Jesteśmy społecznością, która kocha książki

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2021/08/sztuka-dla-sztuki.html

Od dawna ciągnęło mnie do tej książki, najpierw przez tematykę, potem film, a na końcu odniesienia w popkulturze. I... Muszę przyznać, że to spory błąd sięgać po tę lekturę wiedząc, co nie co o postaci Doriana i oczekując niewiadomo jakiej treści, znaczy się treści, która będzie jakoś kontrowersyjna, bogata w opisy, jak główny bohater żyje... No nie. Nie warto mieć jakichkolwiek założeń przed sięgnięciem po tę książkę. Nie warto, bo część z tego na pewno się nie sprawdzi i można uważać, że książka jest zwyczajnie słaba, co według mnie nie jest prawdą. Po prostu w popkulturze postać Doriana Gray'a zbyt jest... poniekąd przekoloryzowana. Nie da się zaprzeczyć temu jak żył bohater, ale... fabuła trochę stawia go w innym świetle.

Trzeba zaznaczyć, że Dorian Gray to bodajże dwudziestojednoletni blondyn (podkreślam, bo przez film z Benem Banersem zaskoczył mnie fakt, że Dorian jest blondynem) i wiek tu ma spore znaczenie. Można napisać, że młody mężczyzna dopiero zaczyna odkrywać życie, a tym samym jest dość podatny na słowa lorda Henry'ego Wottona. Wyróżnia Gray'a przede wszystkim uroda, nie jest osobą, która wywołuje skandale... Do czasu. Ale to nie dzieje się, tak nagle zaraz po wypowiedzeniu życzenia, że chciałby pozostać młody i piękny na zawsze, żeby nie było po nim widać zachowania. Chodzi o to, że podkreśla się wielokrotnie, że złe czyny odznaczają się na wyglądzie wraz ze starością. W końcu, jak ktoś, tak piękny mógłby dopuścić się złych czynów? W każdym razie to trwa, aż w końcu główny bohater zaczyna podejmować różne wybory, które odznaczać się będą na jego portrecie.

Zaciekawiło mnie, że właśnie samych wyborów i zachowania po przemianie, aż tak dużo nie ma. Są napomknięcia w dialogach, czy rozmyśleniach, ale rozbudowane są tylko wydarzenia, które rzeczywiście kształtują Doriana i skłaniają do przemyśleń oraz podejmowania kroków. Powiedziałabym, że więcej tu spotkań towarzyskich.

Dorian Gray to osoba, która jest zagubiona, którą ludzie traktują dość płytko, głównie przez pryzmat urody. Powiedziałabym, że nie ma kogoś, kto poprowadziłby go właściwie przez życie, a przynajmniej nie ma wokół siebie prawdziwych ludzi, którzy doceniliby w nim coś więcej. Jego zagubienie można odczytać w rozważaniach, a pod koniec czynach, które podejmuje, jakby nie wiedział już, co ma robić.
Tak, ma mentora w lordzie Wottonie, ale czy to właściwy wzorzec dla tak młodego człowieka? Mężczyzna, który żyje jakimiś fantazjami i poglądami, które powoli zaczynają być staroświeckie i nie na miejscu. To taka... hm, osoba, która tęskni za tym, co było, boi się przemijających lat i tęskni za młodością. Kształtuje Doriana na takiego, jaki sam chciałby być.

Jest też osoba trzecia - malarz Bazyli Hallward, który jest odmienny od lorda, boi się o Doriana, spodziewa się, co się może stać, gdy Gray zacznie żyć, jakby jutra nie było. Jest też zarazem artystą i to bardzo widać w sposobie, jaki został napisany, to jak mówi o swoich dziełach, o tym najważniejszym, czyli portrecie Doriana Gray'a i nim samym... Moja interpretacja jego wątku i Doriana jest trochę inna, wg. mnie to po prostu fascynacja artysty.

Duży plus dla mnie ma fabuła, dzięki różnym uniwersalnym przemyśleniom na różne tematy, przede wszystkim o naturę człowieka, ale jest tego znacznie więcej i żałuję, że nie przeczytałam tej książki znacznie szybciej, albo że nie omawiałam tego w szkole. Dobrze czasem przeczytać książkę, która nie ma cudownych zwrotów akcji, a fabuła nie gna hej do przodu. Gdzie autor skupia się bardziej na psychice bohaterów.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2021/08/sztuka-dla-sztuki.html

Od dawna ciągnęło mnie do tej książki, najpierw przez tematykę, potem film, a na końcu odniesienia w popkulturze. I... Muszę przyznać, że to spory błąd sięgać po tę lekturę wiedząc, co nie co o postaci Doriana i oczekując niewiadomo jakiej treści, znaczy się treści, która będzie jakoś kontrowersyjna,...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2021/01/anioy-demony-i-kabaa.html

Chyba znalazłam następną serię fantasy godną uwagi, wciągającą. Szkoda tylko, że, tak trudno znaleźć egzemplarze tej książki. Zresztą nie tylko po polsku.

"Zamek Eymericha" wg. polskiego wydania jest pierwszą częścią przygód inkwizytora Nicolasa Eymericha. W praktyce to nie jest pierwsza część, nawet w fabule jest nawiązanie do innej części... Według włoskiego wydania to ósma część, a wg chronologii fabuły dziesiąta. Dużo to mówi. Nie wiem na jakiej podstawie były numerowane te książki. Zwłaszcza, że ta nawiązuje do części, która jest nazwana w Polsce drugą.

W każdym razie fabuła książki w dużym stopniu opiera się o wiarę żydowską i kabałę, co jest bardzo ciekawe. Myślę, że mało ludzi zna zagadnienia z judaizmu lub z kabały. Zwłaszcza chyba z kabały, która jest bardzo skomplikowana. Oprócz tego drugim ważnym, jeśli nie ważniejszym jest prześladowanie żydów. Pojawia się tu oczywiście linia czasowa dotycząca XX wieku i obozu koncentracyjnego, ale czytamy też o prześladowaniach w XIV wieku.

Tak jak w przypadku "Nicolasa Eymericha, inkwizytora" są tu trzy linie czasowe, jednak nie wyróżniające się, tak dokładnie na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, ponieważ dwie z nich dzieli piętnaście lat różnicy. Obie dzieją się w XIV wieku. Trzecia to właśnie XX wiek, koniec II Wojny Światowej.

I zacznę od tej ostatniej. Akcja dzieje się w jednym z obozów koncentracyjnych na terenie Niemiec. Dowódca obozu pragnie ożywić człowieka idealnego, chce udowodnić, że można tego dokonać za pomocą elektryczności. Ten wątek trochę przypomina motyw Frankensteina, tylko jest poniekąd brutalniejszy. Za pomocą tej linii czasowej autor nie tylko nawiązuje do zbrodni jaką dokonywali naziści w obozach, łączy to z prześladowaniami z przeszłości; ale ukazuje ideę, filozofię "czystości rasy", którą wyznawała część Niemców. Od opisania teorii jednego włoskiego filozofa na temat rasizmu do projektu T4, który jest nieznacznie wspomniany, ale wystarczą kilka zdań, wypowiedzeń, język jakiego używają bohaterowie, żeby sobie to zoobrazować, jak to wyglądało i co mogło siedzieć w głowie tych ludzi.
Nienawiść jest stałym elementem w tej książce. Do żydów i kobiet. I autor nie próbuje nawet jakoś odczarować tej nienawiści, bo kiedy myśli czytelnik, że w końcu coś się ułożyło to bohater robi coś złego, więc jest znienawidzony. Jest podkreślone, że no żydzi są tacy i tacy, więc wiadomo, że on to zrobił. Tak samo jest z kobietami. Samo to że istnieje jest już złe. Tzn. niedokońca jej istnienie jest złe, ale bardzo często są podkreślone te nieciekawe cechy. A jeśli kobieta jest silna to coś musi się za tym kryć. Najlepiej demonica. Znana zresztą bardzo dobrze wszystkim, którzy choć trochę znają się na mitologii, Biblii itp. Rozumiem, jaka konwencja jest książki. Naziści nagle nie będą grzecznie traktować żydówki, czy mężczyźni ze średniowiecza nie będą traktować kobiety na równi sobie. Do języka nic nie mam, bo jednak pasuje do bohaterów i do czasów. Chodzi bardziej o takie rozplanowanie zachowań bohaterów, żeby jednak ta grupa osób wyszła na gorszą.
Drugą linią czasową, która jest tą główną to czasy Eymericha i wojna pomiędzy Piotrem Okrutnym, a jego bratem Henrykiem Trastamarą (niestety nie mogę dodać litery z akcentem hiszpańskim). Tajemnice zamku Montiel w którym podobno straszy. Okazuje się, że żeby rozwiązać sekrety, Eymerich będzie musiał zaczerpnąć wiedzy z mitologii i symboliki żydowskiej, co nie nie jest mu w smak.
W ostatniej linii dowiadujemy się jak i dlaczego straszy w Montiel. Trochę to dziwnie to brzmi, ale gdy się czyta książkę to to jest bardziej zrozumiałe.
Przy tych ostatnich liniach czasowych jest bardzo dużo symboliki, co bardzo mi się spodobało. Trochę jak w książkach Dana Browna, tylko że Eymerich jest bardzo religijny. Co czasem przeszkadza. Ale dużo można się dowiedzieć, aczkolwiek... Przy dwóch stwierdzeniach tłumaczenie nie do końca mi się zgadza, ale można stwierdzić, że specjalnie wytłumaczenie jest przekręcone, ponieważ mówi to osoba, która nie zna się na judaizmie i gardzi nim. Jest też literówka przy imieniu jednego z aniołów i tutaj nwm, czy to po prostu literówka przypadkowa, czy rzeczywiście, tak jest w oryginale.

Jeśli chodzi o bohaterów to na ich tle wybija się oczywiście Eymerich, który jest chyba najlepiej skonstruowany. W pierwszej części dało się go jeszcze nawet lubić, to tutaj... Nie ma tam już nic. Jasne, wcześniej też się wywyższał, był religijny i sarkastyczny to tutaj dochodzi, taka całkowita oschłość, niewzruszenie. Całkowite oddanie się Bogu, typowa inkwizycja.

