Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W porównaniu do „Uczty o północy”, która ma tę samą tematykę - bulimię, „Dziennik bulimiczki” jest arcydziełem! Akcja książki toczy się wartko. Na samym początku, jeszcze zanim dobrze ją poznamy, główna bohaterka wpada w błędne koło „żarcia i rzygania”, jak to określa. Jej zapiski z tego czasu są bardzo nieuporządkowane, sama Iza twierdzi, że czuje się słaba. Tworzy krótkie, chaotyczne zdania, co może lekko denerwować czytelnika (chyba, że tylko ja jestem taka nerwowa...). Bogu dzięki, jest babcia! Potwierdza się teza, że ludzie, z którymi jako dzieci musimy często przebywać, którzy nas wychowują i żyją z nami pod jednym dachem bardzo mało o nas wiedzą. A babcia, którą spotykamy kilka razy w roku wie wszystko. Dzięki pomocy owej babci Iza zaczyna wychodzić na prostą. Tylko czy chęć bycia idealną nie doprowadzi do nawrotu choroby? I jak to się skończy? „Ale gdy miałaś raz coś takiego, jak bulimia, jesteś naznaczona na zawsze. To jest jak znamię na twoim czole, ale też wytłoczone w twojej głowie i w twoim ciele. Choroba sprawia, że odczuwasz lęk. A lęk czyni cię samotną i obcą. Lęk wibruje wewnątrz ciebie, zmienia rytm i barwę twojego życia. Wyobcowanie, lęk, samotność są wpisane w życie tych ludzi. Tym właśnie się wyróżniają. Choroba ta jest więc znakiem i wyróżnieniem. A także wyzwaniem. Na całe życie.”