„Wstęga pawilonu” - Zofia Chądzyńska. Książka wpisana na Listę Honorową Hansa Christiana Andersena. Wyróżnienie to przyznawane jest przez Międzynarodową Izbę ds. Książek dla Młodych (IBBY) autorom i ilustratorom książek dla dzieci. Nagroda ta, określana jest również „Małym Noblem”.
.
„Wstęgi pawilonu” ukazały się w 1978 roku i zawierają tak uniwersalne i ponadczasowe treści, że współcześnie są nadal aktualne. Dla mnie osobiści, to książka trudnych wspomnień, bolesnych ran i traumatycznych przeżyć nie tylko z dzieciństwa. Czytam i płacze, a łzy nie oczyszczają, a jedynie przywołują trudne wspomnienia. Zachęcam Was do lektury. To są słowa, które na długo zostają w pamięci. Odbiją się echem w sercu a w umyśle zostawią „niezmywalne” znamię.
.
„Autoportret niedopasowanej (…). Dlaczego ja jestem jak na pustyni, niemożliwa, niekontaktowa, taka jakaś … zupełnie nie jak inni ludzie, niedopasowane, niepogodzona”. Anna, lat piętnaście. Urodziła nie mańkutem, leworęczna - rzec by można wyjątkowa …, ale nie dla swojej mamy, która poniekąd „zmusiła” Annę do zmiany lewej na prawą!!, co efekcie doprowadziło do poważnych następstw!!. Anna zaczęła się jąkać. Czyniąc ją tym samym TĄ gorszą. W dodatku, matka!! wyraźnie faworyzuje młodszą córkę, podkreślając jej dobre cechy!. To wszystko kumuluje się do trudnych młodzieńczych doświadczeń. Braku akceptacji, miłości, rodzicielskiego wsparcia, przyjaciół. Alienacji, społecznego wycofania.
.
Dobrze, że jest ktoś „obok” niezależny. Kto, w pewnym momencie pomoże, zmieni tok myślenia, będzie wsparciem. Ten ktoś, ostatecznie zasłuży na „Wstęgę pawilonu”. Pojawia się tylko zasadnicze pytanie - dlaczego tym kimś nie jest matka!. Dlaczego, nie rozumie, nie akceptuje? Dlaczego chciała zmiany??. To są trudne pytania. Skomplikowane i zawiłe koleje życia. Życia, które również i dzisiaj bywa „niedopasowane”.

„Wstęga pawilonu” - Zofia Chądzyńska. Książka wpisana na Listę Honorową Hansa Christiana Andersena. Wyróżnienie to przyznawane jest przez Międzynarodową Izbę ds. Książek dla Młodych (IBBY) autorom i ilustratorom książek dla dzieci. Nagroda ta, określana jest również „Małym Noblem”.
.
„Wstęgi pawilonu” ukazały się w 1978 roku i zawierają tak uniwersalne i ponadczasowe...

Główna bohaterka ma jeden wielki kompleks – jąkanie. Kompleks ten urósł już do tak niebotycznych rozmiarów, że kiedy w szkole Anna przypadkiem podsłuchała, jak ktoś mówi o niej „jąkała”, postanawia rzucić szkołę.

Anna nie ma przyjaciół, oprócz Marcina który się w niej podkochuje i „doktorzycy” – znajomej lekarki, którą poznała przypadkiem w czasie wakacji kiedy miała 10 lat, podczas spaceru po lesie.

W domu też nie czuje się u siebie. Matkę uważa za wroga, bo twierdzi że ta faworyzuje jej młodszą siostrę. Za to lepiej układa jej się z ojcem. Tymczasem z narracji wynika, że to matka interesuje się Anną, chce wiedzieć dokąd chodzi, czy ma jakieś problemy, co przez córkę odbierane jest jako wścibstwo i chęć kontroli. Ojciec natomiast jest pochłonięty pracą jako konserwator dzieł sztuki i co najwyżej zapyta „no co tam?”, na co Anna odpowie „wszystko w porządku”. Anna uważa to za porozumienie dusz, a dla mnie po prostu ojciec ma wszystko gdzieś.

Zajrzyj do środka:
https://czytamiogladam.home.blog/2020/02/02/wstega-pawilonu-zofia-chadzynska/

Główna bohaterka ma jeden wielki kompleks – jąkanie. Kompleks ten urósł już do tak niebotycznych rozmiarów, że kiedy w szkole Anna przypadkiem podsłuchała, jak ktoś mówi o niej „jąkała”, postanawia rzucić szkołę.

Anna nie ma przyjaciół, oprócz Marcina który się w niej podkochuje i „doktorzycy” – znajomej lekarki, którą poznała przypadkiem w czasie wakacji kiedy miała 10...

Jak ja miałam piętnaście lat, to nie miałam osobistych spraw. A ty w ogóle nie masz innych. Same osobiste sprawy. Po ojcu – dodaje pod nosem. Także tajemniczy.

Gdyby nie język i pewne okoliczności spokojnie tę książkę można by napisać dziś. Zresztą język nie dawał mi spokoju. Książka jest z 1978 roku, ale słownictwo, sposób odmiany, jak z Wojny domowej – dekadę, albo nawet dwie wcześniejsze.

całość:
http://www.speculatio.pl/problemy-mlodych/

Jak ja miałam piętnaście lat, to nie miałam osobistych spraw. A ty w ogóle nie masz innych. Same osobiste sprawy. Po ojcu – dodaje pod nosem. Także tajemniczy.

Gdyby nie język i pewne okoliczności spokojnie tę książkę można by napisać dziś. Zresztą język nie dawał mi spokoju. Książka jest z 1978 roku, ale słownictwo, sposób odmiany, jak z Wojny domowej – dekadę, albo nawet...

Najukochańsza moja książka :)

Najukochańsza moja książka :)