Postaci kobiece są specyficzne... Z jednej strony silne, odważne, dają sobie radę same; ale z drugiej ukazywane jako uwodzicielskie, które mają w głowie tylko zawrócić w głowie mężczyznom i biednych ściągnąć na złą drogę. Są porównywane do Lilith. Więc no... fajny obraz to nie jest. Nie wiem, co autor miał na myśli kreując, taki ich obraz.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2021/01/anioy-demony-i-kabaa.html

Chyba znalazłam następną serię fantasy godną uwagi, wciągającą. Szkoda tylko, że, tak trudno znaleźć egzemplarze tej książki. Zresztą nie tylko po polsku.

"Zamek Eymericha" wg. polskiego wydania jest pierwszą częścią przygód inkwizytora Nicolasa Eymericha. W praktyce to nie jest pierwsza część,...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/11/przenikajace-sie-swiaty.html

"Nicolas Eymerich, inkwizytor" jest dość skomplikowaną książką, choć liczy ok. 250 stron. Zresztą jest skomplikowana nie tylko w fabule, ale też w polskim wydaniu. O co chodzi? Cóż, tak naprawdę sama tego nie rozumiem. Na tym tomie jest napisane, że to druga część i od razu zastrzegam, że tak nie jest. Według włoskiej kolejności zarazem wydania, jak i ustawienia chronologicznego tomów ten tom jest zawsze pierwszy. Jeśli ktoś wie o co chodzi to proszę o wytłumaczenie. Dalej jest chyba jeszcze dziwniej. Nasz drugi tom to w rzeczywistości jakoś ósmy tom, zależy na który spis patrzymy. Wolę nie wgłębiać się w dalszą numerację. Ta wzmianka wystarczająco mówi.

Przejdę lepiej do opisu fabuły, która sama w sobie jest trudna do opisania. Przynajmniej, jeśli chcę uniknąć spoilerów.
W książce mamy do czynienia z trzema liniami czasowymi, które w pewien sposób łączą się ze sobą, przenikają się. Linie czasowe i przestrzenne. Na potrzeby recenzji będę nazywać je przeszłością, teraźniejszością i przyszłością, chociaż to nie do końca właściwe określenia, bo tak naprawdę... poniekąd te światy istnieją równocześnie. Wiem, to trudne trochę do zrozumienia, ale tu już wkracza astrofizyka, a w tym nie jestem dobra.
Przeszłość. Nicolas Eymerich zostaje głównym inkwizytorem i z tego, co zrozumiałam ma pod sobą Królestwo Aragonii, Kastylii i Sycylii. Tzn. jest władcą religijnym, ogólnie tymi królestwami rządzi Piotr IV razem ze szlachtą. To trochę skomplikowane. W każdym razie jest głową inkwizycji. Wraz z otrzymaniem tego stanowiska otrzymuje dziwną sprawę do wyjaśnienia, a mianowicie pojawienie się niemowlaków z dwoma twarzami (coś jak słowiański Światowid, ale dwie twarze, a nie cztery).
Teraźniejszość. Pewien uczony o nazwisku Frullifer wpada na teorię, właściwie to po prostu odkrywa pewne cząsteczki, które umożliwiają przemieszczanie się i czegoś między światami. To tak wielki skrót. On to wszystko wyjaśnia, co prawda w bardziej naukowy sposób, ale po przeczytaniu książki, co nie co się układa, bo on sam mówi, że to nie jest, takie o podróżowanie między światami. W każdym razie, jak to bywa nikt mu nie wierzy, ale do czasu... Ten świat jest jednocześnie, taki sam jak nasz, ale jednocześnie ma chyba pokazać alternatywną przyszłość malującą się w ciemnych barwach, aczkolwiek... niewiele trzeba, żeby to wszystko się spełniło. Część rzeczy już się dzieje. A książka jest z 94. I nie piszę o odkryciach naukowych...
Przyszłość. Tu ludzie już normalnie mogą podróżować między planetami, czy księżycami. Jest to sprawozdanie jednej z podróży jednego statku kosmicznego, którego załoga ma do wykonania dziwną misję...

Jeśli chodzi o bohaterów to najbardziej wyróżniają się dwaj - Eymerich i Frullifer. Mam wrażenie, że to głównie do nich przyłożył się autor. Pozostali nie są najgorsi, zwłaszcza drugoplanowi mają swój ciekawy charakter, jednak no wyróżniają się ci dwaj.
Frullifer to taki niedoceniony naukowiec. Stereotypowy trochę mogłabym napisać. Zrobi wszystko, by go doceniono. Nie ma partnerki. I tu jest to, co jednocześnie w nim bawi i wzbudza żenadę. To taki typ, który narzeka, że żadna go nie chcą, ale sam zachowuje się trochę wieśniacko, że tak się wyrażę. No, trochę powagi. Zachowuje się czasem jak gimnazjalista, ale nie jest szczególnie irytujący.
Nicolas Eymerich... Myślałam, że go nie polubię, bo haha, jest inkwizytorem. No i okej mówi o religii i wszędzie widzi zło, a kobiety to już w ogóle zło wcielone dla niego, ale to serio interesująca postać! Jego lęki, a zarazem też pogarda do ludzi, dystans. Jego sarkazm, chociaż to może szczerość? Co chce to osiągnie i nie cyka się, że ma do czynienia np. z królem. Jest dość ludzki, ciekawa postać.

Kwestia tego przenikania jest złożona, ale wciągająca (przynajmniej dla mnie). To nie byle jakie science fiction, zresztą to nie pasuje... Czasem to jest po prostu, takie puuff, co ten autor wymyślił. Musiał nieźle nad tym pracować, bo jakby ta teoria nie jest chyba, taka oczywista... Chociaż ja tam się nie znam na fizyce i astrofizyce, więc może dlatego dla mnie to jest takie wow. Lubię trochę skomplikowane książki.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/11/przenikajace-sie-swiaty.html

"Nicolas Eymerich, inkwizytor" jest dość skomplikowaną książką, choć liczy ok. 250 stron. Zresztą jest skomplikowana nie tylko w fabule, ale też w polskim wydaniu. O co chodzi? Cóż, tak naprawdę sama tego nie rozumiem. Na tym tomie jest napisane, że to druga część i od razu zastrzegam, że tak nie...

Przed przeczytaniem tej książki oczekiwałam fabuły bardziej fantastycznej i baśniowej. Tak naprawdę nie mamy tu za wiele elementów baśniowych oprócz samej idei przepołowionego wicehrabiego.

Baśń jest dość... napisałabym, że brutalna. Opisy wojny chrześcijan z Turkami to coś chyba nie dla każdego. I wbrew temu, że baśń kojarzy się z utworem dla dzieci to to nie jest książka dla nich, a przejawia się to nie tylko w opisach, ale też w języku i zrozumieniu fabuły.

Dwoistość ludzkiej natury jest ciekawym tematem, a sposób w jaki jest przedstawiona w "Wicehrabim przepołowionym" jest intrygująca, jednak... Cóż, jest wiele innych książek, które ciekawiej przedstawiają to zagadnienie.

Według mnie to po prostu zwykła baśń, która może kieeedyś coś wnosiła do ludzkiego życia, ale teraz niczym się nie wyróżnia od reszty baśni. W końcu pierwotnie baśnie braci Grimm też są brutalne, więc nawet tym nie wyróżnia się książkę. Trzeba jednak przyznać, że lekturę czyta się bardzo szybko.

Przed przeczytaniem tej książki oczekiwałam fabuły bardziej fantastycznej i baśniowej. Tak naprawdę nie mamy tu za wiele elementów baśniowych oprócz samej idei przepołowionego wicehrabiego.

Baśń jest dość... napisałabym, że brutalna. Opisy wojny chrześcijan z Turkami to coś chyba nie dla każdego. I wbrew temu, że baśń kojarzy się z utworem dla dzieci to to nie jest...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/09/zrozumiec-czowieka.html

Następny reportaż godny uwagi, jednak wyróżniający się na tle pozostałych, które czytałam tym, że autorka nie tylko jest dziennikarką, ale i sama jest dzieckiem imigrantów oraz muzułmanką. Co to oznacza dla historii? Można powiedzieć, że zna ludzi o których pisze, stara się ich zrozumieć, ponieważ często miała podobne życie do nich. Jest kimś, kto łączy dwa światy Zachód i kraje Zatoki Perskiej, Turcji oraz Afryki Północnej. Patrzy krytycznie na każdą z tych stron, ale też ze zrozumieniem. Co ważne, pozwala zabrać głos osobom, których mało kto chce słuchać, ponieważ większość osób mieszkających w Europie i Ameryce ma swoją prawdę, więc nie chcą znać drugiej strony.

Czy trzeba jakiegoś przygotowania przed czytaniem tego reportażu? Cóż, powiedziałabym, że niekoniecznie, ale na pewno trzeba mieć otwarty umysł. Nie być uprzedzonym do jednej strony. Patrzeć na świat biało-czarno. Autorka wiele razy podkreśla, że są różni muzułmanie. Liczy się zrozumienie. Niektóre informacje dotyczące Ameryki i polityki Zachodu mogą zaskoczyć, ale to nie znaczy, że trzeba zamknąć książkę i mówić, a bo ona usprawiedliwia terrorystów. Nikogo nie usprawiedliwia.

Książka jest podzielona na kilka rozdziałów i każdy opowiada o innej sprawie dotyczącej sytuacji na Bliskim Wschodzie lub w Europie, czy Ameryce. Dziennikarka pokazuje je poprzez rozmowy z cywilami i osobami, które pracują w armii lub należą do organizacji terrorystycznych. Wywiady z tymi ostatnimi najbardziej mnie zaciekawiły, ponieważ pewnie wielu zastanawia się, dlaczego ci ludzie tam są i robią to co robią. I jakkolwiek o nich się myśli to warto przeczytać, co sami mają do powiedzenia. I nie krytykować ich od razu. Poprzez rozmowy z potomkami imigrantów, którzy dołączyli do organizacji terrorystycznych pokazuje, jakie tak naprawdę ma problemy Zachód i jak głęboko sięga rasizm (nie tylko zresztą na Zachodzie). Niestety nieprędko to się zmieni. Oczywiście nie tylko jedna strona jest zła.

