Im dalej w książkę, tym czułam coraz większe rozczarowanie. Po wielu pochlebnych opiniach, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Niewątpliwie historia jest piękna i nieco wzruszająca, ale taka bez efektu wow. Do szybkiego zapomnienia.

Im dalej w książkę, tym czułam coraz większe rozczarowanie. Po wielu pochlebnych opiniach, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Niewątpliwie historia jest piękna i nieco wzruszająca, ale taka bez efektu wow. Do szybkiego zapomnienia.

Akcja rozgrywa się w grudniu (od pierwszego do dwudziestego czwartego dnia miesiąca). Głównym bohaterem jest Joachim, 85-letni mężczyzna, wolontariusz w szpitalu położniczym w Poznaniu. Jego praca polega na przytulaniu, głaskaniu wcześniaków (ma to magiczną moc). Podczas spędzania czasu z maluszkami, opowiada im historie ze swojego życia. Dużo podróżował, więc i jego opowieści są pełne kolorów i zapachów.
Joachim w swoich wspomnieniach często przenosi się do „Koralików”, to dom dziecka, w którym znalazł zatrudnienie po wojnie. Tam poznał Helenę, miłość swojego życia. Dlaczego nie było im dane spędzić go razem?

W książce mamy dwie płaszczyzny czasowe. A historia z wolontariatem na oddziale neonatologicznym jest oparta na faktach. Uważam, że to piękne i szczytne zajęcie.

Lubię takie książki, przeszłość i teraźniejszość, rozstania i powroty, przebaczanie i dawanie drugiej szansy, autentyczna troska o drugiego człowieka, bezwarunkowa miłość.

W tej zabrakło mi trochę emocji. Nie do końca to wszystko poczułam. Dopiero zakończenie chwyciło mnie za serce 🥹Podobało mi się przesłanie. Całość oceniam na plus.

Akcja rozgrywa się w grudniu (od pierwszego do dwudziestego czwartego dnia miesiąca). Głównym bohaterem jest Joachim, 85-letni mężczyzna, wolontariusz w szpitalu położniczym w Poznaniu. Jego praca polega na przytulaniu, głaskaniu wcześniaków (ma to magiczną moc). Podczas spędzania czasu z maluszkami, opowiada im historie ze swojego życia. Dużo podróżował, więc i jego...

Chciałabym o niej coś napisać ale na razie razie moje myśli muszą się ułożyć a emocje względem tej powieści muszą "lekko ostygnąć" gdyż naprawdę jest ich ogromnie dużo.
Zobaczymy co przyniosą najbliższe dni.

Na tą chwilę powiem krótko:
Jeśli jakaś książka po przeczytaniu (po jednej przespanej bądź nie przespanej* nocy po zakończeniu czytania) trafia do najlepszych książek danego roku to naprawdę "COŚ ZNACZY".

Ps.
*Albo udaje mi się zasnąć po zakończeniu czytanie i ciut ochłonąć (ociupinkę) albo nie udaje mi się zasnąć (bo emocje buzują) i "koczuje" część nocy lub całą noc. Ale moje myśli ciągle wracają do danego tytułu.

Chciałabym o niej coś napisać ale na razie razie moje myśli muszą się ułożyć a emocje względem tej powieści muszą "lekko ostygnąć" gdyż naprawdę jest ich ogromnie dużo.
Zobaczymy co przyniosą najbliższe dni.

Na tą chwilę powiem krótko:
Jeśli jakaś książka po przeczytaniu (po jednej przespanej bądź nie przespanej* nocy po zakończeniu czytania) trafia do najlepszych książek...

W sumie ładna książka, szybko się czyta, ale spodziewałam się chyba czegoś innego. Sądziłam, że opowieści Joachima będą trochę inne... Może bardziej refleksyjne. Czegoś mi zabrakło, co mogło wskoczyć zamiast dość byle jakich wspomnień z podróży.

W sumie ładna książka, szybko się czyta, ale spodziewałam się chyba czegoś innego. Sądziłam, że opowieści Joachima będą trochę inne... Może bardziej refleksyjne. Czegoś mi zabrakło, co mogło wskoczyć zamiast dość byle jakich wspomnień z podróży.

