Silvia Avallone

Debiut Silvii Avallone można uznać za dość udany, ale spodziewałam się większych emocji. Przede wszystkim książka jest nierówna, momentami bardzo ciekawa, ale są fragmenty ciężkawe, które właściwie niewiele wnoszą do powieści. Najbardziej natomiast rozczarowało mnie zakończenie, które właściwie ciężko ocenić. Autorka jakby chciała pozostawić jakieś niedopowiedzenia, ale właściwie wyszło jakby brakło jej pomysłu na dobre rozstrzygnięcie wątków zawiązanych w tej historii i wyszło nijako, a właściwie źle. Zepsuło mi to całą przyjemność czytania, a zapowiadało się ciekawie. Atmosfera książki przypominała mi filmy Federico Felliniego tylko przeniesione w czasy współczesne. Miasto z dzielnicą biednych mieszkańców w obskurnych blokach, dla których prawie jedynym wyjściem jest ciężka harówka w miejscowej stalowni. Ta huta otacza ich jakby ze wszystkich stron i nie pozwala się wyrwać do lepszego życia. Autorka zresztą dużo miejsca w książce poświęca tej wszechobecnej, przytłaczającej rzeczywistości. I nie pomoże tu nawet w miarę ładne miejsce przy plaży we Włoszech. Drugą ważną sprawą poruszoną przez autorkę jest dorastanie, wchodzenie w dorosłe życie i brak perspektyw dla młodych ludzi. Obserwacja własnych rodziców i innych osób z otoczenia nie daje dobrych wzorców. Ma się wrażenie, że tu się nic nie zmieniło od dawna i w dalszym ciągu będzie tak samo. Główne bohaterki to dwie trzynastolatki, które przechodzą od bardzo silnej przyjaźni do dużej antypatii. Pojawia się pierwsza miłość, sporo problemów społecznych przerastających barki nastolatek, które rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami mieszkań. Książka ta to dobry debiut, ale niestety tylko dobry, bo pozostawia pewien niedosyt głownie z powodu kiepskiego zakończenia.