[przeczytane wydanie - Vintage Publishing]

[przeczytane wydanie - Vintage Publishing]

Jeżeli szukasz ciekawej książki post-apo, to bardzo zły wybór. Jest to bardziej książka obyczajowa, a w tle koniec świata.
Ciężko mi zrozumieć skąd zachwyty nad tą książką. Jest ona bardzo słabo napisana. Przede wszystkim beznadziejnie prymitywne dialogi, które nic nie wnoszą, nie budują żadnej atmosfery. Niesamowicie nudne i bezbarwne postacie, pozbawione jakiejkolwiek logiki, które chyba musiały zostać dopasowane do poziomu dialogów. Książka wypełniona przydługimi opisami prozaicznych czynności typu poszedł-kupił-wrócił, które niczego nie wnoszą do fabuły.
Zaletą tej książki jest jej przewidywalność, bo rzucając okiem na jedno zdanie na stronie już wiadomo o czym będzie kilka następnych, więc można wygodnie pomijać większość nic nie wnoszących fragmentów. A najlepiej pominąć całą tę książkę.

Jeżeli szukasz ciekawej książki post-apo, to bardzo zły wybór. Jest to bardziej książka obyczajowa, a w tle koniec świata.
Ciężko mi zrozumieć skąd zachwyty nad tą książką. Jest ona bardzo słabo napisana. Przede wszystkim beznadziejnie prymitywne dialogi, które nic nie wnoszą, nie budują żadnej atmosfery. Niesamowicie nudne i bezbarwne postacie, pozbawione jakiejkolwiek...

Od pierwszych stron w książce czuć ten przytłaczający klimat, który z każdym kolejnym rozdziałem sprawiał, że coraz ciężej było mi oddychać. Robiło się duszno, strasznie, a nieuchronność wydarzeń wręcz bolała.

Gdy zacząłem czytać książkę (film widziałem już ładnych parę lat temu, więc wiedziałem mniej więcej o czym będzie) nie spodziewałem się, że zrobi na mnie aż takie wrażenie. Widziałem opinie, że powieść jest nudna, nic się w niej nie dzieje, a wydarzenia nic nie wnoszą. Teoretycznie wszystko się zgadza, ale to właśnie jest największa siła książki. Dawno nie czytałem niczego tak wstrząsającego i autentycznie przerażającego. A ta niezwykła niespieszność i pogodzenie z losem gwarantuje, że tej książki nigdy nie zapomnę, bo to jedna z lepszych, jakie kiedykolwiek czytałem. Choć na pewno nigdy do niej nie wrócę. Za bardzo mnie przygniotła...

Od pierwszych stron w książce czuć ten przytłaczający klimat, który z każdym kolejnym rozdziałem sprawiał, że coraz ciężej było mi oddychać. Robiło się duszno, strasznie, a nieuchronność wydarzeń wręcz bolała.

Gdy zacząłem czytać książkę (film widziałem już ładnych parę lat temu, więc wiedziałem mniej więcej o czym będzie) nie spodziewałem się, że zrobi na mnie aż takie...

Ciekawy pomysł, ale książka jest zbyt grzeczna żeby była realistyczna. Nie wierzę, że ludzie by się tak przyzwoicie zachowywali w czasie końca świata.

Ciekawy pomysł, ale książka jest zbyt grzeczna żeby była realistyczna. Nie wierzę, że ludzie by się tak przyzwoicie zachowywali w czasie końca świata.

Kameralna, niespieszna opowieść o końcu świata opowiadana z perspektywy Australii. Dobrze się toto czytało, ale ostatecznie autor nie wysilił się na żadną próbę ocalenia ludzkości, tylko założył, że wszyscy grzecznie położą się w swoich łóżkach, ogródkach, czy gdziekolwiek im najwygodniej, i ze stoickim spokojem popełnią samobójstwa. Wizja cokolwiek nierealna, i zbyt uproszczona, chyba że Australijczycy takie właśnie mają podejście do życia - nie wiem. Na koniec nawet się wzruszyłam, ale ogólnie z wizją autora nie mogę się zgodzić.

Z jednej strony brakowało mi ukazania czarniejszej strony ludzkiej natury, zamieszek, kradzieży, napaści, masowego chaosu, ale też tej naszej nieugiętej natury i niepoddawania się przeciwnościom losom. Mając kilka miesięcy do oczekiwanej zagłady, czemu rząd nie próbował zbudować jakiegoś bunkra, w której część ludzkości mogłaby przetrwać te najgorszą dekadę czy dwie po wojnie atomowej, aż poziom napromieniowania zmniejszyłby się do akceptowalnego poziomu?

Ogólnie, książka dobra, nie żałuję czasu spędzonej przy niej, ale wracać do niej też nie będę.

Kameralna, niespieszna opowieść o końcu świata opowiadana z perspektywy Australii. Dobrze się toto czytało, ale ostatecznie autor nie wysilił się na żadną próbę ocalenia ludzkości, tylko założył, że wszyscy grzecznie położą się w swoich łóżkach, ogródkach, czy gdziekolwiek im najwygodniej, i ze stoickim spokojem popełnią samobójstwa. Wizja cokolwiek nierealna, i zbyt...

Jedna z tych powieści, które - kolokwialnie mówiąc - bani nie ryją pod względem warsztatu czy po prostu poziomu literackiego jako takiego, ale… No właśnie, jest jedno solidne "ale". Treść. A ta jest potężna jak wybuch bomby atomowej. To nie jest postapo, jakim obecnie bawią się autorzy pulp fiction, to jest ciche, subetelne, przerażające postapo w którym ludzie nie mają szans: stoją na skraju zagłady i czekają aż ta ich ogarnie. Żegnają się z sobą i swoim światem, znajdują ukojenie w drobiazgach, małych remontach, zakupach, w organizowaniu rzeczy, które i tak już nie mają znaczenia.

