"To nieprawdopodobne!" - żaden z przedmiotów nie zdawał się pochodzić z szarej rzeczywistości. Patrząc na otuloną mgłą rezydencję od razu zapadało się w hipnotyczny trans. Olbrzymie, kręcone schody zdawały się wspinać bez końca. Widmowa poświata rozchodziła się po pomieszczeniach i odsłaniała iście muzealne zbiory mechanicznych zabawek. Klamki były uśmiechniętymi twarzami, które puszczały oko, gdy się tylko ich dotknęło, fantastycznie opierzona sowa wytrzeszczała szklane źrenice powoli unosząc skrzydła, setki miniatur stały w gablotach, mały psotny szczeniaczek szczekał za przelatującą myszką, zwieszona z sufitu karuzela wróżek, smoków i gwiazd kręciła się wokół zamku unoszącego się pośród bawełnianych obłoczków, w rytm pobrzękiwania pozytywki. Dech zapierało do tych wszystkich nowych wspaniałości, zdumiewających, przemyślniejszych. Zauroczenie sięgało zenitu.


Owa rezydencja znajduje się w Błękitnej Zatoce u wybrzeży Francji. To tu przybyła wdowa z dwójką dzieci, aby po śmierci męża objąć posadę ochmistrzyni w bajecznego bogatego producenta zabawek Lazarusa. Dom na Cyplu w Normandii, jak i rezydencja pracodawcy, wywiera na Simone i jej dzieciach - Irene i Dorianie – piorunujące wrażenie. Otoczenie też wydaje się wręcz bajkowe, jak obietnica tysiąca przygód czekająca na odkrycie. Zatoczka wyżłobiona w skale przez morze, spokojne wody laguny, połyskująca tafla wody, ogromna dzika plaża ciągnąca się w nieskończoność. Pod warstwą okalającej wszystko mgiełki otwiera się ogród przejrzystych szmaragdów, piaszczyste dno migocze niczym biały welon, ławica ryb tańczy pod kadłubem łodzi. Magiczny, olśniewający świat migotliwych odbłysków.


W maleńkim portowym miasteczku też panują zupełnie inne reguły życia odmienne niż Paryżu. Powiew morskiej bryzy przesycony zapachem soli sprawiał, że traciło się tu poczucie czasu, a jedynym zegarem było słońce. W Paryżu wszyscy byli anonimowi, nikt się nie znał, tu - wprost przeciwnie - każde kichnięcie było obszernie komentowane, każde przeziębienie było wiadomością, a każde wiadomości rozchodziły się szybciej niż zarazki.


Jednak magia tego miejsca pęka jak bańka mydlana. “Świat jest pełen cieni, (…) cieni mieszkających w każdym z nas”. To bajkowe miasteczko, a szczególnie w rezydencja Lazarusa, staje się siedliskiem uśpionych sił z przeszłości. Mechaniczne zabawki zaczynają budzić grozę i….ożywają. W krótkim czasie dochodzi to tajemniczego morderstwa młodej dziewczyny


Można zatracić się w tym niesamowitym, niepowtarzalnym klimacie, jaki potrafi stworzyć jedynie Zafon. Po przeczytaniu “Cienia wiatru” i “Księcia mgły” śmiem twierdzić, że autorowi o wiele lepiej wychodzą powieści młodzieżowe, bo w zamyśle Zafona “Światła września” miały być lekturą dla młodzieży. “Książę mgły” i właśnie “Światła września” oczarowały mnie, rozkochałam się w tej magii. I tak jak na końcu “Księcia mgły” tak i teraz po “Światłach września” - poryczałam się. “Któregoś dnia, nieważne kiedy, nadejdzie nasz czas, że gdzieś daleko światła września zapalą się dla nas, i że wtedy żaden cień nie stanie nam już na drodze, i że będziemy razem. Na zawsze”. To takie niesamowite i nieprawdopodobne!

"To nieprawdopodobne!" - żaden z przedmiotów nie zdawał się pochodzić z szarej rzeczywistości. Patrząc na otuloną mgłą rezydencję od razu zapadało się w hipnotyczny trans. Olbrzymie, kręcone schody zdawały się wspinać bez końca. Widmowa poświata rozchodziła się po pomieszczeniach i odsłaniała iście muzealne zbiory mechanicznych zabawek. Klamki były uśmiechniętymi twarzami,...