Bardzo lubię książki, które wzorowane są na bazie prawdziwych, życiowych historii. Takie powieści trafiają prosto do mojego serca i mocno za nie chwytają. Tym bardziej, gdy tematem przewodnim są najmłodsi.
Ta historia to opowieść Joachima, który swój czas dojrzałości spędza jako wolontariusz na oddziale z niemowlakami, przytulając je. W czasie tak zwanego kangurowania, opowiada tym maleństwom historie swojego życia. Wspomina liczne przygody, które przeżył podczas podróżowania, ale również mówi o miłości i pewnej kobiecie, która odegrała bardzo istotną rolę w jego życiu.
Ta książka to emocjonalna podróż drogami prawdziwej i wyjątkowej miłości. To ona, tuż obok czułości i dotyku była główną wyrocznią tego opowiadania. Cudowna i wzruszająca historia, wypełniona bliskością w stosunku do najmłodszych. Wątek, który tu przoduje jest wyjątkowy, ponieważ dotyczy przytulania tych, przy których nie mogą być rodzice. Ta książka sygnowana jest potrzebą pomagania. Jednak nie jest zero jedynkowa, bo wymaga podejmowania również niezwykle trudnych wyborów. Autorka porusza wiele tematów, które nastrajają nostalgicznie i wywołują refleksję. Ta historia czyta się sama. Przeszłość splata się z teraźniejszością, a każdy z bohaterów ma do odegrania kluczowe role, które na koniec łączą się w jedność..
„Pokój kołysanek” to wyjątkowo ciepła i pełna nadziei opowieść, przynosząca kojenie, jednocześnie zachęcając czytelnika do działania i otworzenia serca.

Bardzo lubię książki, które wzorowane są na bazie prawdziwych, życiowych historii. Takie powieści trafiają prosto do mojego serca i mocno za nie chwytają. Tym bardziej, gdy tematem przewodnim są najmłodsi.
Ta historia to opowieść Joachima, który swój czas dojrzałości spędza jako wolontariusz na oddziale z niemowlakami, przytulając je. W czasie tak zwanego kangurowania,...

Dla tych, którzy ciągle wierzą w dobro...jak ja.
" Czułość jest magią. Oswaja największe lęki i wycisza demony"

Dla tych, którzy ciągle wierzą w dobro...jak ja.
" Czułość jest magią. Oswaja największe lęki i wycisza demony"

Rewelacyjna pozycja. Dozowałam sobie czytanie kolejnych dni i opowieści jakie serwował nam Joachim. Wzruszająca ale i często zabawna. Polecam

Rewelacyjna pozycja. Dozowałam sobie czytanie kolejnych dni i opowieści jakie serwował nam Joachim. Wzruszająca ale i często zabawna. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Formą książka przypomina nieco kalendarz adwentowy - mamy tutaj 24 rozdziały opatrzone datami od 1 do 24 grudnia. Akcja biegnie dwutorowo, mamy dwie warstwy czasowe, teraźniejszość oraz okres powojenny. Na początku bardzo mi się podobało, wkręciłam się w historię Joachima i Koralików, niestety z czasem zaczęło wiać nudą, nie działo się nic nowego, akcja nie zmierzała do żadnego punktu kulminacyjnego. Od mniej więcej połowy marzyłam już o tym, żeby książka się skończyła. Jest to wprawdzie ciepła historia, ale rozgotowane kluski też są ciepłe i co z tego?

Formą książka przypomina nieco kalendarz adwentowy - mamy tutaj 24 rozdziały opatrzone datami od 1 do 24 grudnia. Akcja biegnie dwutorowo, mamy dwie warstwy czasowe, teraźniejszość oraz okres powojenny. Na początku bardzo mi się podobało, wkręciłam się w historię Joachima i Koralików, niestety z czasem zaczęło wiać nudą, nie działo się nic nowego, akcja nie zmierzała do...

Piękna,wzruszająca historia. Bardzo mnie poruszyła pod wieloma względami.

Piękna,wzruszająca historia. Bardzo mnie poruszyła pod wieloma względami.