Technika uwalniania. Podręcznik rozwijania świadomości.

W sumie to nie wiem.

W sumie to nie wiem.

Pokaż mimo to

Stwierdzam, że to jedna z trzech najważniejszych książek o samorozwoju jakie przeczytałam. Uczy radzić sobie z negatywnymi emocjami - nie uciekać od nich ale przetrawić je i uwolnić. Pozwolić sobie je przeżyć - a wtedy można je puścić.
To dlatego samo zmuszanie się do pozytywnego myślenia tak często nie działa!! Bo jest w nas, jak w brudnym naczyniu, tak wiele negatywności która walczy o władzę w nas samych. Trzeba to najpierw wszystko przyznać, zaakceptować że jest, poradzić sobie z tym, uwolnić - dopiero wtedy robi się przestrzeń na to co pozytywne.
Żałuję że Hawkins jakoś lepiej nie opisał co to znaczy dokładnie "odpuścić" dane uczucie. Chciałabym żeby ktoś mi pomógł bardziej to zrozumieć. Ale wybaczam to autorowi gdyż czuje i wiem, że ta metoda jest genialna a każdy z nas może własnym dociekaniem dojść - co to u niego będzie znaczyło odpuścić.
Naprawdę warto przestudiować i zacząć stosować tę technikę. Ja zaczęłam i już wiem, że działa. Już widzę, że zamiast uciekać - dzięki tej książce zaczęłam pozwalać sobie "poczuć" w pełni dane negatywne uczucie które do mnie przyszło - i zadziwiające jak mi momentalnie dawało to ulgę!
Choć momentami jeszcze trudno mi ocenić czy już coś odpuściłam, czy jeszcze nie. Jednak zamierzam się tego nauczyć, wypracować to sobie. Gorąco polecam!

Stwierdzam, że to jedna z trzech najważniejszych książek o samorozwoju jakie przeczytałam. Uczy radzić sobie z negatywnymi emocjami - nie uciekać od nich ale przetrawić je i uwolnić. Pozwolić sobie je przeżyć - a wtedy można je puścić.
To dlatego samo zmuszanie się do pozytywnego myślenia tak często nie działa!! Bo jest w nas, jak w brudnym naczyniu, tak wiele negatywności...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na samym wstępie zaznaczę, że nie sięgnęłabym po tego typu książkę gdybym nie dostała jej w prezencie. Lata temu się w takich tematach zaczytywałam i ogólnie sięgałam po wszystko co w recenzji miało “samorozwój”, cokolwiek to znaczy. Działo się tak, dopóki nie dotarło do mnie jak bezdennie bezsensowne, kłamliwe i nasiąknięte śmiesznym mistycyzmem są tego typu pseudoporadniki. Ten przeczytałam w całości z czystej ciekawości i dla rozrywki. Ponadto jest stosunkowo krótki i mogę teraz wystawić rzetelną recenzję całości, a nie tylko pierwszego rozdziału - na którym w zasadzie powinnam zakończyć tę lekturę.

Pierwsza dziwna i nienaturalna rzecz, na którą zwróciłam uwagę to tendencja autora do podawania dziesiątek przykładów. Chyba tylko dzięki temu zabiegowi książka ma te 300 stron z kawałkiem, inaczej cała treść zmieściłaby się w połowie rozdziałów. Autor pisze o jakiejś emocji, na przykład gniewie i przez bitą stronę podaje nam synonimy, odpowiedniki, zbliżone emocje czy sytuacje kiedy może ją spotkać. Tak po prostu, po przecinku. Nie wiem zupełnie czemu ma to służyć i o ile z początku można na to przymknąć oko, tak z każdym takim kolejnym wywodem zaczyna być to śmieszne a potem męczące. Wygląda to tak, jakby autor siedział ze słownikiem na kolanach i wypisywał to mu przyjdzie na myśl patrząc na konkretne słowo. Kolejna rzecz to pseudonaukowy bełkot, który szczególnie usilnie jest wmuszany czytelnikowi na początku. Potem autor jakby przyszedł po rozum do głowy, albo wyczerpały mu się trudne słowa, które mógłby powrzucać do zdań, ciężko powiedzieć co jest bardziej trafne :) Zdanie typu “różne energie tworzą konstelacje wzorców atraktorowych lub inaczej - poziomów świadomości (...) pokazuje liniowo - logarytmiczny obraz tego nieliniowego, energetycznego obszaru (...) jest skalibrowany na logarytmicznej skali mocy energetycznej pozycjonując się w przedziale od 1 do 1000 etc.” to tylko jeden z wielu przykładów, który autentycznie mnie rozśmieszył i ukazał jak bardzo niekonsekwentny w swoim pisaniu jest autor. Raz kleci zdania na 4 słowa, żeby potem napisać coś takiego, co po rozbiciu na czynniki pierwsze również można napisać w czterech słowach - ale co tam, lepiej brzmieć jak naukowiec bo wtedy ludzie może bardziej uwierzą ;) Takie wywody są po prostu żenujące tym bardziej, że autor jest ponoć znamienitym psychologiem i psychoterapeutą co każe się zastanawiać niekiedy nad poziomem tych zawodów i brakiem kontroli nad jej przedstawicielami.