Jeden z ostatnich rozdziałów jest poświęcony radykalizacji młodych osób. Temat ten jest nadal aktualny i nie wszyscy go rozumieją. Najczęściej te osoby uważa się za "głupich" lub rozmowa się z rodzinami, które niekoniecznie rozumieją powody odejścia dziecka i kończy się na tym, że my byliśmy kochani, a to on/ona zniknął/zniknęła. Co prawda mowa tu głównie o młodych osobach, których rodzice są imigrantami, ale niektóre sprawy dotyczą też osób, które nie miały wcześniej żadnego powiązania z islamem lub nieeuropejskimi korzeniami.

Jest też rozdział poświęcony wolności słowa. To znaczy już nie pamiętam, czy cały. Wolności słowa i podwójnych standardach. Podwójne standardy, które nawet pojawiły się w ostatnich dniach we Francji, która widocznie niczego się nie nauczyła. Laickość swoją drogą, ale... No, wg. mnie strój, czy biżuteria (w przypadku chrześcijan) same w sobie nie zaprzeczają laicyzmowi. Nikt samym symbolem nie zachęca do wiary. Dobra, bo zbaczam z tematu. Chcę pokazać, jak bardzo aktualny jest ten reportaż.

Swoją aktualność pokazuje też rozdziałem o nowej fali imigrantów w Europie. Kontrowersyjny temat, gdzie prawda leży znowu po środku. I problemy, które Europa już wcześniej nie miała rozwiązanych i które będą dalej się nasilać.

Ogólnie uważam, że Souad Mekhennet ma dużo szczęścia. Nie każdemu dziennikarzowi, a tym bardziej dziennikarce udało się porozmawiać z np. bojownikami wyższą rangą i jeszcze wyjść z tego cało. Ale dzięki niej możemy poznać historię z różnych stron.

Reportaż czyta się bardzo szybko, chociaż liczy ponad 500 stron. Dla tych, którzy chcieliby wiedzieć więcej na jakiś temat będą czekać przypisy, których jest bardzo wiele. Często są odnośnikami do tego skąd autorka wie daną rzecz, przynajmniej, tak to zrozumiałam. Bo p. Mekhennet nie wie wszystkiego, ale to ją wyróżnia, że chce wiedzieć, a nie że myśli, że wie.

W reportażu nie podobała mi się tylko swego rodzaju krytyka dla hijabu i niqabu. Jeśli chodzi o niqab to rozumiem, bo autorka wyjaśnia swoje poglądy na jego temat, jednak... Hm, nie uważam, żeby zakładanie niqabu, a już w ogóle hijabu miało oznaczać, że kobieta ma radykalne poglądy, chociaż w niektórych przypadkach pewnie, tak jest... To właśnie pokazuje, że ten reportaż nie jest dla osób, które mają prawicowe poglądy, których nie zamierzają zmieniać, bo wyciągną z książki to co chcą i będą powielać te opinie.



Świat nie jest czarno-biały. Jak ze wszystkim: problemy tkwią o wiele głębiej, niż nam się wydaje na pierwszy rzut oka.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/09/zrozumiec-czowieka.html

Następny reportaż godny uwagi, jednak wyróżniający się na tle pozostałych, które czytałam tym, że autorka nie tylko jest dziennikarką, ale i sama jest dzieckiem imigrantów oraz muzułmanką. Co to oznacza dla historii? Można powiedzieć, że zna ludzi o których pisze, stara się ich zrozumieć, ponieważ...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/08/nastoletnie-marzenia.html

"Stal" to książka, którą miałam omawianą na studiach. Jednym z powodów wybrania akurat tej książki było to, że jej autorka była nominowana do chyba najwyższej włoskiej nagrody literackiej, czyli Premio Strega, więc wypadało przeczytać nominowaną książkę. Jestem osobą, która nie interesuje się za bardzo nagrodami literackimi, bo nie zawsze to idzie w parze z tym, że to na pewno będzie dzieło godne uwagi. Albo to ja po prostu nie rozumiem fenomenu niektórych książek... W każdym razie skoro miałam "Stal" na wykładzie to przydało się w końcu ją przeczytać. 

Anna i Francesca są przyjaciółkami i są nierozłączne. Mieszkają w małym mieście w Toskani, na tej samej ulicy i bloku. Pewnego dnia ich drogi się rozchodzą i chociaż dziewczyny tęsknią za sobą to minie dużo czasu zanim się pogodzą.

Zacznę właśnie od głównych bohaterek z którymi mam problem. Słyszałam już kilka usprawiedliwień na ich temat, ale nie potrafię i tak ich zrozumieć. Zwłaszcza, że mam wrażenie, że autorka nie traktuje fair czytelnika i za każdym razem próbuje je usprawiedliwić. Pokazać jak mają źle. Nie twierdzę, że nie, ale... No, dwie się dobrały. Na początek napiszę ogólnie o nich dwóch. W początkowych rozdziałach mają po trzynaście lat i myślą, że świat stoi przed nim otworem. Okej, naiwne myślenie, ale każdy z nas miał, taki etap w życiu. Tego nie mam za złe. Gorsze jest ich myślenie, że uroda to wszystko. Nie zdają sobie sprawy, jakie mają szczęście. Mają gdzieś resztę dziewczyn z tej samej ulicy, bo są brzydsze, a nie daj boże nie szaleją, tak za chłopakami jak one to już w ogóle są jakieś dziwne i są powodem do śmiechu. Noszą wysoko głowę, a jedyne, co mają to urodę, która kiedyś może przeminąć. Serio, pogardzają resztą. Do tego dochodzi ich sytuacja w domu przez którą mamy współczuć tym dwóm i kibicować, żeby wyrwały się z tego miasta. I znowu spotyka się czytelnik z naiwnym myśleniem trzynastolatki, która nie rozumie rzeczywistości i wkurza się na matkę, że jest, taka a nie inna. Do matek przejdę później. Bo one zbawią świat. Miałam wrażenie, że poniekąd szczycą się swoją sytuacją, bo w ich bloku chyba nie było jednej rodziny, która nie miałaby problemów, ale to one miały najgorzej. Trochę sarkazmu w tej recenzji będzie.

Francesca ma ojca, który pracuje w hucie (jak wszyscy mężczyźni w mieście) i matkę, która zajmuje się domem. Jej ojciec jest agresywny i ma manię na punkcie córki. Nie waha się nawet podglądać jej na plaży. Bo jeszcze przypadkiem, jakiś chłopak się do niej zbliży. Mama Franceski to cicha kobieta, która też miała marzenia, które się nie spełniły, a w zamian dostała agresywnego męża od którego nie jest w stanie się uwolnić. Francesca nienawidzi rodziców i chce się wyrwać w świat, chociaż wie, że to tylko marzenia, bo świat nie jest, taki łaskawy. Ale próbuje. W końcu, ile można znosić ojca, który cię bije? W dodatku dziewczyna skrywa pewien sekret, który z wielu powodów "musi" pozostać, jak najbardziej ukryty, bo gdy się wyda...

Rodzice Anny pokazują inny problem społeczny, chociaż jeśli chodzi o jej mamę to napisałabym, że jest podobna do mamy Franceski tylko, że po prostu ma pracę i jest wyedukowana. Ojciec Anny... Nie potrafi znaleźć pracy na dłużej. To typ "nie ma pracy dla ludzi z moim wykształceniem". Nie ma, więc sam próbuje ją sobie któregoś dnia skombinować, szkoda, że tylko nielegalnie. W pewnym sensie u Anny jest lepiej. Na pewno ma jako takie oparcie w matce, która pokazuje córce, że ważna jest edukacja, próbuje ją zainteresować światem. Ale zainteresuj trzynastolatkę polityką. Polityka jest lamerska. Dziewczyna ma też brata. Dużo osób mówiła mi, że to najlepsza postać. Nie zgodzę się. Jako na początku jest najbardziej neutralny. Zwyczajny chłopak, który chciałby się wyrwać, a nie może to potem, gdy pojawia się jego była... To jak ją traktuje tylko z tego powodu, że ona ma szansę na lepszą przyszłość... Ona nie okazuje po sobie, że nim pogardza, czy coś.

Oprócz tych dwóch rodzin są jeszcze inni bohaterowie i bohaterki z ulicy Stalingradzkiej. Niektórzy lepiej zarysowani, niż inni. To znaczy ci, którzy mogą pokazać jakiś problem dotyczący klasy robotniczej, miasteczka lub środowiska w którym się urodzili. Reszta to zbytek. Np. Lisa, która pilnie się uczy i jest brzydsza od dziewczyn, więc jest przydatna, gdy trzeba ją obrażać, albo gdy trzeba znaleźć sobie zastępstwo. Jakoś polubiłam ją. Nikomu nie robiła krzywdy swoim zachowaniem. Stała w cieniu, a gdy się odważyła zabrać głos to... Mamy cudowne zdanie o tym, że u jednej z dziewczyn jest źle, więc no jak śmiała jej nie zrozumieć i być zła? Tak naprawdę nie wiadomo jak jest u Lisy poza tym, że ma siostrę z niepełnosprawnością u której stan się pogarsza. Ogólnie wszystkich łączy fabryka/huta stali, gdzie nie trzeba wiele, żeby tam pracować. Dosłownie jedna osoba może pracować na każdym stanowisku. Zasady są traktowane byle jak. I okej rozumiem, że autorka wnikliwie poruszyła problemy dotyczące życia osób, które pracują i żyją w takich miejscach. Nie mówi się o tym, tak dużo i to z taką szczerością. Rozumiem, że jeśli mnie osobiście to nie dotyczy to nie jestem w stanie tego zrozumieć. I ja naprawdę nic nie mam do tego, jak jest przedstawiona ta społeczność, chociaż kilka razy było dla mnie nie pojęte ich zachowanie np. reakcja na zamach terrorystyczny na WTC.

