„Leśne jezioro” Tima O'Briena to poetycka opowieść o wpływie wojny wietnamskiej na psychikę amerykańskiego żołnierza i o niewyjaśnionym zaginięciu jego żony.
Mężczyzna startuje w wyborach na senatora, jednak dziennikarze odkrywają, że zabijał wietnamskich cywilów. Straciwszy poparcie wyborców, i okryty niesławą, ucieka wraz z żoną do leśnej głuszy w stanie Minneasota, by odpocząć od zgiełku, stresu.

„Potrzebowali samotności. Potrzebowali powtarzalności, dusznej, hipnotycznej monotonii lasów i wody. Przede wszystkim jednak chcieli być razem”

Żona ma ostatnią nadzieję na zostanie matką, ale zanim zajdzie w ciążę... znika.
Opowieść przedstawia różne wersje losów zaginionej, przy czym wszystkie hipotezy są tak plastyczne i przekonujące, że łatwo uwierzyć w ich realność.

Najbardziej podobała mi się niejednoznaczność głównego bohatera. Nie wiadomo, do czego jest zdolny, tym bardziej, że miewa ataki szału, a wspomnienia z wojny wydają mu się snem, nie rzeczywistością.
Niestety zakończenie jest mega irytujące, jak dla mnie.
Dlatego tylko 6/10.
Pisarz ma potencjał.

„Leśne jezioro” Tima O'Briena to poetycka opowieść o wpływie wojny wietnamskiej na psychikę amerykańskiego żołnierza i o niewyjaśnionym zaginięciu jego żony.
Mężczyzna startuje w wyborach na senatora, jednak dziennikarze odkrywają, że zabijał wietnamskich cywilów. Straciwszy poparcie wyborców, i okryty niesławą, ucieka wraz z żoną do leśnej głuszy w stanie Minneasota, by...

No cóż..Lubię kryminały,cieszyłam się na zagadkowe zniknięcie żony polityka. Ale lubię też, kiedy śledztwo/dochodzenie prawdy prowadzone jest w sposób powolny, dokładny, kiedy czujemy, że zbliżamy się do prawdy-wielkiego rozstrzygnięcia. Kiedy mniej więcej w połowie książki, autor przytacza kolejną hipotezę,co się mogło stać z Kathy pomyślałam sobie: no nie, jak się skończy na tych hipotezach, a nie dojściu do prawdy,to będę bardzo zła. No i byłam..Nie dowiadujemy się, co się stało z zaginioną! Nie lubię tak, nie lubię zakończenia: wybierz sobie to, które najbardziej Ci pasuje.

No cóż..Lubię kryminały,cieszyłam się na zagadkowe zniknięcie żony polityka. Ale lubię też, kiedy śledztwo/dochodzenie prawdy prowadzone jest w sposób powolny, dokładny, kiedy czujemy, że zbliżamy się do prawdy-wielkiego rozstrzygnięcia. Kiedy mniej więcej w połowie książki, autor przytacza kolejną hipotezę,co się mogło stać z Kathy pomyślałam sobie: no nie, jak się skończy...