Edward Stachura napisał kiedyś, że życie to nie teatr. Jak nazwać jednak stan, gdy życie prywatne aktorów przeplata się ze scenariuszami wystawianych przez nich sztuk? Gdzie przebiega granica pomiędzy tym co rzeczywiste, a tym co jest jedynie wytworem umysłu scenarzysty? Czy te dwa światy mogą się przenikać, uzupełniać?

Eliseo Alberto oprowadza nas po hawańskich alejkach pełnych nędznych sklepów, spelun, oraz tanich prostytutek. Czuć przenikający smród kubańskich cygar, oraz zatęchłych odpadków pozostawionych przez biedotę zamieszkującą niespokojną okolicę. Gdy już wzrok i węch skutecznie upoją się tymi wątpliwymi atrakcjami, trafimy w końcu do teatru. Teatru Hrabiego Erosa.

Główny bohater sztuki, która ma się wkrótce odbyć na deskach Finnisterre, z zapałem przygotowuje się do roli. Ma odegrać własną śmierć, a przy tym oczarować swoim talentem publiczność. W szczególności jej damską część. Pogoń za autentycznością, oraz pełnym sukcesem sprawia, że zatraca się w tej pogoni całkowicie. Sztuka staje się życiem, a życie sztuką. Trudne relacje rodzinne, oraz splot tragikomicznych wydarzeń sprawiają, że przepis na sukces staje się coraz badziej nieaktualny. I to zarówno prywatny, jak i zawodowy. To tylko jeden z barwnych bohaterów, a jest ich znacznie więcej. Mógłbym każdemu z nich poświęcić parę słów, acz niekoniecznie jest sens. Najlepiej poznać ich osobiście, próbując odkleić rolę od ich prawdziwego oblicza.

Autor nie ucieka od wątków trudnych. Poruszone są tematy ciężkie, kontrowersyjne, lub najzwyczajniej niesmaczne. Moralność jest kwestią umowną. Wyciera się gdzieś pomiędzy zniszczonymi tynkami starych budynków. Całość daje nam mieszankę raczej gorzką. Wielbiciele gorzkiej nuty w powieści powinni być zadowoleni. Dla całej reszty, świat przedstawiony w "Teatrze hrabiego Erosa" może okazać się ciężkostrawny. Tyleż prawdziwy, co egzotyczny, ale czy rzeczywisty?

Edward Stachura napisał kiedyś, że życie to nie teatr. Jak nazwać jednak stan, gdy życie prywatne aktorów przeplata się ze scenariuszami wystawianych przez nich sztuk? Gdzie przebiega granica pomiędzy tym co rzeczywiste, a tym co jest jedynie wytworem umysłu scenarzysty? Czy te dwa światy mogą się przenikać, uzupełniać?

Eliseo Alberto oprowadza nas po hawańskich alejkach...