Intencje były dobre, bo temat przemocy w szkole jest zawsze aktualny, ale ta pani pisać nie potrafi. Wyszło banalnie i naiwnie, na kilometr czuć, że autorka nie ma pojęcia o podejmowanych przez siebie tematach, w niektórych fragmentach zgrzytałem zębami z poczucia zażenowania (dialogi na przykład, sorry, ale młodzież tak nie mówi i nigdy nie mówiła. Albo motyw gier komputerowych, w których żaden z tytułów nie ma nawet fabuły, po prostu postać bez powodu tnie na kawałki inne postacie, ewentualnie do nich strzela, ot i cała rozgrywka. No i ta przerysowana do granic możliwości ślepota rodziców, nauczycieli). Pod względem literackim szkolna dwója. Całe szczęście, że to tylko 100 stron.

Intencje były dobre, bo temat przemocy w szkole jest zawsze aktualny, ale ta pani pisać nie potrafi. Wyszło banalnie i naiwnie, na kilometr czuć, że autorka nie ma pojęcia o podejmowanych przez siebie tematach, w niektórych fragmentach zgrzytałem zębami z poczucia zażenowania (dialogi na przykład, sorry, ale młodzież tak nie mówi i nigdy nie mówiła. Albo motyw gier...

Czaiłam się z tą książeczką jak czajnik. Niewielka objętościowo miała szansę na przemycenie i przeczytanie w miejscu, w którym wolno było tylko patrzeć i oddychać, a już absolutnie nie wolno było zwłaszcza czytać. Zastosowałam metodę śpiąco-przytomnego Indianina: jedno czujne oko przed siebie, a drugie ciekawe żurawiem pod stół.
Udało się!
Historia, którą nieraz napisało życie, była warta ewentualnych konsekwencji przyłapania na gorącym uczynku. Seria Nasza Biblioteka skierowana do młodzieży w jakiej się ukazała, jest mi znana właśnie z takich historii. Niektóre są oparte na faktach, inne fikcyjne, ale zawsze poruszają problemy z jakimi zmagają się współcześni nastolatkowie. Zarówno te „stare” , dobrze znane rodzicom, psychologom i metodykom wychowania jak nastoletnia ciąża, narkomania, alkoholizm, depresja, patologia rodziny, jak i te, które dotkliwiej dały znać o sobie w ostatnim dziesięcioleciu: sekty, bulimia, anoreksja czy poruszany w tej opowieści mobbing szkolny wywołujący frustrację, przechodzącą w agresję skierowaną przeciw prześladowcom. Autorka opisując scenę strzelaniny w szkole o jakiej cyklicznie donoszą media z USA, Niemiec czy Norwegii , nie skupiła się tylko na jej finale. Krok po kroku ukazała proces eskalacji przemocy psychicznej i fizycznej rodzącej strach, a potem lęk. Mechanizm nieradzenia sobie z powstałym problemem, szukania różnych dróg wyjścia przez głównego bohatera Nico po omacku, by wreszcie, z braku pomocy ze strony dorosłych (rodziny, nauczycieli) wybrać najfatalniejszą w skutkach. Tragedię, o której potem sensacyjnie informują media: nastolatek wszedł do szkoły i zabił (siekierą, nożem, z pistoletu) kilku nauczycieli, wielu uczniów i na końcu popełnił samobójstwo. Przyczyny nieznane.
Śmiem twierdzić, że znane i to bardzo dobrze – indolencja rodziny i szkoły.
W jakim stanie psychicznym trzeba być i w jakiej desperacji, by tak postąpić? Dlaczego nikt odpowiedzialny za tego młodego człowieka nie zauważył narastającego problemu?
Na te i wiele innych nasuwających się pytań jakie stawia autorka, znalazłam odpowiedzi (a może wręcz oskarżenia?) w tej niepozornej książeczce i mimo, że seria jest adresowana do młodzieży, cieszyłabym się, gdyby czytali ją również dorośli w jakikolwiek sposób związani z nauczaniem i wychowywaniem dzieci i młodzieży. Uczy przede wszystkim w porę dostrzegania symptomów pojawiającego się problemu oraz niebezpieczeństwa obojętności i bagatelizowania pozornie nieszkodliwych zachowań mających moc kuli śnieżnej tak, jak w tym wierszyku Ericha Frieda "Bez humoru" umieszczonym jako motto na początku historii Nico:

Chłopcy
rzucają
dla zabawy
kamieniami
w żaby

Żaby
umierają
na poważnie

http://naostrzuksiazki.pl/

Czaiłam się z tą książeczką jak czajnik. Niewielka objętościowo miała szansę na przemycenie i przeczytanie w miejscu, w którym wolno było tylko patrzeć i oddychać, a już absolutnie nie wolno było zwłaszcza czytać. Zastosowałam metodę śpiąco-przytomnego Indianina: jedno czujne oko przed siebie, a drugie ciekawe żurawiem pod stół.
Udało się!
Historia, którą nieraz...

