Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Jako specjalista, pracujący z osobami z zaburzeniami odżywiania uważam tę książkę za słabą i nie polecam nikomu, kto nie jest zainteresowany ze względów zawodowych.
Książka, jak sama nazwa wskazuje, napisana jest w formie dziennika, stąd "młodzieżowy" język, chaos, banał. Rozumiem, że autorki próbowały wczuć się w sposób myślenia nastolatki. Moim zdaniem nie wyszło to przekonująco, a postać głównej bohaterki wzbudza raczej negatywne uczucia. Osobom, które nie zetknęły się z problemem może wydawać się odrażająca albo głupia.
Moim zdaniem zagadnienie tej choroby zostało przedstawione schematycznie i może utrwalać stereotypowe myślenie o zaburzeniach odżywiania.
Dodatkowo należy wziąć pod uwagę, że książka powstała w realiach niemieckich i to 15 lat temu, stąd nijak się ma do aktualnych standardów leczenia w Polsce.
Z wielką ostrożnością podchodziłabym do proponowania tej lektury młodzieży, czy rodzicom. Raczej odradzam.

Jako specjalista, pracujący z osobami z zaburzeniami odżywiania uważam tę książkę za słabą i nie polecam nikomu, kto nie jest zainteresowany ze względów zawodowych.
Książka, jak sama nazwa wskazuje, napisana jest w formie dziennika, stąd "młodzieżowy" język, chaos, banał. Rozumiem, że autorki próbowały wczuć się w sposób myślenia nastolatki. Moim zdaniem nie wyszło to...

Czasem trzeba przeczytać to, co od lat leży na półce.

Początek bardzo ciekawy, pokazujący cały mechanizm choroby, stanowi świetną bazę dydaktyczną. Tu dokładnie poznajemy bohaterkę, jej rodzinę, problemy i "przyjaciół", a właściwie ich brak. Dalsza część, na którą składa się pobyt w zakładzie, stanowi bardziej relację niż opis przeżyć Izabeli. Zdania są dłuższe, bardziej literackie, charakter dziennika zostaje zgubiony lub umyślnie porzucony.
Sięgając po tę lekturę szukałam właśnie inspiracji do rozmowy z młodzieżą o bulimii. To, co chciałam, znalazłam, ale poza tym pozostaje sporo do życzenia.
Książka do szybkiego przeczytania, żeby zbytnio się nie znudzić i przypadkiem nie porzucić niedoczytanej gdzieś w kąt.

Czasem trzeba przeczytać to, co od lat leży na półce.

Początek bardzo ciekawy, pokazujący cały mechanizm choroby, stanowi świetną bazę dydaktyczną. Tu dokładnie poznajemy bohaterkę, jej rodzinę, problemy i "przyjaciół", a właściwie ich brak. Dalsza część, na którą składa się pobyt w zakładzie, stanowi bardziej relację niż opis przeżyć Izabeli. Zdania są dłuższe, bardziej...

Po przeczytaniu "Diety (nie)życia" o anoreksji, przyszedł czas na równie ciekawy temat, jakim jest bulimia.

Książka pisana w formie dziennika prowadzonego przez nastolatkę, co od razu razi czytelnika- poprzez mało wyszukane słownictwo, krótkie zdania, urwane myśli. Pojawia się podczas czytania taka refleksja, czy mamy więc do czynienia z rozkapryszoną nastolatką, która nie do końca wie, jak jej życie powinno wyglądać, czy z dziewczyną, która nie ma tak naprawdę swojego miejsca na ziemi i desperacko prosi o uwagę, popadając w psychiczny żywieniowy obłęd. To akurat jest tu minusem. Książkę jednak ratują komentarze od autorki, które co jakiś czas się pojawiają i ilustrują nam sytuację, dodają pewnych informacji a także pozwalają trochę na utożsamienie się z bohaterką.

W książce tej autorka nie tyle skupiła się na poruszeniu tematu choroby, w którą popadła, jak bardziej na jej przyczynie. Głównym wątkiem jest niezrozumienie wśród rodziny i rówieśników, próba dążenia do spełnienia oczekiwań, na końcu terapia. Wątki dotyczące objawów choroby pojawiają się bardzo epizodycznie.

Bardzo podobał mi się też realizm tej książki. Opis rozmów, przeżyć (na przykład Ronny'ego, który stracił matkę i popadł w anoreksję). To były wzruszające, przejmujące momenty, które idealnie współgrały z całością.

Faktem jest, że to lektura na jedno popołudnie, krótka, bardzo zwięzła, aż nawet za bardzo, bo pozostawia po sobie pewien niedosyt, który w tym wypadku przekłada się na moją ocenę.

