Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opinia na świeżo, tuż po przeczytaniu tego krótkiego fragmentu. Niewiele da się powiedzieć po tak krótkim fragmencie, to raczej lektura dla fanów Jane Austen żałujących, że nie zdążyła napisać więcej powieści. Główną bohaterką jest Emma Watson, która po wielu latach mieszkania u ciotki wraca do rodzinnego domu. Typowo, jak to u Austen, mamy inteligentną bohaterkę, jej zarozumiałą i ograniczoną rodzinę, snobistycznych znajomych oraz tego jednego przystojnego i zamożnego mężczyznę, z którym bohaterka nie chce mieć nic wspólnego. Na plus - na końcu dowiadujemy się jakie było planowane zakończenie powieści.

Opinia na świeżo, tuż po przeczytaniu tego krótkiego fragmentu. Niewiele da się powiedzieć po tak krótkim fragmencie, to raczej lektura dla fanów Jane Austen żałujących, że nie zdążyła napisać więcej powieści. Główną bohaterką jest Emma Watson, która po wielu latach mieszkania u ciotki wra...

Rozwiń Zwiń

Sięgnęłam po Powróconych, bo lubię wiedzieć co piszczy w nagrodach literackich, a to jedyna powieść Guarnaha wydana w Polsce. Mam mieszane uczucia co do niej, z jednej strony losy bohaterów przepięknie się ze sobą przeplotły i cała fabuła wyszła bardzo naturalnie, a z drugiej nie rozumiem tych dłużyzn w pierwszej połowie książki. Wcale nie ma tam wielu emocjonalnych wynurzeń i opisów przyrody, i teraz po lekturze nie wiem nawet, o czym było tych 250 stron. Na plus można zaliczyć ukazanie wschodniej Afryki pierwszej połowy XX wieku. Autor ukazał jak nowoczesność zazębia się z przeszłością. Świat, w którym kobiety trzeba zachęcać do rodzenia w szpitalach, który kojarzy się tylko z umieraniem. Terapeuci i psychiatrzy istniejący obok znachorek i szamanek. Wiele jest tam smaczków pokazujących te szybko zmieniające się czasy. Bohaterowie są dobrze opisani, ich motywacja wiarygodna, mają swoje wady i zalety, nie ma tam szufladkowania. Ta nierówność w fabule na tyle jednak rzuca się w oczy, że zastanawiam się, jakie są inne książki Guarnaha.

Sięgnęłam po Powróconych, bo lubię wiedzieć co piszczy w nagrodach literackich, a to jedyna powieść Guarnaha wydana w Polsce. Mam mieszane uczucia co do niej, z jednej strony losy bohaterów przepięknie się ze sobą przeplotły i cała fabuła wyszła bardzo naturalnie, a z drugiej nie rozumiem ...

Rozwiń Zwiń

Cieszę się, że Sabała-Zielińska postanowiła zebrać materiały i napisać historię o tych dwóch tatrzańskich wypadkach z 2019 roku. Z ogromnymi wypadkami jest tak, że szybko zaczynają tworzyć się legendy (albo są specjalnie tworzone przez dziennikarzy) i po czasie niemożliwym jest poznanie prawdy. Mam nadzieję, że temu reportażowi mogę zaufać, skoro wywiadów udzielał naczelnik TOPR-u Jan Krzysztof. Autorka nie jest obiektywna, ale nie można jej zarzucić stronnictwa i obwiniania konkretnej strony. Powiedziałabym, że zawsze trzyma stronę TOPR-u, a to wydaje mi się najbardziej uczciwym podejściem. Opisuje ze szczegółami, dzień po dniu, godzina po godzinie, jak rozwijały się akcje ratownicze w Jaskini Wielkiej Śnieżnej i na Giewoncie. Możemy przeczytać opisy ofiar rażenia piorunem, a także wspomnienia ratowników. Sama ta tragedia do dzisiaj mnie prześladuje, gdy wychodzę w góry, a po opisach z reportażu Sabały tym częściej będę zerkać w niebo sprawdzając, czy nie nadchodzi niebezpieczeństwo. Niestety druga część reportażu jest poświęcona żonom i rodzinom ratowników TOPR-u. Szczerze mówiąc nie wiem, co ciekawego miałyby mieć do powiedzenia żony ratowników, skoro wszystkie mówiły, że mają normalne rodziny, one mają prace/biznesy i starają się wieść przeciętne życie mimo pasji ich mężów. Nie liczyłam na skandale, ale dostałam kilkadziesiąt stron wypełnionych zapewnieniami kobiet, że są najzupełniej szczęśliwe, a ich związki są normalne. Rozumiem, że materiału o wypadkach było zbyt mało, aby wydać tylko to w formie książki, ale wolałabym już więcej wywiadów z ofiarami i ratownikami niż otrzymanie takich wypucowanych laurek, które nic nie wniosły do historii.

Cieszę się, że Sabała-Zielińska postanowiła zebrać materiały i napisać historię o tych dwóch tatrzańskich wypadkach z 2019 roku. Z ogromnymi wypadkami jest tak, że szybko zaczynają tworzyć się legendy (albo są specjalnie tworzone przez dziennikarzy) i po czasie niemożliwym jest poznanie pr...

