Powieść inkrustowana zwrotami rosyjskimi i - niestety - polskimi wulgaryzmami. Nie szokuje mnie to, ale w wielu przypadkach nie było to tu potrzebne i na miejscu. Nie brak (mało śmiesznych) dowcipów i inwencji językowej, jednak ta ostatnia sprawia wrażenie nieco wysilonej. Mamy tu też zachwyty dla rosyjskich służb specjalnych oraz dużą rezerwę wobec stosunków panujących w ABW i na policji w Polsce. Do tego chłoptasiowskie ćwierkanie miłosne pomiędzy agentami-gejami. Naiwne i...trochę babskie. Organiczna a mało uzasadniona nienawiść do staruszków - bo "mohery" są podatne na wpływy silniejszych. Lovercraft jako twórca teologii Cthulhu okazuje się prorokiem - na odległość czuć to papierem. Tytuł "Moherfucker" jest dobry o tyle, że mówi o orientacji światopoglądowej bohatera, a zarazem zapowiada język powieści: pociąga wulgarnością. Komentarze głównego bohatera dość jednoznacznie pozwalają go postrzegać jako zadeklarowanego socjaldemokratę, wojującego agnostyka, rusofila i geja. Niestety owo przypisanie go do jednej strony podzielonej sceny światopoglądowej raczej go deprecjonuje, niż poprawia jego wizerunek: jak każdego artystę czy urzędnika, który próbuje dzielić publiczność/społeczność na "mądrą", czyli popierającą tę partię co on, i głupią - zwolenników opcji przeciwnej.
Aż nadto namolnie tłumaczy się w przypisach wtręty rosyjskie (pełne brzmienie tych samych zdań, co w tekście, powtarza się w przypisach...czyżby autor płacony od wierszówki?).

Jako wrocławianin, autor usilnie propaguje to miasto, co, sądząc po metodach, chyba nie przysporzy mu fanów w takim Krakowie, czy Gdańsku... Zwraca słusznie uwagę, że na sądzie wrocławskim widnieje figura Iustitii, nie Temidy. Ale jej autor to van Gosen, nie van Gossen - ten drugi zajmował się ekonomią.

Podobała mi się życiowa przypowieść o nieszczęśliwych dziewczynach i tchórzliwych chłopakach - bajka Majki: "Dlaczego nikt nie łowi złotych rybek". Głupiec to ten, co nie spróbował. Pewnie dotyczyło to bohatera i jego przyjaciółki. Zdarzają się w powieści zabawne, ukryte, ironiczne wypady autora: po zamroczeniu bohater może sobie przypomnieć tylko nazwę łacińską "digitus tertius" - palec środkowy (a do czego służy?), albo w czasie walki ktoś "odwołuje się do matki" przeciwnika (czyli co robi?).

Całość czyta się nieźle, ale to pierwsza książka przygodowa, przy której zasypiałem.

Powieść inkrustowana zwrotami rosyjskimi i - niestety - polskimi wulgaryzmami. Nie szokuje mnie to, ale w wielu przypadkach nie było to tu potrzebne i na miejscu. Nie brak (mało śmiesznych) dowcipów i inwencji językowej, jednak ta ostatnia sprawia wrażenie nieco wysilonej. Mamy tu też zachwyty dla rosyjskich służb specjalnych oraz dużą rezerwę wobec stosunków panujących w...