Halina Snopkiewicz

Malutka książeczka, która zdaje się być wręcza urocza w swojej naiwności. Przenosimy się bowiem w czasy nastoletnie, przeżywamy pierwszą miłość, miewamy problemy w szkole, a do tego nasz brat rozwodzi się ze bratową, którą zdążyliśmy już naprawdę polubić. Nie jest lekko, prawda? Szczerze mówiąc nie spodziewam się, że to mi się spodoba. Ba, sięgnęłam po to tylko dlatego, że rzuciłam sobie wyzwanie czytania staroci, które leżą w moim domu, a jednak... rozpływałam się na końcu. Uważam, że jest to naprawdę przyjemna lektura i mimo, że wydaje się naiwna to jest to naiwność wpisująca się w ten wspaniały wiek dojrzewania. Ja naprawdę potrafiłam się zidentyfikować z większością tych sytuacji, a do tego byłam w szoku jak dobrze autorka potrafiła je odwzorcować. Zwłaszcza, że bohaterka traktuje dzieci poważnie. Nie mówię tutaj, że pisze stylem topornym czy używa mądrych słów, ale nie robi z nas idiotów. To co boli mnie czasem w książkach nowych, że wszystko jest spłycane, przenoszone w standardowe schematy i nijakie, tutaj jest naprawdę dobrze poprowadzone. Dla przykładu! Mamy sytuację gdzie brat poinformował już naszą główną bohaterkę, Ludkę, o swoim rozwodzie, a potem zabiera ją na krem czekoladowy. Wszystko wydaje się miłe póki dziewczyna nie spostrzega pewnej kobiety w kącie sali, w której rozpoznaje nową ukochaną brata. Rozzłoszczona bierze krem i uderza nim w twarz kobiety, czując się oszukana. Oszukana, że brat próbował ją przekupić słodyczami, by poznać ją ze swoją nową dziewczyną. Oszukana, że brat dalej traktuje ją jak dziecko i używa przezwiska z lat dziecięcych. Oszukana, że nie może sama o sobie decydować. Może i rzucanie kremem jest wyolbrzymione, ale kto z nas nie czuł się "dorosły" w tym czasie? Kto nie czuł, że nasi rodzice skaczą przy nas jak przy małych dzieciach? Że nie traktują naszego zdania na serio i muszą nas przekupywać słodyczami? Dla mnie jest to książka w pewien sposób wartościowa i z wielkim zdziwieniem, ale wystawiam jej ósemkę.