Rozwiń Zwiń

Muszę przyznać, że nie rozumiem zamysłu tej książki, a tytułowe “nie ma” jest dla mnie bardzo naciągane. Książka składa się z artykułów, mini-reportaży, felietonów, które Szczygieł zebrał i wydał jako książkę. Opowieści nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, oprócz tego “nie ma”, które autor jakby na ślepo umieszcza gdzieś w tekście. Jest kilka historii, które zapadły mi w pamięć, ale trudno mi przypomnieć sobie całość. Książkę czytałam 2-3 miesiące, bo przeczytanie wszystkiego na raz było zbyt męczące. Mimo że podoba mi się styl pisarski Szczygła, to na dłuższą metę wydaje się przeintelektualizowany. Być może moja ocena byłaby wyższa, gdybym historie czytała oddzielnie w formie felietonów.

Muszę przyznać, że nie rozumiem zamysłu tej książki, a tytułowe “nie ma” jest dla mnie bardzo naciągane. Książka składa się z artykułów, mini-reportaży, felietonów, które Szczygieł zebrał i wydał jako książkę. Opowieści nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, oprócz tego “nie ma”, które aut...

Rozwiń Zwiń

Pachinko to bardzo dobra powieść obyczajowa, wręcz saga rodzinna. Min Jin Lee opisuje historię koreańskiej rodziny, która wyemigrowała do Japonii w poszukiwaniu lepszego życia. Członkowie rodziny borykają się z biedą, odrzuceniem przez resztę społeczeństwa oraz swoimi rosnącymi ambicjami. Na uwagę zasługuje sportretowanie bohaterów powieści. Jak to w sadze rodzinnej każda postać ma swój własny charakter i nie można zachować wobec niej neutralnych uczuć. Postaci nie są ani przerysowane, ani wybielane. Ich motywacje są bardzo ludzko egoistyczne, co uważam za jedną z cech doskonałego warsztatu pisarskiego.
Pachinko to salon gier łączony w Japonii z mafią i praniem pieniędzy. Pachinko staje się ważnym elementem w życiu rodziny Sunji, bohaterki, od której wszystko się zaczyna.
Bardzo polecam tę powieść i uznaję ją za jedną z najlepszych przeczytanych przeze mnie w 2023.

Pachinko to bardzo dobra powieść obyczajowa, wręcz saga rodzinna. Min Jin Lee opisuje historię koreańskiej rodziny, która wyemigrowała do Japonii w poszukiwaniu lepszego życia. Członkowie rodziny borykają się z biedą, odrzuceniem przez resztę społeczeństwa oraz swoimi rosnącymi ambicjami. ...

Rozwiń Zwiń

Reportaż skupia się na problemach społecznych i gospodarczych Indii, a szczególnie Delhi. Autor pokazuje miasto jednocześnie z perspektywy lokalnego mieszkańca i obiektywnego obywatela świata. Nie stara się wytłumaczyć Hindusów niszczących własną kulturę i miasto dla pieniędzy. Nie próbuje również oskarżać ich, bo zdaje sobie sprawę, że gdyby tego nie zrobili, to poziom biedy by się nie zmienił. Różnice majątkowe mieszkańców Delhi są porażające, poczucie niepewności co do następnego dnia i brak zaufania do władz to uczucia towarzyszące tysiącom Delhijczykom każdego dnia.
Przestrzegam wrażliwsze osoby przed niektórymi fragmentami, bo historia potrafi wycisnąć łzy z oczu. Długo czytałam ten reportaż, teraz z góry podzieliłabym go na kilka części, bo trudno przebrnąć przez tych 512 stron gęstego tekstu.

Reportaż skupia się na problemach społecznych i gospodarczych Indii, a szczególnie Delhi. Autor pokazuje miasto jednocześnie z perspektywy lokalnego mieszkańca i obiektywnego obywatela świata. Nie stara się wytłumaczyć Hindusów niszczących własną kulturę i miasto dla pieniędzy. Nie próbuje...

Rozwiń Zwiń

Elizabeth Kolbert porusza problemy środowiskowe, ich źródła oraz możliwe rozwiązania problemów. To ten ostatni moduł zainteresował mnie najbardziej, bo dopóki jakieś rozwiązanie nie wchodzi w życie, to ogół społeczeństwa rzadko kiedy się o tym dowiaduje. Reportaż otworzył moje oczy na wielką kreatywność naukowców, ale też na wyścig z czasem, jaki prowadzą. Książka jest mocno teoretyczna, mało moralizująca. Autorka podaje fakty i zostawia czytelnikowi wyciągnięcie wniosków oraz ewentualne zmiany w nieekologicznych przyzwyczajeniach.

Elizabeth Kolbert porusza problemy środowiskowe, ich źródła oraz możliwe rozwiązania problemów. To ten ostatni moduł zainteresował mnie najbardziej, bo dopóki jakieś rozwiązanie nie wchodzi w życie, to ogół społeczeństwa rzadko kiedy się o tym dowiaduje. Reportaż otworzył moje oczy na wiel...

Rozwiń Zwiń