Nie mogłam znieść tego gadania o urodzie i zachowania Anny oraz Franceski w stosunku do facetów. One mają 13 lat przypominam. Mają świadomość ciała, swojej urody i tego, że część mężczyzn na nie leci, więc wykorzystują to bardzo dobrze... Takie wiecie, możecie tylko popatrzeć, ale nie dostaniecie tego, co chcecie. Nie wiem, może źle na to patrzę i zaraz ktoś powie, że te zachowanie są okej i mogą sobie robić, co chcą, bo to inni nie mają prawa, tak na nie patrzeć. Tak, nie mają prawa. Jednak inaczej to by wyglądało, gdyby były po prostu ładne, ale im to nie wystarcza. Według mnie to jeden z problemów, który należy poruszyć po przeczytaniu tej książki, a nie, że jakieś opisy są zbyt dosadne. Bo nie są, zresztą większość jest urwana.

Właśnie, urwane sceny. Nie wiem, czy ta książka jest, tak napisana, czy to wina polskiego wydania, ale czasem w jednym akapicie mamy nagłą zmianę sytuacji, bohatera. Chodzi mi o to, że autorka pisze o jednej bohaterce i nagle pisze o drugiej, i jest to tak napisane, że dopiero po chwili czytelnik widzi, że chodzi o kogoś innego. Kilka razy w książce musiałam się cofać, bo się okazywało, że nastąpiła zmiana postaci.

Zapomniałam też napisać o motywie wyrwania się ze złego otoczenia. Marzenia o lepszym świecie. Dla tego wątku powinny przeczytać tę książkę część osób, które uważają, że jednostka może wszystko, że wystarczy przecież chcieć, że to w jakim środowisku się urodzisz to przecież nie warunkuje twojej przyszłości. Nie musi, ale w większej części...

Czy ta książka jest zła? Nie, ale mnie osobiście irytowała przez główne bohaterki. Mam ze "Stalą" trochę jak z serialem "Trzynaście powodów" - rozumiem w dużym procencie o co miało chodzić, ale przez główne bohaterki to padło.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/08/nastoletnie-marzenia.html

"Stal" to książka, którą miałam omawianą na studiach. Jednym z powodów wybrania akurat tej książki było to, że jej autorka była nominowana do chyba najwyższej włoskiej nagrody literackiej, czyli Premio Strega, więc wypadało przeczytać nominowaną książkę. Jestem osobą, która nie interesuje się za...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/06/wizja-poczatku-i-konca.html

Tym razem "najbardziej znany profesor od symboliki w Ameryce" udaje się do Hiszpanii, gdzie jego były uczeń ma przedstawić prezentację, która zmieni spojrzenie na sens religii. Odpowie na dwa główne pytania, które zadają sobie ludzie od tysiąca lat. Ale jak to w takich książkach bywa... Ktoś przerywa prezentację, a osobami, które mogą ją ponownie upublicznić są (oczywiście) Robert Langdon i Ambra Vidal.

Dan Brown próbuje w tej książce przełamać jakoś schematy, które były widoczne w innych jego książkach (a przynajmniej w "Kodzie da Vinci" i "Aniołach i demonach"). Niekoniecznie spodobał mi się jeden pomysł, ale to głównie przez to, że wiąże się z pewną postacią...

Jeśli mam być szczera to samej w sobie sztuki, czy tekstu literackiego na którym bazowałby Langdon jest tyle, co kot napłakał. Coś tam jest, owszem. Ale równie dobrze mogłoby tego nie być. Miałam wrażenie, że te elementy są, bo jest Langdon. To znaczy... Mało tu mowy o obrazach, rzeźbach itd. Głównie ich opisy są na początku i niewiele dla mnie wniosły w porównaniu do wcześniejszych książek Browna. Jest fragment poezji pewnego poety, którego nazwiska nie napiszę. ;)

Największą rolę, jeśli chodzi o sztukę ma tu architektura, głównie budowle stworzone przez Gaudiego. Przyznaję, nie lubię czytać opisów budynków/budowli. Jakoś mnie to nudzi, ale po raz kolejny Brown pokazał, że da się, tak opisać budynki, że chce się to czytać. Chce się zobaczyć je na żywo. Dotychczas nie interesowała mnie zbytnio Sagrada Familia, ale teraz tak myślę, że fajnie byłoby ją zobaczyć na żywo. Ogólnie nie przepadam za sztuką współczesną (bo właśnie ta sztuka ma pierwszeństwo w "Początku"), ale prace zostały wytłumaczone w przystępny sposób. W końcu Langdon też się na tym nie zna.

Ale głównym elementem w książce jest technologia i filozofia. W końcu to filozoficzne zapoczątkowały cały ciąg wydarzeń, chociaż ich nie zakańczają, bo oprócz pytań o przeszłość, przyszłość, ludzkość i religie mamy na końcu jeszcze jedno pytanie...

Dziwnie mi się czytało książkę o Robercie Langdonie, gdzie jest bardzo dużo technologii. Oczywiście, niektóre rzeczy były bardzo ciekawe, zwłaszcza informacja, gdzie znajduje się w Hiszpanii superkomputer. Ale...

Trzecim głównym bohaterem książki jest sztuczna inteligencja. I to bardzo bardzo rozwinięta. Taka o której ciągle się mówi. I okej, Dan Brown chciał przedstawić, jak bardzo jesteśmy rozwinięci technologicznie itd. Ale minusem było dla mnie to, że dzięki AI bardzo łatwo fabuła szła dalej. Tzn. normalnie bohaterowie musieliby się nad czymś natrudzić, a sztucznej inteligencji wystarczy mniej niż sekunda na zrobienie lub znalezienie czegoś. Jasne, nie ma jej przez całą książkę, ale... Nie wiem, jakoś mi to przeszkadzało. Wolę jednak tego Langdona, który jest otoczony symboliką niż technologią. No filozofowie też mogą.

Dobrym pomysłem było wybranie Hiszpanii, jako tła do całej akcji. Dzięki temu można było poruszyć wątek wpływu przeszłości na teraźniejszość i przyszłość, że jak to się mówi: historia kołem się toczy; nie wolno zapominać o tym, co kiedyś miało miejsce, chociażby prawda byłaby straszna; a oprócz tego przedstawienie mechanizmów sekt - jak łatwo omamić cierpiącego człowieka. Jeśli chodzi o to ostatnie to nie będę się wgłębiać, czego to dotyczy.

Był tylko jeden wątek, który mnie tu zaskoczył i wg. mnie nie pasował on do całej książki. Zwłaszcza... pewne usprawiedliwienie? Nie wiem jak to nazwać. Ale może o to chodziło? Żeby czytelnik mógł sam sobie coś dopowiedzieć, przemyśleć, co nie co?

Prezentacja byłego studenta Langdona. Część tej prezentacji jest dość oczywista dla przeciętnych ludzi, wystarczy trochę pomyśleć. Druga część... Nie interesuję się fizyką, dlatego teorie, które tam zostały przedstawione były dla mnie nowe (chociaż coś mi się obiło o uszy) i interesujące. Jednakże sama prezentacja mnie zawiodła. Nie wiem sama czego się spodziewałam, ale.. Na pewno czegoś innego. Niestety to byłby spoiler dlaczego się zawiodłam.

Jeśli już mowa o prezentacji to zawiódł mnie dobór słów przy opisie pewnej osoby/"symbolu religii". Bardzo mnie to zaskoczyło, bo słyszałam, że autor dużo czasu poświęca na zebranie materiałów do książek. To co prawda nie dotyczy stricte fabuły, ale... No cóż, może za bardzo się czepiam.

Na koniec chciałabym dodać, że po raz pierwszy miałam, tak, że musiałam odkładać książkę ze względu na to, że... Hm, dużo się mówi tam o przyszłości, bardzo dużo. A tym samym jakoś momentami przychodziły mi też myśli dotyczące przyszłości. Co po śmierci?

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/06/wizja-poczatku-i-konca.html

Tym razem "najbardziej znany profesor od symboliki w Ameryce" udaje się do Hiszpanii, gdzie jego były uczeń ma przedstawić prezentację, która zmieni spojrzenie na sens religii. Odpowie na dwa główne pytania, które zadają sobie ludzie od tysiąca lat. Ale jak to w takich książkach bywa... Ktoś...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/04/historia-podobna-do-naszej.html

Po reportaż sięgnęłam, dzięki Lenie, która prowadzi profil na Instagramie oraz bloga pod nazwą "Polka na pustyni". Lena mieszkała w różnych państwach, a jedno z nich nazywa się Sahara Zachodnia. Sahara Zachodnia nie jest uznawana przez część państw na świecie, jeśli dobrze pamiętam to nawet przez większość. Przynajmniej większość państw, które mają wysoki status w polityce i mają dużo do powiedzenia. Dlatego nie dziwne, jeśli ktoś nie słyszał o Saharze Zachodniej.
Zresztą jest dużo, takich państw, które muszą walczyć o niepodległość i pamięć.
Nie znam historii tych innych państw, ale jak można się dowiedzieć z reportażu Sahara Zachodnia jest jednym z najbardziej rozwiniętych państw żyjących pod zaborami (kultura, polityka; Sahrawi mają cały rząd stworzony w obozie dla uchodźców w Algierii). Sahrawi są jednymi z najbardziej wykształconych afrykańskich narodów.

Bartkowi Sabela cudem (bo to niełatwe było) udało się dotrzeć do Sahary Zachodniej i porozmawiać z jej mieszkańcami. Tymi zwykłymi, biorącymi udział w wojnie o niepodległość, starszymi i dziećmi. Autor reportażu miał wiele szczęścia, ponieważ bardzo łatwo mogło to się źle skończyć. Dzięki bardzo dobrej organizacji mężczyzna może opowiedzieć czytelnikowi historię kraju, który od dziesiątek lat prowadzi wojnę z Marokiem o swoją wolność. Historię, ale również codzienność, która do łatwych nie należy.

Oprócz wyjazdu do Sahary Zachodniej, Bartek Sabela podróżuje do obozów dla uchodźców, który znajduje się w Algierii. Można powiedzieć, że to symbol, namiastka tego, co Sahrawi mogli by zrobić, gdyby posiadali swoje państwo. Jak bardzo zwykły obóz potrafili przekształcić w coś, co ma swój rząd i swoją strukturę organizacyjną. Tam nie ma chaosu. Widać tę zawziętość.

