José Carlos Somoza

„Wyobraźcie sobie - miliardy pisarzy. Bo pisarze przeszłości mogli sobie pozwolić na luksus bycia samotnym łabędziem, teraz jednak są ich legiony, mnożą się jak biblijny diabeł. Każdy przynależy do roju…” „Dafne znikająca” opowiada o pisarzu który budzi się w szpitalu po wypadku samochodowym. Nic nie pamięta. W notesie z tego feralnego dnia znalazł notatkę, że spodobała mu się tajemnicza kobieta. Postanawia ją odnaleźć i wtedy wplątuje się w sieć intryg i dziwnych powiązań. A wszystko jest w jakiś sposób związane z literaturą i pisarstwem… José Carlos Somoza tworzy ciekawe opowieści związane z realizmem magicznym. „Dafne znikająca” była dla mnie tym wyjątkowa, ponieważ jej motyw przewodni traktował o pisarstwie. W powieści Somozy prawie każda poznana osoba pisze książki. Nasunęło mi się skojarzenie z instagramem, gdzie mnóstwo osób wykazuje się kretywnością, i każdy chce jakoś zaistnieć. Podobały mi się też wplecione przemyślenia jednej z postaci: „Przeszłość każdej istoty ludzkiej jest taka sama, jak u wszystkich innych; różnica polega na tym, że inaczej o niej opowiadamy”. Czy podobała mi się ta książka? Na szczęście nie było ze mną tak jak „pierwszym lepszym czytelnikiem: naczytał się tomów fikcji literackiej, przetworzył je w ulotne sny, a teraz, kiedy kończy się książka, czuje się pan oszukany…”. Ja nie czuję się oszukana.