Nie potrafię zdobyć się na ocenę czyichś wspomnień. To tak, jakby w pewien sposób próbować wartościować życie piszącego - ani nie umiem, ani nie chcę tego robić.
Książka powyższa pojawiła się w moim życiu dość niespodziewanie. Mimo małej objętości, długo ją czytałam - ze względu na brak czasu. Dokończyłam lekturę w pociągu, co współgra z charakterem dziejów autorki, będącej niejako w wiecznej podróży i inercji.
Czy była świadkiem 'ciekawych czasów'? To niewątpliwie - jest w tym wielka wartość tych zapisków.
Snuje swą opowieść od dzieciństwa w przedwojennej Warszawie, przez niewyobrażalne lata okupacji, ucieczkę z kraju, życie w Tangerze, w Argentynie, w Londynie, aż po powrót do Polski (Ludowej). Na kartkach przewijają się 'wielkie nazwiska' - zarówno krajowe, jak i zagraniczne - w tym słynny Julio Cortazar, którego utwory Zofia Chądzyńska przełożyła na język ojczysty.
Jest to jednak ten rodzaj autobiografii, który - jak przyznaje sama autorka - więcej zaciemnia, niż tłumaczy.
Tak czy inaczej, na długo pozostanie w mojej pamięci.

Nie potrafię zdobyć się na ocenę czyichś wspomnień. To tak, jakby w pewien sposób próbować wartościować życie piszącego - ani nie umiem, ani nie chcę tego robić.
Książka powyższa pojawiła się w moim życiu dość niespodziewanie. Mimo małej objętości, długo ją czytałam - ze względu na brak czasu. Dokończyłam lekturę w pociągu, co współgra z charakterem dziejów autorki, będącej...

Pojęcia nie mam, co mnie ostatnio przywodzi do książek wspomnieniowych, wiek może (już "siąt", a nie "dzieści")? Może potrzeba wytchnienia czasami od poważnych dzieł, wymagających skupienia i natężonej uwagi? Tym razem powód był prostszy - chciałem zobaczyć Cortazara od kulis, od kuchni, od strony maszyny do pisania, choćby i tłumackiej. No i? No i był Cortazar, pod koniec książki, nawet ciekawie, ale krótko. I Gombrowicz, równie migawkowo. Argentyna - jak na widokówce z wakacji, parę zdań. A co było? Zupełnie niezły styl pisarski, lekkie, sprawne pióro, okupacyjne i powstaniowe losy rodziny (przyznaję, już mam już tego po dziurki w nosie),no i zarys losu kobiety obdarzonej talentem i swego rodzaju odwagą wobec życia i świata, pewną bezczelnością, dzięki której radzi sobie nieźle, w zasadzie znakomicie, zostaje nawet czymś w rodzaju vice-gwiazdy u boku Cortazara, a która przy całej swej miłości do języka i literatury gubi gdzieś zdolność do kochania ludzi, i w końcu musi spotkać się z tkwiącą w niej rozpaczą. Oto historia nie do oceny, lecz do przeżycia w sobie. Do westchnięcia z głębi płuc. Kilkakrotnie.

Pojęcia nie mam, co mnie ostatnio przywodzi do książek wspomnieniowych, wiek może (już "siąt", a nie "dzieści")? Może potrzeba wytchnienia czasami od poważnych dzieł, wymagających skupienia i natężonej uwagi? Tym razem powód był prostszy - chciałem zobaczyć Cortazara od kulis, od kuchni, od strony maszyny do pisania, choćby i tłumackiej. No i? No i był Cortazar, pod koniec...