Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spowita wyraźnie wyczuwalnym niepokojem, który splata sekrety przeszłości i rodzinne wspomnienia z paraliżującą lękiem teraźniejszością. Rozpisana pęczniejącymi emocjami, wzbierającą w sercu obawą, w końcu szokującą i druzgocącą prawdą o etyce wyborów. Z łatwością zakorzeniająca w myślach uwierający dylemat moralny. „Tajemnica lekarki” to powieść nakreślona z niespieszną finezją, którą uwypuklono w intensywnej eksploracji warstwy psychologicznej, zaaranżowana nieprzewidywalnymi zwrotami narracji obnażającymi brudne grzeszki, ale i przywołująca zdarzenia boleśnie rozdzierające serce. Trudno bowiem odmówić temu angażującemu thrillerowi medycznemu poruszającego wydźwięku, a zarazem refleksyjnej wymowy, która inicjuje szalejący w głowie czytelnika chaos skrajnych doznań. Nie tylko bohaterowie tej kreacji muszą szczerze odpowiedzieć sobie na dręczące ich duszę pytania, ale i odbiorca zostaje sprowokowany do konfrontacji z krępującymi, nieoczywistymi w klarownym ujęciu rozważaniami nad lojalnością. To oddana z eskalującym napięciem panorama wrogości, pielęgnowanej w sobie potrzeby zemsty, ale też zawiści i zazdrości. Osadzona w medycznych i prokuratorskich sceneriach, które enigmatycznie się przenikają, z wnikliwością zgłębiająca niemożliwe do jednoznacznego skonkretyzowania definicje dobra i zła. Zła, które przybiera znajomą, ostrą niczym fotografia, tak znienawidzoną twarz. Jeden moment, jedna chwila zawahania, w końcu jedna świadoma decyzja, która determinuje kalejdoskop zatrważających w wymowie konsekwencji. To mocna proza, której dosadność nie skrywa się w brutalnych scenach, w przerażeniu, które mogłaby wywoływać, ale w zobrazowanych z wrażliwością, ale i esencjonalnością meandrach ludzkiego umysłu. To natura ludzka staje się tu literackim obiektem, który wywołuje pełznące po ciele ciarki, ale i determinacja oraz desperacja, które kształtują tożsamość i wytyczają kierunek życiowych ścieżek. W końcu ukradkowo muśnięta ulotność egzystencji, efemeryczność doświadczeń, niespodziewane pożegnania, które tworzą tkwiące pod skórą demony. Na fundamencie dwóch, odmalowanych mocną kreską kobiecych portretów, Leslie Wolfe ukazała siłę miłości, ale i bezsilność w obliczu traum, krzywd i cierpienia, niemoc w niesieniu ulgi ciążącą niczym głaz, wreszcie winę domagającą się poczucia zadośćuczynienia. Niewątpliwie nietuzinkowy splot zdarzeń subtelnie okrywa się nieprawdopodobnością, przypadkowość niosąca kuszącą okazję zbyt często wkrada się w fabularną przestrzeń, inicjując tym samym zauważalne przerysowanie treści. Jednak to zarazem historia bezsprzecznie zanurzona w otchłani rozmyślań, utrwalająca się skąpanym w dyskusyjności przekazem, budząca wątpliwości, od których trudno się uwolnić. Wszak dla najbliższych człowiek zdolny staje się do najbardziej plugawych czynów, czasami wystarczy impuls, czasami to dławiące, potrzebujące ujścia pragnienie wendety – jej znamienne pobudki nie są istotne. To świetnie skonstruowana odsłona mariażu dramatu psychologicznego i mrocznego thrillera z medycyną w tle, która poraża finalnym kadrem kłamstw i zagadek!