A tak dobrze się zapowiadało, jako crossover Platona i Agathy Christie. Główny bohater, ateński tropiciel tajemnic, nazywa się Herakles... Pontor. W historię kryminalną z akcją osadzoną w Atenach z czasów Akademii Platońskiej obiecująco wpleciono motyw 12 prac Heraklesa. Sprawiała wrażenie, że sprawa kryminalna będzie pretekstem dla rozważań nad naturą rzeczywistości, a powieść będzie miała charakter szkatułkowy. To drugie jak najbardziej.

Niestety jest dobrze tylko do 3/4 książki. Ejdetyczność, która przez całą książkę dawała nadzieje na coś głębszego, pozostaje niestety pustą formą. Mayhem gdzieś w X rozdziale, który miał zamaskować brak pomysłu na rozwiązanie, nie spełnia swojej roli, psując dotychczasowy charakter książki. Samo wyjaśnienie zagadki nie zachwyca. Na domiar osoby wrażliwe na opisy znęcania się nad zwierzętami będą zirytowane końcówką.

Dodatkowy plus za świat przedstawiony - tak za greckie klimaty, jak i wrażenie, że nawet w świetle dnia bohaterowie przebywają w jaskini, w świecie cieni. One sprawiły, że odsłuchałam książkę do końca. I drugi plus, dla przypomnienia odsłuchuję sobie "Politeję" Platona.

A tak dobrze się zapowiadało, jako crossover Platona i Agathy Christie. Główny bohater, ateński tropiciel tajemnic, nazywa się Herakles... Pontor. W historię kryminalną z akcją osadzoną w Atenach z czasów Akademii Platońskiej obiecująco wpleciono motyw 12 prac Heraklesa. Sprawiała wrażenie, że sprawa kryminalna będzie pretekstem dla rozważań nad naturą rzeczywistości, a...

Obok "Zygzaka" chyba najlepsza powieść tego autora

Obok "Zygzaka" chyba najlepsza powieść tego autora

Czytałam tę książkę 10 lat temu.
Myślę o niej do dziś.

Czytałam tę książkę 10 lat temu.
Myślę o niej do dziś.

Somozę znam na ten moment jedynie z „Klucza do Otchłani”, ale wyrósł dla mnie błyskawicznie na bardzo ciekawego autora, co „Jaskinia Filozofów” tylko potwierdziła. Hiszpan nie tylko ma niezły warsztat, stałą stylistykę opierającą się o połączenie tajemnicy z przemocą, ale przede wszystkim do jego stałych zagrywek należą wymyślne koncepty na swoje historie. W tym przypadku przechodzi samego siebie, tworząc kryminał w Antycznej Grecji.

Oprócz świetnego duetu Heraklesa Pontora (tropiciela tajemnic, czyli detektywa) oraz jego zleceniodawcy (filozofa z Akademii Platońskiej) – świetna dynamika między przeciwstawnymi temperamentami i poglądami, swoją drogą - tajemniczej śmierci młodego efeba z wspomnianej Akademii rozszarpanego przez wilki otrzymujemy Ateny dopiero co oderwane spod władzy Sparty. Mamy szeroki komentarz co do naiwności filozofów wierzących w cnotę, a niedostrzegających skali hedonizmu swoich podopiecznych oraz komentarz filozoficzny, przede wszystkim względem rzekomego świata idei. W pewnym sensie to jest to, co już doskonale znamy z „Klucza do Otchłani” - raz jeszcze będziemy obnażać czy rzeczywiste są prawidłowości, które dostrzegamy i raz jeszcze będziemy szukać klucza, tym razem do interpretacji „Jaskini Filozofów”.

To co jest najlepsze, że książka, która czytamy, sama w sobie jest książką, którą z kolei tłumaczy w osobnej – czy aby na pewno? - opowieści pewien tłumacz, którego liczne przypisy pełne przemyśleń, jego własnej historii i podpowiedzi tworzą osobną historię. Metazabawy formą oraz szkatułkowa forma zrealizowane są wyśmienicie, budując nie tylko napięcie, ale i dodając całości kolorytu. „Tłumacz z przypisów” podrzuca czytelnikowi trop interpretacyjny w postaci 12 prac Heraklesa, ale czy ten jest właściwy czytelnik musi odpowiedzieć sobie, tym bardziej czy nasz tłumacz jest w ogóle wiarygodnym źródłem jakichkolwiek informacji.

Dobry – choć podsuwający zbędne tropy - kryminał, obnażający prawdziwe oblicze wybitnie dionizyjskich Aten oraz wyśmienita zabawa formą, która trzyma w nieustannym napięciu. To jedna z tych książek, którymi można się delektować. Czy zło wynika z niewiedzy czy instynktu? Co jest prawdą, czy istnieje świat idei? Na to musicie odpowiedzieć sobie sami. W moim przypadku stanowisko autora, wyrażone dobitnie i z wielką śmiałością, pokrywa się z moim. Uważam głos Somozy za bardzo pożyteczny, podobnie jak i jego pióro, chociaż nie będę udawał - jeśli szukacie tylko filozofię, to Somoza rzuca tym "jakie są stanowiska" i jaki ma do nich stosunek, ale już nie rzuca zbyt ochoczo "jakie są argumenty". Polecam.

