Dobra biografia, choć skupiona na dorobku twórczym Brzechwy. Ostatnie rozdziały stanowią doskonałą puentę - obrazują jak ludzkie życie może być sprowadzane przez innych do drobnych wycinków dobrych lub złych, i w ten też sposób całkowicie deprecjonowane lub wywyższane. Na szczęście nikt już nie może mi odebrać dzieciństwa w towarzystwie pana Kleksa.

Dobra biografia, choć skupiona na dorobku twórczym Brzechwy. Ostatnie rozdziały stanowią doskonałą puentę - obrazują jak ludzkie życie może być sprowadzane przez innych do drobnych wycinków dobrych lub złych, i w ten też sposób całkowicie deprecjonowane lub wywyższane. Na szczęście nikt już nie może mi odebrać dzieciństwa w towarzystwie pana Kleksa.

Przeciętna, a jednak czegoś można się dowiedzieć o Brzechwie i czasach, w których żył. Obraz Brzechwy niejednoznaczny: wiecznie zakochany i oderwany od rzeczywistości poeta? Krzywdząco zapamiętany tylko jako autor dziecięcych wierszyków? Czy piszący peany na cześć komunizmu konformista? Kilka ciekawostek, o których nie miałam pojęcia. Ogólnie można przeczytać ale szału nie ma.

Przeciętna, a jednak czegoś można się dowiedzieć o Brzechwie i czasach, w których żył. Obraz Brzechwy niejednoznaczny: wiecznie zakochany i oderwany od rzeczywistości poeta? Krzywdząco zapamiętany tylko jako autor dziecięcych wierszyków? Czy piszący peany na cześć komunizmu konformista? Kilka ciekawostek, o których nie miałam pojęcia. Ogólnie można przeczytać ale szału nie ma.

Dla mnie to super biografia. Postać Jana Brzechwy przedstawiona z różnej perspektywy, mam wrażenie, że uczciwie oraz obiektywnie. Po przeczytaniu całości naszła mnie myśl, że ta książka jest dla autora sposobem na zrehabilitowanie się wobec poety za ten nieszczęsny prowokacyjny felieton zamieszczony kilka lat temu przez pana Urbanka w jednej z gazet. Odpowiadał mi też styl i język, treść była ciekawa i wciągająca. W żadnym momencie nie byłam znudzona tą lekturą, a nawet wręcz przeciwnie, czytałam ją jak najlepszą powieść.

Dla mnie to super biografia. Postać Jana Brzechwy przedstawiona z różnej perspektywy, mam wrażenie, że uczciwie oraz obiektywnie. Po przeczytaniu całości naszła mnie myśl, że ta książka jest dla autora sposobem na zrehabilitowanie się wobec poety za ten nieszczęsny prowokacyjny felieton zamieszczony kilka lat temu przez pana Urbanka w jednej z gazet. Odpowiadał mi też styl...

Uzupełniania biblioteczki o biografie made by Mariusz Urbanek ciąg dalszy.
Pan Brzechwa, owszem, i nie dla dzieci, bo życie miał tak bogate, że i trzech Brzechwów by się w nich znalazło. I tak: jest pan Jan kolejnym dowodem, że studiowanie prawa w II RP to tylko przykrywka – z tego całego studiowania rodzą się, proszę państwa, talenty zupełnie literackie. I o tyle pan Jan się spośród tłumów się wyróżniał, gdyż nauki swe zdobyte wykorzystywał w praktyce, że adwokatem będąc, niejednego z sądowych kłopotów (rodem niemal z Norwida) wykaraskał. Przodownikiem, że tak powiem antycypując, praw autorskich był. A to że po drodze jakieś z nim Tuwimy i Słonimskie, Ziemiańskie jakieś, wieczory spędzone na skeczach i piosenkach, rubasznie i z przytupem, tylko sławę mu niosły (choć nie bardzo wraz z uznaniem),a w dodatku damy i nie damy (bo Jan kochliwym bywał straszliwie),to tylko kolejne oblicza bohatera ukazuje.
Nic to, bo wojna, a pod jej koniec Akademia Pana Kleksa i Łódź wreszcie, gdzie wraca na salony i na łona wszelakie (nie tylko damskie; takiego na przykład Związku Literatów Polskich). I zaczyna się życie kolejne, bo partyjne, ze stali wylewaniem i strofami o planie sześcioletnim. Oj, dostanie się Brzechwie za to wielbienie, za to zbyt gorliwe kochanie, dostanie, ale to wiele lat później, współcześnie, gdy szkoły imieniem Jego nazywać zechcą. Romans ten lata trwać będzie i tylko po Waszej stronie pozostaje, czy Jana za to potępiać będziecie. Bo Mariusz Urbanek tak zgrabnie to wszytko pod nosy nam podtyka, tak pięknie o Janie opowiada, że czyta się Brzechwę pio-ru-nem.
A jak się już wszystko przeczyta, jak się do wierszy pana Jana zajrzy (ponownie),i do tych, co je cenzura cięła (bo przedwojenne były i albo sanacyjną piłsudkowszczyzną zalatywały albo o Kresach jako swojskich-polskich opowiadały) i tych, które wysławiały imię Józefa S., do „Madalińskiej z miasta Młyńska” (a nie Pińska już, niestety),do Barbary, co „Na banjo pięknie gra/pieprzyków tysiąc ma”, to przychodzi dziękować i za Jana Brzechwę i za Mariusza Urbanka. Uwielbiam obu.

