Światła września

Trzeci z kolei tom z serii młodzieżowej Zafona znów mnie nie zawiódł. Książka opowiada o biednej rodzinie, której los zmienia się diametralnie. Nie mogą sobie poradzić z czynszem i mają zaległe długi. Nagle do Simone dzwoni bogaty fabrykant zabawek, który oferuje dom i dobrą wypłatę za nie trudną pracę. Matka dwójki dzieci nie wie natomiast jakie tajemnice stoją za tak z pozoru dobrym człowiekiem.

Bardzo chętnie powróciłam do tej serii. Co prawda nie miałam wysokich oczekiwań, ale nie zawiodłam się. Autor znów ofiaruje nam w tej części dużo zagadek, tajemnic i ciekawych historii bohaterów. Klimat Zafona jest nie powtarzalny, a to w jaki sposób pisze od zawsze mi się podobało. Ciekawy świat przedstawiony, barwne postaci i ich relacje oraz uczucia to jedne z wielu plusów tego utworu. Jest to świetna historia, która nadaje się idealnie na klimatyczny film.

Lektura porwała mnie i przeczytałam ją zaledwie w dwa dni. Mimo wszystko nie wyróżnia się szczególnie z tłumu i jest to przede wszystkim dobra rozrywka- i tak właśnie postrzegam tę książkę, dlatego daje zasłużone 6 gwiazdek.

Trzeci z kolei tom z serii młodzieżowej Zafona znów mnie nie zawiódł. Książka opowiada o biednej rodzinie, której los zmienia się diametralnie. Nie mogą sobie poradzić z czynszem i mają zaległe długi. Nagle do Simone dzwoni bogaty fabrykant zabawek, który oferuje dom i dobrą wypłatę za nie trudną pracę. Matka dwójki dzieci nie wie natomiast jakie tajemnice stoją za tak z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Światła września" to ostatnia część serii Carlosa Ruiza Zafona - "Trylogia mgły".

Simone, po śmierci męża rozpoczyna pracę u Lazarusa, tajemniczego właściciela fabryki zabawek. Irene i Dorian, dzieci Simone, szybko znajdują przyjaciół. Kiedy ginie ich przyjaciółka Hannah, postanawiają za wszelką cenę poznać zagadkę jej śmierci. Pierwsze pytanie, na które muszą znaleźć odpowiedź dotyczy rodziny Lazarusa. Kim jest sławny inżynier i jaką tajemnicę skrywa?

Zafon, jak to Zafon. Nie widzę w jego twórczości wad, i zawsze czytam w ciemno. Jeszcze się nie zawiodłam.

"Światła września" to ostatnia część serii Carlosa Ruiza Zafona - "Trylogia mgły".

Simone, po śmierci męża rozpoczyna pracę u Lazarusa, tajemniczego właściciela fabryki zabawek. Irene i Dorian, dzieci Simone, szybko znajdują przyjaciół. Kiedy ginie ich przyjaciółka Hannah, postanawiają za wszelką cenę poznać zagadkę jej śmierci. Pierwsze pytanie, na które muszą znaleźć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Światła września" były dość... Nietypowe. Ogromna wyobraźnia autora pokazała się w pełnej krasie. Zafon opisuje rzeczywistość tak, że bez problemu można sobie wyobrazić choćby najmniejszy skrawek tej niepokojącej scenerii, a jest co sobie wyobrażać... Trzeba tu przyznać, że mroku w tej książce nie zabrakło i za to plusik. W ogóle cała "Trylogia Mgły" jest pełna takiego mrocznego klimatu, który sprawia, że czyta się z zaciekawieniem, jednak wydaje mi się, jakby te 3 książki były do siebie podobne. Niby inni bohaterowie, inna fabuła, mimo to odnoszę wrażenie, jakbym już coś podobnego u Zafona czytała.
Na początku się nie mogłam wciągnąć, zaczęłam się obawiać, że przemęczę tę cienką książeczkę, na szczęście im dalej tym lepiej. Co prawda niektóre pomysły były zbyt odjechane, ale to nie psuło przyjemności z czytania. A co najlepsze - mimo braku realizmu, można było wysnuć coś nie coś z tej historii - niby zwykłą psychologiczną prawdę, że nasz cień będzie podążał za nami krok w krok, nie uciekniemy przed nim, a im bardziej ktoś będzie uciekał, tym gorzej to się dla niego skończy. Jak popatrzyłam w ten sposób na tę historię, od razu zyskała dla mnie na znaczeniu.

