No dobra, ja po prostu lubię tego wymoczka. Ale ponieważ nie jestem jakimś fanatykiem kina i kultury amerykańskiej, to książka była dla mnie dosyć hermetyczna. Nie kojarzyłem wielu nazwisk podobno wybitnych ludzi. Mimo to poczucie humory Allena bardzo mi odpowiada.
W książce sporo miejsca poświęcone jest wyjaśnianiu skandalu obyczajowego w rodzinie Allena. Podobno to głośna sprawa, a ja w ogóle nie zdawałem sobie sprawy, że coś takiego się zadziało we wszechświecie. Nie będę spoilerował. Polecam.

No dobra, ja po prostu lubię tego wymoczka. Ale ponieważ nie jestem jakimś fanatykiem kina i kultury amerykańskiej, to książka była dla mnie dosyć hermetyczna. Nie kojarzyłem wielu nazwisk podobno wybitnych ludzi. Mimo to poczucie humory Allena bardzo mi odpowiada.
W książce sporo miejsca poświęcone jest wyjaśnianiu skandalu obyczajowego w rodzinie Allena. Podobno to głośna...

Nie wydaje mi się, żeby można określić te książkę mianem "błyskotliwa". Jest raczej nieco nudna i pisana przez pryzmat jednego wydarzenia, które pobrzmiewa w zasadzie w każdym fragmencie tej książki. Miałem wrażenie, że czytam marną spowiedź, trochę zdziwaczałego, starszego pana, zupełnie nieprzystająca do "naszych realiów". Z wielu przeczytanych autobiografii, te uważam za najmniej udaną i najsłabszą (może to wina tłumacza?)

Nie wydaje mi się, żeby można określić te książkę mianem "błyskotliwa". Jest raczej nieco nudna i pisana przez pryzmat jednego wydarzenia, które pobrzmiewa w zasadzie w każdym fragmencie tej książki. Miałem wrażenie, że czytam marną spowiedź, trochę zdziwaczałego, starszego pana, zupełnie nieprzystająca do "naszych realiów". Z wielu przeczytanych autobiografii, te uważam za...

Książka stylistycznie rozpada się na dwa wątki, życie artysty-komika oraz życie artysty oskarżonego o molestowanie (pierwsza część zabawna, druga trąca nerw). Ponieważ lubię twórczość Allena, jest to dla mnie kopalnia wiedzy o filmach i stanie umysłu twórcy; z pewnością będę do niej wracała.

Książka stylistycznie rozpada się na dwa wątki, życie artysty-komika oraz życie artysty oskarżonego o molestowanie (pierwsza część zabawna, druga trąca nerw). Ponieważ lubię twórczość Allena, jest to dla mnie kopalnia wiedzy o filmach i stanie umysłu twórcy; z pewnością będę do niej wracała.

Tak, jest neurotyczna, ale i zabawna. Kiedy się googla wszystkie te znane nazwiska - czytanie trwa dwa razy dłużej, ale dzięki temu bardziej rozumie się o które gwiazdy chodzi, więc warto. Dzięki niej można bardziej poznać punkt widzenia i podejście do życia ekscentrycznego i jedynego w swoim rodzaju Woodego. :)

Tak, jest neurotyczna, ale i zabawna. Kiedy się googla wszystkie te znane nazwiska - czytanie trwa dwa razy dłużej, ale dzięki temu bardziej rozumie się o które gwiazdy chodzi, więc warto. Dzięki niej można bardziej poznać punkt widzenia i podejście do życia ekscentrycznego i jedynego w swoim rodzaju Woodego. :)

Zabawna i błyskotliwa, jak wszystko czego Allen się dotknie.

Zabawna i błyskotliwa, jak wszystko czego Allen się dotknie.

Uwielbiam każdą twórczość Allena i jego autobiografia mnie nie rozczarowała.
Książkę przesłuchałam; czytał ją sam Woody, więc ciężko było przejść obojętnie obok takiego narratora.
Sama lektura świetna, pełna humoru, szczera i smutna chwilami.
Fanom Allena polecać jej nie trzeba, a tym, którzy się zastanawiają, czy warto po nią sięgnąć, mogę powiedzieć, że warto, bo to mile spędzone chwile w dobrym towarzystwie.

Uwielbiam każdą twórczość Allena i jego autobiografia mnie nie rozczarowała.
Książkę przesłuchałam; czytał ją sam Woody, więc ciężko było przejść obojętnie obok takiego narratora.
Sama lektura świetna, pełna humoru, szczera i smutna chwilami.
Fanom Allena polecać jej nie trzeba, a tym, którzy się zastanawiają, czy warto po nią sięgnąć, mogę powiedzieć, że warto, bo to mile...