Uzupełniania biblioteczki o biografie made by Mariusz Urbanek ciąg dalszy.
Pan Brzechwa, owszem, i nie dla dzieci, bo życie miał tak bogate, że i trzech Brzechwów by się w nich znalazło. I tak: jest pan Jan kolejnym dowodem, że studiowanie prawa w II RP to tylko przykrywka – z tego całego studiowania rodzą się, proszę państwa, talenty zupełnie literackie. I o tyle pan Jan...

Biografie znanych postaci pozwalają na pogłębiony osąd nie tylko ich samych, ich twórczości ale i czasów w których żyli. Autor - Urbanek był mi już znany i obronną ręką wyszedł z tego opracowania biograficznego. Książka, że tak powiem rozkręca się do ostatnich stron. Solidna praca ze strony autora.

Biografie znanych postaci pozwalają na pogłębiony osąd nie tylko ich samych, ich twórczości ale i czasów w których żyli. Autor - Urbanek był mi już znany i obronną ręką wyszedł z tego opracowania biograficznego. Książka, że tak powiem rozkręca się do ostatnich stron. Solidna praca ze strony autora.

Sama biografia Brzechwy niezła. Tylko niepotrzebne są:
1. Średnio już aktualne, bieżące (w momencie pisania książki) komentarze polityczne;
2. i przede wszystkim irytujace uleganie przez współczesnych biografów modzie na cytowanie "internautów" (Autorze! Ja naprawdę mam gdzieś opinię anonimowego, najczęściej glupiego jak krzesło idioty komentującego w necie cokolwiek)
Bo to zapchajdziury są, a nie efekty pracy badacza.

Sama biografia Brzechwy niezła. Tylko niepotrzebne są:
1. Średnio już aktualne, bieżące (w momencie pisania książki) komentarze polityczne;
2. i przede wszystkim irytujace uleganie przez współczesnych biografów modzie na cytowanie "internautów" (Autorze! Ja naprawdę mam gdzieś opinię anonimowego, najczęściej glupiego jak krzesło idioty komentującego w necie cokolwiek)
Bo to...

Brzechwa jakiego nie znałem, dobra rzetelna pozycja, chociaż mam wrażenie że autor na bohaterem nie do końca przepadał :)

Brzechwa jakiego nie znałem, dobra rzetelna pozycja, chociaż mam wrażenie że autor na bohaterem nie do końca przepadał :)

BRZECHWY teoretycznie nikomu (w Polsce) nie trzeba przedstawiać, ale znane są jego utwory skierowane do dzieci, zaś biografia i teksty "dla dorosłych" już są tak popularne. Ja trochę wiedziałam, czego się spodziewać, choć przyznaję, że i tak mnie wiele zaskoczyło. I niestety nie jest to życie, które specjalnie zachwyca, dlatego wspaniałym wyjściem jest oddzielenie twórczości od egzystencji.
Był to pisarz wybitny, oryginalny, niepowtarzalny umysł - Jan Brzechwa, to najpiękniejsza polszczyzna i barwna, inspirująca wyobraźnia. Jego utwory były i są popularne i mam nadzieję, że nigdy nie przestaną takimi być, bo to słowo wartościowe, dowcipne i niezwykle inteligentne. KACZKA DZIWACZKA - któż nie zna tej damy? NA STRAGANIE, to kolejny klasyk, już nie wspominając o AKADEMII PANA KLEKSA!
Zatrzymując się na AKADEMII PANA KLEKSA - rozdział jej poświęcony uznaję za najciekawszy i najlepiej mi się go czytało. To bardzo ciekawa historia - historia powstania książki, która opowiada o szkole magii i wyprzedziła Pottera... to nasz polski Hogwart.
Mariusz Urbanek ma lekkie pióro i jest dociekliwy i szczegółowy. Jego BRZECHWA NIE DLA DZIECI, to nie tylko biografia Jana Brzechwy, ale tak naprawdę biografia całego jego otoczenia, czasów, w których pisarz żył i tego, jak wtedy wyglądała rzeczywistość. To interesująca pozycja, choć nie wszystko mi się podobało. Urbanek jest autorem, który nie powstrzymuje się od komentarza, a mi ten komentarz czasem przeszkadzał i dość często się po prostu z nim nie zgadzałam. Jego spojrzenie na historię sprawia, że czytelnik nie może (lub zdaje się, że nie powinien) sam ocenić tego, co czyta i o czym czyta.
Książka jest rewelacyjnie wydana i sądzę, że jest to świetna propozycja dla tych, którzy chcą się dowiedzieć o BRZECHWIE czegoś więcej. Bardzo literacko zatytułowanie rozdziały sprawiają, że czytelnik zaraz czuje, że obcuje z życiem artysty - literata. Dostajemy także wiele fotografii, a to jest zawsze na plus. ISKRY mają rękę do wydawania książek.

Pan Kleks
Wydawnictwo ISKRY
egzemplarz recenzencki

BRZECHWY teoretycznie nikomu (w Polsce) nie trzeba przedstawiać, ale znane są jego utwory skierowane do dzieci, zaś biografia i teksty "dla dorosłych" już są tak popularne. Ja trochę wiedziałam, czego się spodziewać, choć przyznaję, że i tak mnie wiele zaskoczyło. I niestety nie jest to życie, które specjalnie zachwyca, dlatego wspaniałym wyjściem jest oddzielenie...

Ciekawa postać. Książka mi się dłużyła

Ciekawa postać. Książka mi się dłużyła

Rewelacyjna pozycja o poecie mojego dzieciństwa.

Rewelacyjna pozycja o poecie mojego dzieciństwa.