"Światła września" były dość... Nietypowe. Ogromna wyobraźnia autora pokazała się w pełnej krasie. Zafon opisuje rzeczywistość tak, że bez problemu można sobie wyobrazić choćby najmniejszy skrawek tej niepokojącej scenerii, a jest co sobie wyobrażać... Trzeba tu przyznać, że mroku w tej książce nie zabrakło i za to plusik. W ogóle cała "Trylogia Mgły" jest pełna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie napisana książka przez znakomitego autora. Zakończenie mnie poruszyło.

Świetnie napisana książka przez znakomitego autora. Zakończenie mnie poruszyło.

Pokaż mimo to

To była ostatnia książka Zafona, która została mi do przeczytania. Smutno, że autor nie napisze już nigdy nic nowego i co najwyżej pozostaje po raz drugi delektować się cyklem "Cmentarz Zapomnianych Książek".
"Światła września" to bardzo udana powieść łącząca fantastykę z horrorem i odrobiną romansu. Mi się podobało. Polecam.

To była ostatnia książka Zafona, która została mi do przeczytania. Smutno, że autor nie napisze już nigdy nic nowego i co najwyżej pozostaje po raz drugi delektować się cyklem "Cmentarz Zapomnianych Książek".
"Światła września" to bardzo udana powieść łącząca fantastykę z horrorem i odrobiną romansu. Mi się podobało. Polecam.

Pokaż mimo to

"Nie we wszystko, co widzą twoje oczy, powinieneś wierzyć."⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀
"Światła września" to trzeci i ostatni tom serii młodzieżowej Zafona - Trylogia mgły.
Przenosimy się do 1936 roku. Poznajemy Simone, która po śmierci męża zostaje bez środków do życia i dzięki pomocy sąsiada udaje się jej dostać pracę w rezydencji Lazarusa.
Podczas pierwszej wizyty w domu Szefa dowiaduje się o Jego dziwnej pasji - zbieraniu zautomatyzowanych zabawek i chorobie Jego Żony.
Wszystko jest dla Simone i Jej córki Irene dziwne i przerażające.
A kiedy umrze Hanna - kucharka. Irene wraz z Jej nowym kolegą Ismaelem poznają wiele sekretów gospodarza.
Oczywiście polecam ;) ⠀⠀⠀

"Nie we wszystko, co widzą twoje oczy, powinieneś wierzyć."⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀
"Światła września" to trzeci i ostatni tom serii młodzieżowej Zafona - Trylogia mgły.
Przenosimy się do 1936 roku. Poznajemy Simone, która po śmierci męża zostaje bez środków do życia i dzięki pomocy sąsiada udaje się jej dostać pracę w rezydencji Lazarusa.
Podczas pierwszej wizyty w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Carlosa Riuza Zafona z pewnością nie trzeba nikomu przedstawiać, gdyż za sprawą "Cienia wiatru" na trwałe wpisał się on w panteon kultowych autorów literatury pięknej. I chociaż nie dane mam będzie mieć możliwość poznawania nowych odsłon pisarskiego geniuszu, to pozostaje nam jego spuścizna. Warto jednak sięgnąć również do tych mniej znanych tytułów Autora, gdyż również one pozwolą czytelnikowi odkryć magię tworzonego przez Zafona świata. "Światła września" to trzecia i ostatnia część cyklu "Trylogia mgły". Jest to seria, w zamierzeniach Autora, skierowana do nieco młodszego Czytelnika, ale jest to jedynie założenie, a niejeden pełnoletni wielbiciel jego twórczości spędzi przyjemne chwile nad jego lekturą. Tym razem akcja książki przenosi nas do roku 1936 r. i malowniczej Normandii. Simone Sauvelle po śmierci swego męża przenosi się w tej rejony wraz z dwójką swoich dzieci - 14-letnią Irene oraz młodszym Dorianem, by objąć posadę ochmistrzyni we dworze fabrykanta zabawek - tajemniczego Lazarusa Jana. Wkrótce po ich przybyciu na wybrzeże okazuje się jednak, że historia ma głębsze dno, a sprawa zagadkowej śmierci gospodyni Lazarusa - Hanny stanie się jedynie początkiem tajemniczych wydarzeń, któe staną się udziałem Simone i jej dzieci. Nie zabraknie zatem odrobiny trwogi, mistyczności, dreszczyku emocji, który sprawi, że z pozoru spokojna okolica okaże się pełna tajemnic, które niczym otwarta puszka Pandory zapoczątkują lawinę mrocznych zdarzeń z tajemniczą postacią Cienia w tle.

