Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze mówiąc nie rozumiem zachwytu, jaki wzbudza ta książka. Z wielkim trudem przebrnęłam przez opisy życia ptaków, dla mnie zupełnie nieciekawe. Czekałam na zakończenie, które mnie powali, ale się nie doczekałam. Oczywiście powieść skłania do refleksji i można z niej wysnuć ciekawe wnioski, ale akurat nie odkryłam niczego nowego. Zdecydowanie bardziej polecam oparte na faktach "Niezawinione śmierci" Whartona.

Szczerze mówiąc nie rozumiem zachwytu, jaki wzbudza ta książka. Z wielkim trudem przebrnęłam przez opisy życia ptaków, dla mnie zupełnie nieciekawe. Czekałam na zakończenie, które mnie powali, ale się nie doczekałam. Oczywiście powieść skłania do refleksji i można z niej wysnuć ciekawe wnioski, ale akurat nie odkryłam niczego nowego. Zdecydowanie bardziej polecam oparte na...

Fantastyczna powieść historyczna, która zachwyca i przeraża jednocześnie. Ogromne źródło wiedzy o starożytnym Egipcie, ale także o relacjach panujących wtedy między ludźmi. Byłam szczerze zaskoczona opisanym stosunkiem ludzi do faraona, kobiet, niewolników i siebie nawzajem, bo okazał się on zupełnie inny niż podejrzewałam.

Egipcjanin Sinuhe stawia wiele pytań i kiedy wydaje się, że już mamy na nie odpowiedź, okazuje się, że byliśmy w błędzie. To książka o szaleństwie, miłości, zdradzie, wierności i okrucieństwie. W gruncie rzeczy książka o nas samych: takimi, jakimi byliśmy ponad trzy tysiące lat temu i takimi, jakimi jesteśmy teraz. Polecam.

Fantastyczna powieść historyczna, która zachwyca i przeraża jednocześnie. Ogromne źródło wiedzy o starożytnym Egipcie, ale także o relacjach panujących wtedy między ludźmi. Byłam szczerze zaskoczona opisanym stosunkiem ludzi do faraona, kobiet, niewolników i siebie nawzajem, bo okazał się on zupełnie inny niż podejrzewałam.

Egipcjanin Sinuhe stawia wiele pytań i kiedy...

670 stron sinusoidy, początek i koniec bardzo wciągające, ale książka momentami nuży i mimo wielu zwrotów akcji jest dość przewidywalna. Stanowi jednak wspaniały portret psychologiczny i można z niej wyciągnąć wiele ciekawych wniosków, skłaniających do refleksji. Dodatkowy plus za bogactwo językowe i krótkie rozdziały, do których mam słabość ;)

670 stron sinusoidy, początek i koniec bardzo wciągające, ale książka momentami nuży i mimo wielu zwrotów akcji jest dość przewidywalna. Stanowi jednak wspaniały portret psychologiczny i można z niej wyciągnąć wiele ciekawych wniosków, skłaniających do refleksji. Dodatkowy plus za bogactwo językowe i krótkie rozdziały, do których mam słabość ;)

"Czyż (...) można się dziwić, że nie ustają wojny na świecie, skoro rządy demokratycznych państw przyznają sobie prawo do przemilczenia aktów ludobójstwa...?"

Ciężko jest poddać ocenie książki opowiadającej o przeżyciach ludzi z czasów II wojny światowej. Wszystkie relacje są wstrząsające, bo przedstawiają obraz życia zupełnie odmienny od naszego. Wiesław Adamczyk nie kończy jednak swojej opowieści na 1945 roku i jego komentarz, zawarty w uwadze końcowej, obarcza odpowiedzialnością nie tylko Niemców czy Sowietów. I nawet jeśli nie taki był zamysł autora, to myślę, że dziś my możemy jego uwagi wziąć także do siebie. My, a więc cała współczesna Europa, będąca biernym obserwatorem historii, która przecież wciąż się powtarza.

Wszystkim, których pochłonęła ta lektura, polecam również "Wilcze dziecko" - książkę mniej znaną, a będącą chyba najbardziej wstrząsającą ze wszystkich znanych mi relacji.

