wybór pomiędzy propagandą rosyjską a zniszczonymi przez ukraińskie wojsko swoimi domami i innymi obiektami cywilnymi. I wiadomo za kim się opowiadali. Dochodzi do tego jeszcze to, że separatyści i rebelianci nie raz ostrzeliwali swoich obwiniając potem stronę Ukraińską.

Niestety, poziom galimatiasu w tym konflikcie, który doprowadził do obecnej wojny jest porównywalny do wielu innych, w które zaangażowana jest Rosja (ex. Syria, Osetia czy Abchazja). Słowak świetnie rozkłada na czynniki pierwsze genezę tych konfliktów, z tym że w czasie jak pisze swój reportaż, nie ma pojęcia o tym, co nastąpi pare lat później. Słynne niemieckie nigdy więcej, a jednak.


Kolejne potwierdzenie, że wojna(wiem, odnoszę się do pseudowojny w Donbasie, bo mimo iż nie jest to konflikt pełnoskalowy to ma w sobie wszystkie jej składniki i można ją nazwać wojną w najdosadniejszym znaczeniu tego słowa, regularne bity, artyleria w użyciu, jeńcy i rzeź w niektórych momentach ex.Debalcewo) - że wojna przynosi głównie śmierć, rabunki, cierpienie cywilów. Na terenie Donieckiej i Ługańskiej Republiki po 2014 nastąpiła zapaść jakiej nigdy wcześniej ta część Ukrainy nie doświadczyła. Dawniej było to zagłębie, które opływało w bogactwa i przemysł. A zastąpiło je szyby węglowe zalane wodą, niszczejące fabryki, głód i perspektywa beznadziei. Ludzie, którzy żyją za kilkadziesiąt euro miesięcznie lub żywiący się zawartością lichych paczek dostarczanych przez organizacje humanitarne z zachodu. Ale w krótce i one mają zakaz funkcjonowania.

Ciekawostką jest fakt, że Polska importowała również donbaski węgiel, czyli antracyt. Po wybuchu konfliktu w 2014 szlaki kolejowe zostały zablokowane i nie dało się go upłynniać towaru na zachód. Chyba nawet wprowadzono zakaz. Ale oczywiście jeśli się chce, to znajdzie się sposób i węgiel dalej znajdywał nabywców w Polsce. Tamtejsi "czarni" oligarchowie wywozili węgiel do Rosji a stamtąd dostawał on nowe pochodzenie dzięki pieczątce celników, to jest rosyjskie, i już nie było problemów z dalszym eksportem. Niby zaskoczenie, ale tak nie bardzo. Poza tym, nie wiem, czy i dziś nie pali się go w niektórych europejskich kotłowniach.

Reportaż jest napisany w bardzo dobrym fabularnym stylu. Jest wiele faktografii, odpowiednio zarysowane tło historyczne. Są spotkania z ofiarami, które historia przesuwa beznamiętnie na szachownicy konfliktu. Autor wielokrotnie daje też głos żołnierzom każdej ze stron. Ogromny szacunek dla reportera. Pracował w stresie, z lawirowaniem między granicami, pod ostrzałem i z lewymi papierami. Nawet gdy podróż do Donbasu była nielegalna od strony Ukrainy, on ryzykował kilku dniową podróż przez Rosję na około byle by dostać się do swoich bohaterów. Szczerze mówiąc, Słowak pakował się prawie, że pod samą machinę wojenną i miał szczęście, że uszedł cało. Potem stał się persona non grata w obu republikach, a na końcu nawet oficjalnym wrogiem republik. Jestem ciekawy jego punktu widzenia z obecnej perspektywy, czy przypuszczał, że konflikt doprowadzi do wojennej eskalacji. Być może doczekamy się dalszej części tej historii.

Szukałem czegoś na kształt wprowadzenia w obecny konflikt na terenie Ukrainy. Nie znalazłem żadnego filmu na YT, a temat wydaje się być nadzwyczaj chwytliwy. Dziwne. Książek również niewiele. Może zbyt świeży konflikt i niebezpiecznie się nim zajmować. Ruskie macki są przecie wszędzie i strach jak kogoś dopadą. Dlatego ta pozycja była objawieniem.


Autor przede wszystkim...