Może jednak troszkę więcej formy?
Treść nie jest bogata w środki stylistyczne, ale to nic, jednak nie zaszkodziłoby dodać więcej szczegółów. Książka na pewno ciekawa, ale mogłaby bardziej wstrząsnąć czytelnikiem. Zdarzenia można byłoby przedstawić w ciekawszy sposób.

Może jednak troszkę więcej formy?
Treść nie jest bogata w środki stylistyczne, ale to nic, jednak nie zaszkodziłoby dodać więcej szczegółów. Książka na pewno ciekawa, ale mogłaby bardziej wstrząsnąć czytelnikiem. Zdarzenia można byłoby przedstawić w ciekawszy sposób.

Fajna na jeden wieczór, smutna.

Fajna na jeden wieczór, smutna.

I co ja mam powiedzieć na temat tej książki? Wiadome jest, że nikt nie lubi, gdy mu się dokucza, ale żeby doprowadzić młodego chłopaka do takiego stanu? Koszmar. Książkę przeczytałem szybko, bo nie dało się od niej oderwać. Chwilami miałem jej jednak dosyć. Chciałem powiedzieć "Stop! Przestańcie!", jednak nic bym tym nie zdziałał, bo to tylko książka. Chociaż nie, nie można powiedzieć że tylko, bo takie sytuacje mają miejsce w prawdziwym życiu. Jeśli ktoś się zastanawia czy przeczytać tę książkę, to polecam. Z całego serca.

I co ja mam powiedzieć na temat tej książki? Wiadome jest, że nikt nie lubi, gdy mu się dokucza, ale żeby doprowadzić młodego chłopaka do takiego stanu? Koszmar. Książkę przeczytałem szybko, bo nie dało się od niej oderwać. Chwilami miałem jej jednak dosyć. Chciałem powiedzieć "Stop! Przestańcie!", jednak nic bym tym nie zdziałał, bo to tylko książka. Chociaż nie, nie można...

Przyjemne czytadełko pokazujące jak ważna jest rozmowa i do czego moze doprowadzić nierozwiązywanie problemòw.Pozdrawiam

Przyjemne czytadełko pokazujące jak ważna jest rozmowa i do czego moze doprowadzić nierozwiązywanie problemòw.Pozdrawiam

Nie ma przestępstwa bez motywu, nikt nie jest zły bez powodu.

Książka trafiła do mnie przez przypadek, nie z żadnych rekomendacji, pierwszy raz zobaczyłam ją w księgarni internetowej, zainteresował mnie opis, cena również zachęcała-, więc dodałam do koszyka. „A jednak… strzelę!” to niewielkich rozmiarów książka, zaledwie 103 strony. Jednak treścią, jaką w sobie zawiera, mogłaby obdarować kilka innych tytułów. Dużo tam cierpienia, strachu, emocji, bezradności.

Historia Niko rozpoczyna się od teraźniejszości, od rozprawy w sądzie, gdzie na ławie oskarżonych są jego „koledzy” z klasy: Matthias, Kevin i Raphael. Oskarżeni są oni o dość brutalne pobicie chłopca, oraz jego wcześniejsze szantażowanie, zastraszanie, bicie i poniżanie.

To krótka historia, którą ciężko streścić, przez ten nawał emocji, jakie we mnie wywołała. To niemy krzyk Niko o pomoc, jednak strach przeważa i w końcu o tą pomoc nikogo nie prosi. Z obawy o matkę, która straciła pracę a niedawno odszedł od nich ojciec-, aby nie dostarczać jej jeszcze więcej kłopotów. Nie zwierza się również starszemu bratu, aby nie wyjść na tego słabeusza.

Podjęty jest temat gier komputerowych, tych bardziej brutalnych gdzie się zabija. Autorka pokazuje jak wbrew pozorom niewinna gra może zepsuć myślenie dziecka, jak może nim pokierować ku złemu, ku przemocy.

W pewnym momencie po wizycie na forum samobójców w Niko przechodzi przemiana- ktoś, kto był ofiarą i niewolnikiem, może stać się silny- z ofiary na oprawcę. Jak cienka musi być ta granica, gdzie każda decyzja zawodzi, każdy pomysł wyjścia z sytuacji wydaje się beznadziejny, nawet popełnienie samobójstwa powoduje myśl, że jednak poprzez to działanie oprawca zwycięży? I co zrodziło się w głowie chłopca, aby stać się oprawcą? W Niko zbudziła się postawa agresywna i buntownicza. Ten bunt zaczął manifestować wobec matki, brata, przestał chodzić do szkoły, a wolny czas zaczął spędzać przed komputerem „zabijając swoich oprawców”.

