Annie Proulx

Dobrze jest, jak jest! Czy można coś zrobić, żeby było lepiej? Czy to lepiej w rzeczywistości na dobre wszystkim wyszło, czy obróciło rzeczywistość do góry nogami, żeby w końcu uwiadomić, że trzeba było cieszyć się z tego co się miało. Z drugiej strony patrzeć jak dzień za dniem mija w biedzie i nic z tym nie zrobić, nie podjąć prób zmiany swego życia, nie dążyć ku samorozwojowi. Annie Proulx w kilku opowiadaniach przedstawia historie życia zwykłych ludzi. Farmerzy, górnicy, ranczerzy, myśliwi. Różni ludzie zamieszkujący stan Wyoming. Młodsi, starsi, pary, małżeństwa, dzieci. Mnóstwo różnorodnych postaci i jeden wspólny mianownik- BIEDA. Akcja opowiadań toczy się w Trudnych czasach Wielkiego Kryzysu, latach 30 tych XX wieku, bądź jeszcze w dalszym okresie, bo roku 1885. Autorka przedstawia amerykańska prowincję obdartą ze skóry. Nagą, surową, nie mającą litości dla zwykłego człowieka. Człowieka, który pragnie za wszelką cenę polepszyć swój byt, wyrwać się ze szponów biedy, żeby złapać choć odrobinę słodyczy i dobrego życia. Dodatkowo do tego pięknie opisuje przyrodę tamtejszego stanu, gdzie Wielkie Równiny łączą się z Górami Skalistymi. Piękna, dzika jeszcze obfitująca w niezaludnione zakątki ziemia, po której beztrosko biegają mustangi. Niestety książka jest mocno przytłaczająca, spowita mgłą śmierci. Śmierci, która wygląda z każdego opowiadania. Nie polecam osobom wrażliwym, przechodzącym bardziej smutny czas w swoim życiu, osobom ze skłonnościami do depresji.