Ponownie sięgnęłam po książkę Katarzyny Michalak, która znów pokazała swoją zadziwiającą zdolność do tworzenia niezmiernie odpychających i drażniących bohaterek. To mnie już nawet nie dziwi.
Dziwi mnie natomiast niesamowicie, że wciąż wracam do jej twórczości. Zagadka ponownie szybko się rozwiązała - to ten niepozorny biały domek z kominkiem, którego strasznie bohaterce zazdrościłam tak mnie przyciągnął. To właśnie Poziomka i Witold zapewniły mi miłe chwile z książką. Dalej nie było już tak dobrze.

Irytujący bohaterowie, którzy są na porządku dziennym i do tego wielowątkowa i mało przekonująca fabuła. Autorka tworzy tak nieprawdopodobne zbiegi okoliczności i tworzy ich tak wiele w tak krótkiej książce, że gdyby na ostatnich kartkach powieści wyskoczył królik z kapelusza wcale nie byłabym zdziwiona.
Nie spodobało mi się również nagłe i zupełnie zbędne pojawienie się autorki na kartkach książki, która niespodziewanie zjawia się by wręczyć Ewie swoją "Poczekajkę". Nie pojmuję czemu miało to służyć, chyba jedynie wychwaleniu siebie i swojej twórczości.

Ponadto autorka w "Roku w Poziomce" przedstawia nam co myśli o czytelnikach, którym nie przypadła do gustu książka. Otóż jeśli opinie są pochlebne to są to opinie "czytelniczek". Jeśli z kolei są złe i nieprzychylne to jest to już anonimowe "wylewanie kubłów pomyj" i "grafomania". Wszystko to jest serwowane biednej autorce przez "niespełnionych literatów".
Oj, Pani Michalak.

Ponownie sięgnęłam po książkę Katarzyny Michalak, która znów pokazała swoją zadziwiającą zdolność do tworzenia niezmiernie odpychających i drażniących bohaterek. To mnie już nawet nie dziwi.
Dziwi mnie natomiast niesamowicie, że wciąż wracam do jej twórczości. Zagadka ponownie szybko się rozwiązała - to ten niepozorny biały domek z kominkiem, którego strasznie bohaterce...