Gang-bang, czyli w grupie na dupie.
- (Woody, jesteś wielki:-)

Gang-bang, czyli w grupie na dupie.
- (Woody, jesteś wielki:-)

Fanką Woody Allena pewnie nie zostanę ale autobiografia mi się podobała. Napisana z humorem, podczas czytania czułam klimat Nowego Jorku.
Dała mi też trochę inne spojrzenie na kontrowersje związane z Allenem, które znałam tylko z mediów.

Fanką Woody Allena pewnie nie zostanę ale autobiografia mi się podobała. Napisana z humorem, podczas czytania czułam klimat Nowego Jorku.
Dała mi też trochę inne spojrzenie na kontrowersje związane z Allenem, które znałam tylko z mediów.

Kaiążka ujęła mnie stylem, lub raczej Woody Allen mnie nim ujął. Podobał mi się dystans autora do samego siebie, do świata i przeszkód, które spotkał na swojej drodze. Przede wszystkim jednak cenię humor który jest integralną częścią osobowości autora, inteligentny, błyskotliwy, nie do podrobienia.

Kaiążka ujęła mnie stylem, lub raczej Woody Allen mnie nim ujął. Podobał mi się dystans autora do samego siebie, do świata i przeszkód, które spotkał na swojej drodze. Przede wszystkim jednak cenię humor który jest integralną częścią osobowości autora, inteligentny, błyskotliwy, nie do podrobienia.

Woody Allen – „A' propos niczego”


Skąd się wzięły słynne allenowskie neurozy, co tak naprawdę napędza jego twórczość? Wydaje się, że Allen jak każdy geniusz jest geniuszem osobnym. W swojej autobiografii pokazuje świat w którym się wychowywał, pokazuje miłość do NY – zwłaszcza zachmurzonego i deszczowego, miłość do komików i do zabawnych facetów. Miłość do pisania skeczy i do scenariuszy. I miłości do kobiet.

Niektóre z nich wymagały od niego dużego dystansu. Jak choćby pierwsza z jego olśniewających dziewczyn – aktorka Louise Lasser – z króliczym libido, na której nieustanne zdrady musiał się godzić. Nie pogodził się z oskarżeniami o molestowanie.

To druga strona jego autobiografii, rzetelna i konkretna odpowiedź na to co się ponoć działo w związku z Mią Farrow. Przyznam szczerze, że te momenty najmniej mnie interesowały, w końcu nie znalazłem się na sali sądowej, jako przysięgły, tylko chciałem się rozerwać. Niemniej rozumiem jego punkt widzenia, jego bezradność i ostracyzm ze strony sporego grona byłych koleżanek i kolegów.

Allen ma ogromny dystans do siebie, zwłaszcza w kwestii pochodzenia, bezlitośnie rozprawia się ze stereotypami związanymi z wyznaniem (Żydzi go za to nie kochają :),W jego spojrzeniu na człowieka i jego problemy sarkazm miesza się z pobłażliwością, jest mistrzem błyskotliwych dialogów i wyrazistych puent. Ten film jest tego najlepszym dowodem.
 
Allen zachowuje spokój. Nie wybiera się po odbiór nagród, nawet Oscarów, nie interesuje go to. Woli ćwiczyć w tym czasie grę na klarnecie lub pisać kolejne scenariusze. Woli ciężko pracować na swój „Sukces”.



„Niektórzy widzą szklankę do połowy pustą, inni pełną, ja zawsze widziałem do połowy pełną trumnę”.

„Do tej pory miałbym już przypuszczalnie kartotekę długą jak TORA”.

„Rodzice nie zgadzali się ze sobą w żadnej kwestii z wyjątkiem Hitlera i moich świadectw szkolnych”.

„Zapytali mnie o życiowy cel. Odparłem, że wykucie w kuźni mej duszy niewykreowanej świadomości mojej rasy i sprawdzenie, czy da się ją produkować masowo i z plastiku”.

„Co mogę powiedzieć? Mam 84 lata, niemal połowa życia za mną. W moim wieku nie mam nic do stracenia. Nie wierzę w życie pozagrobowe, więc naprawdę nie widzę żadnej praktycznej różnicy w tym czy ludzie zapamiętają mnie jako reżysera czy pedofila czy w ogóle o mnie zapomną. Proszę jedynie o to by moje prochy były rozsypane blisko apteki.”

Woody Allen – „A' propos niczego”


Skąd się wzięły słynne allenowskie neurozy, co tak naprawdę napędza jego twórczość? Wydaje się, że Allen jak każdy geniusz jest geniuszem osobnym. W swojej autobiografii pokazuje świat w którym się wychowywał, pokazuje miłość do NY – zwłaszcza zachmurzonego i deszczowego, miłość do komików i do zabawnych facetów. Miłość do pisania...