A dalej nie było wcale lepiej. Wkraczamy wraz z autorem w świat aur, energii, ezoteryki i ufo. Ogólnie podejście autora zamyka się krótko mówiąc w “pomyśl sobie o czymś a zaraz to dostaniesz”, co na szczęście nie jest kompletnie prawdą. Gdyby tak było, świat który znamy już by prawdopodobnie nie istniał. Według autora, wystarczy że się skupisz i bam, masz karierę, bam masz pieniądze na wymarzony samochód, bam wszelkie ścieżki rozwoju stoją przed Tobą otworem. Sam przytacza wiele zabawnych historyjek o tym jak to siedział w restauracji i telepatycznie zamawiał posiłki, bo stosował swoją metodę uwalniania umysłu (której nota bene poświęcił tak naprawdę kilka zdań na całą książkę). Książka głównie opowiada o tym jak doświadcza cudów i naprowadza swoich pacjentów na podobne przeżycia, ale żeby już tak pisać o konkretnych działaniach i metodach to sorry, nie ta książka czytelniku :) Jedną z zabawniejszych dla mnie historii jest to, jak autor emanował jedną jaźnią z bezdomnym na ulicy (dosłownie takie sformułowanie znajdziemy w książce) - co to miało wnieść i dlaczego? Nie mam pojęcia ale się nieźle ubawiłam.

Najbardziej szkodliwe są jednak przekonania autora o tym, co siła umysłu może zdziałać. Zgodzę się oczywiście z tym, że nasza psychika, jej rozwój a przede wszystkim kontrola nad własnym umysłem ma dla nas ogromne znaczenie i pomaga w zasadzie we wszystkim, ale...osoby z bardziej rozwiniętą prawą półkulą mózgu nie mają zdolności telepatycznych i nie mogą nimi “zarażać” innych, co między innymi ten psycholog stara się nam wmawiać. Zanieczyszczenia, bakterie, wirusy, alergeny i wiele wiele innych szkodliwych dla ludzi toksyn nie są wytworem umysłu. Nasza reakcja na nie może być lepsza lub gorsza, ale wmawianie ludziom że ich alergia istnieje tylko w ich głowie może spowodować nawet ich śmierć, nie mówiąc o uszczerbku na zdrowiu. Nie do pomyślenia jest dla mnie, jak psycholog może napisać książkę zawierającą tego typu informacje i spać spokojnie. Na świecie jest tyle cierpiących ludzi, którzy szukają sposobów wybawienia ze swoich problemów, a takie szkodliwe informacje sprawiają, że mogę sobie bardzo szybko zrobić jeszcze większą krzywdę. Autor bezczelnie wykorzystuje ich słabość, nie patrząc na skutki takiego działania.

Książki absolutnie, nikomu nie polecam. Tak jak zgadzam się z ogólnym podejściem autora co do faktycznie istniejących i mających sens działań typu medytacja, refleksja, odpoczynek dla umysłu i skupienie na danej chwili, tak niestety ale większość tego o czym pisze to bzdury. Napisane w dodatku w bardzo zły sposób, niekonsekwentnie, chaotycznie a każdy rozdział jest w zasadzie powtórzeniem poprzedniego z odpowiednimi zmianami, no bo przecież każdy ma być o czymś innym. Ale po głębszym wczytaniu się i zastanowieniu jednak nie jest. Nie sięgajcie po tą książkę bo w niczym Wam nie pomoże, a prędzej niestety zaszkodzi.

Na samym wstępie zaznaczę, że nie sięgnęłabym po tego typu książkę gdybym nie dostała jej w prezencie. Lata temu się w takich tematach zaczytywałam i ogólnie sięgałam po wszystko co w recenzji miało “samorozwój”, cokolwiek to znaczy. Działo się tak, dopóki nie dotarło do mnie jak bezdennie bezsensowne, kłamliwe i nasiąknięte śmiesznym mistycyzmem są tego typu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kompletnie nie rozumiem zachwytów tą książką... Z jednej strony autor opisuje oczywiste oczywistości, a z drugiej stwierdza, że jego technika pozwala wyleczyć alergię czy wadę wzroku. Zakrawa to na fantastykę rodem z komiksów Marvela.

