Każdy człowiek, który osiągnął choćby wczesną młodość swego rozwoju intelektualnego, zaczyna podejrzewać, że życie nie jest farsą, że nie jest nawet elegancką komedią; że – przeciwnie – kwitnie ono i owocuje czerpiąc soki z najbardziej otchłannych, tragicznych głębi tego gruntownie wyschniętego, jałowego podłoża, w którym tkwią korzenie jego treści. Naturalnym dziedzictwem każdego, kto zdolny jest do życia duchowego, jak dziewicza puszcza, gdzie wyje wilk i skrzeczy plugawy ptak nocy.

Każdy człowiek, który osiągnął choćby wczesną młodość swego rozwoju intelektualnego, zaczyna podejrzewać, że życie nie jest farsą, że...

(...) ty, wcielenie piękna, chociaż już nie piękna, ale wciąż jeszcze ty (...).

(...) ty, wcielenie piękna, chociaż już nie piękna, ale wciąż jeszcze ty (...).

(...) cienie nie jedzą, zanim się nie odważą stać się kimś.

(...) cienie nie jedzą, zanim się nie odważą stać się kimś.