Co ciekawe... Wbrew stereotypowym myśleniu (że Afryka, że muzułmanie) dużą rolę w kształtowaniu historii i budowaniu obozów mają kobiety. Im wiele mężczyźni zawdzięczają.

Coś co z jednej strony dziwi, a z drugiej nie, jest funkcjonowanie niektórych organizacji, które zostały stworzone, żeby pomagać. Niestety często teoria nie pokrywa się z praktyką. Zwłaszcza, jeśli jakieś manewry nie byłyby na korzyść, któremuś z większych/ znaczących państw członkowskich. Przykre i przez całą książkę to denerwuje w jakim niesprawiedliwym świecie żyjemy, ale... Nie trzeba daleko szukać. Nasza historia również ma, taki przypadek. Każdy wie, jak się skończyło.

I właśnie przez podobne elementy historii państwa powinniśmy jakoś rozumieć mieszkańców Sahary Zachodniej, i po zapoznaniu się z jej historią wysnuć jakieś wnioski. Po prostu uznać państwo.
Niestety saharyjskim reprezentantom trudno nawiązać jakikolwiek dialog z polskimi politykami. Praktycznie żaden ich nie chce wysłuchać. Przynajmniej, tak było pięć lat temu, ale wątpię, że coś się zmieniło (a przynajmniej znacząco). Ktoś powie, a co taka Polska. W walce o niepodległość liczy się każdy sojusznik.

Język reportażu jest przystępny. Szybko się czyta książkę. Jest sporo dat, ale więcej od nich jest skrótów różnych organizacji. Na szczęście na początku jest strona z rozwinięciem skrótów i polskimi nazwami. Dużym plusem jest mapa Sahary Zachodniej, która nie pozwoli się zgubić wśród różnych miast, granic i... murów. Obrazuje rzeczywistość Sahrawi.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/04/historia-podobna-do-naszej.html

Po reportaż sięgnęłam, dzięki Lenie, która prowadzi profil na Instagramie oraz bloga pod nazwą "Polka na pustyni". Lena mieszkała w różnych państwach, a jedno z nich nazywa się Sahara Zachodnia. Sahara Zachodnia nie jest uznawana przez część państw na świecie, jeśli dobrze pamiętam to nawet...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/04/gepard-na-sycylijskiej-ziemi.html

Następna, druga książka, która była do przeczytania w semestrze zimowym na wykład monograficzny. Poniekąd do przeczytania, bo koniec końców nie trzeba było, dlatego przerwałam jej czytanie i zajęłam się czym innym. I właśnie, gdybym wcześniej nie przeczytała 15-20 stron to nie wiem, czy kiedykolwiek sięgnęłabym po "Geparda" (w niektórych wydaniach "Lampart"). Opis nie zachęcał mnie, a film, który może i jest dobry, ale również mnie nie porwał. Jednak filmowa fabuła nie potrafi oddać wewnętrznych monologów bohaterów, a to jednak kluczowe dla książki. Ale reżyser podobno bardzo dobry: Luchino Visconti.

Jednak to nie recenzja filmu, więc wrócę do fabuły książki.
Przełom XIX i XX wieku (czyli już można podejrzewać o co będzie chodzić). Sycylia i zamożny arystokratyczny ród Salinów. Rodem przewodzi Fabrizio, który jest tutaj bohaterem, który obserwuje wszystkie nadchodzące zmiany we Włoszech i na samej wyspie. Z mentalnością, jednak dość zacofaną, ale mimo to potrafi przejrzeć, że nic nie może stać w miejscu, historia musi dalej się toczyć. Co mam na myśli pisząc "zacofana mentalność"? Mężczyzna jest, takim typowym arystokratycznym mężczyzną wg. mnie. Nawet jeśli ma przebłyski, że coś w tych Włoszech musi się zmienić to nadal jest echo jego starszego myślenia. Prostym przykładem jest postać Angeliki o której potem napiszę. Zachwyca się nią i krytykuje w duchu swoje córki, że są, takie a nie inne. A kto je, tak wychował? Zachwyt nad siostrzeńcem, ale swoich synów sam właśnie stłamsił. W ogóle ego Fabrizia może oburzać zwłaszcza na początku. Po prostu jego poglądy...
Historia rodu Salinów, która jest opisana w ciągu około 50 lat jest przeplatana z tym, co akurat dzieje się na Półwyspie Apenińskim i wyspach. Bohaterowie biorą nawet czynnie udział w tym, co się dzieje, bo chodzi o to przecież, żeby jednak wszystko pozostało, takie jak jest....

Ważnymi bohaterami oprócz Fabrizia jest Angelica i Tancredi. Chłopak to siostrzeniec głowy rodu, a Angelica... Tu już byłby spoiler. Oboje to powiew świeżej krwi, otwartego umysłu w rodzinie, gdzie wszystko stoi w miejscu. Odmienni. Symbol tego, co musi nastąpić, a czego obawia się właśnie arystokracja. Szczerze pisząc to nie zachwyciłam się nimi szczególnie. Zwłaszcza dziewczyną, która nijak nie pasowała do tego świata Salinów.
Zresztą każdy bohater był mi tam obojętny.

Zdziwiłam się, że autor akurat, tak stworzył płytko damskie postaci, ponieważ jego żona była przeciwieństwem, takiej arystokratycznej delikatnej panny. Postaci są w ogóle odwrotnością jego i jej.

Ale szczerze mówiąc historia rodziny jej historią, ale historia w tle oraz opisy Sycylii to jest duży plus. Jeśli ktoś nie lubi książek historycznych to to jest dobre rozwiązanie. Niektóre odczucia osób zewnątrz do Sycylii i Włoch (mając świadomość, że tam są mafie) myślę, że się nadal nie zmieniły i trochę zabawnie czytało się jeden fragment, gdy kilka dni przed martwiłam się, czy jechać do pewnego włoskiego miasteczka.
To jest plus, że akcja nie rozgrywa się w Rzymie, Neapolu, czy Mediolanie. Można się zaznajomić z poglądem Sycylijczyków na osoby z Półwyspu i jak wyglądało ich miejsce w tym wszystkim (pewnie dziwnie brzmi to zdanie).

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/04/gepard-na-sycylijskiej-ziemi.html

Następna, druga książka, która była do przeczytania w semestrze zimowym na wykład monograficzny. Poniekąd do przeczytania, bo koniec końców nie trzeba było, dlatego przerwałam jej czytanie i zajęłam się czym innym. I właśnie, gdybym wcześniej nie przeczytała 15-20 stron to nie wiem, czy...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/01/sprzeczna-przyjazn.html

Z tego, co pamiętam to dotychczas miałam styczność tylko z jednym włoskim pisarzem, czyli Pierdomenico Baccalario, dlatego bardzo ucieszyłam się w październiku, gdy okazało się, że na jedne zajęcia będę musiała przeczytać trzy książki różnych włoskich autorów (dwaj następni pojawią się później). Skoro studiuję ten język to warto zapoznać się z twórczością włoskich pisarzy i pisarek. Przynajmniej wypadałoby.

W każdym razie na sam początek - tajemnicza Elena Ferrante. Dlaczego misteriosa? Tak naprawdę nic nie wiadomo o tej autorce, nawet nie wiadomo, czy naprawdę jest kobietą... Po prostu nie chce się ujawniać, wywiady odbywają się tylko drogą elektroniczną. Mi osobiście to nie przeszkadza. Jestem za teorią literacką, że dzieło literackie jest czymś oddzielnym od twórcy. Nie szukam podobieństw między biografią pisarza/pisarki, a utworem. Nie potrzebny jest mi też wizerunek osoby, która coś tam napisała. Nie ma też dla mnie znaczenia powód dla którego ta osoba jest anonimowa. Jednak... Oczywiście w internecie krąży kilka teorii na temat Eleny Ferrante; głównie trzy. Nie będę się w nie wgłębiać. Można przeczytać o nich w internecie. W każdym razie te teorie i pogoń za tym, żeby odkryć prawdziwą tożsamość Ferrante jest, tak pokręcone... A wystarczyło tylko nie pokazywać swojego wizerunku i już świat "oszalał".

Ale skupmy się na "Genialnej przyjaciółce"
Na początek chciałabym zaznaczyć, że jest to pierwsza część czteroczęściowej serii. Warto to wiedzieć. Zwłaszcza, że część opisu książki nastawia czytelnika na trochę, co innego. Przynajmniej ja spodziewałam się trochę czegoś innego, a przynajmniej innego zakończenia historii, ale mój błąd. Dzięki temu zabiegowi autorka mogła sobie otworzyć drzwi na dalsze części...
Ale chociaż książka ma jeszcze trzy części to chyba ta jest najbardziej znana. Nawet powstał na jej podstawie serial HBO o tym samym tytule (nie oglądałam).

"Genialna przyjaciółka" opowiada przede wszystkim historię przyjaźni dwóch dziewczynek z ubogiej dzielnicy Neapolu: Eleny i Lilii. To historia ich przyjaźni, ale też ich codziennego życia oraz dzielnicy, która jest dość specyficzna.

Elena i Lila różnią się praktycznie wszystkim. Mają kilka podobieństw, ale powiedziałabym, że są budowane na kontrastach. Głównym punktem wspólnym jest zamiłowanie do nauki i wysoka inteligencja, chociaż i tu bywa różnie. Mam wrażenie, że autorka buduje, tak bohaterki, że jedną się lubi, a drugą nie. Wyszło, tak u mnie i u większej grupy osób z mojego roku. Tylko... Ja bardziej zrozumiałam tę bohaterkę, której oni nie. Ale przez to zrozumiałam, że tak jest też w prawdziwym życiu. Książka pokazuje kogo bardziej chcąc nie chcąc darzy się większą sympatią. A wynik nie jest chyba, taki oczywisty...

Lila na początku książki nie jest zbyt pięknym dzieckiem, ale za to roztacza wokół siebie, taką... aurę tajemniczości i pewności siebie, że przyciąga do siebie Elenę. Lila oprócz tego, że jest bardzo pewna siebie i nie boi się z nikim zadrzeć, jest bardzo mądra. Najmądrzejsza w swojej klasie, jeśli nie w szkole. Jest specyficzną dziewczynką.