Mimo wszystko jest to pozycja godna polecenia, bo poza ilustrowaniem problemu, jakim jest bulimia, mamy też pokazany obraz typowej, niby normalnej rodziny, konfliktu pokoleń, potrzeby akceptacji i ślepego dążenia do doskonałości przez młodych ludzi. Dużo ciekawych, mądrych motywów, to zdecydowane atuty tej książki.
Zabrakło jedynie trochę bardziej rozbudowanej treści..
Ale pomimo tego- polecam.

Po przeczytaniu "Diety (nie)życia" o anoreksji, przyszedł czas na równie ciekawy temat, jakim jest bulimia.

Książka pisana w formie dziennika prowadzonego przez nastolatkę, co od razu razi czytelnika- poprzez mało wyszukane słownictwo, krótkie zdania, urwane myśli. Pojawia się podczas czytania taka refleksja, czy mamy więc do czynienia z rozkapryszoną nastolatką, która...

Książka dobra choć nie wiem czy tak powinnam ją nazywać skoro opisuje czyjąś tragedię. Mimo to polecam przeczytać choć nie wciągnęła mnie szczególnie ani nie zaszokowała to warto nieco poszerzyć swoją wiedzę o to, jak wygląda życie ludzi z bulimią. Choć mimo wszystko coś czuję, że zapomnę o niej równie szybko jak ją przeczytałam.

Książka dobra choć nie wiem czy tak powinnam ją nazywać skoro opisuje czyjąś tragedię. Mimo to polecam przeczytać choć nie wciągnęła mnie szczególnie ani nie zaszokowała to warto nieco poszerzyć swoją wiedzę o to, jak wygląda życie ludzi z bulimią. Choć mimo wszystko coś czuję, że zapomnę o niej równie szybko jak ją przeczytałam.

Książka porusza bardzo trudny temat jakim są zaburzenia odżywiania.
Za to jak młodzież, a i dorośli postrzegają siebie i swoje ciało po części ponoszą odpowiedzialność najbliższa rodzina, szkoła/znajomi ze szkoły oraz różnorakie media.
Wyjaśniając pokrótce rodzice ponieważ, to oni powinni uczyć nas od najmłodszych lat akceptacji siebie, oraz ukazywać prawdziwą wartość człowieka bez względu na wygląd czy jakiekolwiek mankamenty. Jeśli w rodzinnym domu będziemy nastolatce powtarzać ,,jesteś gruba", jesteś brzydka" idp. nie liczcie na to, że wasze dorastające dzieci będą akceptować się w 100%. Będą robić wszyto aby rodzina i znajomi zmienili zdanie o osobie.
Jednym z zadań szkoły i kadry pedagogicznej jest również tak jak we przypadku rodzimy budowanie pozytywnego obrazu siebie i podnoszenia poczucia własnej wartości oraz kształtowanie tolerancji wobec takich czy innych odmienności uwidaczniających się w grupie. Kolejnym z wielu zadań szkoły jest odkrycie przyczyny problemu jakie ma uczeń i dogłębne zapoznanie się z problemem oraz pomoc nauczycieli w zwalczaniu ów problemów.
Media bardzo znacząco wpływają na to jak młodzi ludzie postrzegają siebie i swoje ciała. Wszędzie tylko widzimy, że modelka ma być szczupła wysoka i bardzo zgrabna bez żadnych wad... Na szczęście ta kwestia powoli ulega zmianie gdyż powstają pokazy dla kobiet o bardziej krągłych kształtach czy nawet Wybory Miss Polski Na Wózku.
Według mnie tą pozycję powinien przeczytać każdy przyszły pedagog.

Książka porusza bardzo trudny temat jakim są zaburzenia odżywiania.
Za to jak młodzież, a i dorośli postrzegają siebie i swoje ciało po części ponoszą odpowiedzialność najbliższa rodzina, szkoła/znajomi ze szkoły oraz różnorakie media.
Wyjaśniając pokrótce rodzice ponieważ, to oni powinni uczyć nas od najmłodszych lat akceptacji siebie, oraz ukazywać prawdziwą wartość...

Nie jest najlepszą książką, jaką przeczytałam, ale jest okej.

Nie jest najlepszą książką, jaką przeczytałam, ale jest okej.

ksiazka porusza bardzo wazny problem dosc czesto wsytepujacy u nastolatek. warto ja przeczytac:)

ksiazka porusza bardzo wazny problem dosc czesto wsytepujacy u nastolatek. warto ja przeczytac:)

Ta książka dała mi wiele do myślenia.

Ta książka dała mi wiele do myślenia.

smutna i ciężka, ukazująca trudy życia z bulimią

smutna i ciężka, ukazująca trudy życia z bulimią