"Szkoda czasu na jakiekolwiek próby zmieniania świata, wystarczy uważać, by świat nie zmienił ciebie"

"Światła września" to trzecia powieść Carlosa Ruiza Zafóna w jego dorobku. Napisał ją z myślą o młodzieży, ale może po nią sięgnąć czytelnik w każdym wieku.
Jest rok 1936. Po śmierci męża, Simone Sauvelle z dwójką dzieci - Irene i Dorianem - przenosi się za pracą z gwarnego Paryża do niewielkiej nadmorskiej miejscowości Błękitna Zatoka na wybrzeżu Normandii. Zatrudnił ją Lazarus Jann - wynalazca, fabrykant zabawek i człowiek bardzo bogaty. Simone ma być ochmistrzynią w jego rezydencji. Oprócz wynagrodzenia zagwarantował też jej rodzinie możliwość zamieszkania w Domu na Cyplu. Spokojne dni przerywa niespodziewana śmierć młodej Hannah, kucharki z domu Lazarusa. Irene oraz kuzyn zmarłej, Ismael, próbują dowiedzieć się więcej o okolicznościach wypadku, podczas których odkryją wiele sekretów zabawkarza.
Zafón stopniowo buduje napięcie, stwarzając klimat tajemniczości i grozy. W tym celu sięga po zwyczajne zjawiska i przedmioty, którym nadaje niezwykłe cechy. Kreując nastrój pisarz wykorzystuje przyrodę i pogodę, które dokładnie opisuje. Ponadto akcje umieszcza w tajemniczym miejscu, w którym przebywają groźne postacie a bohaterom towarzyszy uczucie niepewności i zagrożenia. Autor po mistrzowsku bawi się emocjami czytelnika.
Język jest prosty i zrozumiały, przez co powieść czyta się lekko i szybko. Fabuła jest całkiem dobrze zbudowana. Mamy tu tajemnice sprzed lat, niewyjaśnioną śmierć, powrót zła i konfrontacje z udziałem głównych bohaterów.
"Światła września" podobnie jak "Księcia Mgły" polecam każdemu!!!

"Szkoda czasu na jakiekolwiek próby zmieniania świata, wystarczy uważać, by świat nie zmienił ciebie"

"Światła września" to trzecia powieść Carlosa Ruiza Zafóna w jego dorobku. Napisał ją z myślą o młodzieży, ale może po nią sięgnąć czytelnik w każdym wieku.
Jest rok 1936. Po śmierci męża, Simone Sauvelle z dwójką dzieci - Irene i Dorianem - przenosi się za pracą z...

„Na szczęście nauczyłem się czytać. Ta umiejętność była dla mnie prawdziwym wybawieniem, od tej pory moimi przyjaciółmi stały się książki”

W Światłach Września realizm przeplata się z fantastyką, a autor w niezwykle subtelny sposób przybliża nam stworzony przez siebie świat za pośrednictwem prostych choć niebanalnych opisów.

Światła września są trzecią częścią Trylogii Mgły, chociaż każda książka opowiada inną historię i śmiało można czytać je bez zachowania kolejności. Trylogia nie łączy się ze sobą pod względem fabuły, ale całość zawiera mrok i tajemnicę.

Książka mimo, że dedykowana jest młodzieży wciągnie do czytania również dorosłego czytelnika. Wydaje mi się, że dla młodszych czytelników książka może być nie do końca zrozumiała, a także momentami nazbyt przerażająca. Sama czytając ją pierwszy raz w wieku czternastu lat stwierdzam, że zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu po kolejnych piętnastu latach, ale nie wyobrażam sobie, że mogłabym ją przeczytać będąc jeszcze młodszą.

Książka z tych, które pochłania się jednego wieczoru, bo zagadki pojawiają się dość szybko, a jeszcze szybciej ma się ochotę je rozwiązać poznając zakończenie. A na końcu jest pewien niedosyt, bo historie pisane przez Zafona zbyt szybko się kończą, pozostawiając tęsknotę za bohaterami.

„Na szczęście nauczyłem się czytać. Ta umiejętność była dla mnie prawdziwym wybawieniem, od tej pory moimi przyjaciółmi stały się książki”

W Światłach Września realizm przeplata się z fantastyką, a autor w niezwykle subtelny sposób przybliża nam stworzony przez siebie świat za pośrednictwem prostych choć niebanalnych opisów.

Światła września są trzecią częścią Trylogii...