Elena za to jest jej przeciwieństwem: cicha, niepozorna, uprzejma, mądra, ale gdzieś straciła swoją pewność siebie. Zwłaszcza mam wrażenie, że przyjaźń z Lilą nie buduje tej pewności. Dziewczyna robi wszystko, żeby pokazać na co ją stać. Jej marzeniem jest wyrwać się z biedy.

Już chyba po tych krótkich opisach widać tę różnicę między bohaterkami. Nie chciałabym narzucać swojej interpretacji bohaterek, więc może nie będę się wgłębiać, dlaczego próbowałam bronić Eleny. Bo to nie jest zła bohaterka, zresztą Lila też nie. Ich przyjaźń jest skomplikowana, ale obie dziewczyny mają swoje wady i zalety. To nie one mają być złe w tej książce...

Oprócz nich przez fabułę przewija się wiele innych bohaterów: ich koledzy oraz koleżanki z dzielnicy, rodziny i nauczyciele. Jest ich tyle, że można się pogubić. Na szczęście na początku książki jest wykaz wszystkich postaci z podpisem, kto z kim jest powiązany (chyba jest to w każdym wydaniu; nie jestem pewna) - bardzo to ułatwia czytanie, chociaż chyba do końca myliłam ze sobą trzech męskich bohaterów.
Można się zgubić, kto jest kim, a raczej kto jest kogo synem/córką, ale to nie oznacza, że nie można odróżnić poszczególnych bohaterów od siebie. Właśnie można i to jest duży plus "Genialnej przyjaciółki". Każdy bohater jest jakiś i ma swoje problemy, które różnią się od siebie. Jednak jeden łączą całą młodzież... Nie, to nie problem, a przyrzeczenie, które prawdopodobnie nie jeden nastolatek ma, ale nie będę go ujawniać. :)

Rodzina to jeden z ważniejszych wątków w tej historii (zaraz obok przyjaźni i dorastania). Przewija się tam kilka różnych rodzin. Różnych, a zarazem podobnych. Łączy je chociażby np. patriarchat.
Na podstawie jednej osoby jest dość ciekawie przedstawione, z jakimi plotkami i obelgami musi się zmierzyć mężczyzna, który nie całkiem pasuje do roli, którą społeczeństwo nakłada na mężczyzn. To tylko parę zdań, ale dają jasny pogląd na sytuację. Autorka wiele razy pokazuje, że czasem nie trzeba nie wiadomo ilu zdań i słów, żeby opisać coś realistycznie, zrozumiale.

Jeśli chodzi właśnie o język i narrację... Narracja jest prowadzona przez Elenę. Mam problem z początkowymi scenami, ponieważ są one dosyć chaotyczne. Elena mówi o jakimś zdarzeniu, potem o zdarzeniu przed nim, a za kilka scen o tym, co wydarzyło się między tymi dwoma. Nie podoba mi się, takie skakanie, ale jeśli się, tak dłużej zastanowić to ma to sens, co nie zmienia faktu, że wolałabym bardziej chronologiczną akcję.
Język dla fabuły jest bardzo ważny. Wiele razy autorka podkreśla, gdy ktoś mówi w gwarze neapolitańskiej, a kiedy we włoskim oficjalnym (włoskim, którego się uczy w szkole). Widziałam, że w serialu też mówią w dialekcie i oficjalnym włoskim (chociażby z tego powodu zamierzam obejrzeć serial). W książce też pojawia się coś, co jest charakterystyczne dla okolic Neapolu, czyli skracanie imion. Ale takie naprawdę skracanie skracanie. Przykład: na Elenę mówią Lenù.

Akcja "Genialnej przyjaciółki" rozgrywa się w latach 50. i 60. XX wieku, ale oprócz kilku scen stricte związanych z tymi latami, całą fabułę można by przenieść w lata współczesne. Nie zmieniło się we współczesnym świecie, aż tak bardzo, żeby nie widzieć podobieństw do naszego życia. Zresztą... Nawet takie proste przykłady: dorastanie nastolatek i zmiany z tym związane, pierwsze zauroczenia, problemy z rodzicami, trudy przyjaźni. Wszystko to jest dość realistycznie opisane.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2020/01/sprzeczna-przyjazn.html

Z tego, co pamiętam to dotychczas miałam styczność tylko z jednym włoskim pisarzem, czyli Pierdomenico Baccalario, dlatego bardzo ucieszyłam się w październiku, gdy okazało się, że na jedne zajęcia będę musiała przeczytać trzy książki różnych włoskich autorów (dwaj następni pojawią się później). Skoro...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/09/puzzle-zycia.html

Cieszę się, że udało mi się przeczytać w tym roku (od października mało czasu będę mieć na czytanie) jeszcze jedną książkę Adama Silvery. Czuję, że to może być jeden z moich ulubionych autorów.

Głównego bohatera, czyli Griffina poznajemy w dość nieprzyjemnych okolicznościach - zmarł jego chłopak. To szok dla Griffina, który musi się jakoś pozbierać, a przynajmniej to słyszy wszędzie naokoło. "Powinno ci już przejść. Ile można rozpaczać? Jeszcze całe życie przed tobą, znajdziesz innego." Na domiar "złego" główny bohater w końcu staje w oko w oko z Jacksonem - chłopakiem Theo ze studiów. Tak, to nie jest błąd. Po prostu to troszkę skomplikowane, jaka więź łączyła Theo i Griffina, gdy ten pierwszy wyjechał do Kalifornii. Tak naprawdę jasno można to zrozumieć dopiero po przeczytaniu całej książki.
Czy Jackson i Griffin pomogą sobie w żałobie mając te same uczucia do Theo?

Dość trudno pisać o fabule "Zostawiłeś mi tylko przeszłość", opis powyżej jest dość ogólny, ale z książkami Silvery, tak jest, że nie można zdradzać za wiele. Mogą być świetne, a na końcu gdy masz powiedzieć coś więcej to nie wiesz, co powiedzieć.

Na pewno mogę napisać, że te ponad czterysta stron to droga przemiany Griffina. To jego droga z radzeniem sobie z żałobą, stratą, prawdą, a przede wszystkim przeszłością. Okazuje się, że nie zawsze dana osoba jest, taka jak myślimy, jaka jest przy nas. Czasem miłość może trochę zaślepić.
Ale nie tylko Griffin jest tu ważny, chociaż to on jest głównym bohaterem. Jest Jackson, który był świadkiem śmierci Theo; który był tym "drugim chłopakiem". Jest Wade - przyjaciel Griffina i Theo, który... Byliście kiedyś w paczce (trójce), gdzie czuliście się jak piąte koło u wozu, bo pozostali przyjaciele to para? Niby jesteś z nimi, ale jednak nie - to Wade. I... No Wade też cierpi z powodu straty przyjaciela, a ma bardzo trudno, bardzo. Może nie na pierwszym planie, ale mamy też do czynienia z żałobą rodziny Theo, bo to co ważne w książkach Silvery (i Becky Albertalli) - bohaterowie mają rodzinę o której piszą autor (to nie są widma, jak w niektórych powieściach dla młodzieży: wiesz, że niby są ci rodzice i rodzeństwo, ale nic o nich nie wiesz).

Jednak książka to nie tylko żałoba, smutek i wątpliwości. To też opisanie życia osoby z zaburzeniem OCD (zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne). Na pierwszy rzut oka zaburzenia Griffina nie są, takie złe, drobnostki. To znaczy nie ma takich zaburzeń do jakich zdrowi ludzie są przyzwyczajeni w filmach, książkach, przykładach. Ale coś, co dla przeciętnego przechodnia jest czymś nie ważnym, Griffinowi naprawdę nie ułatwia życia. Adam Silvera z tego, co słyszałam kiedyś sam posiada OCD, więc pisze o zaburzeniach, które zna. Przez to, że autor pisze o "drobnostkach" pokazuje, że dla każdego, co innego może być problemem, każdy może mieć inną miarę problemu. Mogę chyba to nad interpretować...

Bohaterowie "Zostawiłeś mi tylko przeszłość" są złożeni, ale zarazem są uniwersalni.

Ale czy książka ma jakieś minusy? Nie wiem, czy to można nazwać minusem, ale czasem zachowanie Griffina było dla mnie nie zrozumiałe, chociaż starałam się jakoś zrozumieć... Tzn. inaczej - jakoś potrafiłam go zrozumieć, ale współczułam pewnemu bohaterowi, że poszedł trochę w odstawkę, a potem nagle Griffinowi się przypomniało, no ale okej. Niestety Griffin obwinia się o śmierć Theo, co też poniekąd jest zrozumiałe, ale było mi go, aż szkoda (na szczęście jest fragment, gdzie pewne osoby dają mu do zrozumienia, że to nie jego wina). Koniec książki też nie zbyt mi pasuje, ale okej. To nie jest rozdział zamknięty. Przed Griffinem jeszcze długa droga.
Jednak była, taka jedna scena na którą większość czytelników może nie zwróci uwagę... Nie zbyt mogę napisać o tym, ale zastanawia mnie, czyli Silvera akurat poruszył jeden wątek dość nie umiejętnie, czy rzeczywiście chodziło o tę niezgodność, że nie każdy terapeuta jest dobry... Musiałam sobie popisać na ten temat. :p

Kilka ostatnich słów: Griffin i inni bohaterowie nie są bez wad. Griffin nawet ma ich sporo, co jest na plusem, bo źle się czyta o nieskazitelnych bohaterach.
Zapomniałam napisać o ważnej sprawie: narracja pierwszoosobowa jest monologiem Griffina do Theo.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/09/puzzle-zycia.html

Cieszę się, że udało mi się przeczytać w tym roku (od października mało czasu będę mieć na czytanie) jeszcze jedną książkę Adama Silvery. Czuję, że to może być jeden z moich ulubionych autorów.

