Zacząłem czytać (słuchać) przypadkowo, a zostałem oczarowany wspomnieniem osoby z telewizji, która kojarzyłem z dzieciństwa. Wcześniej raczej jako ekscentryka, teraz jako niezwykle ciekawą osobę, pełna pasji i wyrazu.

Zacząłem czytać (słuchać) przypadkowo, a zostałem oczarowany wspomnieniem osoby z telewizji, która kojarzyłem z dzieciństwa. Wcześniej raczej jako ekscentryka, teraz jako niezwykle ciekawą osobę, pełna pasji i wyrazu.

Po lekturze Urbankowego "Waldorffa", a nawet już w jej trakcie, nabrałam ochoty, by poznać twórczość Stefana Kisielewskiego, którego, przyznaję ze wstydem, pomijałam dotąd w moich literackich wyborach. A że to ochota nieprzemożna, a i mistrz Urbanek sportretował w jednej biografii trzy pokolenia utalentowanych Kisielewskich, wiem, od czego to poznawanie rozpocznę.

Wracając zaś do bohatera dopiero co przeczytanej biografii, stwierdzam, że bardzo niewiele do tej pory wiedziałam o Jerzym Waldorffie. No właśnie, Waldorffie, a może Walldorfie lub Jerzym Preyssie? Mariusz Urbanek to wyjaśni. Opowie też o tym, dlaczego mieszkańcy Kartuz niekoniecznie lubili tego społecznika i dlaczego za nim wołali: „Bierzmy kije do golfa i idźmy na Waldorffa”.
Zawsze uważałam Jerzego Waldorffa za ikonę walki o polską kulturę i dziedzictwo narodowe. Dzięki niemu i jego społecznych akcjach udało się osiągnąć bardzo wiele. Urbanek obok dziejów życia, akcji społecznikowskich, kariery publicystycznej i literackiej pokazał również jego osobowość i charakter. Te podobały mi się jednak mniej. Dość chimeryczny, zbyt pewny siebie i swoich sprawczych mocy, chociaż, może właśnie te cechy pomogły mu te wszystkie cele zrealizować? Język zaś pan Jerzy miał niewyparzony i siekł adwersarzy, tak w mowie, jak i w piśmie, ciętymi i wiele mówiącymi ripostami i porównaniami. Mnie na określenie jego sposobu osiągania wyznaczonych celów przychodzi na myśl tylko jedno powiedzenie, które po strawestowaniu brzmi: krowa, która dużo ryczy, dużo mleka daje.
Nie będę zdradzać wszystkich tajemnic i bardziej lub mniej chlubnych osiągnięć tego publicysty i pisarza, krytyka muzycznego i wielkiego działacza społecznego, ponieważ książka opowiada o tym fenomenalnie. Wiem, że ja na pewno sięgnę po utwory napisane przez Jerzego Waldorffa.
Według mnie najpiękniej o swoim długoletnim przyjacielu napisał Stefan Kisielewski. I tak naprawdę te jego słowa wystarczyłyby za opinię tej książki.
„Można się na niego wściekać za czepianie się i bufonadę, kontrowersyjność i polemiczne szarże, ale nie można nie docenić, jak kunsztownie spaja epoki, opowiada młodym o przeszłości, ślepym o kolorach, a głuchym o muzyce. Anachronicznie staroświecki, a jednocześnie nowoczesny jak radio i telewizja. Żyjący w wymyślonym i stworzonym przez siebie azylu”.

Mister Oizo, dziękuję za ciekawą wymianę myśli podczas współczytania i tę niebywałą korektorską czujność, ostatecznie bardzo się udzielającą. ;)

Po lekturze Urbankowego "Waldorffa", a nawet już w jej trakcie, nabrałam ochoty, by poznać twórczość Stefana Kisielewskiego, którego, przyznaję ze wstydem, pomijałam dotąd w moich literackich wyborach. A że to ochota nieprzemożna, a i mistrz Urbanek sportretował w jednej biografii trzy pokolenia utalentowanych Kisielewskich, wiem, od czego to poznawanie rozpocznę....