Według mnie najlepsza część trylogii mgły Zafona. Niestety, podobnie jak w poprzednich częściach, początek i środek książki interesujący, a gdy przechodzimy do tzw. kulminacji, okazuje się dość nużąca. Ciekawa z początku i tajemnicza historia przeradza się w bajeczkę. Duży plus natomiast za epizodyczne pojawienie się wątków obecnych w poprzednich tomach, a nawet takiego, który 10 lat później zostanie obszernie rozwinięty w cyklu Cmentarza zapomnianych książek. Dla mnie było to naprawdę spore zaskoczenie i urozmaicenie, które może nawet nieco zamieszać w interpretacji Cmentarza… Czy wierzyć jednak tej wcześniejszej narracji? Co jest ostatecznie prawdziwe? Cóż… w twórczości Zafona prawda zwykle pozostaje gdzieś za mgłą…

Według mnie najlepsza część trylogii mgły Zafona. Niestety, podobnie jak w poprzednich częściach, początek i środek książki interesujący, a gdy przechodzimy do tzw. kulminacji, okazuje się dość nużąca. Ciekawa z początku i tajemnicza historia przeradza się w bajeczkę. Duży plus natomiast za epizodyczne pojawienie się wątków obecnych w poprzednich tomach, a nawet takiego,...

Audiobook Legimi

Audiobook Legimi

Trzecia część dobra, choć drażniły mnie czasami zbyt długie opisy, które tak naprawdę nie dodawały uroku trzymania w napięciu. Pomimo tego zdarzały się wątki, które nie pozwalały oderwać się od lektury.

Trzecia część dobra, choć drażniły mnie czasami zbyt długie opisy, które tak naprawdę nie dodawały uroku trzymania w napięciu. Pomimo tego zdarzały się wątki, które nie pozwalały oderwać się od lektury.

Zapomniałam o tej książce, więc dopisuje. Po raz kolejny mam wrażenie, że ja już gdzieś tę książkę czytałam. Znałam tę historię. Książka bardzo typowa dla młodzieży. Wdowa z dwójką dzieci zamieszkuje wielką posiadłość swojego pracodawcy. Rezydencja należy do wynalazcy i fabrykanta zabawek, ale nie byle jakich. Niezwykłych. Mamy do czynienia z tajemniczym morderstwem i z próbą jego rozwiązania tej tajemnicy przez dwóch nastolatków. Męczyła mnie ta książka. Od początku w historii coś śmierdziało, a naiwna zgraja wydawała się tego nie zauważać.

Zapomniałam o tej książce, więc dopisuje. Po raz kolejny mam wrażenie, że ja już gdzieś tę książkę czytałam. Znałam tę historię. Książka bardzo typowa dla młodzieży. Wdowa z dwójką dzieci zamieszkuje wielką posiadłość swojego pracodawcy. Rezydencja należy do wynalazcy i fabrykanta zabawek, ale nie byle jakich. Niezwykłych. Mamy do czynienia z tajemniczym morderstwem i z...

Przedostatnie rozdziały najbardziej nużące, ciągła ucieczka, mdły opis walki.

Przedostatnie rozdziały najbardziej nużące, ciągła ucieczka, mdły opis walki.

W początkowej fazie byłem nawet zaintrygowany gdyż książka przypominała powieść charcie i fabryka czekolada jednak to co miało miejsce później przerosło mój limit zażenowania. Brak ciągłości logicznej w książce to nic przy groteskowych pojedynczych scenach na jakie został narażony czytelnik. Rozumiem iż jest to powieść młodzieżowa niemniej jednak wciąż powinien obowiązywać pewien poziom, tym bardzie ze napisał to Zafon.

W początkowej fazie byłem nawet zaintrygowany gdyż książka przypominała powieść charcie i fabryka czekolada jednak to co miało miejsce później przerosło mój limit zażenowania. Brak ciągłości logicznej w książce to nic przy groteskowych pojedynczych scenach na jakie został narażony czytelnik. Rozumiem iż jest to powieść młodzieżowa niemniej jednak wciąż powinien obowiązywać...

Mimo, że początek nie zachęcał do dalszej lektury, być może przez to, że zaczęłam ją czytać zaraz po skończeniu poprzedniej książki to po przebrnięciu przez etap przeprowadzki naprawdę nie dało się odłożyć książki i chciałam wiedzieć co dalej. Planuję już czytanie kolejnych książek autora.

Mimo, że początek nie zachęcał do dalszej lektury, być może przez to, że zaczęłam ją czytać zaraz po skończeniu poprzedniej książki to po przebrnięciu przez etap przeprowadzki naprawdę nie dało się odłożyć książki i chciałam wiedzieć co dalej. Planuję już czytanie kolejnych książek autora.

Koniec "Trylogii Mgły". Jak każdą pozycję Zafona tą także czytało się znakomicie. Niestety przeczytałem już wszystko to, co napisał... :(

Koniec "Trylogii Mgły". Jak każdą pozycję Zafona tą także czytało się znakomicie. Niestety przeczytałem już wszystko to, co napisał... :(