Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok 2020 jak beznadziejny by nie był, doceniam bardzo pod względem rozbudzenia we mnie miłości do roślin, szczególnie tych doniczkowych. Chłopak widząc we we mnie ów nową zajawkę sprawił mi prezent w postaci właśnie tej pozycji. Niestety, nie był to najlepszy wybór. Książka owszem, zawiera mnóstwo opisów roślin wraz ze zdjęciami, skład graficzny też bardzo w porządku, aczkolwiek informacje są niesamowicie okrojone, podobne do tych, które możemy znaleźć na naklejce przyklejonej do doniczki w momencie kupowania rośliny. Bardzo na minus wpływa brak informacji o roślinach zyskujących na popularności na przestrzenie ostatnich lat, a o samej królowej roślin doniczkowych - Monsterze i jej odmianach nie ma w zasadzie nic, prócz zdawkowych informacji o podstawowej Deliciosie. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest wyszukanie informacji o interesującej nas roślinie w Internecie.

Rok 2020 jak beznadziejny by nie był, doceniam bardzo pod względem rozbudzenia we mnie miłości do roślin, szczególnie tych doniczkowych. Chłopak widząc we we mnie ów nową zajawkę sprawił mi prezent w postaci właśnie tej pozycji. Niestety, nie był to najlepszy wybór. Książka owszem, zawiera mnóstwo opisów roślin wraz ze zdjęciami, skład graficzny też bardzo w porządku,...

Młot na …ciemnotę, czyli absurd średniowiecznej inkwizycji

Antyfeminizm w Polsce ugruntował się w XIII wieku za czasów Świętej Inkwizycji . Wynikało to nie tyle z przejściowej niechęci do samych kobiet, o ile z szerzących się obaw względem czarnej magii i szatana. Wszystko zaczęło się od …Biblii – konkretniej od chrześcijańskiej wizji stworzenia człowieka, Adama i Ewy. Kobieta od zarania dziejów postrzegana była przez mężczyzn jako narzędzie zguby, więc stanowi wspaniały pretekst do uznania jej za przyczynę wszelkich nieścisłości, niejasnych zjawisk i pojęcia grzechu. Zwieńczenie polskiego antyfeminizmu stanowiło wydanie książki Młot na Czarownice przez Jacoba Sprengera oraz Heinricha Kramera, podręcznej „instrukcji obsługi” potencjalnej wyznawczyni szatana. Tym samym był to początek upadku średniowiecza…

Mówimy tu o klęsce epoki, ale według mnie klęską było zaprzepaszczenie weekendu, który musiałam poświęcić na czytanie i analizowanie irracjonalnego bełkotu średniowiecznego ciemnogrodu, bo zgraja fanatycznych kleryków nie miała kogo obciążyć winą za impotencję… Duchowieństwo potrafiło oskarżyć kobietę nawet o największe błahostki, które tylko mogły wiązać się z nawiązywaniem konszachtów z diabłem. Jak tego dowodzili? Nic prostszego. Klerycy mieli dar przekonywania. Dar w postaci kołysek, krzesełek, kocich łapek, żelaznych knebli i rozdzieraczy piersi… W obliczu takiej siły perswazji nawet najbardziej zapominalska kobieta doznawała olśnienia i przypominała sobie jak to ostatniego wieczoru wraz z przyjaciółką doprawiała na talerzu pieczonego noworodka. Tak, tak. Zdaniem inkwizytorów jednym z przejawów maczania palców w czarnej magii było konsumowanie ochrzczonych niemowląt.

Warto również zauważyć, że czarownice były na diecie niskosodowej- ograniczającej spożycie soli. To tłumaczy obsesję na punkcie „solenia” dzieci przy każdej sposobności mającej na celu odstraszenie wszelkich sił nieczystych. Żadna szanująca się wiedźma nie sięgnie przecież po przysmak niosący za sobą niebezpieczeństwo grożące niewydolnością nerek. Zapamiętajcie zatem - czosnek na wampiry, sól na czarownice! Kojarzycie może film pt. Van Helsing ? Otóż to co przeczytałam w Młocie… dziwnym trafem przywodzi mi na myśl fabułę tegoż to filmu, jakieś sugestie dlaczego? Jeśli chodzi o prawdopodobieństwo pożarcia owego dziecka przez czarownicę, bardziej możliwym wydaje się mi zatrucie i zgon na skutek przedawkowania soli.