Chciałbym coś sensownego napisać po trzech kolejno przeczytanych książkach Aleksiejewicz. Sensowne jest napisać, że nic nie może być sensownie napisane po lekturze Utworów Solowych i Czarnobylskiej Modlitwie, jak i Cynkowych Chłopcach. Ale i to nieprawda. Świat jest w dziwnej znieczulicy, nie słucha głosu ludzi szarych, nie słucha i nie uczy się z indywidualnych historii. Są tylko wielkie liczby, fakty i wydarzenia. Gówno prawda wielkich tego świata.

Ogarnia poczucie suchości w ustach, w których słowa wydają się niczym piasek. Zgrzytają w ustach i potrafią zaboleć. Wyczerpanie cierpliwości do znoszenia absurdu. Po prostu, nic nie powinno być streszczane, ukracane, wycinane z ich treści. Ludzkie życie zatknięte w jałowych słowach, do których przyzwyczailiśmy się jak do migających obrazów dramatu z drugiego końca świata. Słowa nie są dramatem, dopóki nie przeobrażą się w naszą namacalną rzeczywistość i nie przetną naszych planów, wywrócą wszystko do góry nogami i dotkną najczulszej żyłki w nas.

Dlaczego jedno świadectwo ma być ważniejsze od drugiego. Niesamowite dramaty, które są poza naszych wszelkim horyzontem odczuwania i pojęcia wyobraźnią. Tischner kiedyś powiedział, że po przeczytaniu mistyków, nic innego już się nie chce czytać. Tak samo po przeczytaniu książek Pani Swietłany, nic też się nie chce czytać, bo nie można, bo nie wypada, bo przez długi czas nie powinno się w sobie zawalać doświadczenia tej lektury jakimiś wymyślonymi błahostkami, historiami dla rozrywki czy nawet innymi czcigodnymi lekturami.

Wszystko przyobleka się w czarną szatę, obnaża to, co zostało, zimne zgliszcza i cierpienie. Na tym jednak się nie kończy. Życie patrzy przed siebie, znajduje nadzieję i ma w sobie przeogromną zdolność do przetrwania. Chce na przekór zniszczeniu odradzać się. Ku czemu? Nowej zagładzie spowodowanej zachłannością, ideologią, głupotą...

Chciałbym coś sensownego napisać po trzech kolejno przeczytanych książkach Aleksiejewicz. Sensowne jest napisać, że nic nie może być sensownie napisane po lekturze Utworów Solowych i Czarnobylskiej Modlitwie, jak i Cynkowych Chłopcach. Ale i to nieprawda. Świat jest w dziwnej znieczulicy, nie słucha głosu ludzi szarych, nie słucha i nie uczy się z indywidualnych historii....

Żałuję, że nie przeczytałem tej książki gdy byłem sztubakiem. Zaprawdę, smaki i zapachy, jakim wypełniona jest treść lektury zapewne żywiej i mocniej by na mnie oddziaływały. Ale dobrze się stało, że przeczytałem ją będąc w wieku męskim, w wieku klęski, ponieważ czasem nie warto przedwcześnie poznawać prawd o życiu i śmierci. Jest to książka wybitna, wciągająca, pełna gorzkiej mądrości, obnażająca prawdy o świecie, ludziach. Jest w niej przyjaźń, miłość, zawód, cierpienie, wojna i śmierć. Jest też kilka pokrzepiających człowieka prawd. A poza tym wszystkim, literacko na bardzo wysokim poziomie.

Żałuję, że nie przeczytałem tej książki gdy byłem sztubakiem. Zaprawdę, smaki i zapachy, jakim wypełniona jest treść lektury zapewne żywiej i mocniej by na mnie oddziaływały. Ale dobrze się stało, że przeczytałem ją będąc w wieku męskim, w wieku klęski, ponieważ czasem nie warto przedwcześnie poznawać prawd o życiu i śmierci. Jest to książka wybitna, wciągająca, pełna...

Okładka zwraca uwagę i narzuca skojarzenie z jakimś tandetnym opracowaniem tematu.Grafik się tutaj nie popisał.Gdy tymczasem treść jest wspaniałym esejem o utracie sensu życia, napisanym z wrażliwością, z szacunkiem dla wybierających śmierć, ale jednak nieprzejednanie obstającym przy wartości, jaką jest życie.Dla szukających wątków suicydalnych w literaturze autor umieścił fragmenty prozy oraz poezji, która od drugiej strony maluje pejzaż przeżyć ludzi niejako u kresu istnienia albo na jego krawędzi.Dla mnie te rozważania są czymś wyjątkowym, tak jak styl pisania, układ rozdziałów i dodatków w postaci przykładów z gazet ówczesnego Wiednia. Poza tym, bogactwo celnych spostrzeżeń, ponadczasowe przesłanie i uniwersalność tej książki w dziedzinie relacji międzyludzkich bez wątpienia może przynieść wiele pożytku dla czytających ją.