Lubię biografie autorstwa Mariusza Urbanka. Jest narratorem dyskretnym, obiektywnym, a jego książki są napisane rzetelnie, w oparciu o wiele źródeł. Urbanek to jakość sama w sobie, poza tym nie pisze książek o byle kim. Za każdym razem jest to POSTAĆ. Tak też było i tym razem. Ze wstydem muszę przyznać, że o Waldorffie nie wiedziałem prawie nic. Po tej lekturze jestem w pełni usatysfakcjonowany i uświadomiony. Jakże wszechstronną, utalentowaną postacią był Waldorff! Barwny motyl na tle szarej rzeczywistości PRL. Życie miał tyleż bogate, co kontrowersyjne: fascynacja faszyzmem i antysemityzm przed wojną, zawrotna kariera dziennikarska i współtworzenie całej polskiej kultury po wojnie. Waldorff był wszędzie tam, gdzie coś się działo albo zadziać powinno. Bez jego udziału wiele inicjatyw w ogóle by się nie udało. Stał się gwarantem sukcesu działań: i tych drobnych, i wielkich, przygotowywanych z rozmachem. Walczył o człowieka i kulturę do samego końca. Wreszcie dzieło życia – ratowanie cmentarza powązkowskiego.
Przy całej egzaltacji Waldorffa, choleryczności i temperamencie, kochał niezwykle czule i wiernie. Rozdziały o jego relacji z ukochanym Mietkiem były wspaniałe.
I tu niestety drobne zarzuty do Urbanka, który chyba cztero- czy pięciokrotnie wspominał o tym, jak to w czasie II wojny światowej Waldorff poszedł z Warszawy do Wilna po Mieczysława. Rozdział „Witam drugiego syna” prawdopodobnie miał być swoistą klamrą, i że różne wątki tam się tak przeplatały, że coś na siebie nachodzi, ale uważam, że pisarz tej klasy, co Urbanek, mógł to rozegrać inaczej. Rozdział o przyjaźni Waldorffa z Gałczyńskim był bardziej o Konstantym Ildefonsie. Urbanek źle rozłożył w nim akcenty, i gdzieś się ten Waldorff wałęsał za Gałczyńskim. Zdecydowanie był tam postacią drugoplanową.
Czas na rozliczenie korektorki, p. Bogusławy Jędrasik. Puściła książkę z trzema literówkami, siedemnastoma błędami interpunkcyjnymi, jednym ortograficznym, jednym gramatycznym (tom esejów został „poszerzona”, zamiast „poszerzony”),błędną odmianą nazwiska (jest „Járosy’ego”, winno być „Jarosego”),niespójnościami zapisów (na jednej stronie raz jest Kongres, by po chwili być kongresem pisanym małą literą; raz mamy Muzeum, by po chwili ten sam obiekt nazwany był muzeum) oraz niekonsekwencją w zapisie dat (raz mamy 1981 rok, po chwili 1981 r., a akapit dalej 1981).
Książka współczytana z użytkowniczką @Wiola https://lubimyczytac.pl/profil/84458/wiola – Szarpiò Afrikanske, dziękuję za wspólną zabawę, wymianę myśli i spostrzeżeń!

Lubię biografie autorstwa Mariusza Urbanka. Jest narratorem dyskretnym, obiektywnym, a jego książki są napisane rzetelnie, w oparciu o wiele źródeł. Urbanek to jakość sama w sobie, poza tym nie pisze książek o byle kim. Za każdym razem jest to POSTAĆ. Tak też było i tym razem. Ze wstydem muszę przyznać, że o Waldorffie nie wiedziałem prawie nic. Po tej lekturze jestem w...

Dla mnie książki autorstwa pana Urbanka nie są lekkie, ale warte przeczytania. Ta, o życiu Jerzego Waldorffa, ale i całej epoce, jest również ciekawa. Człowiek-legenda, którego pamiętam z dzieciństwa. Choć po lekturze naszła mnie refleksja, że czasem lepiej nie wiedzieć pewnych rzeczy o znanych ludziach.

Dla mnie książki autorstwa pana Urbanka nie są lekkie, ale warte przeczytania. Ta, o życiu Jerzego Waldorffa, ale i całej epoce, jest również ciekawa. Człowiek-legenda, którego pamiętam z dzieciństwa. Choć po lekturze naszła mnie refleksja, że czasem lepiej nie wiedzieć pewnych rzeczy o znanych ludziach.

Jeżeli komuś coś mówi nazwisko Waldorff, będzie zadowolony z lektury. Dobrze napisana biografia, chociaż czasami za bardzo grzęźniemy w szczegółach.

Jeżeli komuś coś mówi nazwisko Waldorff, będzie zadowolony z lektury. Dobrze napisana biografia, chociaż czasami za bardzo grzęźniemy w szczegółach.

Waldorff żył tak długo i tak ciekawie, że aż żal pana Urbanka. Jak zwykle w przypadku tego autora biografia oddająca klimat epoki (epok!),pokazująca Waldorffa z jego charyzmą, upartością, jak i wadami.

Waldorff żył tak długo i tak ciekawie, że aż żal pana Urbanka. Jak zwykle w przypadku tego autora biografia oddająca klimat epoki (epok!),pokazująca Waldorffa z jego charyzmą, upartością, jak i wadami.

Dobrze się to czyta, nie jak typową biografię, urodził się, żył i zmarł. Autor podchodzi do osoby Waldorffa tematycznie: rodzina, wojna, przyjaźnie. Z biografiami jest ten problem, że zazwyczaj są swego rodzaju laurkami. Tutaj jest podobnie, ale jednak autor odpowiednio to maskuje i gdzie niegdzie wstawia mniej pozytywne opinie o Wladorffie.

Dobrze się to czyta, nie jak typową biografię, urodził się, żył i zmarł. Autor podchodzi do osoby Waldorffa tematycznie: rodzina, wojna, przyjaźnie. Z biografiami jest ten problem, że zazwyczaj są swego rodzaju laurkami. Tutaj jest podobnie, ale jednak autor odpowiednio to maskuje i gdzie niegdzie wstawia mniej pozytywne opinie o Wladorffie.

Nie dałam rady. A "Genialni..." byli fenomenalni, wciągający!

Nie dałam rady. A "Genialni..." byli fenomenalni, wciągający!

Spokojna biografia niespokojnego człowieka jakim był pan Waldorff. Życiorys jakim można obdzielić kilku ludzi.
Warto przeczytać

Spokojna biografia niespokojnego człowieka jakim był pan Waldorff. Życiorys jakim można obdzielić kilku ludzi.
Warto przeczytać

Rewelacyjna historia. Bardzo ostrożnie podszedłem do niej. Spodziewałam się nudziarstwa, a znalazłem niesamowicie ciekawą opowieść o nietuzinkowym człowieku.

Rewelacyjna historia. Bardzo ostrożnie podszedłem do niej. Spodziewałam się nudziarstwa, a znalazłem niesamowicie ciekawą opowieść o nietuzinkowym człowieku.