Carlosa Riuza Zafona z pewnością nie trzeba nikomu przedstawiać, gdyż za sprawą "Cienia wiatru" na trwałe wpisał się on w panteon kultowych autorów literatury pięknej. I chociaż nie dane mam będzie mieć możliwość poznawania nowych odsłon pisarskiego geniuszu, to pozostaje nam jego spuścizna. Warto jednak sięgnąć również do tych mniej znanych tytułów Autora, gdyż również one...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oj ciężko mi się ją czytało. Może to przez to, że nie jestem w targecie tej serii, ale druga część "Pałac Północy" wspominam dobrze. No cóż, ta część mnie nie porwała a nużyła.
Historia jest fajna ale pusta, postacie leżą na każdej płaszczyźnie, opisy są po prostu okej. Może gdyby autor rozpisał się więcej, a książka byłaby grubsza to inaczej bym ocenił. Autor posługuje się prostym i zrozumiałym językiem, przez co „Światła września” są powieścią, którą czyta się szybko i lekko. Podoba mi się także jak wplata świat magiczny do świata rzeczywistego. Zakończenie? - moim zdaniem słabe, nie było także efektu WOW.
Trzeci tom cyku, moim zdaniem najgorszy. Dałem 2 bo jest ładnie napisana i tyle.

Oj ciężko mi się ją czytało. Może to przez to, że nie jestem w targecie tej serii, ale druga część "Pałac Północy" wspominam dobrze. No cóż, ta część mnie nie porwała a nużyła.
Historia jest fajna ale pusta, postacie leżą na każdej płaszczyźnie, opisy są po prostu okej. Może gdyby autor rozpisał się więcej, a książka byłaby grubsza to inaczej bym ocenił. Autor posługuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy raz "Światła września" przeczytałam dobre 4 lata temu i ostatnio przypadkiem znalazłam je na swojej półce. Pamiętałam, że mi się podobały a dodatkowo niedawna śmierć Zafona popchnęła mnie do przeczytania drugi raz. W jeden dzień. Nie mogłam się oderwać.
W tej powieści podobało mi się właściwie wszystko. Główna akcja rozgrywa się w małym francuskim nadmorskim miasteczku. Zafon nadał temu miejscu taki klimat, że czytając jedyne co chciałam to znaleźć się tam.
Pierwsza połowa książki skupia się na przyjeździe Simone i dzieci do nowego miejsca, aklimatyzacji, nowym spokojnym życiu, zawieraniu znajomości. Następnie mamy nagły zwrot akcji, który zmienia wszystko. Od tego momentu wydarzenia dzieją się bardzo szybko i trzymają w ciągłym napięciu. Przez całą powieść pogłębiana jest również charakterystyka bohaterów. Nie są one płytkie, każdy jest inny. Szczególnie podobała mi się postać Simone - samotnej wdowy z problemami finansowymi wychowującej nastoletnią córkę i syna. Kobieta cierpi po stracie męża, ale również zaczyna żywić ciepłe uczucia dla swojego nowego pryncypała. Pokazuje to, że życie wdowy nie kończy się na pracy i wychowywaniu dzieci i ma prawo do szukania szczęścia. Najciekawszą postacią jest jednak wspomniany pryncypał, twórca przerażających zabawek mechanicznych. Lazarusa ciężko rozgryźć. Jest bardzo tajemniczy i jednocześnie charyzmatyczny. Z biegiem książki dowiadujemy się coraz więcej o jego czarnej przeszłości.
Ważnymi postaciami są także Irene (córka Simone) i Ismael, kuzyn nowej przyjaciółki Irene. Tę parę od początku znajomości łączy uczucie, a ich krótki romans Zafon opisuje w bardzo delikatny i subtelny sposób. To głównie oni rozwiązują skrywaną przez Lazarusa tajemnicę.
Książkę rozpoczyna list Ismaela do Irene, a kończy list Irene do Ismaela, które napisali do siebie wiele lat po opisanych wydarzeniach. Ten zabieg nadaje swego rodzaju melancholii całej powieści.