Głównego bohatera, czyli Griffina poznajemy w dość nieprzyjemnych okolicznościach - zmarł jego chłopak. To szok...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/08/nieatwa-odpowiedz.html

Maya i Lochan żyją w niepełnej rodzinie - ojciec odszedł od nich, gdy byli jeszcze dziećmi. Niestety to załamało ich matkę, która zaczęła pić i imprezować, po czym... Po jakimś czasie w ogóle przestała zajmować się swoimi dziećmi. Tak więc, jako najstarsi: Maya i Lochan musieli przejąc obowiązki rodziców i zająć się trójką rodzeństwa oraz domem. Nie jest to oczywiście łatwe, każdy dzień to walka o przetrwanie, a sprawy wcale nie ułatwia to, że młodsze rodzeństwo dorasta (a dorastanie łączy się z buntami). Rodzeństwo jakoś funkcjonuje, zatajając swoją sytuacje życiową. W którymś momencie dwójka głównych bohaterów zaczyna rozumieć, że ich uczucie nie jest zwyczajne. Pojawia się pragnienie spełnienia tej miłości.

Sam w sobie pomysł był nawet ciekawy, chociaż nie najnowszy, bo sytuacje, gdzie najstarsza osoba z rodzeństwa zajmuje się domem nie jest nieznana w książkach i filmach. Poniekąd... Już po całym zarysie sytuacji widzimy, że było duże prawdopodobieństwo, że związek Mai i Lochana będzie miał miejsce. Są sami, zdani na siebie, a charakter chłopaka nawet pomaga w narodzeniu się tego związku. Bardziej byłabym ciekawa, gdyby ich sytuacja rodzinna była wręcz odwrotna. Zresztą sami bohaterowie mówią, że gdyby mieliby normalną rodzinę to może nie zakochaliby się w sobie, więc poniekąd mają świadomość...

Właśnie ze świadomością jest tutaj trochę ciężko. A raczej z tym, co się wiążę.
Oni od początku wiedzą, że ta miłość nie ma szans. Ale cóż, miłość. Dla miłości wszystko. Na początku próbują coś z tym zrobić, ale potem... Im dalej wg. mnie tym reszta idzie na dalszy plan, bo liczy się miłość. Hm, jednak nie umiem pisać obiektywnie, a już piszę, dlaczego: pamiętam o ich młodszym rodzeństwie, jaki skutek miało to na nich. Autorka pisze, że miłość zmieniła atmosferę w domu na lepsze itd, ale...
Wiele razy jest podkreślane, że Lochan i Maya są bardzo dorośli, jednak ich miłość jest bardzo młodzieńcza: muszę z tobą być jak najczęściej, chciałbym się z tobą przespać, nie mogę się doczekać, kiedy dzieci nie będzie na głowię, kiedyś będziemy żyć długo i szczęśliwie. Jasne, rozumiem, że chcieli mieć namiastkę zwykłego życia. Nie bronię im marzyć, ale... Rodzeństwo na nich liczyło.

Lochan to osoba, która nie odzywa się w szkole, ogólnie do obcych. Rodzina jest dla niego wszystkim. Nie wyobraża sobie być z kimś lub przyjaźnić się z osobą spoza rodziny, bo osoby trzecie nie zrozumieją jego sytuacji. Oprócz tego bardzo dobrze się uczy i ma szansę na bardzo dobre uczelnie, ale on chcę zostać przy rodzeństwie.
I właśnie tu mam problem z Lochanem, że zamyka się szczelnie na świat spoza rodziny. Zdawało mi się, że to nie do końca, tak, że nie lubił rozmawiać o błahych sprawach. W pełni rozumiem jego nieśmiałość, ale z drugiej miałam wrażenie, że jemu to nie przeszkadza.

Maya jest trochę inna. Ma koleżanki, nawet przyjaciółkę. Wiedzie zwykłe życie. Nie wyróżnia się za bardzo wśród uczniów liceum.

Bardzo subiektywnie pisząc, punktem, który łączy bohaterów jest... Przepraszam, ale miałam wrażenie, że autorka cały czas wybiela, że fabuła jest zbudowana, tak: my kontra zła reszta świata. Oni też popełniali błędy i to niemałe, ale za każdym razem, któreś z nich wybielało drugie. No tak, narracja jest pierwszoosobowa z punktu widzenia tej dwójki, więc nie powinnam się dziwić temu.

Willa i Tiffin, czyli najmłodsi z rodzeństwa to dzieci, które wnoszą promyki radości do rodziny. Uważam, że to oni są najbardziej poszkodowani w całej książce.

Trzynastolatek Kit. Najgorsze zło z całej piątki, bo ma okres buntu i nie umie sobie poradzić z rodzinną sytuacją. Brzmi to sarkastycznie, ale naprawdę przez 3/4 czyta się o tym, co on znowu zrobił i jak utrudnia życie. Współczułam mu i rozumiałam. Został pozostawiony samemu sobie, w pewnym sensie w nikim nie miał oparcia...

Cóż, znacie takie książki, gdzie wiecie, że coś zaraz musi się wydarzyć? Zwłaszcza, gdy bohaterowie robią coś zakazanego? To jedna z tych książek. Przy tym autorka trochę mnie zaskoczyła. Zwłaszcza końca niewiele osób może się spodziewać. Dla mnie jest ono niepasujące do słów i myśli bohaterów. Do ich zapewnień. Myślałam, że nigdy nie użyję tego określenia w kontekście jednej sytuacji, ale... To jest naprawdę dość egoistyczne. Niewiele brakowało, żeby ta książka zakończyła się jak inna.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/08/nieatwa-odpowiedz.html

Maya i Lochan żyją w niepełnej rodzinie - ojciec odszedł od nich, gdy byli jeszcze dziećmi. Niestety to załamało ich matkę, która zaczęła pić i imprezować, po czym... Po jakimś czasie w ogóle przestała zajmować się swoimi dziećmi. Tak więc, jako najstarsi: Maya i Lochan musieli przejąc obowiązki...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/08/amerykanska-piesn-egzystencjalna.html

Rzadko kieruję się napisami na okładkach książek tzw. blurbami. Patrzę głównie na opis. W tym przypadku było trochę inaczej: opis swoją drogą, ale właśnie blurby miały duży wpływ na to, że sięgnęłam po tę książkę.

I jeszcze dodam na wstępie, dlaczego nie chcę zazwyczaj kierować się blurbami: wiadomo, mają one zachęcać czytelnika i często są one trochę pisane nad wyraz. Czytając czyjeś zdanie mam już z tyłu głowy jakieś nadzieję, utworzony obraz... Czyli mam duże oczekiwania, wyższe niż gdybym ich nie czytała. W każdym razie najczęściej książka nie spełnia tych wysokich oczekiwań. Dlatego wolę podchodzić do książek z czystą kartą. Dlatego też nie za bardzo lubię czytać książkę w czasie którym jest o niej głośno i wszyscy o niej mówią.

Jak się to wszystko sprawdziło w kontekście "Diabła wcielonego"?
Średnio. Może inaczej - każdy czytelnik będzie miał hm, inną mentalność. Każdego może wstrząsać, co innego. To też zależy od tego, kto jakie książki czyta na co dzień, jeśli ktoś czyta kryminały z krwawymi zbrodniami to wątpię czy go bardzo zachwyci fabuła tejże książki. Ale jeśli ktoś nie często sięga po książki z dylematami moralnymi i zbrodniami, a sam jest wyczulony na krzywdę to ta książka może nim wstrząsnąć.
Nie piszę też, że wg. mnie to zła książka i w ogóle mnie nie obeszła. Po prostu średnio mi się spodobała. Z gatunku egzystencjalizmu wolę, jednak "Dżumę".

Jeśli już wyżej poruszyłam zagadnienie moralności to pozostanę chwilę przy tym zagadnieniu, ponieważ to główny klucz do fabuły. W "Diable wcielonym" spotykamy kilku bohaterów, którzy stoją przed różnymi wyborami, są po różnych wydarzeniach życiowych. U niektórych mamy nakręślony obraz, co doprowadza ich do takich wyborów, a nie innych. A u niektórych bohaterów w ogóle nie jest to poruszone (chociaż takie postaci są nieliczne). Ich czyny są dość specyficzne... W pewnym sensie przeciętny człowiek nie odważyłby się zrobić tego, co oni. Ale to dość powierzchowna ocena - siedzenie w domu z książką i ocenianie na trzeźwo czyiś czynów. Niektóre rzeczy mogą być o tyle straszne, że autor opiera je o najgorszą zbrodnie, jaką człowiek może zrobić - morderstwo.

Wszyscy bohaterowie mieszkają w jednym miasteczku i w jakiś sposób się łączą. Autor pokazuje życie miasteczka przez ok. dwadzieścia lat, więc to spory odcinek. Zwłaszcza jeśli chodzi o jednego bohatera, którego... Można nazwać chyba głównym, ale to ze względu na to, że jego historia przewija się najczęściej i też z innego powodu, który dopiero wychodzi na końcu książki.

Właśnie... Z tym bohaterem, czyli Arvinem mam mały problem. Niby żaden z bohaterów nie jest stawiany na piedestale, na żadnego autor nie pokazuje: o, to jest ten "dobry". Ale... Mimo to, przez zakończenie mam wrażenie, że to właśnie ten bohater ma być tym okej. Nie rozumiem tego zabiegu.

Oprócz moralności ważne też jest pojęcie religii i religijności, ponieważ to będzie przejawiać się niezliczoną ilość razy w fabule. Nawet w dość dosadny sposób. O moralności się nie mówi, niezbyt się ją porusza, ale jeśli chodzi o religię to tak. Napisałabym, że wręcz fanatyzm religijny. Religię nie tylko jako wiarę w Boga i kościół, ale też taką ogólną, prostą, w pewnym sensie pierwotną. Religia ma duże oddziaływanie na czyny bohaterów i ściśle się z nimi łączy. Gdy tak się zastanowić to nie wydaje się to dziwnym, że religia ma duży wpływ na bohaterów, patrząc na to, gdzie mieszkają i jaki bagaż doświadczeń mają ze sobą.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/08/amerykanska-piesn-egzystencjalna.html

Rzadko kieruję się napisami na okładkach książek tzw. blurbami. Patrzę głównie na opis. W tym przypadku było trochę inaczej: opis swoją drogą, ale właśnie blurby miały duży wpływ na to, że sięgnęłam po tę książkę.