Szkoda mi czasu, który poświęciłam czytając książkę do końca, w nadziei na poznanie praktycznych sposobów stosowania techniki uwalniania. Dowiedziałam się o wszystkich aspektach mojego życia, które zmienią się po zastosowaniu techniki, jednak o tym jak ją stosować autor zapomniał chyba napisać ;)

Kompletnie nie rozumiem zachwytów tą książką... Z jednej strony autor opisuje oczywiste oczywistości, a z drugiej stwierdza, że jego technika pozwala wyleczyć alergię czy wadę wzroku. Zakrawa to na fantastykę rodem z komiksów Marvela.

Szkoda mi czasu, który poświęciłam czytając książkę do końca, w nadziei na poznanie praktycznych sposobów stosowania techniki uwalniania....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polecam każdemu kto chce pracować nad samym sobą, niezależnie od życiowej sytuacji w jakiej się znajduje. To niesamowita podróż w głąb siebie, ukojenie i mnóstwo mądrych spostrzeżeń na temat rzeczy, które są obecne w naszym życiu, ale których nie zauważamy - ponieważ stały się naturalnym, nieodłącznym elementem towarzyszącym naszej codzienności. Już sama umiejętność zobaczenia tych właśnie "rzeczy" przenosi nas na wyższy poziom świadomości i interpretowania rzeczywistości. Bo wszystkie emocje są tylko naszą interpretacją, którą możemy modelować i wpływać na jakość swojego życia. Dla mnie jedna z ważniejszych pozycji i zapewne będę do niej wracać wielokrotnie :)

Polecam każdemu kto chce pracować nad samym sobą, niezależnie od życiowej sytuacji w jakiej się znajduje. To niesamowita podróż w głąb siebie, ukojenie i mnóstwo mądrych spostrzeżeń na temat rzeczy, które są obecne w naszym życiu, ale których nie zauważamy - ponieważ stały się naturalnym, nieodłącznym elementem towarzyszącym naszej codzienności. Już sama umiejętność...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mówi się że coś Jest 😁 bez oceniania jakie jest . Za oceną idzie wiele programów i wpadanie w dualność, i nie ma w tym nic złego czy dobrego . Dualność JEST .
Sobie myślę że książka dr Hawkinsa JEST. Dla mnie zaś jest najlepszą dotychczas przeczytaną przeze mnie książką. Rok temu tak nie myślałam, kiedy kupiłam ją na warsztatach Dotyku Motyla i przeczytałam, wydawała się świetną książką.
Ona nie jest świetna. To mistrzostwo spisane i zamknięte w/na 400 stronach .
Dr psychiatrii który odniósł imponujące sukcesy terapeutyczne stworzył bezapelacyjnie dzieło 😊 Troszkę boli jak się czyta takie dzieło, ile mogłam zrobić lepiej , ile pokolenie wcześniej mogli zrobić lepiej, i ile pokolenie po mnie popełni wpadek ... na horyzoncie jednak zawsze tli się nadzieja, której ja nie umiałam dojrzeć. Historia wciąż się piszę. Dobrze jest znać prawa Świadomości , i czuć swoją sprawczość.
Czytanie tej książki,
To taka moja osobista konfrontacja bez projekcji

Mówi się że coś Jest 😁 bez oceniania jakie jest . Za oceną idzie wiele programów i wpadanie w dualność, i nie ma w tym nic złego czy dobrego . Dualność JEST .
Sobie myślę że książka dr Hawkinsa JEST. Dla mnie zaś jest najlepszą dotychczas przeczytaną przeze mnie książką. Rok temu tak nie myślałam, kiedy kupiłam ją na warsztatach Dotyku Motyla i przeczytałam, wydawała się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://niebieska-sukienka.pl/technika-uwalniania-david-r-hawkins/

Wbrew pozorom to nie jest kolejna książka o rozwoju. Autor - wybitny psychiatra pod lupę bierze emocje, daje gotowe narzędzie, jak pracować nad sobą i ze swoimi emocjami. To nie jest książka łatwa, miejscami bywa gorzka, bo karze mierzyć się ze swoim cieniem. Mimo to jednak mocno daje do myślenia, przynosi ulgę, działa terapeutycznie i pomaga wprowadzać w życiu zmiany na lepsze.

http://niebieska-sukienka.pl/technika-uwalniania-david-r-hawkins/

Wbrew pozorom to nie jest kolejna książka o rozwoju. Autor - wybitny psychiatra pod lupę bierze emocje, daje gotowe narzędzie, jak pracować nad sobą i ze swoimi emocjami. To nie jest książka łatwa, miejscami bywa gorzka, bo karze mierzyć się ze swoim cieniem. Mimo to jednak mocno daje do myślenia, przynosi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka wybitnie nie dla mnie... filozofa to już raczej ze mnie nie będzie...
Książka trudna, "ciężko" napisana.