Okładka zwraca uwagę i narzuca skojarzenie z jakimś tandetnym opracowaniem tematu.Grafik się tutaj nie popisał.Gdy tymczasem treść jest wspaniałym esejem o utracie sensu życia, napisanym z wrażliwością, z szacunkiem dla wybierających śmierć, ale jednak nieprzejednanie obstającym przy wartości, jaką jest życie.Dla szukających wątków suicydalnych w literaturze autor umieścił...

Księga niepokoju to wyjątkowo buńczuczne dzieło. Bym to nazwał pisaniną, a dlatego, gdyż ma się wrażenie, jakby autora nie obowiązywały żadne reguły rzeczywistości czy zasady tworzenia literatury. Pisanina to nie amatorszczyzna, dla mnie to styl pewien lekkości i swobody w operowaniu słowami.Trochę tak jakby pisał w sposób podobny do ruchu łódki po jeziorze, w którym jedyną siłą sprawczą jest tajemniczy wiatr. On podąża za przypływem i odpływem obrazu na siatkówce, rysuje i opisuje odwzorowania kolorów, kształtów i ruchu pozornego. Dla niego wszystko jest stałością i stałością w ruchu pozostanie.

Modus vivendi wielkiego agnostyka to niespełnienie w marzeniu o doskonałym marzeniu. Marzenie, które prawdziwie porusza rzeczywistość i staje się ośrodkiem wszelkiej aktywności, czyli, jak to jest w świecie księgi niepokoju, to bierność jest najszlachetniejszą i godną naśladowania aktywnością. Sen i marzenie to najdoskonalsza rzeczywistość. Jest to jeden wielki panegiryk na cześć odrealnienia, wyzbycia się z okowów osobowości, okoliczności i następstw logicznych różnych przyziemnych spraw.

W ogóle dziwna ta książka jak cholera, czytałem ją z parę miesięcy, dawkując, bo inaczej nie można, bo inaczej rzuci się pracę, życie swoje normalne, rzuci się żonę, dzieci, rzuci się psa, kota, a w końcu rzuci się własne ciało, duszę ociężałą z pierwszego lepszego wysokościowca, parteru czy mostu. Wyda Ci się, że poszybujesz w wyobraźni, spadając w nieznane, a przestrzeń otworzy się, tylko latać.

A z drugiej strony, można innej metafory użyć i spokojnie, mimowolnie, i niebezpiecznie okopać się w niej jak w twierdzy i żyć na odludziu. Ale kto sobie może na to pozwolić. Dlatego dawkowałem te strony nie za szybko, zdecydowanie wolniej od prędkości przepływu kroplówki dla chorego w szpitalu, (wszyscy jesteśmy chorzy). Pół litra na raz, nie, nie, to trzeba bardzo ostrożnie i najlepiej z przywracającą trzeźwość inną lekturą, która stanowi przeciwwagę do stanu zapalenia, zimny okład, coś jak noc zimna, albo poranek jeszcze lepszy ze światłem jak ze świeżości.

W ogóle, po co taka książka powstała. Żeby zadawać pytania, jak się zabić żeby się nie zabić, albo jak ma boleć, żeby nie bolało, kiedy wszystko w około krzyczy że boli. Coś z Cioranowskiej apoteozy wyrzeczenia i buddyjskiego minimalizmu, a zarazem wszelkiej negacji istnienia, kiedy dotarła do kresów świadomości. Jednocześnie bezkresne zapomnienie w świecie wyobrażeń sennych, w których przeżywamy życie po stokroć, tylko po co je wtedy przeżywać, skoro takie puste i głupie i nie warte. Bazą jest życie, o której Pessoa zapomina. Mamy takie życie a nie inne, bo jak inne to już nie nasze, a tylko jedno jest w stanie stworzyć budowle naszych złudnych nadziei, koślawych wizji i pragnień zrodzonych z natchnienia nieprzychylnych bogów.

