Zbiór opowiadań ze wspólnym mianownikiem. Małe miasteczko i jego mieszkańcy oraz ich historie, a także Lucy Barton i jej rozliczenie z przeszłością. Odnajdziecie tam bohaterów, których można było poznać w pierwszej części serii.
O czym są, co je łączy: wstyd, trauma, rodzina i relacje. To też rzecz o zamykaniu rozdziałów i rozliczaniu się z przeszłością. O życiu pełnym bałaganu i o ponoszeniu konsekwencji swoich decyzji, a także o byciu chcianym i kochanym.

W gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy tacy sami i każdy ma jakąś swoją historię.

To książka dla miłośników literatury, bo to dobrze skonstruowane historie. 100% Strout w Strout.
Prosty język , proste historie.
Nie jestem fanką poszczególnych części, ale cała seria się broni.

Zbiór opowiadań ze wspólnym mianownikiem. Małe miasteczko i jego mieszkańcy oraz ich historie, a także Lucy Barton i jej rozliczenie z przeszłością. Odnajdziecie tam bohaterów, których można było poznać w pierwszej części serii.
O czym są, co je łączy: wstyd, trauma, rodzina i relacje. To też rzecz o zamykaniu rozdziałów i rozliczaniu się z przeszłością. O życiu pełnym...

Uwielbiam sposób opisywania przywar bohaterów. Niby drobne ziarenko, a wyrasta z niego coś strasznego. Albo ktoś, kto wydaje się okropnym człowiekiem, gdy podejdziemy bliżej, ukazuje wrażliwe i poharatane wnętrze. Tu nie ma czarno-białych postaci. Jak w życiu.

Uwielbiam sposób opisywania przywar bohaterów. Niby drobne ziarenko, a wyrasta z niego coś strasznego. Albo ktoś, kto wydaje się okropnym człowiekiem, gdy podejdziemy bliżej, ukazuje wrażliwe i poharatane wnętrze. Tu nie ma czarno-białych postaci. Jak w życiu.

Zbiór historii żwiązanych mniej lub bardziej z narratorką poprzedniego tomu serii. Impresje o życiu i relacjach. Ale są to migawki, które nie tworzą całości a jedynie zdarzenia. Dla szczególnego czytelnika. Mnie nie przekonało.

Zbiór historii żwiązanych mniej lub bardziej z narratorką poprzedniego tomu serii. Impresje o życiu i relacjach. Ale są to migawki, które nie tworzą całości a jedynie zdarzenia. Dla szczególnego czytelnika. Mnie nie przekonało.

Zbiór opowiadań napisany na bazie, "Mam na imię Lucy" Drugoplanowi bohaterowie powiązani miejscowością i wzajemnymi relacjami. Fajne to, solidna robota jak zwykle u Strout, choć może bez fajerwerków.

Zbiór opowiadań napisany na bazie, "Mam na imię Lucy" Drugoplanowi bohaterowie powiązani miejscowością i wzajemnymi relacjami. Fajne to, solidna robota jak zwykle u Strout, choć może bez fajerwerków.

Książka „To, co możliwe” Elizabeth Strout, ukazuje nam wspomnienia i życie obecne rodziny oraz znajomych Lucy Barton, bohaterki innej opowieści tej autorki. Styl, sposób prowadzenia narracji, sposób ukazywania konfliktów, emocji, miłości, zasługuje na wysokie uznanie.
Wszystkich dorosłych bohaterów kolejnych opowiadań łączą wspomnienia z dzieciństwa czy młodości. Autorka pokazuje nam ludzi którzy w różny sposób poradzili sobie w dorosłym życiu. Tytułowa bohaterka jest znaną pisarką mieszkającą w Nowym Jorku. Jej brat, cichy, zamknięty w sobie samotnik, nie potrafi odnaleźć się w dorosłym, realnym świecie. Siostra, wiecznie narzekająca mężatka, zazdroszcząca siostrze odnoszonych sukcesów, nie wyróżnia się z otoczenia w którym, po wyprowadzeniu się z rodzinnego domu, mieszka. Losy innych znajomych też potoczyły się różnie.
Otoczenie ocenia tych dorosłych ludzi takimi jak są obecnie, lecz nikt nie zastanawia się dlaczego są tacy. Autorka stara się pokazać co miało wpływ na ich postawy w dorosłym życiu. Jak poradzili sobie z demonami przeszłości, co potrafili wyprzeć z pamięci, co zaakceptować, a z czym borykają się nadal w dorosłym życiu.
W swojej rodzinie, u znajomych, sąsiadów spotykamy nieudaczników, ciche myszki, alkoholików, biznesmenów, znanych polityków, lekarzy, profesorów. Ilu z nas zna przeszłość tych ludzi? Ilu z nas może powiedzieć, co wpłynęło na ich obecną postawę czy ukształtowało ich charakter? Czy w ogóle się kiedyś nad tym zastanawialiśmy? Ludzkie losy są zawiłe, prostych ścieżek prawie się nie spotyka.
Właśnie ta książka powinna nas zmusić aby zadać sobie to pytanie zanim wydamy o kimś opinię.