Somozę znam na ten moment jedynie z „Klucza do Otchłani”, ale wyrósł dla mnie błyskawicznie na bardzo ciekawego autora, co „Jaskinia Filozofów” tylko potwierdziła. Hiszpan nie tylko ma niezły warsztat, stałą stylistykę opierającą się o połączenie tajemnicy z przemocą, ale przede wszystkim do jego stałych zagrywek należą wymyślne koncepty na swoje historie. W tym przypadku...

Dawno nie czytałam nic tak zaskakującego. Książka z niezwykłym pomysłem, a nawet "metapomysłem". Zabawa formą i niejako dialog podejmowany z czytelnikiem. A do tego błyskotliwość i wiedza filozoficzna w pigułce.

Dawno nie czytałam nic tak zaskakującego. Książka z niezwykłym pomysłem, a nawet "metapomysłem". Zabawa formą i niejako dialog podejmowany z czytelnikiem. A do tego błyskotliwość i wiedza filozoficzna w pigułce.

Oryginalne i smakowite

Oryginalne i smakowite

Przeczytałem kilka powieści tego autora i zawsze na szczycie list polecanych jego książek była właśnie "Jaskinia filozofów", więc przygotowałem się na coś naprawdę mocnego. Pomysł jest bardzo dobry, trochę powieść szkatułkowa, trochę eksperyment, trochę klasyczny kryminał. I o ile z kryminałem nie miałem problemu, bo przygotowałem się na niego od pierwszych stron (głównym bohaterem jest Herakles Pontor...) o tyle już z sukcesem tego eksperymentu i szkatułkowością już tak. Idea - o której cieżko jest w szczegółach pisać bez zepsucia zabawy - jest wyjątkowa, nie znajdziecie takich zabiegów nawet w "Rękopisie znalezionym w Saraggosie". Jednak to wciąż tylko żonglerka utartymi schematami i kalkami kulturowymi, taka postmodernistyczna zabawa w konwencji "Imienia Róży" tylko - i tu tkwi największy mankament powieści - gorzej napisana. Nie wiem czy to kwestia tłumacza (albo Tłumacza - żart dla wtajemniczonych) czy samego języka jakiego używa Samoza, ale jest to najzwyczajniej na świecie napisane przeciętnie. Wszystkich, którzy chcą zacząć przygodę z Samozą zachęcam do lektury "Klara i półmrok" - której pomysł, równie pretensjonalny kryje o wiele więcej.

Przeczytałem kilka powieści tego autora i zawsze na szczycie list polecanych jego książek była właśnie "Jaskinia filozofów", więc przygotowałem się na coś naprawdę mocnego. Pomysł jest bardzo dobry, trochę powieść szkatułkowa, trochę eksperyment, trochę klasyczny kryminał. I o ile z kryminałem nie miałem problemu, bo przygotowałem się na niego od pierwszych stron (głównym...

Krótko mówiąc "ni pies, ni wydra". Zapowiadanego traktatu filozoficznego próżno szukać. To co zaserwowano, to zaledwie namiastki. Kryminał to też żaden. Moja opinia - nie polecam.

Krótko mówiąc "ni pies, ni wydra". Zapowiadanego traktatu filozoficznego próżno szukać. To co zaserwowano, to zaledwie namiastki. Kryminał to też żaden. Moja opinia - nie polecam.

Bardzo ciekawa żonglerka gatunkami, postaciami i samą fabułą. Somoza tworzy tekst o tekście przekładanym przez tłumacza. I choć brzmi to strasznie skomplikowanie i bez sensu to jak najbardziej sens ma, a akcja wartko mknie do przodu.

Bardzo ciekawa żonglerka gatunkami, postaciami i samą fabułą. Somoza tworzy tekst o tekście przekładanym przez tłumacza. I choć brzmi to strasznie skomplikowanie i bez sensu to jak najbardziej sens ma, a akcja wartko mknie do przodu.

Na Zeusa, co za książka! A w zasadzie książka w książce. Towarzysząc pewnemu tłumaczowi greki, zgłębiamy jego pracę nad tytułową "Jaskinią filozofów" - zbiorem zapisanych papirusów z czasów Platona. Początek wskazuje, że tłumaczony tekst to coś na wzór kryminału umiejscowionego w starożytnych Atenach, jednak im dalej w las tym więcej ukrytych przesłań, a jak w pewnym momencie bohater "Jaskini" zaczyna się zwracać do naszego tłumacza w drugiej osobie, to sytuacja się zagęszcza nie na żarty.

Świetna zabawa autora z czytelnikiem, niecodzienna forma i trzymające do końca powieści pytanie "ale o co tutaj chodzi?". I oto chodzi.

Na Zeusa, co za książka! A w zasadzie książka w książce. Towarzysząc pewnemu tłumaczowi greki, zgłębiamy jego pracę nad tytułową "Jaskinią filozofów" - zbiorem zapisanych papirusów z czasów Platona. Początek wskazuje, że tłumaczony tekst to coś na wzór kryminału umiejscowionego w starożytnych Atenach, jednak im dalej w las tym więcej ukrytych przesłań, a jak w pewnym...