I jeszcze dodam na wstępie, dlaczego nie chcę zazwyczaj kierować się...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/07/pierwszy-reportaz.html

Książka jest podzielona na dwanaście rozdziałów i w każdym jest opisana jedna historia - dwanaście historii, dwanaście muzułmanek. Historie są, tak dobrane, że każda porusza w pewnym sensie inne zagadnienie dotyczące islamu lub życia muzułmanek. Głównie tego z czym muszą się zmagać lub musiały w przeszłości. Wszystkie kobiety łączy to, że mieszkają lub mieszkały w Polsce. W Polsce, która nie jest łatwym krajem do życia. Zwłaszcza dla muzułmanów, zwłaszcza teraz.

Można przeczytać historie konwertytek, które muszą nie tylko zmierzyć się z komentarzami, że zdradziły swój kraj i "swoją" religię, ale też z innymi konwertytkami i muzułmankami od urodzenia, bo okazuje się, że nie jest, tak prosto, jak się zdawało. W końcu każdy wie lepiej.

Historie Tatarek, których rodzina mieszka od pokoleń w Polsce, a mimo to są "wyrzucane do siebie". W tych historiach można zobaczyć różnice między "ogólnym islamem", a islamem tatarskim. Oczywiście to nie są naukowe określenia islamów.

Historia uchodźczyni, która miała odnaleźć spokój w Polsce.

I wiele innych historii. Każda inna jak odmienny potrafi być człowiek. Wiele poglądów. Nie każdy może się podobać, ale powinno się go akceptować. Zresztą dzięki tylu historiom autorka pokazuje, że muzułmanki i islam nie jest jeden, taki sam dla każdego. Tak samo jak chrześcijanki nie są identyczne, tak i muzułmanki.

Dużym plusem jest to, że autorka nie boi się pytać swoich rozmówczyń o sprawy, które ciekawią niemuzułmanów. Chce dowiedzieć się u źródła, chce, żeby czytelnicy wiedzieli jak jest. Nie bazowali tylko na tym, co w telewizji, Internecie i w głowach osób, które mają bardzo małe pojęcie o islamie. Czasem odpowiedzi są całkiem inne, niż byśmy chcieli, ale niektóre odpowiedzi sami sobie stworzyliśmy. Zresztą nie zawsze jest, tak jakbyśmy chcieli, oczekiwali.

Oprócz wypowiedzi kobiet, autorka pyta się również o opinię w niektórych kwestiach imama i muftiego, więc możemy zapoznać się również z bardziej naukowymi i teologicznymi poglądami.

Spora grupa czytelników na pewno ucieszy fakt, że autorka tłumaczy niektóre sformułowania i nazwy z języka arabskiego, dzięki czemu, jeśli ktoś nie umie rozróżnić nakryć głowy muzułmanek i mylnie wszystkie nazywa burką - po książce będzie wiedział, co jest czym.

Czy mnie coś zaskoczyło lub zszokowało? Mało rzeczy mnie zaskoczyło, ale to głównie dzięki temu, że obserwuję profile polskich muzułmanek na Instagramie. Ale trochę nie rozumiałam zachowania jednej z kobiet, które według mnie było niezrozumiałe, ale cóż... Nie mnie oceniać jej zachowanie.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/07/pierwszy-reportaz.html

Książka jest podzielona na dwanaście rozdziałów i w każdym jest opisana jedna historia - dwanaście historii, dwanaście muzułmanek. Historie są, tak dobrane, że każda porusza w pewnym sensie inne zagadnienie dotyczące islamu lub życia muzułmanek. Głównie tego z czym muszą się zmagać lub musiały w...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/07/realna-bohaterka.html

Rok temu po raz pierwszy spotkałam się z twórczością Becky Albertalli - był to "Simon oraz inni homo sapiens". "Simon" bardzo mi się spodobał, oczywiście miał jakieś minusy, ale większość książek je ma. Dużym plusem tej książki było to, że bohaterowie byli bardzo realni. Po przeczytaniu drugiej książki autorstwa p. Albertalli mam wrażenie, że to jest właśnie u niej charakterystyczne - pisanie prawdziwie o nastolatkach. Przeciętnych nastolatkach, którzy nie wyróżniają się zbyt wśród rówieśników. Widać, że autorka zna się na nich, widać autentyczność w tym, co pisze.

Na pierwszy rzut oka można powiedzieć, że to książka o miłości.
Molly to siedemnastolatka, która przeżyła ponad dwadzieścia zauroczeń. Każde zauroczenie pozostało cichym zauroczeniem, ponieważ dziewczyna nie odważyła się żadnemu chłopakowi wyjawić swoich uczuć. Jej siostra bliźniaczka - Cassie, postanawia to zmienić. Planuje ją "zeswatać" z jednym z nowo poznanych chłopaków.
Jednak w podobnym czasie pojawia się koło Molly inny chłopak. Reid jest tym chłopakiem, który lubi fantastykę i na którego dziewczyny nie bardzo zwracają uwagę...

To nie żadna nowość, że to historii miłosnych podchodzę z dystansem. Bardzo często jest schemat za schematem, a styl pisarski nie porywa. Można się wszystkiego spodziewać od pierwszych stron i zamiast fajnej historii jest irytująca. Bo ile razy nie wkurzało Was, że główni bohaterowie, którzy są kreowani na zwyczajnych wcale tacy nie są? Ja często się czułam jak z innego świata czytając takie historie. Zwłaszcza, że teraz najczęściej bohaterowie są w moim wieku lub młodsi.

W tej książce jest inaczej. Od pierwszej strony polubiłam główną bohaterkę. Rozumiałam jej problemy i wątpliwości, ponieważ część z nich sama miałam lub mam. To nie były jakieś rzeczy z kosmosu. Uważam, że tematyka jest dość uniwersalna.

Zwłaszcza w czasach, gdzie królują piękne sylwetki modelek. Prawie każdy chce, tak wyglądać. Bo jeśli inaczej wyglądasz, jesteś trochę grubszy to od razu jesteś skazany na różne komentarze i spojrzenia. Nawet od rodziny - co też porusza autorka. Nie ważne, że jesteś ładny, taki jaki jesteś. Do czego nawiązuję? Molly jest właśnie, taką dziewczyną, która nie wpasowuje się w "kanony piękna".

Tak samo jak Reid w "kanony chłopaka", bo on jest fanem Tolkiena, bo wygląda, tak a nie inaczej i ubiera to co lubi, a niekoniecznie podoba się innym.

A jeśli chodzi o tego drugiego chłopaka... Na początku był w miarę, dało się go polubić, ale po jednym zdarzeniu, a właściwie tekście kompletnie stracił wszystkie punkty i miałam tylko nadzieję, że Molly z nim nie będzie. Może był miły, ale... Lepszy jest chłopak, który cię akceptuje, taką jaką jesteś, bez żadnych dodatków.

Tych troje bohaterów to tylko początek całej grupy postaci, która pojawia się w książce. I jak w przypadku "Simona" w "Odwrotności nieodwzajemnienia" też każdy jest, tak nakreślony, że wiemy kim ta postać jest i jaki ma charakter. Można ich polubić lub nie. To nie ta książka, gdzie są jacyś tam bohaterowie (nawet drugoplanowi), ale nic o nich za bardzo nie wiemy.

I to nie ta książka, gdzie nastolatki "nie mają rodziców". Ogólnie rodziny. W książce Becky Albertalli tego nie ma. Główna bohaterka ma rodzinę, która ma znaczenie w jej życiu. Nie mówi się o osobach z rodziny Molly jak o cieniach. To plus. Dzięki temu bohaterka jest jeszcze bardziej realna.

Jeśli o rodzinie mowa to drugim głównym motywem, problemem w tej książce jest dorastanie i więź, jaką się ma z rodzeństwem. Zwłaszcza, gdy się ma bliźniaka. Nawet nie wiem, czy to nie jest, tak naprawdę główna oś fabuły. To ważny problem, który dotyka nastolatków, ale niewiele się o tym mówi. Jesteśmy dziećmi i nagle... Każdy wybiera własną ścieżkę.

Podoba mi się też, że autorka porusza też czasem zagadnienia feministyczne. Wprowadzając je bardzo subtelnie, nie krzykliwie. Może nie tak jak niektórzy by chcieli, ale jednak.

No i motyw, który pojawił się też w "Simon oraz inni homo sapiens" - motyw lgbt+. Tylko tutaj on... Ma bardzo małe znaczenie. Po prostu jest. To tylko element bohaterów i wcale nie główny. Zresztą myślę, że to powinno być coś oczywistego - jeśli bohater ma skośne oczy to nie pisze się tego w recenzji, chyba, że to ważne. Może to złe określenie "oczywiste", ale mam na myśli to, że to nie powinno mieć wielkiego znaczenia.
Chociaż z tym wątkiem łączy się mała nierealność w kontekście Ameryki. Nie oszukujmy się, w Ameryce nie ma tolerancji w 100%, a w książce autorka pisze o pewnym wydarzeniu związanym z osobami lgnt+ i wszyscy się cieszą, akceptują. Okej, super. Ale to niezbyt realne, żeby nikt nie miał niczemu przeciwko. Chociaż może po prostu p. Albertalli nie chciała tworzyć następnego problemu, nie chciała pisać o homofobicznych ludziach, albo po prostu wolała zająć się innymi problemami bohaterów. Aczkolwiek mamy Molly mają przykrą sytuację związaną z tym wydarzeniem i to jest o wiele gorsze niż przeciętni ludzie z ulicy, którzy sypią wyzwiskami...

"Odwrotność nieodwzajemnienia" to ciepła książka, taka rodzinna, że tak napiszę. Wolę takie książki, niż czytać o nastolatkach, które podbijają świat w liceum.

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2019/07/realna-bohaterka.html

Rok temu po raz pierwszy spotkałam się z twórczością Becky Albertalli - był to "Simon oraz inni homo sapiens". "Simon" bardzo mi się spodobał, oczywiście miał jakieś minusy, ale większość książek je ma. Dużym plusem tej książki było to, że bohaterowie byli bardzo realni. Po przeczytaniu drugiej książki...