Co więcej, popleczników szatana szukać możemy nawet w zaciszu własnego kurnika. Diabelskie nasienie czyha na niczego nieświadomą zwierzynę, chcąc poprzez jej łapy targnąć do naszej strefy. Kler przestrzega nas zatem przed wszelką fauną, ponieważ ta może stanowić zabójcze narzędzie Belzebuba. Wobec tego warto bardziej wnikliwie przyjrzeć się domowym pupilom w poszukiwaniu oznak demonicznego wypaczenia. Nasze gryzonie mogą w końcu należeć do piekielnej brygady potępionych…

Sam tekst Sprengera i Kramera, jak łatwo dostrzec stanowi niezaprzeczalny dowód na niekompetencję średniowiecznego duchowieństwa. Zarówno obawy ludności względem kobiet, jak i ekscentryczne historie stanowią czyste spekulacje nieznajdujące punktu oparcia w rzeczywistości. Społeczeństwo w obliczu niewiedzy i wątpliwości domagało się przyczyny, niestety jak się później okazało – tragicznej w skutkach…

Młot na …ciemnotę, czyli absurd średniowiecznej inkwizycji

Antyfeminizm w Polsce ugruntował się w XIII wieku za czasów Świętej Inkwizycji . Wynikało to nie tyle z przejściowej niechęci do samych kobiet, o ile z szerzących się obaw względem czarnej magii i szatana. Wszystko zaczęło się od …Biblii – konkretniej od chrześcijańskiej wizji stworzenia człowieka, Adama i Ewy....

Wielkie wejście, marne wyjście…

Autorka przysporzyła sobie sporą popularność niniejszą serią. Po szale jaki wywołały „Igrzyska Śmierci” nasz rynek zalała fala postapokaliptyczno-dystopijno-antyutopijnych bestsellerów. Cóź, pomysł dobry z racji tego, że łatwo w ten sposób zarobić na młodzieży pobierającej fundusze z kieszeni własnych rodziców. Niestety, co za dużo, to niezdrowo, co dotyczy zarówno pisania ilości książek przez Veronicę Roth, jak i naładowania ich drobiazgami/sekretami/wypychaczami…

Po książkę sięgnęłam nie tyle z zainteresowania, o ile z czystego odruchu chwytania kontynuacji. Po „Zbuntowanej” świat podzielony na frakcje osobiście mnie znudził, ale również nie chciałam psuć sobie miłego wrażenia jakie wywarła na mnie II część. Bestseller, bo bestseller, antyutopia, bo antyutopia, ale autorka zgrabnie się wywiązała z zadania. Z tą częścią już tak nie było.

Po pierwsze, fabuła mnie nie ruszyła, ale to nie wina autorki o ile mało dyskretnych recenzentów, których opinie były bardzo sugestywne… Zakończenie więc nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, ponieważ zwyczajnie się go domyśliłam. Tak, czy inaczej traci na tym ocena książki…

Po drugie – przeładowanie! Odniosłam wrażenie, że sensem tej książki jest przechodzenie z odkrywania jednej tajemnicy do drugiej. Dużo to ja lubię owoców w cieście, nie post-patetycznego bełkotu owiewanego w tajemnicę, do tego w takiej ilości…

Po trzecie sam klimat książki: beznamiętny, nudny, po prostu nijaki. Pomimo nafaszerowania jej sekretami, dramaturgią (no bo, dlaczego związek Triss i Tobiasa miałby być spójny i pełen cieszących się króliczków? Trzeba dowalić do pieca, a co!). Ale do czego zmierzam, pozycja mi się niemiłosiernie dłużyła, przez, co w między czasie zdążyłam przeczytać kilka innych, bardziej pasjonujących tytułów.

Reasumując, bez owijania w bawełnę, książka według mnie pisana na siłę (pewnie pod presją deadline), autorka nie dała sobie rady z budowaniem napięcia (jej własne chyba ją przytłaczało), fabuła monotonna, nudna. Mówiąc kolokwialnie: DNO!

Wielkie wejście, marne wyjście…

Autorka przysporzyła sobie sporą popularność niniejszą serią. Po szale jaki wywołały „Igrzyska Śmierci” nasz rynek zalała fala postapokaliptyczno-dystopijno-antyutopijnych bestsellerów. Cóź, pomysł dobry z racji tego, że łatwo w ten sposób zarobić na młodzieży pobierającej fundusze z kieszeni własnych rodziców. Niestety, co za dużo, to...