Nie wiem co jest bardziej fascynujące, ten zbiór dramatów, czy opinie o nim. Ale polecam przeczytać jedno i drugie - komiczny poziom absurdu gwarantowany!

Jest rzeczą zdecydowanie uroczą zdolność Allena do przekładania rozterek egzystencjalnych na język niedorzeczności. Nie są to wprawdzie teksty wybitne, ba Woody Allen sięga do znanych ze swojej filmowej twórczości rozwiązań - niejako cytuje sam siebie, ale jest w tym na tyle sprawny, że nie przygniata czytelnika swoim własnym ego.

"Śmierć" i "Bóg" są zdecydowanymi zwycięzcami w kategorii - "Do dalszych przemyśleń". Reszta to po prostu miła lektura na jeden wieczór.

Książka niezła, ale nie wybitna. Mocne 6/10.

Nie wiem co jest bardziej fascynujące, ten zbiór dramatów, czy opinie o nim. Ale polecam przeczytać jedno i drugie - komiczny poziom absurdu gwarantowany!

Jest rzeczą zdecydowanie uroczą zdolność Allena do przekładania rozterek egzystencjalnych na język niedorzeczności. Nie są to wprawdzie teksty wybitne, ba Woody Allen sięga do znanych ze swojej filmowej twórczości...

Nie lubię wypośrodkowywać się z oceną ogółu (wybaczcie),jednak tutaj przystaję na skalę, ponieważ teksty odebrałam prawie pół na pół. Pierwszy był niezły, drugi mi się nie podobał, albo na odwrót, bo byłam taka zdolna i oddałam już książkę w prezencie, zapominając kompletnie, żeby tu sobie jak zwykle swobodnie ponarzekać na rzeczywistość i literaturę. Dwa dramaty podobały mi się i to bardzo. Wydaje mi się, że część dialogów ze "Śmierci" reżyser przełożył na swój serial, gdzie wystąpiła Miley Cyrus (tam i tak zagrała lepiej niż w Czarnym lustrze, w sumie nie jej wina, że ma taki przechlany głos, show biznes ją po prostu zjadł, tym bardziej cenię młodych ludzi o mocnych charakterach, którzy nie dają z siebie robić takich maszynek do robienia kasy, przypadek Macaulaya Culkina nie powinien iść na marne),natomiast "Bóg" moim zdaniem jest na wskroś nowojorski i nadaje się tylko na deski teatrów offowych, bo nie wyobrażam sobie komików w stylu burleski na Broadwayu, ale co ja tam wiem o życiu w NYC.
Widać sznyt Allena i jego prosty światopogląd, że on nie jest niczemu winien, zawsze wpada w kłopoty niby nie ze swojej winy i czego świat od niego chce. W sumie zaczyna mi to przeszkadzać. Jestem też zmęczona kontrowersjami wokół jego życia prywatnego, chociaż uważam za niemoralne poślubiać swoją adoptowaną córkę, a jednocześnie to takie typowe: wychował sobie żonę - w obliczu tego, co czytam o XX-leciu i kabarecie - czy to już jest szmonces? A tak na marginesie feminatywów - czy jest żeńska wersja goja? W każdym razie ostatnie filmy Allena (ale nie widziałam Blue Jasmine),które widziałam, przyniosły mi rozczarowania. Jego starsze produkcje są lepsze - kunsztowne, z inteligentnymi dialogami i refleksjami, a to zawsze u mnie w cenie. I głównie z tych powodów nie płaczę, że rozstałam się z tą książką.

Nie lubię wypośrodkowywać się z oceną ogółu (wybaczcie),jednak tutaj przystaję na skalę, ponieważ teksty odebrałam prawie pół na pół. Pierwszy był niezły, drugi mi się nie podobał, albo na odwrót, bo byłam taka zdolna i oddałam już książkę w prezencie, zapominając kompletnie, żeby tu sobie jak zwykle swobodnie ponarzekać na rzeczywistość i literaturę. Dwa dramaty podobały...

Bardzo dobra, lekka książka. Łatwo się czyta, a do tego potrafi bawić i skłonić do refleksji.

Bardzo dobra, lekka książka. Łatwo się czyta, a do tego potrafi bawić i skłonić do refleksji.

Książka do której zbierałem się bardzo długo i nie żałuję. Natomiast z tych sztuk, które znajdują się w tym zbiorze najbardziej spodobała mi się ,,Gdy śmierć zastuka". Jest to zabawna sztuka ale również smutna i pokazująca, że człowiek przez całe życie nie zastanawia się nad śmiercią a gdy ona ,,zastuka" boi się ale jednocześnie walczy i to zwycięsko. Książka w szczególności dla osób, które lubią i interesują się twórczością Allena.

Książka do której zbierałem się bardzo długo i nie żałuję. Natomiast z tych sztuk, które znajdują się w tym zbiorze najbardziej spodobała mi się ,,Gdy śmierć zastuka". Jest to zabawna sztuka ale również smutna i pokazująca, że człowiek przez całe życie nie zastanawia się nad śmiercią a gdy ona ,,zastuka" boi się ale jednocześnie walczy i to zwycięsko. Książka w...

Nie jestem szczególną fanką Woody'ego Allena, jednak kilka jego filmów zafascynowało mnie na tyle, że z wielką ciekawością sięgałam po ten zbiór sztuk. I kiedy już zadawałam sobie pytanie: "Co to, u diabła, ma być?", wtedy właśnie przewróciłam stronę, na której rozpoczyna się "Bóg" - dramat na miarę współczesnego teatru. Jest kwintesencją stylu Allena i jednocześnie - w przeciwieństwie do pozostałych sztuk w zbiorze - chętnie zobaczyłabym jego teatralną adaptację.

Nie jestem szczególną fanką Woody'ego Allena, jednak kilka jego filmów zafascynowało mnie na tyle, że z wielką ciekawością sięgałam po ten zbiór sztuk. I kiedy już zadawałam sobie pytanie: "Co to, u diabła, ma być?", wtedy właśnie przewróciłam stronę, na której rozpoczyna się "Bóg" - dramat na miarę współczesnego teatru. Jest kwintesencją stylu Allena i jednocześnie - w...

O Bogu, śmierci, egzystencjalnym bólu z nad wyraz ciętym humorem. Jak tu nie kochać Allena?

O Bogu, śmierci, egzystencjalnym bólu z nad wyraz ciętym humorem. Jak tu nie kochać Allena?

Ciekawe doświadczenie w kontekście całożyciowej fascynacji Allenem. Aczkolwiek to nic, czego u tego autora bym wcześniej nie widział.

Ciekawe doświadczenie w kontekście całożyciowej fascynacji Allenem. Aczkolwiek to nic, czego u tego autora bym wcześniej nie widział.

Pierwszorzędny humor. Ostatnie zdanie sztuki "Bóg" dobitnie podsumowuje całość. Więcej nie zdradzę.

Pierwszorzędny humor. Ostatnie zdanie sztuki "Bóg" dobitnie podsumowuje całość. Więcej nie zdradzę.

Uwielbiam Allena!

Uwielbiam Allena!

Chciałam tą pozycję przeczytać ze względu na "Boga", o którym słyszałam pochlebne opinie. Allen potrafi pisać świetne sztuki. Proste, wymowne, lekkie i zabawne.

Chciałam tą pozycję przeczytać ze względu na "Boga", o którym słyszałam pochlebne opinie. Allen potrafi pisać świetne sztuki. Proste, wymowne, lekkie i zabawne.