Trudno odnoeść mi się do książki w sensie : czy czyta sie dobrze , czy akcja toczy się tak czy inaczej. Bo to nie powieść. To opis prawdziwego życia osoby urodzonej w Prusach Wschodnich , która w 1945, jako 7 letnia dziewczynka zostaje zmuszona zaistniałymi okolicznościami do samodzielnego życia. Powiem tylko że jej życie było koszmarne trudne i przerażające. I aż trudno sobie wyobrazić że człowiek- dziecko - a potem kobieta -może tyle znieść. Polecam tą pozycję nie tylko dlatego że uzmysławia jak co to jest naprawdę trudne życie, ale też pokazuje koszmar wojenny i powojenny z innej perspektywy niż to jest zwykle i często pokazywane.

Trudno odnoeść mi się do książki w sensie : czy czyta sie dobrze , czy akcja toczy się tak czy inaczej. Bo to nie powieść. To opis prawdziwego życia osoby urodzonej w Prusach Wschodnich , która w 1945, jako 7 letnia dziewczynka zostaje zmuszona zaistniałymi okolicznościami do samodzielnego życia. Powiem tylko że jej życie było koszmarne trudne i przerażające. I aż trudno...

Niezwykłe i trudne losy bohaterki, która została osierocona w czasie wojny. Będąc "dzieckiem bez ojczyzny" szuka swojego miejsca na ziemi w Rosji i Niemczech. Książkę bardzo dobrze się czyta, napisana przez dziennikarkę i widać dobre pisarskie rzemiosło. Fascynująca książka, którą się czyta jednym tchem. Trudno sobie wyobrazić, że cały życiorys należy do jednej osoby! Pełen podziw dla Liesabeth, której udało się zachować: człowieczeństwo, empatię i zdrowe zmysły, po wszystkim co przeszła...

Niezwykłe i trudne losy bohaterki, która została osierocona w czasie wojny. Będąc "dzieckiem bez ojczyzny" szuka swojego miejsca na ziemi w Rosji i Niemczech. Książkę bardzo dobrze się czyta, napisana przez dziennikarkę i widać dobre pisarskie rzemiosło. Fascynująca książka, którą się czyta jednym tchem. Trudno sobie wyobrazić, że cały życiorys należy do jednej osoby!...

Mam moralny opór przed oceną tej książki.
Bo czy przerażający koszmar, przez który przeszła bohaterka ma nadać tej historii większą wartość, ma uczynić ją arcydziełem?
Obok formy, stylu i języka, którym można przypisać gwiazdkę jest prawdziwa historia życia człowieka, którego ocenić nie sposób.
W trakcie czytania nie potrafiłam zastanawiać się nad formą ani nad językiem, ani nad stylem i innymi środkami wyrazu tych wspomnień, bo ich treść jak piętno, odcisnęła się w mojej świadomości.
Historia kilkudziesięciu lat życia Liesabeth jest do tej pory najbardziej wstrząsającym zapisem przeżyć jakie dane mi było poznać. Dla tego przekonania nie bez znaczenia jest fakt posiadania przeze mnie dzieci. Gdy wyobraziłam sobie swoje siedmioletnie dziecko samotne wśród całego zła tamtego świata, które by przeżyć, jest zdane tylko na siebie, poczułam niewyobrażalny, rozdzierający żal.
Jakim prawem takie rzeczy mogły/mogą się dziać?

Mam moralny opór przed oceną tej książki.
Bo czy przerażający koszmar, przez który przeszła bohaterka ma nadać tej historii większą wartość, ma uczynić ją arcydziełem?
Obok formy, stylu i języka, którym można przypisać gwiazdkę jest prawdziwa historia życia człowieka, którego ocenić nie sposób.
W trakcie czytania nie potrafiłam zastanawiać się nad formą ani nad językiem,...

II wojna światowa widziana oczami dziecka.
Nie jest to opowieść o tych "złych" i "dobrych" i że "dobro zawsze zwycięża".
Opowieść jest szara, ponura. Jak wojna.
Opowiada o chęci przetrwania za wszelką cenę.
O nieludzkich zachowaniach które wywołują nieludzkie warunki.