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/124878/wilcze-dziecko

"Czyż (...) można się dziwić, że nie ustają wojny na świecie, skoro rządy demokratycznych państw przyznają sobie prawo do przemilczenia aktów ludobójstwa...?"

Ciężko jest poddać ocenie książki opowiadającej o przeżyciach ludzi z czasów II wojny światowej. Wszystkie relacje są wstrząsające, bo przedstawiają obraz życia zupełnie odmienny od naszego. Wiesław Adamczyk nie...

Mam mieszane uczucia. Na początku wydawało mi się, że czytam jakiś przewodnik, a nie książkę. Wszystko niby ciekawe, ale nie spędzała mi snu z powiek myśl o tym, co będzie dalej. Gdzieś w połowie zaczęłam nabierać sympatii do bohaterów, zakochałam się w małej Rue, historia przestała wydawać mi się naiwną i banalną i - w rezultacie - pochłonęłam całą książkę jednej nocy. Na pewno sięgnę po następne tomy, bo Collins zakończyła w dobrym momencie i wzbudziła moją ciekawość. Chyba jednak nie polecam tej książki tym, którzy oglądali film. Myślę, że to jedna z tych powieści, które nie wzbudzają zainteresowania, kiedy się już wszystko wie.

Mam mieszane uczucia. Na początku wydawało mi się, że czytam jakiś przewodnik, a nie książkę. Wszystko niby ciekawe, ale nie spędzała mi snu z powiek myśl o tym, co będzie dalej. Gdzieś w połowie zaczęłam nabierać sympatii do bohaterów, zakochałam się w małej Rue, historia przestała wydawać mi się naiwną i banalną i - w rezultacie - pochłonęłam całą książkę jednej nocy. Na...

Mam problem z oceną tej książki. Niewątpliwie jest dobra, a historie w niej przedstawione bardzo ciekawe. Pozostaje jednak pytanie: na ile jest wiarygodna? Od początku do końca denerwowały mnie fragmenty rozmów z Jezusem; dialogi były moim zdaniem sztuczne. Z drugiej strony, gdyby ktoś chciał, mógłby bardzo łatwo spróbować podważyć prawdziwość tej historii, ponieważ autor podał bardzo wiele nazwisk i faktów - czy zaryzykowałby coś takiego, gdyby jego opowieść była totalnie wyssana z palca?

Podobał mi się wątek z Szymborską. Miłe zaskoczenie. I - swoją drogą - jestem ciekawa, co myślą sobie ludzie, o których domniemany Jezus plotkował razem z głównym bohaterem ;)

Myślę, że warto przeczytać, bo tej historii nie da się tak zupełnie skreślić.

Mam problem z oceną tej książki. Niewątpliwie jest dobra, a historie w niej przedstawione bardzo ciekawe. Pozostaje jednak pytanie: na ile jest wiarygodna? Od początku do końca denerwowały mnie fragmenty rozmów z Jezusem; dialogi były moim zdaniem sztuczne. Z drugiej strony, gdyby ktoś chciał, mógłby bardzo łatwo spróbować podważyć prawdziwość tej historii, ponieważ autor...

Bardzo krótka, ale wciągająca historia o samotności. Z pozoru banalne dialogi doskonale oddają tęsknoty każdego człowieka. Niesamowity klimat.

Bardzo krótka, ale wciągająca historia o samotności. Z pozoru banalne dialogi doskonale oddają tęsknoty każdego człowieka. Niesamowity klimat.