Książka „To, co możliwe” Elizabeth Strout, ukazuje nam wspomnienia i życie obecne rodziny oraz znajomych Lucy Barton, bohaterki innej opowieści tej autorki. Styl, sposób prowadzenia narracji, sposób ukazywania konfliktów, emocji, miłości, zasługuje na wysokie uznanie.
Wszystkich dorosłych bohaterów kolejnych opowiadań łączą wspomnienia z dzieciństwa czy młodości. Autorka...

Powrót do prozy Strout to jak przywitanie z dawno niewidzianym przyjacielem, kojarzy się z wielką radością na wspaniałe spotkanie. Książka jest kontynuacją 'Nazywam się Lucy', zatem występuje w niej Lucy Barton, bohaterka poprzedniej pozycji. Z drugiej strony w tej książce, w przeciwieństwie do poprzedniczki, mamy strukturę podobną do 'Olive Kitteridge' tej samej autorki: zbiór luźno ze sobą powiązanych opowiadań, które łączy osoba Lucy. A wszystkie opowiadania dzieją się na amerykańskiej prowincji, głównie w miasteczku, w którym Lucy się wychowała. 

Znowu urzeka Strout głębią psychologiczną i pełnym czułości pochyleniem się na ludzkim losem. A tematyka wielu opowiadań jest ciężka, sporo w nich traum: molestowanie dzieci, skrywany homoseksualizm ojca, przemoc domowa, wielka bieda, wojna w Wietnamie. Traumy te często skrzętnie skrywane przed otoczeniem, nigdy nieprzepracowane i uzdrowione, kładą się cieniem na życiu ludzi, bo prędzej czy później wybijają jak szambo i zapaskudzają wszystkich dookoła. Niemniej bohaterowie opowiadań podnoszą się po otrzymaniu ciosów od życia, może tylko bardziej pokancerowani... 

Sama Lucy pojawia się w opowiadaniu 'Siostra' gdy, będąc już znaną pisarką mieszkającą w Nowym Jorku, przyjeżdża po wielu latach do rodzinnej miejscowości na spotkanie z rodzeństwem. To nie jest udana wizyta: demony z przeszłości, z biednego i pełnego przemocy dzieciństwa wciąż wracają, a Lucy nie potrafi sobie z nimi poradzić.

Najbardziej poruszyło mnie opowiadanie 'Teoria łup w kciuk', w którym w ogóle nie wspomina się Lucy Barton. Treść jest prościutka: Charlie spotyka Tracy w pokoju motelowym, a potem już leci, rzecz poraża głębią psychologiczną, jedno z najpiękniejszych opowiadań o miłości, jakie czytałem. Przeczytałem je dwa razy, ale jeszcze nie dotknąłem wszystkiego, czuję, że wrócę do niego jeszcze nie raz. 

Jak w każdej świetnej literaturze, jest tam parę zdań, które mnie urzekły, na przykład takie: „Hej – powiedziała Patty, pochyliła się i pocałowała powietrze po obu stronach matki.” Albo to: „Mimowolnie przejrzał się w lustrze. Już dawno przestał wyglądać jak ktoś znajomy.”

To znakomita proza psychologiczna, powiedziałbym też, że humanistyczna, bo Strout z czułością, nawet z miłością pochyla się nad ludzkim losem pełnym bólu i cierpienia.