Książka wybitnie nie dla mnie... filozofa to już raczej ze mnie nie będzie...
Książka trudna, "ciężko" napisana.

Pokaż mimo to

Majstersztyk. Znajdzie coś tutaj dla siebie każdy, niezależnie od poziomu samorozwoju, na którym się znajduje. Również świetnie się sprawdza jako uzupełnienie do psychoterapii.

Majstersztyk. Znajdzie coś tutaj dla siebie każdy, niezależnie od poziomu samorozwoju, na którym się znajduje. Również świetnie się sprawdza jako uzupełnienie do psychoterapii.

Pokaż mimo to

Kolejny z poradników radzenia sobie z samym sobą, tym razem niebłahy, bo napisany przez nieszablonowego i nietuzinkowego profesora psychiatrii, który zalecane i obszernie, a zarazem w dostępny sposób omówione techniki "uwalniania" od złych emocji z powodzeniem zastosował wpierw na samym sobie (w tytule jednego z rozdziałów przypomniał nam zresztą biblijną sentencję o lekarzu, który wpierw właśnie samego siebie winien jest uleczyć). To co pisze Hawkins jest zarazem "prawie" buddyjskie i "prawie" chrześcijańskie. Jego książka byłaby buddyjska całkowicie, gdyby nie deklarowana przezeń wiara w "jaźń", która nie doświadcza cierpienia, a jest (bywa lub potencjalnie być może) świadkiem doświadczanych przez nas stanów ciała lub umysłu. Absolutnie niebuddyjska jest też tu i ówdzie deklarowana przez autora wiara w Boga, który jest wprawdzie źródłem największej we wszechświecie miłości, lecz bliżej mu w tym chyba do "Bhagawadgity" niż do Nowego Testamentu, o Starym nie wspominając. Jezus Chrystus pojawia się tylko gdzieniegdzie, lecz nie jako Bóg, lecz jako autor jakiejś mądrej sentencji, tudzież ktoś, kto doświadczył samopoznania i w sposób mądry i sugestywny dał temu świadectwo. Nie oczekujmy jednak apologii chrześcijaństwa, choć książka nader często ociera się o chrześcijańską duchowość i mistykę. Już Mistrz Eckhart uczył niezależności od własnych stanów wewnętrznych i spokojnego przyglądania się rozgrywającym się w nas dramatom. David Hawkins nie odkrywa więc Ameryki i nie pisze rzeczy nowych. Jego doświadczenie i metoda są quasi religijne, czy może raczej duchowe i traktowane z rozsądkiem szkody przynieść nie mogą. Radykalnie rzecz upraszczając można by rzec, że tytułowa technika uwalniania jest dość prostym zabiegiem "odpuszczania sobie" złych emocji, jest uwalnianiem samego siebie ze złych energii, którymi napełnia nas świat, często za naszym biernym przyzwoleniem. Podobne "uwalnianie" było niegdyś drogą do świętości, dzisiaj zaś jest sposobem na zapewnienie sobie zdrowego i higienicznego życia. Ktoś mógłby utyskiwać, że oto wymyślono jakąś nową religię i zaszufladkować książkę Hawkinsa jako New Age. Osobiście podobnych zagrożeń nie dostrzegam. To raczej dość lekkostrawna recepta na poszukiwanie wewnętrznego pokoju i jako taka jest jedynie wykładem metody, a nie religijnej bądź "religijnopodobnej" doktryny z pretensjami do formułowania odpowiedzi na wszystkie bolączki naszego życia.

Kolejny z poradników radzenia sobie z samym sobą, tym razem niebłahy, bo napisany przez nieszablonowego i nietuzinkowego profesora psychiatrii, który zalecane i obszernie, a zarazem w dostępny sposób omówione techniki "uwalniania" od złych emocji z powodzeniem zastosował wpierw na samym sobie (w tytule jednego z rozdziałów przypomniał nam zresztą biblijną sentencję o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to