Książka trzyma w napięciu i czyta się ją rewelacyjnie.
Zaskakuje. W momencie kiedy wydaje się że nic gorszego nie może już głównej bohaterki spotkać, okazuje się w jakim byliśmy błędzie.

Dla porównania, czytałem "Dziewczyny z Powstania" czy "Kiedy Bóg odwrócił wzrok".
Opowieść w książce "Wilcze dziecko" wydaje się dużo bardziej prawdziwa, realna.

Jest to opowieść oparta na faktach. Opowiedziana bez emocji. Bez upiekszeń. Bez opisów heroicznych czynów.
O piętnie jakie wojna odcisnęła na życiu.
O smutnym życiu.

II wojna światowa widziana oczami dziecka.
Nie jest to opowieść o tych "złych" i "dobrych" i że "dobro zawsze zwycięża".
Opowieść jest szara, ponura. Jak wojna.
Opowiada o chęci przetrwania za wszelką cenę.
O nieludzkich zachowaniach które wywołują nieludzkie warunki.

Książka trzyma w napięciu i czyta się ją rewelacyjnie.
Zaskakuje. W momencie kiedy wydaje się że nic...

Trudno jest mi oceniać tak dramatyczne wspomnienia, wręcz niewyobrażalne. W głowie się nie mieści jak mała, siedmioletnia dziewczynka dała sobie sama radę bez żadnej bliskiej osoby, bez dachu nad głową, bez środków do życia, znajomości języka w kraju wroga. Kiedy potrzebowała bliskości tuliła się do bezpańskich psów. Po raz pierwszy zgwałcona w wieku dziesięciu lat. Ufna, wręcz naiwna w relacjach z innymi ludźmi była oszukiwana i wykorzystywana. Tak się zastanawiam jak poradziłby sobie w takich warunkach współczesny człowiek, otoczony opieką psychologów, terapeutów, człowiek któremu się należą prawa, przywileje.
Warto przeczytać, choćby po to żeby się przekonać, że nigdy nie jest tak źle żeby nie mogło być gorzej.
Polecam!

Trudno jest mi oceniać tak dramatyczne wspomnienia, wręcz niewyobrażalne. W głowie się nie mieści jak mała, siedmioletnia dziewczynka dała sobie sama radę bez żadnej bliskiej osoby, bez dachu nad głową, bez środków do życia, znajomości języka w kraju wroga. Kiedy potrzebowała bliskości tuliła się do bezpańskich psów. Po raz pierwszy zgwałcona w wieku dziesięciu lat. Ufna,...

Zapoznając się z historią Liesabeth Otto, niemal cały czas w myślach krążyło mi jedno zdanie: "Boże, dziękuję ci, że moje życie wygląda zupełnie inaczej!". Nie wiem, czy byłabym w stanie przetrwać piekło, przez które przeszła ta kobieta. Nie wiem, czy po tylu nieszczęściach nadal wierzyłabym, że na tym świecie istnieją Bóg i sprawiedliwość. To właśnie takie historie pokazują, że zawsze istnieje nadzieja i nigdy nie wolno tracić chęci do życia. Jeżeli sami chcecie się o tym przekonać, koniecznie sięgnijcie po tę książkę!
Nie wiem, czy powinnam w jakikolwiek sposób ocenić tę książkę. Nie potrafię przyznać jej żadnej noty. Wydaje mi się, że takie historie nie mają prawa być traktowane jak cała reszta...

Zapoznając się z historią Liesabeth Otto, niemal cały czas w myślach krążyło mi jedno zdanie: "Boże, dziękuję ci, że moje życie wygląda zupełnie inaczej!". Nie wiem, czy byłabym w stanie przetrwać piekło, przez które przeszła ta kobieta. Nie wiem, czy po tylu nieszczęściach nadal wierzyłabym, że na tym świecie istnieją Bóg i sprawiedliwość. To właśnie takie historie...

