Życiorys Marka Twaina jest świetną kanwą dla powieści przygodowo-awanturniczej. Już od najmłodszych lat był zmuszony imać się przeróżnych zajęć zarobkowych. Paradoksalnie dzięki temu miał szanse poznać niezwykłych ludzi, różne środowiska, a przede wszystkim odbyć liczne podróże wzdłuż i wszerz dziewiętnastowiecznych Stanów Zjednoczonych. Jednym z epizodów w życiu psiarza, który odcisnął pozytywne piętno na późniejszej twórczości Twaina, była praca na rzecznych parowcach, odbywających rejsy na największej rzece Ameryki Północnej - Missisipi. Akcja dzieję się w czasach, gdy rzeka była zupełnie nieuregulowana, o dzikim i w większości bezludnym brzegu. Cała odpowiedzialność za nawigację statkiem, uniknięcie mielizn i podwodnych przeszkód, spoczywała na barach pilota parowca. Ten mógł się tylko posiłkować doświadczeniem swoim i innych, a przede wszystkim specyficzną dla tej grupy intuicją. To ostanie wpływało na odbiór pilotów parowców przez pozostałych użytkowników rzeki, którzy darzyli ich najwyższym uznaniem i respektem. Autor nie szczędzi nam licznych opisów sytuacyjnych oraz niemalże dziewiczej przyrody nad Missisipi. A wszystko odbywa się przy rytmicznym akompaniamencie boczno-kołowych łopat parowca, które rytmicznie i konsekwentnie napędzały statek przecinający Południowe stany USA.
Książka nie jest może mistrzowskim osiągnięciem Marka Twaina, z pewnością napisał lepsze. Ale z drugiej stronny jest to pewien rodzaj autobiograficznego reportażu o świecie, który zginał jeszcze za życia pisarza czyli uroczo staroświeckich parostatków raz po raz pokonujących dziką rzekę.

Życiorys Marka Twaina jest świetną kanwą dla powieści przygodowo-awanturniczej. Już od najmłodszych lat był zmuszony imać się przeróżnych zajęć zarobkowych. Paradoksalnie dzięki temu miał szanse poznać niezwykłych ludzi, różne środowiska, a przede wszystkim odbyć liczne podróże wzdłuż i wszerz dziewiętnastowiecznych Stanów Zjednoczonych. Jednym z epizodów w życiu psiarza,...