To historia bardzo samotnego chłopca żyjącego w świecie prawa pięści, który nie może sobie poradzić z rzeczywistością. Niko opisuje nam to w formie pamiętnika, w pewnym momencie usprawiedliwia swoich oprawców, co powoduje, że godzi się trochę ze swoją sytuacją. Jego przemianę zauważyć można przy spisywaniu historii: gdy był ofiarą każdy dzień był oznaczony, natomiast gdy rozpoczyna się w nim przemiana w oprawcę już nie zaznacza w swojej historii jaki to dzień miesiąca.

Elisabeth Zoller poruszyła temat, który jest obecny w szkołach, może trochę zamiatany pod dywan, ale jest. Mam wrażenie, że szkoła zmieniła swoją funkcję z wychowawczo- naukowej na samą naukę. Szkoła powinna być miejscem gdzie idziemy z radością, po wiedzę, aby spotkać się z przyjaciółmi. Jednak przemoc w szkole jest coraz częstsza, występuje tzw. zjawisko fali. Jestem silniejszy, starszy, więc mi podlegasz i robisz, co mówię. Wszyscy wiedzą, że dzieje się źle, lecz nie ma odważnego, aby się temu przeciwstawić, i oprawcy stają się w ten sposób silniejsi, poza prawem.

Książka pisana prostym jednak dość dosadnym językiem. Historia opisana jest w miarę chronologicznie, pomimo, że rozpoczyna się od teraźniejszości. Bohaterzy bardzo dobrze nakreśleni, w pewnym momencie sam czytelnik może wywnioskować, dlaczego ci chłopcy są tak agresywni wobec Niko.

Okładka jak najbardziej adekwatna do zawartości. Przedstawia chłopca, lekko zamazana postać w ruchu, co może sugerować ucieczkę.

„A jednak… strzelę!” to książka poruszająca, która pozostanie w pamięci na długi czas.

Nie ma przestępstwa bez motywu, nikt nie jest zły bez powodu.

Książka trafiła do mnie przez przypadek, nie z żadnych rekomendacji, pierwszy raz zobaczyłam ją w księgarni internetowej, zainteresował mnie opis, cena również zachęcała-, więc dodałam do koszyka. „A jednak… strzelę!” to niewielkich rozmiarów książka, zaledwie 103 strony. Jednak treścią, jaką w sobie zawiera,...

Książka wspaniała. W niektórych momentach, czytając o krzywdach jakie wyrządzali inni temu chłopakowi, czułam złość i bezsilność. Przeżywałam jego cierpienia i zmagałam się razem z nim nie móc nic poradzić. Skończyło się tak, bo inaczej nie mogło.

Książka wspaniała. W niektórych momentach, czytając o krzywdach jakie wyrządzali inni temu chłopakowi, czułam złość i bezsilność. Przeżywałam jego cierpienia i zmagałam się razem z nim nie móc nic poradzić. Skończyło się tak, bo inaczej nie mogło.

Miała wstrząsnąć, ale nie wstrząsnęła. Autorka za bardzo uogólniła pewne aspekty historii i wyszło dość nierówno. Chciałoby się też więcej, bo jest to książka bardzo króciutka. Uogólnienie dotyczy aspektu gier komputerowych w tej opowieści. Obraz tego działu sztuki został całkowicie zepsuty. Autorka kompletnie się na grach komputerowych nie zna. Stephen King się chociaż konsultuje ze specjalistami z różnych dziedzin, kiedy o czymś pisze. Jak widać pani Elizabeth Zoller taka praktyka jest obca. Pomijając jednak to niedopatrzenie powieść trzyma poziom. Może się podobać dobrze przedstawiony proces upodlenia na skutek dręczenia w szkole. Dosyć drastyczna książkę i mogę ją polecić, bo ma zarówno walory edukacyjne jak i artystyczne.

Miała wstrząsnąć, ale nie wstrząsnęła. Autorka za bardzo uogólniła pewne aspekty historii i wyszło dość nierówno. Chciałoby się też więcej, bo jest to książka bardzo króciutka. Uogólnienie dotyczy aspektu gier komputerowych w tej opowieści. Obraz tego działu sztuki został całkowicie zepsuty. Autorka kompletnie się na grach komputerowych nie zna. Stephen King się chociaż...

Świetna, pouczająca historia napisana w bardzo emocjonalny sposób. Długo trzyma w swych kleszczach, już po zakończeniu czytania. To jedna z tych, których nie wypada krytykować, bo jedynie zrobi się z siebie łosia. Porównywalne z "Charlie", albo "Pamiętnik narkomanki", czy też "Hera-moja miłość". Niezapomniane.

Świetna, pouczająca historia napisana w bardzo emocjonalny sposób. Długo trzyma w swych kleszczach, już po zakończeniu czytania. To jedna z tych, których nie wypada krytykować, bo jedynie zrobi się z siebie łosia. Porównywalne z "Charlie", albo "Pamiętnik narkomanki", czy też "Hera-moja miłość". Niezapomniane.