Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od pierwszej do ostatniej strony miałam nerwy na każdą z bohaterek tej powieści. Liczyłam chociaż na jakiś mały pozytyw u którejś z pań, ale niestety o to trudno. Pewnie los Bronisławy się odmienił, ale ciężko mi zrozumieć jej tok myślenia. Gdyby przyznała się do błędu w wychowaniu syna, albo wprost powiedziała jaki on był, to miałabym dla niej większą sympatię. Bardzo mnie irytowała. Szczerze mówiąc, to większą winę widziałam u niej, niż w tym synu. Kolejna bohaterka Sabina...brak słów. Liczyłam, że chociaż przez jakiś czas odnajdzie coś dobrego w życiu, ale wiemy jak się to skończyło. No i moja "ulubienica" Sonia. Na usta ciśnie mi się tylko to, że to "głupia baba". Szkoda mi takich kobiet, naprawdę. I najgorsze jest to, że sama jest sobie winna. Naprawdę kobieta zmarnowała życie na czekaniu na męża. I obawiam się, że gdyby sam od niej nie odszedł, to by przy nim tkwiła i była żoną 🤦🏽‍♀️. Córka też niezła była. Jak trwoga, to do matki, ale nie widziałam minimum dobroci w niej gdy matka potrzebowała jej pomocy. Nawet jej nie odwiedziła w szpitalu. Podejrzewam, że gdyby nie była w ciąży, a ojciec postanowił się rozwieść, to poszłaby z nim. Mam tylko nadzieję, że jest coraz mniej takich nieświadomych kobiet, takich matek, żon, czy córek. A może gdy ktoś przeczyta tą książkę, to przejrzy na oczy?!