W przypadku tej książki śmiało mogę się podpisać pod słowami autora, że chciał napisać książkę dla młodzieży, ale przy okazji też taką, która spodoba się czytelnikowi w każdym wieku. W tym przypadku mu się udało.
Przepaść jaka dzieli pierwszego z cyklu "Księcia Mgły" ( czyli debiut literacki Zafona) a "Pałac Północy" jest ogromna. Nie da się zauważyć, że autor udoskonalił warsztat, wyraźniej naznaczył swój styl tak bardzo widoczny w serii "Cmentarza zapomnianych książek" a przede wszystkim zdecydowanie duże lepiej, ciekawiej i w dużo bardziej spójny i konsekwentny sposób buduje napięcie, tworzy fabułę i postaci. I to w przeciągu roku od napisania poprzedniej powieści. Imponujące.
O ile "Książę Mgły" wydawał się dla mnie niedpracowanym szkicem pewnej historii tak już o "Pałacu Północy" nie mogę tak napisać. Słusznie nie zrażałem się do dalszego czytania po tej klapie za jaką uważam "Księcia Mgły", bo Zafon w tej książce osiągnął taki efekt jaki osiągnął poprzez "Cień wiatru" czy "Więznień nieba". Zainteresował mnie historią, przyciągnął klimatem, zaskoczył fabułą i stworzył bardzo ciekawą mieszankę w której rzeczywistość miesza się z magią, groteską i horrorem.
Ale mam również zastrzeżenia - zakończenie lekko przesłodzone i mało wiarygodne. Nagła chęć odkupienia win Jawahala nie przekonała mnie. Ponadto nie przekonało mnie również nazbyt bogate słownictwo używane przez szesnastoletnich wychowanków domu dziecka. Może i działo się to prawie sto lat temu, może i była to inna epoka ale szczerze wątpie, że ta młodzież rozmawiała tak ze sobą jak to "widział" autor. Trochę to takie naciągane było chwilami.
Aczkolwiek całość zaskakująco bardzo dobra.

W przypadku tej książki śmiało mogę się podpisać pod słowami autora, że chciał napisać książkę dla młodzieży, ale przy okazji też taką, która spodoba się czytelnikowi w każdym wieku. W tym przypadku mu się udało.
Przepaść jaka dzieli pierwszego z cyklu "Księcia Mgły" ( czyli debiut literacki Zafona) a "Pałac Północy" jest ogromna. Nie da się zauważyć, że autor udoskonalił...