To jest tak jakby... jakby przeszkadzał mi każdy centymetr ciała. Nie wiadomo, co ze sobą zrobić. Chciałoby się gdzieś uciekać, gdzieś schro...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i wygraj książkę Julii Biel „Times New Romans”LubimyCzytać1
- ArtykułySpotkaj Terry’ego Hayesa. Autor kultowego „Pielgrzyma” już w maju odwiedzi PolskęLubimyCzytać2
- Artykuły[QUIZ] Te fakty o pisarzach znają tylko literaccy eksperciKonrad Wrzesiński18
- ArtykułyWznowienie, na które warto było czekaćInegrette0
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Zofia Chądzyńska
Źródło: https://culture.pl/pl/tworca/zofia-chadzynska
15
6,6/10
Urodzona: 24.02.1912Zmarła: 23.09.2003
Absolwentka Wydziału Ekonomicznego Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1930-1939 była urzędniczką w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W czasie wojny była więźniarką Pawiaka (1940),po wojnie przebywała we Francji, Maroko i Argentynie, gdzie prowadziła pralnię bielizny białej i zaprzyjaźniła się m.in. z Witoldem Gombrowiczem. Debiutowała w 1958 roku na łamach "Twórczości". Od 1961 roku na stałe w Polsce, mieszkała w Warszawie. Zaprzyjaźniona z Julio Cortazarem, towarzyszyła mu m.in. w jego podróżach do Polski, w latach 70. XX w. członkini Związku Literatów Polskich, Polskiego PEN Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Laureatka nagrody Związków Zawodowych CRZZ za książkę Życie za życie (1972) oraz nagrody Polskiego PEN-Clubu za przekłady literatury iberoamerykańskiej (1993). Na podstawie Wstęgi pawilonu powstał film fabularny pt. Słońce w gałęziach (1986, premiera: 1 listopada 1987),w reżyserii Ludmiły Niedbalskiej. Mieszkała w Warszawie, na Saskiej Kępie.
Laureatka nagrody Związków Zawodowych CRZZ za książkę Życie za życie (1972) oraz nagrody Polskiego PEN-Clubu za przekłady literatury iberoamerykańskiej (1993). Na podstawie Wstęgi pawilonu powstał film fabularny pt. Słońce w gałęziach (1986, premiera: 1 listopada 1987),w reżyserii Ludmiły Niedbalskiej. Mieszkała w Warszawie, na Saskiej Kępie.
6,6/10średnia ocena książek autora
898 przeczytało książki autora
361 chce przeczytać książki autora
8fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Statki, które mijają się nocą, w przelocie do siebie coś mówią. Daleki znak, syreny zew, co znów w ciemnościach się gubią. Tak i my w życiu ...
Statki, które mijają się nocą, w przelocie do siebie coś mówią. Daleki znak, syreny zew, co znów w ciemnościach się gubią. Tak i my w życiu oceanie mówimy, a ktoś nas słyszy, Spojrzenie tylko, tylko głos, tylko znak – potem znów ciemność i cisza.
5 osób to lubiNie jesteś sama. Jest świat. I poszuka ciebie, choćbyś ty go nie szukała. I pokaże ci, że twój los także jest zupełnie inny niż to, co ty so...
Nie jesteś sama. Jest świat. I poszuka ciebie, choćbyś ty go nie szukała. I pokaże ci, że twój los także jest zupełnie inny niż to, co ty sobie wyobrażasz.
3 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Nie wszystko o moim życiu Zofia Chądzyńska
6,6
ponad osiemdziesięcioletnia autorka pisze pod koniec życia i nic już nie musi. pisze bez kreacji. ta książka to dowód, że starzeje się ciało, ale nasza jaźń pozostaje nami do końca. i jeszcze to, jak działa pamięć. co dla nas ocali, co okaże się ważne. z całego życia. tak niewiele - 150 stron a jednak tak ciekawie, przejmująco.
Co mi zostało z tych lat... Zofia Chądzyńska
6,5
Pojęcia nie mam, co mnie ostatnio przywodzi do książek wspomnieniowych, wiek może (już "siąt", a nie "dzieści")? Może potrzeba wytchnienia czasami od poważnych dzieł, wymagających skupienia i natężonej uwagi? Tym razem powód był prostszy - chciałem zobaczyć Cortazara od kulis, od kuchni, od strony maszyny do pisania, choćby i tłumackiej. No i? No i był Cortazar, pod koniec książki, nawet ciekawie, ale krótko. I Gombrowicz, równie migawkowo. Argentyna - jak na widokówce z wakacji, parę zdań. A co było? Zupełnie niezły styl pisarski, lekkie, sprawne pióro, okupacyjne i powstaniowe losy rodziny (przyznaję, już mam już tego po dziurki w nosie),no i zarys losu kobiety obdarzonej talentem i swego rodzaju odwagą wobec życia i świata, pewną bezczelnością, dzięki której radzi sobie nieźle, w zasadzie znakomicie, zostaje nawet czymś w rodzaju vice-gwiazdy u boku Cortazara, a która przy całej swej miłości do języka i literatury gubi gdzieś zdolność do kochania ludzi, i w końcu musi spotkać się z tkwiącą w niej rozpaczą. Oto historia nie do oceny, lecz do przeżycia w sobie. Do westchnięcia z głębi płuc. Kilkakrotnie.