Mocna książka. Trzeba dużo siły aby przeczytać do końca. Historia dziewczynki urodzonej w Prusach Wschodnich. Brak rodziców, tułacze życie, wojna, łagry. Trudne i ciężkie życie Liesabeth Otto, aby przeżyć ciężko pracowała, była poniżana, zgwałcona. Nieudany związek małżeński. Władze w Związku Radzieckim nie były jej życzliwe. W 1975 roku odnalazła w Niemczech brata i ojca. Relacje rodzinne po wielu latach rozłąki są trudne. Całe życie bohaterki książki to pasmo nieszczęśliwych wydarzeń i zbiegów okoliczności. Dzieci z przydomkiem "Wilcze Dziecko" było bardzo dużo, oto historia jednego z nich.

Mocna książka. Trzeba dużo siły aby przeczytać do końca. Historia dziewczynki urodzonej w Prusach Wschodnich. Brak rodziców, tułacze życie, wojna, łagry. Trudne i ciężkie życie Liesabeth Otto, aby przeżyć ciężko pracowała, była poniżana, zgwałcona. Nieudany związek małżeński. Władze w Związku Radzieckim nie były jej życzliwe. W 1975 roku odnalazła w Niemczech brata i ojca....

Wstrząsająca opowieść o Lisabeth Otto. To Niemka urodzona w roku 1937, której dzieciństwo wypadło w okresie wojennym i powojennym na terenach Prus Wschodnich. Jej sytuacja była o tyle trudna, że wcześnie straciła matkę i zagubiła swoje rodzeństwo. Została sama i jak wiele innych dzieci w tamtych rejonach rozpoczęła tułaczy los po litewskich wsiach. Oferowała tam swoją pomoc w pracach gospodarczych w zamian za nocleg i wyżywienie. Przybrała litewskie imię Martije i szybko nauczyła się sobie radzić. Była zaradna i bardzo pracowita. Z wiekiem nabrała też siły do pracy. W wieku 16 lat za drobną kradzież została zesłana do łagru. Opisując swój pobyt w łagrach znów chwyciła mnie za serce. Była to kobieta pracowita, sprawiedliwa i od razu zyskała poważanie starszych więźniarek. A już zachwyciła mnie tym, że z łagrowej biblioteki czytała wszystko co się dało w świetle łazienkowej, słabej żarówki kosztem nocnego wypoczynku.

Wstrząsająca opowieść o Lisabeth Otto. To Niemka urodzona w roku 1937, której dzieciństwo wypadło w okresie wojennym i powojennym na terenach Prus Wschodnich. Jej sytuacja była o tyle trudna, że wcześnie straciła matkę i zagubiła swoje rodzeństwo. Została sama i jak wiele innych dzieci w tamtych rejonach rozpoczęła tułaczy los po litewskich wsiach. Oferowała tam swoją pomoc...

Fascynująca książka którą się czyta jednym tchem. Po skończeniu czuję niedosyt i po głowie chodzi mi jedna myśl jak to wygląda dziś? Bardzo wzruszająca a jednocześnie dająca głęboko do myślenia pokazująca niezwykłą siłę ludzkiego charakteru.

Fascynująca książka którą się czyta jednym tchem. Po skończeniu czuję niedosyt i po głowie chodzi mi jedna myśl jak to wygląda dziś? Bardzo wzruszająca a jednocześnie dająca głęboko do myślenia pokazująca niezwykłą siłę ludzkiego charakteru.

Droga przez mękę i wędrówka ludów - tak streściłabym życie , a zwłaszcza dzieciństwo głównej bohaterki. Ile trzeba było mieć siły i woli życia, żeby wszystko to przetrwać i nie stracić człowieczeństwa?
Podziwiam.

Droga przez mękę i wędrówka ludów - tak streściłabym życie , a zwłaszcza dzieciństwo głównej bohaterki. Ile trzeba było mieć siły i woli życia, żeby wszystko to przetrwać i nie stracić człowieczeństwa?
Podziwiam.