Siedzi ta książka we mnie. Zarazem ocena w jakiejkolwiek postaci nie ma sensu - ale jakżeby nie ocenić w ogóle? Moim zdaniem literacko jest po prostu przeciętna, ale i tak warto ją przeczytać dla tej nieco perwersyjnie banalnej i przez to przerażającej narracji opowiadającej o ostatecznym końcu świata. Mocno subiektywnie 8/10, choć każda inna ocena od 5 do 10 też dałaby radę.

Jedna z tych powieści, które - kolokwialnie mówiąc - bani nie ryją pod względem warsztatu czy po prostu poziomu literackiego jako takiego, ale… No właśnie, jest jedno solidne "ale". Treść. A ta jest potężna jak wybuch bomby atomowej. To nie jest postapo, jakim obecnie bawią się autorzy pulp fiction, to jest ciche, subetelne, przerażające postapo w którym ludzie nie mają...

Ciężka i momentami przynudnawa. Sama wizja końca cywilizacji oraz różnych reakcji ludzi wobec czegoś tak nieuchronnego - bardzo ciekawa, smutna i przygnębiająca. Jednak forma w jakiej to podano dosyć niestrawna.

Ciężka i momentami przynudnawa. Sama wizja końca cywilizacji oraz różnych reakcji ludzi wobec czegoś tak nieuchronnego - bardzo ciekawa, smutna i przygnębiająca. Jednak forma w jakiej to podano dosyć niestrawna.

Dobra książka, ale film bardziej mi się podobał.

Dobra książka, ale film bardziej mi się podobał.

Bardzo smutna, nostalgiczna powieść postapo. Nie wiem czy formuła wynika z samego autora, czy z faktu, że powstała w latach 50tych, ale nie do końca ją kupuję, pomimo, że książka bardzo mi się podobała. Cywilizacja kona tu w spokoju, uczesana, leżąc w wykrochmalonej pościeli, pogodzona ze swoim losem. Nie jestem psychologiem, ale trudno mi w to uwierzyć. Wiarygoniejsza byłaby bezsensowna walka do końca, szamotanina i wyparcie. Do tego, pewne sytuacje widziałbym odwrotnie, to rodzina, przyjmująca osobę będącą "już po", powinna być mniej stabilna emocjonalne, od osoby która otrzymała już swój cios, bo najgorsze przed tą rodziną.

Bardzo smutna, nostalgiczna powieść postapo. Nie wiem czy formuła wynika z samego autora, czy z faktu, że powstała w latach 50tych, ale nie do końca ją kupuję, pomimo, że książka bardzo mi się podobała. Cywilizacja kona tu w spokoju, uczesana, leżąc w wykrochmalonej pościeli, pogodzona ze swoim losem. Nie jestem psychologiem, ale trudno mi w to uwierzyć. Wiarygoniejsza...

Czy książka postapokaliptyczna może istnieć bez potworów, paniki i zdeformowanych ludzi? Bez chaosu, bezprawia, plądrowania sklepów? Nevil Shute udowodnił, że może.

Po wojnie nuklearnej cały świat umiera. Ludzie żyją już tylko na skrawku Australii, ale i oni czekają na śmierć - pył radioaktywny, który ich wszystkich zabije, zbliża się nieubłaganie.
Bohaterowie powieści nadal pracują, wychowują dzieci, urządzają ogród. Nie rozmawiają o końcu świata, raczej czynią dalekosiężne plany - przygotowania ogrodu do lata, którego już nie doczekają, poszukiwanie prezentów dla bliskich, których już nie ma, urządzanie wyścigów Grand Prix. A data zagłady określona została prawie co do dnia.

Ten spokój i i planowanie przyszłości, brak histerii i brutalizmu, wywarł na mnie większe wrażenie niż paniczna walka o życie opisana w innych książkach postapo. Pogodzenie się z losem lub całkowite mu zaprzeczanie było dość upiorne. Akcja prowadzona jest powolnie, ostatnie chwile ludzkości (i wszystkich innych stworzeń) obserwujemy z perspektywy paru osób. To jak żyli - zgodnie z prawem i zasadami, nie zmieniając właściwie nawyków i pracując do samego końca - było niewiarygodne, ale też perfekcyjnie wzbudzało niepokój.
Jednak nie wierzę, że ludzkość wyginęłaby tak spokojnie. Sądzę, że walczyliby do samego końca w sposób znacznie brutalniejszy niż opisany w książce.

Z każdą stroną książki dowiadujemy się coraz więcej o konflikcie, który doprowadził świat do zguby. Są to tylko domysły, przecież nie przeżył nikt kto mógłby je potwierdzić (próby znalezienia życia na innych kontynentach okazują się porażką).

Książka została pierwszy raz wydana w 1957 roku, mimo to nie wydaje się przestarzała. Wręcz przeciwnie - zagrożenie wojną nuklearną wciąż nad nami wisi. Niestety.

Czy książka postapokaliptyczna może istnieć bez potworów, paniki i zdeformowanych ludzi? Bez chaosu, bezprawia, plądrowania sklepów? Nevil Shute udowodnił, że może.

Po wojnie nuklearnej cały świat umiera. Ludzie żyją już tylko na skrawku Australii, ale i oni czekają na śmierć - pył radioaktywny, który ich wszystkich zabije, zbliża się nieubłaganie.
Bohaterowie powieści...