"Jestem Raskolnikovem masturbacji - lepkie dowody winy są wszędzie!" - ujęło mnie to ;)

Główny bohater? Żyd mający problemy z własną tożsamością, erotoman i - co gorsza - intelektualista. Jak większość ludzi o ponadprzeciętnej inteligencji, posiada wielkie ego. Ponad 260 stron świetnie obrazujących portret psychologiczny bohatera: ponad 260 stron o trzepaniu, ruchaniu, toksycznych rodzicach i kwestiach narodowościowych (chociaż, w gruncie rzeczy, tak naprawdę raczej nie o nie chodziło). Czy jest w tym głębsza myśl? Owszem. Czy warto było przez to przejść? Nie wiem. Jeżeli nie jesteś przewrażliwioną osobą i ze stoickim spokojem możesz czytać o strzelaniu sobie spermą w oko, wąchaniu siostrzanych majtek, nieskończenie nabrzmiałych penisach i mokrych cipkach - spróbuj. Osobiście nie do końca rozumiem multum opiewających tę książkę recenzji, chociaż powody jej sukcesu w realiach XX wieku są oczywiste.

"Jestem Raskolnikovem masturbacji - lepkie dowody winy są wszędzie!" - ujęło mnie to ;)

Główny bohater? Żyd mający problemy z własną tożsamością, erotoman i - co gorsza - intelektualista. Jak większość ludzi o ponadprzeciętnej inteligencji, posiada wielkie ego. Ponad 260 stron świetnie obrazujących portret psychologiczny bohatera: ponad 260 stron o trzepaniu, ruchaniu,...

Boże, jak ja się spłakałam!

Na początku działała mi na nerwy duża liczba nazwisk i to, że nie wiedziałam, o co w tej książce właściwie chodzi, ale szybko mnie wciągnęła i teraz nie powiem o niej złego słowa ;)

To co mnie ujmuje w tej książce, to ukryta w niej recepta na dobre życie. Powieść jest ciepła i wzruszająca, ale - jak się zastanowić - wiele z zawartych w niej wątków można by rozwinąć w wielotomowe, tragiczne i przepełnione bólem historie ludzi, którym się nie powiodło. Ten zaskakujący kontrast przeradza się jednak w prosty wniosek, że życie trzeba przyjmować takim, jakim jest i walczyć o to, co naprawdę ważne.
W "smażonych zielonych pomidorach" nie ma truizmów i patetycznych, pseudofilozoficznych rozważań, których nie znoszę. To książka z życia wzięta i wciąż jestem zaskoczona, jak wiele odnalazłam w niej siebie. Polecam ;)

Boże, jak ja się spłakałam!

Na początku działała mi na nerwy duża liczba nazwisk i to, że nie wiedziałam, o co w tej książce właściwie chodzi, ale szybko mnie wciągnęła i teraz nie powiem o niej złego słowa ;)

To co mnie ujmuje w tej książce, to ukryta w niej recepta na dobre życie. Powieść jest ciepła i wzruszająca, ale - jak się zastanowić - wiele z zawartych w niej...

Totalnie beznadziejna książka, chociaż trzeba przyznać, że wprowadza w wyjątkowo specyficzny, nieco przygnębiający nastrój, zapewne trudny do osiągnięcia.
Przerażająco nudne opisy i monologi, które absolutnie niczego nie wnosiły, poza przedstawieniem portretu psychologicznego bohatera, niezbyt zresztą ciekawego. Zawsze podziwiam autorów, którzy są w stanie napisać pół tysiąca stron o niczym. Podejrzewam, że Murakami usiadł i po prostu zaczął pisać. W gruncie rzeczy książka zaczęła mnie TROCHĘ wciągać dopiero po przebrnięciu przez 3/4 stron, chociaż suma summarum historia była przewidywalna, zakończenie słabe a bohaterowie niewzbudzający sympatii. Mam wrażenie, że ciapowaty ekscentryk to ulubiony typ postaci u Murakamiego. Jedyne co mi się podobało, to bardzo subiektywne skojarzenie z "Małym księciem", który spotyka coraz to nowych ludzi, żyjących we własnym świecie i mających dużą potrzebę opowiedzenia o sobie.

Totalnie beznadziejna książka, chociaż trzeba przyznać, że wprowadza w wyjątkowo specyficzny, nieco przygnębiający nastrój, zapewne trudny do osiągnięcia.
Przerażająco nudne opisy i monologi, które absolutnie niczego nie wnosiły, poza przedstawieniem portretu psychologicznego bohatera, niezbyt zresztą ciekawego. Zawsze podziwiam autorów, którzy są w stanie napisać pół...