Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część sagi o rodzinie Forsyte’ów spodobała mi się o wiele bardziej niż pierwsza. To ścisła kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części, akcja dzieje się po kilku latach od zamknięcia pierwszego tomu, ale z łatwością można przypomnieć sobie tamte wydarzenia. Na pierwszy plan wychodzi trzech panów Joylonów oraz Soames. Ten ostatni wydaje mi się najciekawszą i najbardziej skomplikowaną postacią, więc polecam zwrócić uwagę na jego czyny oraz ich motywację. Nie mogę doczekać się trzeciego tomu oraz dalszego rozwijania jego charakteru. Irena pozostaje piękną, inteligentną kobietą, którą naturalnie muszą podziwiać wszyscy naokoło niej. Więcej głosu dostają za to pozostali członkowie rodziny, którzy jak grecki chór w dramatach komentują pierwszoplanowe wydarzenia. Cieszy mnie, że drugi tom również jest napisany z przymrużeniem oka i można znaleźć tam wiele poetycznych opisów i filozoficznych rozważań, przy których miło jest zatrzymać się na dłużej i samemu się nad nimi zastanowić. Według mnie to idealny melanż lekkiej obyczajówki oraz powieści o życiu.

Druga część sagi o rodzinie Forsyte’ów spodobała mi się o wiele bardziej niż pierwsza. To ścisła kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części, akcja dzieje się po kilku latach od zamknięcia pierwszego tomu, ale z łatwością można przypomnieć sobie tamte wydarzenia. Na pierwszy plan wychodzi trzech panów Joylonów oraz Soames. Ten ostatni wydaje mi się najciekawszą i...

Bardzo przyjemna lektura, jeśli lubi się historie o problemach wyższej sfery w Wielkiej Brytanii. Ja akurat bardzo lubię takie klimaty i perypetie rodziny Forsyte’ów przeczytałam z najwyższą przyjemnością. Da się tam znaleźć dużo humoru, satyry na tę warstwę społeczną, której członkowie są wszyscy podobni do siebie nawzajem, ale również osobistych, ludzkich dramatów. Przez humor trudno jest jednak uznawać tę powieść za tragiczną. Ja znalazłam w niej więcej zabawnych scen i sformułowań niż powodów do ronienia łez. Zdecydowanie przeczytam następne części, ale sądziłam, że książka będzie miała więcej głębi.

Bardzo przyjemna lektura, jeśli lubi się historie o problemach wyższej sfery w Wielkiej Brytanii. Ja akurat bardzo lubię takie klimaty i perypetie rodziny Forsyte’ów przeczytałam z najwyższą przyjemnością. Da się tam znaleźć dużo humoru, satyry na tę warstwę społeczną, której członkowie są wszyscy podobni do siebie nawzajem, ale również osobistych, ludzkich dramatów. Przez...

Opinia na świeżo, tuż po przeczytaniu tego krótkiego fragmentu. Niewiele da się powiedzieć po tak krótkim fragmencie, to raczej lektura dla fanów Jane Austen żałujących, że nie zdążyła napisać więcej powieści. Główną bohaterką jest Emma Watson, która po wielu latach mieszkania u ciotki wraca do rodzinnego domu. Typowo, jak to u Austen, mamy inteligentną bohaterkę, jej zarozumiałą i ograniczoną rodzinę, snobistycznych znajomych oraz tego jednego przystojnego i zamożnego mężczyznę, z którym bohaterka nie chce mieć nic wspólnego. Na plus - na końcu dowiadujemy się jakie było planowane zakończenie powieści.

Opinia na świeżo, tuż po przeczytaniu tego krótkiego fragmentu. Niewiele da się powiedzieć po tak krótkim fragmencie, to raczej lektura dla fanów Jane Austen żałujących, że nie zdążyła napisać więcej powieści. Główną bohaterką jest Emma Watson, która po wielu latach mieszkania u ciotki wraca do rodzinnego domu. Typowo, jak to u Austen, mamy inteligentną bohaterkę, jej...

Przyjemna powieść o angielskich sferach wyższych. Mimo że bohaterowie są uprzywilejowani i rozpieszczeni to nie są irytujący. Historia pokazuje raczej powolny upadek bogatych angielskich rodzin, które coraz bardziej nie należą do zmieniającego się świata i kapitalizmu. Podobał mi się motyw religii katolickiej i tego jak wpływa na życie różnych członków tej samej rodziny. Narracja toczy się powoli i mniej więcej w środku książki poczułam się znużona dialogami na ten sam temat, ale mimo wszystko powieść uważam za dobry czasoumilacz.

Przyjemna powieść o angielskich sferach wyższych. Mimo że bohaterowie są uprzywilejowani i rozpieszczeni to nie są irytujący. Historia pokazuje raczej powolny upadek bogatych angielskich rodzin, które coraz bardziej nie należą do zmieniającego się świata i kapitalizmu. Podobał mi się motyw religii katolickiej i tego jak wpływa na życie różnych członków tej samej rodziny....

