Chciałbym napisać o książce, która stała się dla mnie jak szklanka zimnej wody w czasie dręczącego bezlitośnie upału(por. Gide, Pokarmy ziemskie str.19). 

Książka Pokarmy ziemskie są świadectwem sylwetki pisarza nieustannie szukającego siebie, niezaspokojonego, niezmordowanego tropiciela własnej tożsamości. Gide jest przykładem pisarza w pełni nonkonformistycznego, idącego pod prąd wzorcom mieszczańskich cnót.

Jego książka za każdym razem krzyczy we mnie swoimi imperatywami i radykalizmem, szarpie mną i dramatycznie wzywa mnie, bym wstał, zaciągnął na siebie niedbale ubranie i pognał w zapomniane od ludzi zakątki, tak po prostu, bez celu, a może w nadziei zyskania większej wolności i przestrzeni w sobie.

Ta książka to owładające ekscytacją i zniewoleniem wezwanie, byśmy zapomnieli to wszystko, czego nas nauczono, ku czemu nas przeznaczono, na rzecz przejmujących zniecierpliwieniem i zapałem ścieżek wolności. Wolności, którą przestała kierować powinność( ibidem str. 15),a obciążył dramat wyboru. Ta książka jest magnetyzująca i niebezpieczna. 

Wzywa do życia, które które jest naszym przekleństwem i błogosławieństwem, by nic się nie uroniło z tego, co jest nam przeznaczone, w każdej cząstce i w każdym momencie. Życie według tego barda miłości życzliwej to przywilej pieśni wyzwolenia i zniewolenia, wobec której można być przekornym i niezaspokojonym. Życie to ciągła podróż i wiecznie czekający na obdarowanie nas nowymi wrażeniami i bezcennymi chwilami świat, niezaznanych smaków, wdzięków i zapachów, które poruszają struny wrażliwe i czułe na piękno.

On pisze, żebyśmy my nie trwali w błędzie o przemijaniu. Żebyśmy wiedzieli, że życie to bardzo rozległa kraina, którą warto czasami obejmować jednym spojrzeniem, w dreszczu antycypacji przygód i nowych historii. Że w życiu nie wolno poświęcać zbyt dużo czasu na wielkie plany i monumenty, które tak samo zaważyły na sukcesie, jak i o porażce ludzkości. 

W miejsca, które nas czekają, by ubogacić niespotykanymi obrazy i utrwalić w powiekach jak w skale, chce nas zaprosić ten, który wie o przemożnej sile ich istnienia. Życie, w snutej lirycznym półgłosem prozie, wydaje się pełnym entuzjazmu, płomiennym hymnem ku witalności i wyrzeczeniu. Ku radości istnienia, nieskrępowanej małostkowymi dążeniami.

Jest o sensie i mistyce cierpienia, poprzez tajemnice, jakie skrywa człowiek i jakie objawia w nim natura. Jest to wykwintny pean ku wszelkim źródłom pragnień ludzkich, tęsknot i upojeń, ku człowieczej niewyczerpanej inspiracji, ku szukaniu swojej drogi w ciemności i świetle świata, ku szukaniu głosu Boga z całej mocy duszy, ciała i umysłu, i negowaniu go w swoim osamotnieniu i rozdarciu. To głos, który pobudza do życia zastane w uśpieniu części naszego ja, które odrzuciliśmy na rzecz marności posiadania.

”Nie rób tego, co ktoś inny mógłby zrobić równie dobrze jak ty. Nie mów tego, co ktoś inny równie dobrze mógłby powiedzieć – nie pisz, co ktoś inny mógłby napisać. Przywiązuj się w sobie jedynie do tego, co jest tylko w tobie, nigdzie więcej, i zrób z siebie, z niecierpliwością lub cierpliwością, wyjątkową istotę – istotę niezastąpioną.”(str. 141)

Pokarmy ziemskie to książka wyjątkowa w swej prostocie i zniewalająca w swej wymowie o tym, czym jest wybór siebie na życie. To ciasna brama dla człowieka intelektualnego i spragnionego wiedzy. A hojna dla każdego, kto otworzy serce, by doświadczać czym jest bycie.

Chciałbym napisać o książce, która stała się dla mnie jak szklanka zimnej wody w czasie dręczącego bezlitośnie upału(por. Gide, Pokarmy ziemskie str.19). 

Książka Pokarmy ziemskie są świadectwem sylwetki pisarza nieustannie szukającego siebie, niezaspokojonego, niezmordowanego tropiciela własnej tożsamości. Gide jest przykładem pisarza w pełni nonkonformistycznego, idącego...

Mało znane arcydzieło pisarza. W jednej z opinii jest szczegółowy opis. Mnie zachwyciła!

Mało znane arcydzieło pisarza. W jednej z opinii jest szczegółowy opis. Mnie zachwyciła!