Niewielkiej objętości książka (150 stron),w której autorka (pisarka i tłumaczka) wspomina swoje życie. Świetnie się te wspomnienia czyta, zwłaszcza że jej życie przypadło na "ciekawe" czasy" - II wojna światowa, PRL etc. Po lekturze nabrałem chęci na zapoznanie się z jej twórczością.

Niewielkiej objętości książka (150 stron),w której autorka (pisarka i tłumaczka) wspomina swoje życie. Świetnie się te wspomnienia czyta, zwłaszcza że jej życie przypadło na "ciekawe" czasy" - II wojna światowa, PRL etc. Po lekturze nabrałem chęci na zapoznanie się z jej twórczością.

Nie ma to jak kocurek podsikujący - w ramach znaczenia terenu - pudła-trumny, w których pochowałam lektury swojego dzieciństwa! Dzięki Pomponowi sięgnęłam znowu po "Przez ciebie, Drabie", jedną z książek, którymi (zupełnie nieświadomie) mówię i piszę do dziś. Przeczytałam i... zapragnęłam dowiedzieć się czegoś więcej o Zofii Chądzyńskiej, skoro w swoim czasie (liceum?),gdy męczyłam Cortazara, nie skojarzyłam jej z "Drabem".
"Nie wszystko o moim życiu" to książeczka cieniutka, za to pełna faktów i emocji. Przeczytałam ją z niejakim zainteresowaniem, ale czuję niedosyt. Wiem już, jaka historia stoi za "Drabem", natomiast zabrakło mi czysto translatorskich smaczków, jakichś rozważań warsztatowych lub czysto językowych. Nic z tego - dostajemy tylko garść plotek na temat samego Cortazara. Może gdybym znała pozostałe książki Chądzyńskiej, w tej odnalazłabym ich punkt zaczepienia? Ale w sumie dlaczego narzekam? Co ja sobie właściwie myślałam? Przecież tytuł jest wystarczającym ostrzeżeniem.

Nie ma to jak kocurek podsikujący - w ramach znaczenia terenu - pudła-trumny, w których pochowałam lektury swojego dzieciństwa! Dzięki Pomponowi sięgnęłam znowu po "Przez ciebie, Drabie", jedną z książek, którymi (zupełnie nieświadomie) mówię i piszę do dziś. Przeczytałam i... zapragnęłam dowiedzieć się czegoś więcej o Zofii Chądzyńskiej, skoro w swoim czasie (liceum?),gdy...

ponad osiemdziesięcioletnia autorka pisze pod koniec życia i nic już nie musi. pisze bez kreacji. ta książka to dowód, że starzeje się ciało, ale nasza jaźń pozostaje nami do końca. i jeszcze to, jak działa pamięć. co dla nas ocali, co okaże się ważne. z całego życia. tak niewiele - 150 stron a jednak tak ciekawie, przejmująco.

ponad osiemdziesięcioletnia autorka pisze pod koniec życia i nic już nie musi. pisze bez kreacji. ta książka to dowód, że starzeje się ciało, ale nasza jaźń pozostaje nami do końca. i jeszcze to, jak działa pamięć. co dla nas ocali, co okaże się ważne. z całego życia. tak niewiele - 150 stron a jednak tak ciekawie, przejmująco.

Wszystko bardzo pobieżnie, styl przeciętny.

Wszystko bardzo pobieżnie, styl przeciętny.

Mnie porwała ,wciągneła,przeczytałem od deski do deski za jednym podejściem.
Znakomicie nakreślone sylwetki Gombrowicza i Cortazara.
Jedna z tych co to czytają się same i żałujesz ,że już się kończy.

Mnie porwała ,wciągneła,przeczytałem od deski do deski za jednym podejściem.
Znakomicie nakreślone sylwetki Gombrowicza i Cortazara.
Jedna z tych co to czytają się same i żałujesz ,że już się kończy.

świetnie opisane spotkania z Gombrowiczem i Cortazarem, doskonale scharakteryzowany Jorge Luis Borges
chorcheluis był przedmiotem kultu oligarchii argentyńskiej, był ośrodkiem wszelkich snobizmów,wszystkie opowiadania poświęcał nazwiskom , które miały ulice w Buenos (de Moreno, Alvarez, Ocampo),chorcheluis to największy pisarz XX wieku, miał twarz o fakturze butwiejącej gumy, był smakoszem wszelkich genealogii, to świadomy lojalista o zachowawczych zapatrywaniach, spóźniony wielbiciel mitu Ameryki Północnej; jednocześnie uprawia literaturę, ruchome szaleństwo, jego dzieło jest labiryntem, którego ofiarą jest tożsamość autora, wyzwolił siły naruszające jednoznaczność jego świata, błądzi pośród widm i tygrysów buszujących po labiryntach w ogniu, wśród światów odbitych w alefie, wśród obłędu, który niesie w sobie zahir,
Jego bohaterowie to:
-widmo, złudzenie rzeczywistości,
-tygrys, symbol wolności, tęsknoty, nostalgii, nosiciel pisma,obraz okrucieństwa
-labirynt
-kolistość
-zmienność czasu i przestrzeni
-śmierć i nieśmiertelność
Wszechświat to jeden punkt zawierający w sobie nieskończoność przestrzeni kosmicznej.
Czas to czas pamięci innych, żyjemy w nim i umieramy wielokrotnie, nasza przeszłość jest niemniej otwarta niż nasza przyszłość.

Zofia Ch. przypomina sobie, jak w czasach argentyńskiej biedy i niepopularności Gombrowicz zadzwonił do niej podekscytowany i w przekonaniu, że wkrótce dostanie Nobla. Prosił Zofię, by popchnęła sprawę. Niech zadzwoni do swego brata, konsula w Sztokholmie, a on niech szepnie komu trzeba o Gombrowiczu, najlepiej szwedzkiemu królowi.

świetnie opisane spotkania z Gombrowiczem i Cortazarem, doskonale scharakteryzowany Jorge Luis Borges
chorcheluis był przedmiotem kultu oligarchii argentyńskiej, był ośrodkiem wszelkich snobizmów,wszystkie opowiadania poświęcał nazwiskom , które miały ulice w Buenos (de Moreno, Alvarez, Ocampo),chorcheluis to największy pisarz XX wieku, miał twarz o fakturze butwiejącej...

http://ksiazkojady.blogspot.com/2012/04/autobiograficzne-refleksje.html

http://ksiazkojady.blogspot.com/2012/04/autobiograficzne-refleksje.html

Do książek autobiograficznych zwykle podchodzę dość ostrożnie, bo wiadomo, że autor rzadko pisze o sobie w sposób obiektywny.
W opowieści Chądzyńskiej też tak jest, np. wtedy, gdy mówi ona o swoich mężach. To, co jednak w tej kwestii mi się spodobało, to jej takt i właśnie pomijanie pikantnych szczegółów, którymi raczą nas tabloidy i plotkarskie portale.
Na duży, duży plus zasługuje żywo odmalowana przez autorkę panorama życia Polonii na emigracji we Francji i Argentynie oraz wcześniejsze wspomnienia wojenne.

Do książek autobiograficznych zwykle podchodzę dość ostrożnie, bo wiadomo, że autor rzadko pisze o sobie w sposób obiektywny.
W opowieści Chądzyńskiej też tak jest, np. wtedy, gdy mówi ona o swoich mężach. To, co jednak w tej kwestii mi się spodobało, to jej takt i właśnie pomijanie pikantnych szczegółów, którymi raczą nas tabloidy i plotkarskie portale.
Na duży, duży...