Powrót do prozy Strout to jak przywitanie z dawno niewidzianym przyjacielem, kojarzy się z wielką radością na wspaniałe spotkanie. Książka jest kontynuacją 'Nazywam się Lucy', zatem występuje w niej Lucy Barton, bohaterka poprzedniej pozycji. Z drugiej strony w tej książce, w przeciwieństwie do poprzedniczki, mamy strukturę podobną do 'Olive Kitteridge' tej samej autorki:...

Te patchworkowe opowiadania bardzo dobrze oddają istotę pisarstwa Strout. W bardzo subtelny i pełen życzliwości sposób opisuje zwykłe a zarazem niezwykłe losy mieszkańców małych miasteczek, gdzie ludzie nawet gdy nie chcą są jakoś ze sobą powiązani. Ludzie, których z jednej strony mocno określa dzieciństwo a z drugiej sami kształtują swój los. Strout potrafi bardzo emocjonalne historie przedstawić w sposób który nie wyciska łez a jednak zapada głęboko w serce ( podobnie jak Jakub Małecki)

Te patchworkowe opowiadania bardzo dobrze oddają istotę pisarstwa Strout. W bardzo subtelny i pełen życzliwości sposób opisuje zwykłe a zarazem niezwykłe losy mieszkańców małych miasteczek, gdzie ludzie nawet gdy nie chcą są jakoś ze sobą powiązani. Ludzie, których z jednej strony mocno określa dzieciństwo a z drugiej sami kształtują swój los. Strout potrafi bardzo...

Klimat tworzony przez autorkę wciąga i uspokaja. Historie ciągną się, jednak nie nużą i nie drażnią. Są raczej jak piękny letni ciepły wieczór, kiedy nić nie trzeba. Nie ma obowiązków, terminów - nic nie przeszkadza. Nie wiesz jakie będzie zakończenie, ale chwila jest przyjemna i niech trwa. Czuję spokój po tej lekturze. Spokojna jest moja dusza dzięki snutym opowieściom. Spokojny jest mój umysł za sprawą pięknego języka, trafnych obserwacji i serdeczności autorki do ludzi.

Klimat tworzony przez autorkę wciąga i uspokaja. Historie ciągną się, jednak nie nużą i nie drażnią. Są raczej jak piękny letni ciepły wieczór, kiedy nić nie trzeba. Nie ma obowiązków, terminów - nic nie przeszkadza. Nie wiesz jakie będzie zakończenie, ale chwila jest przyjemna i niech trwa. Czuję spokój po tej lekturze. Spokojna jest moja dusza dzięki snutym opowieściom....

Znowu spotykamy mieszkańców miasteczka, w którym wychowała się Lucy, bohaterka pierwszego tomu, poznanych przez nas dzięki jej wspomnieniom.
Jak się zmienili, jak potoczyło się ich życie...
I jak bardzo ten świat, widziany oczyma dziecka i nastolatki został przefiltrowany przez jej osobę.

Znowu spotykamy mieszkańców miasteczka, w którym wychowała się Lucy, bohaterka pierwszego tomu, poznanych przez nas dzięki jej wspomnieniom.
Jak się zmienili, jak potoczyło się ich życie...
I jak bardzo ten świat, widziany oczyma dziecka i nastolatki został przefiltrowany przez jej osobę.

Strout pisze prosto, od serca, ale bystro. Jej postaci nie są przekombinowane, a jednak mierzą się z odwiecznymi pytaniami. Poszukują miłości, sensu w cierpieniu, ukojenia i pomocy. Pomagają i przełamują się poprzez proste gesty, kilka słów, wizytę. Może nie jest to literatura na pierwszy rzut oka powalająca, ale klimat prostoty, który udało się autorce stworzyć jest bezcenny i to każe do tej książki wracać (choćby myślą).

Czytać najlepiej po "Mam na imię Lucy". "To, co możliwe" jest swego rodzaju kontynuacją, spotkaniem z tą samą historią, ale oczami innych bohaterów.

Strout pisze prosto, od serca, ale bystro. Jej postaci nie są przekombinowane, a jednak mierzą się z odwiecznymi pytaniami. Poszukują miłości, sensu w cierpieniu, ukojenia i pomocy. Pomagają i przełamują się poprzez proste gesty, kilka słów, wizytę. Może nie jest to literatura na pierwszy rzut oka powalająca, ale klimat prostoty, który udało się autorce stworzyć jest...