"Światła września" świetnie nadają się na krótki przerywnik pomiędzy cięższymi książkami. Mimo to stały się jedną z moich ulubionych pozycji.

Pierwszy raz "Światła września" przeczytałam dobre 4 lata temu i ostatnio przypadkiem znalazłam je na swojej półce. Pamiętałam, że mi się podobały a dodatkowo niedawna śmierć Zafona popchnęła mnie do przeczytania drugi raz. W jeden dzień. Nie mogłam się oderwać.
W tej powieści podobało mi się właściwie wszystko. Główna akcja rozgrywa się w małym francuskim nadmorskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niedawna śmierć Carlosa Ruiza Zafóna (zmarł 19 czerwca 2020 r.) zmobilizowała mnie, by przeczytać ostatnią część Trylogii Mgły pt. "Światła września" (wcześniej podzieliłam się recenzjami "Księcia Mgły" i "Pałacu Północy") z początkowego okresu twórczości Pisarza. Trylogia należy do gatunku fantasy, przy czym "Światła września" wydają się być najbardziej realne.

Jest rok 1936. Simone Sauvelle właśnie zostaje wdową z dwójką dzieci Irene i Dorianem. Kobieta nie ma środków do życia. Przyjmuje więc propozycję prowadzenia domu Lazarusa Janna - ekscentrycznego fabrykanta zabawek mieszkającego w Normandii. Wdowa do dyspozycji swojej rodziny otrzymuje osobny domek. I całe szczęście, bo rezydencja wynalazcy wydaje się być dziwna, a chwilami przerażająca. W jednej jej części znajduje się fabryka zabawek i do niej nikt poza Lazarusem nie ma wstępu. W innej mieszka jego żona cierpiąca na tajemniczą chorobę. I tam też nikt nie może zaglądać. Simone ma zarządzać częścią ogólnie dostępną.
14-letnia córka Simone, Irene, zaprzyjaźnia się z młodą kucharką Hannah, dzięki której poznaje jej kuzyna Ismaela. Młodych wiąże coś więcej niż tylko sympatia. Podobne uczucie wyczuwa się w relacji Lazarusa do Simone.
Wkrótce zostają odnalezione zwłoki Hannah. Irene i Ismael postanawiają poprowadzić własne śledztwo, by odkryć tajemnicę śmierci kucharki.

Podobnie do poprzednich części Trylogii Mgły w "Światłach września" wyczuwa się coś przerażającego. Dlatego książkę starałam się czytać tylko w dzień, bo nie lubię się bać podczas lektury i nie chcę, by strach towarzyszył mi podczas snu. Podejrzewam, że młodzi ludzie, do których jest skierowana seria, nie mają tego kłopotu co ja 😉
Mimo to ta książka podoba mi się najbardziej. Być może za sprawą realności zdarzeń, bo wątek fantasy pojawia się później, gdy czytelnik wkręci się już w fabułę i trudno mu zrezygnować z poznania końca całej historii.

Książkę czyta się lekko i szybko, a emocje robią swoje

Niedawna śmierć Carlosa Ruiza Zafóna (zmarł 19 czerwca 2020 r.) zmobilizowała mnie, by przeczytać ostatnią część Trylogii Mgły pt. "Światła września" (wcześniej podzieliłam się recenzjami "Księcia Mgły" i "Pałacu Północy") z początkowego okresu twórczości Pisarza. Trylogia należy do gatunku fantasy, przy czym "Światła września" wydają się być najbardziej realne.

Jest rok...

więcej

mniej

Pokaż mimo to