Hm, no właśnie jedno małe życie nie ma sensu, ale już kilka wcieleń, różnych, znaczących budzi pewien respekt w oczach twórcy prozy portugalskiej, prozy poetyckiej. Frazy zamieniają się w symfonie, która wydobywa wszelkie niuanse uczuć i stanów człowieczych, rozbijających się o niepodzielność materii. Tak człowieczych, że nudą wyziera z jego ust, dłoni i mózgu. Jedyne co ma sens to puste pisanie, bo pusty jest człowiek piszący, a w piszącym pustym człowieku gromadzi się cały świat, gdzie robi się miejsce by zapewnić przestrzeń życia, podlewać go swoją fantazją, nawozić odpadkami kulturalnej konsumpcji i plewić ze szkodników mód wszelakich. Tak bywa w prozie Portugalczyka, że pociąga za sobą niczym ekspres na drugi koniec ciemnego tunelu, by sprawdzić, czy może być jeszcze cieplej, ciemniej i bardziej u siebie.

O czym jest ta książka, którą nie potrafię streścić, nie wiem. Naprawdę o niczym, i jeśli nie wierzycie, to sprawdźcie jak można książkę o niczym napisać, bo warto. Odkryjecie czarną dziurę, która wessie was niczym kanalizacja zasysa wszystkie nasze odpady, gdy spuścimy wodę jednym wielkim chlupnięciem.

Dla niektórych bełkot do granic, o których nie mieli nigdy pojęcia, dla innych najpiękniejszy krajobraz żywiołu czystej estetyki, przeżyć intymnej obecności niespotykanych zjawisk gdzie indziej ogrodów wielkiego piękna i wielkiej próżni, tak kuszącej by zamknąć w nich siebie jak w szklanej kuli, patrząc mikroskopijnie na dzieło pozbawione sensu, a przez to najbardziej godne swojego istnienia pod słońcem.

Nie wszystko jest taką poezją jaką chcieli poeci, by była. Dlatego siadali i pili wódkę.

Gwarantuje, że milion cytatów pozaznaczacie na jej stronach. Jak choćby pierwszy akapit, gwarantuje przemyślenia, których początek daje posmak słodko-gorzkiej intelektualnej przygody:

„ Urodziłem się w czasach, kiedy większość młodych ludzi straciła wiarę w Boga w ten sam sposób, w jaki ich rodzice ją mieli – nie wiedząc dlaczego. Potem zaś, ponieważ natura ludzka ma wrodzoną skłonność do oceniania świata poprzez to, co czuje, a nie to, co myśli, większość młodzieży zastąpiła Boga Ludzkością. Ja jednak należę do tego typu osób, które znajdują się zawsze na krańcu tego, do czego należą, i które dostrzegają nie tylko liczebność swojego środowiska, ale i wielkie przestrzenie leżące poza nim. Dlatego ani nie odrzuciłem Boga tak całkowicie jak oni, ani nie przejąłem się nigdy Ludzkością. Uważałem, że Bóg, chociaż nieprawdopodobny, mógłby istnieć, a w takim razie należy Go wielbić, natomiast Ludzkość, będąc zaledwie pewną biologiczną ideą, która określa nie więcej niż jeden ze zwierzęcych gatunków, nie zasługuje na większe uwielbienie niż jakikolwiek inny gatunek zwierząt. Ten kult Ludzkości, ze swymi rytuałami Wolności i Równości, wydawał mi się zawsze wskrzeszeniem kultów starożytnych, w których zwierzęta były jak bogowie, a bogowie mieli zwierzęce głowy. I tak, nie umiejąc wierzyć w Boga ani w zwierzęcą zbiorowość, nabrałem – jak wszyscy inni ludzie na skraju – tego dystansu wobec wszystkiego, który nazywa się powszechnie Dekadencją."

Myślcie,co chcecie. Tylko tym warto zakończyć.

Księga niepokoju to wyjątkowo buńczuczne dzieło. Bym to nazwał pisaniną, a dlatego, gdyż ma się wrażenie, jakby autora nie obowiązywały żadne reguły rzeczywistości czy zasady tworzenia literatury. Pisanina to nie amatorszczyzna, dla mnie to styl pewien lekkości i swobody w operowaniu słowami.Trochę tak jakby pisał w sposób podobny do ruchu łódki po jeziorze, w którym...