Podchodziłam do tej książki z dużymi oczekiwaniami, bo Dickens ma opinię pisarza, który doskonale szkicuje postaci dzieci doświadczonych przez los. Obawiałam się, że lektura będzie ciężka i trudna do czytania ze względu na tematykę, jednak okazało się, że forma jest bardzo przystępna. Sytuacje są opisywane jakby z przymrużeniem oka, dopiero na samym końcu historia staje się bardziej ponura i dramatyczna. Nie jest to dobra książka, jeśli ktoś chciałby się zapoznać z realiami epoki, bo wszystko jest osnute lekką bajkowością. Na początku historia bardzo mi się dłużyła, po tym jak David zaczął dorosłe życie ewidentnie przyspieszyła i stała się bardziej interesująca. Szczególnie podobało mi się spojrzenie Dickensa na relacje damsko-męskie oraz małżeństwo. Myślę, że można wyciągnąć z tej historii pewne pouczające wnioski co do tego, jak powinien wyglądać dobry związek pomiędzy dwiema kochającymi się osobami. Nie spodziewałam się znaleźć w tej powieści przemyśleń tego typu, zaskakująco aktualnych również w naszych czasach.

Podchodziłam do tej książki z dużymi oczekiwaniami, bo Dickens ma opinię pisarza, który doskonale szkicuje postaci dzieci doświadczonych przez los. Obawiałam się, że lektura będzie ciężka i trudna do czytania ze względu na tematykę, jednak okazało się, że forma jest bardzo przystępna. Sytuacje są opisywane jakby z przymrużeniem oka, dopiero na samym końcu historia staje się...

W XIX-wiecznych powieściach najbardziej lubię to, że nic mnie tam nie zaskakuje. Postaci są typowe, od początku wiadomo kto z kim będzie, wszystko kończy się szczęśliwie dla tych, którzy na to zasługują. Jest coś kojącego w czytaniu historii, której koniec możemy przewidzieć. Można za to rozkoszować się językiem, fabułą i drobnymi smaczkami z obcej nam kultury i dawnych czasów.
Taka była dla mnie powieść Anne Bronte. Nie znam powieści jej sióstr, więc trudno mi porównać, czy faktycznie była tą najmniej utalentowaną literacko w rodzinie. Agnes Grey to opowieść o młodej kobiecie, która miała w sobie wystarczająco siły i samozaparcia, aby spróbować samodzielnie zapracować na swoje życie. Bardzo podoba mi się ukazania w literaturze postaci kobiecych, które jednocześnie pochodzą z dobrych rodzin, ale muszą też pracować. Społeczeństwo w końcu nie dzieliło się tylko na arystokrację i na biedotę skazaną na pracę.
Trochę szkoda, że w powieści nie pojawiło się więcej postaci, szczególnie tych niejednoznacznych, bo w Agres Grey wszyscy są czarno-biali, ale uznaję to za cechę takiej literatury.
Polecam, jeśli ktoś lubi opowieści o Anglii w XIX wieku widzianej oczami nieco naiwnej, ale sympatycznej młodej kobiety.

W XIX-wiecznych powieściach najbardziej lubię to, że nic mnie tam nie zaskakuje. Postaci są typowe, od początku wiadomo kto z kim będzie, wszystko kończy się szczęśliwie dla tych, którzy na to zasługują. Jest coś kojącego w czytaniu historii, której koniec możemy przewidzieć. Można za to rozkoszować się językiem, fabułą i drobnymi smaczkami z obcej nam kultury i dawnych...

To nie jest może najlepsza powieść Jane Austen, ale jest bardzo przyjemna do czytania i nie trąci myszką. Głównej bohaterce nieco brakuje polotu i charakteru, Austen lepiej wychodzą bohaterki pokroju panny Bennet, ale i tak jest to bohaterka, w którą można uwierzyć biorąc pod uwagę jej przeszłość. Podobało mi się ukazanie różnic pomiędzy domem bogatym a ubogim bez idealizowania tego drugiego jako ostoi prawdziwej rodziny. Sama intryga miłosna była dość słaba i mało wiarygodna. Całą powieść jednak polecam miłośnikom romansów.

To nie jest może najlepsza powieść Jane Austen, ale jest bardzo przyjemna do czytania i nie trąci myszką. Głównej bohaterce nieco brakuje polotu i charakteru, Austen lepiej wychodzą bohaterki pokroju panny Bennet, ale i tak jest to bohaterka, w którą można uwierzyć biorąc pod uwagę jej przeszłość. Podobało mi się ukazanie różnic pomiędzy domem bogatym a ubogim bez...

Reportaż dość chaotyczny, ale ukazujący piekło życia na granicy. Początek jest bardzo mocny, gdy autor wymienia kolejne liczby osób zabitych i torturowanych, ale jednocześnie gdzieś się gubi ten wydźwięk w mnogości nazwisk gangsterów, którzy raczej nie są znani przeciętnemu czytelnikowi. Dobrze jest mieć pod ręką mapkę, żeby sprawdzać, w którym rejonie się aktualnie poruszamy, bo autor wspomina wiele nazw geograficznych. Myślę, że to dobra pozycja, gdy jesteśmy zaznajomieni z historią wojny narkotykowej na granicy Meksyku, inaczej opowieść się dłuży i może być nudna. Trochę dziwi mnie wybór jury Nagrody im. Kapuścińskiego, bo reportaż wypada blado choćby przy arcydziełach Aleksijewicz.

Reportaż dość chaotyczny, ale ukazujący piekło życia na granicy. Początek jest bardzo mocny, gdy autor wymienia kolejne liczby osób zabitych i torturowanych, ale jednocześnie gdzieś się gubi ten wydźwięk w mnogości nazwisk gangsterów, którzy raczej nie są znani przeciętnemu czytelnikowi. Dobrze jest mieć pod ręką mapkę, żeby sprawdzać, w którym rejonie się aktualnie...