Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po "Kudłatą" sięgnęłam na urlopie, mając ochotę na fajne babskie czytadełko, przy którym miło upłyną leniwe godziny na plaży. Bardzo lubię polską współczesną literaturę i do pani Doroty nastawiłam się przyjaźnie, ale bardzo, bardzo mnie rozczarowała. Książka zaczyna się w miarę fajnie i to by było na tyle. Czytam dużo i naprawdę lubię czytać, ale przez "Kudłatą" brnęłam z jękiem. Książka jest płytka i nie wiem dlaczego, ale na każdej stronie miałam wrażenie, że już to kiedyś czytałam. Co prawda bohaterowie się zmieniają, ale styl książki "na jedno kopyto", podobnie jak współczesna muzyka. Miałam wrażenie, że ktoś chaotycznie próbuje mi opowiedzieć swoje życie, używając przy tym imion ludzi, o których ja nie mam pojęcia. Zabrakło mi w tej książce opisu uczuć bohaterów, tego z czym człowiek się zmaga tam w środku, wszystko było takie powierzchowne jak szybki zapis minionego dnia w pamiętniku. Na samym początku książki autorka wprowadza postać przyjaciółki Izki, która ocaliła jej życie przed ... no właśnie, przed czym?, a w dalszej części książki tej osoby już nie ma, przeminęła, została wprowadzona i autorka jakby o tym zapomniała. Przez książkę przetacza się mnóstwo postaci i nie wiadomo w jakim celu są one tam wymieniane. Poza tym sama będąc mamą zastanawiałam się, jak bohaterce udaje się (samotnie wychowując dzieci i poświęcając się im całkowicie) co piątek imprezować w obecności dzieci, które grzecznie śpią w łóżeczkach i od pewnej godziny po prostu ich nie ma. I nie chcą wtedy pić, jeść, siku, nie przeszkadza im hałas, chaos w domu, głośne rozmowy i zapalone światło. Przebrnęłam przez "Kudłatą", bo głupio mi było, że kupiłam książkę i po prostu ją odłożę. Ale po kolejne książki pani Doroty na pewno nie sięgnę.