Ben Rawlence

Fantastycznie napisana i skonstruowana książka. W stylu bardziej przypomina powieść niż typowy reportaż. A to ze względu na zupełnie nieobecnego autora, który oddaje całą scenę swoim bohaterom. A są nimi uchodźcy z Somalii, którzy osiedlili się w obozie Daadab na terytorium Kenii. Losy kilkunastu z nich Rawlence przedstawia z niezwykłą wnikliwością, empatią i wrażliwością. Dzięki przejściu na poziom jednostkowy możemy bardziej wczuć się w tragedię Somalijczyków. Nie są nam obojętni, niektórym wręcz kibicujemy, inni budzą w nas ambiwalentne uczucia. Autor nie idealizuje swoich bohaterów, poznajemy ich od każdej strony, także tej ciemniejszej. Obóz, istniejący od 1992 roku i dający schronienie ponad pół milionowi osób, to arena codziennej walki. Walki o racje żywnościowe, o kawałek blachy, aby zrobić porządny dach, o słabo płatną pracę, o edukację, zwłaszcza dziewcząt, a w końcu o wizę do wymarzonej Australii. Mimo powieściowej narracji, reportaż Rawlence’a jest kopalnią wiedzy o Somalii i Kenii. Dowiadujemy się o metodach działania Asz-Szabab, wgłębiamy się w skomplikowane stosunki etniczno-religijne, cieleśnie odczuwamy opisy suszy i głodu, denerwujemy się z powodu panującej korupcji i przemocy. Autor, jako wieloletni pracownik organizacji pozarządowej, nakreśla również nieefektywny i nierzadko patologiczny system pomocy humanitarnej w Afryce. Na uwagę zasługuje miejscami piękny, literacki język, a duża w tym zasługa tłumacza Sergiusza Kowalskiego. Tekst czyta się na tyle znakomicie, że naprawdę trudno uwierzyć, że został napisany w innym języku. Tak naprawdę nota 8,5. Nie ma 9, bo pod koniec autor zaczął już za bardzo mieszać wątki i traciłam rozeznanie, czyją teraz historię opowiada.