Bardzo dobra książka. Wciąga.

Bardzo dobra książka. Wciąga.

Bardzo dobre zakończenie serii. Od początku do końca trzyma w napięciu. Jak zaczęłam czytać to przepadłam i zanim się obejrzałam to już ją kończyłam. Niekiedy irytował mnie brak zdecydowania głównej bohaterki odnośnie jej uczuć, chociaż rozumiem skąd te rozterki się brały. Podobała mi się perspektywa Hany, która fajnie pokazywała drugą stronę całej tej sytuacji. Jedynym minusem jest pospieszne zakończenie i brak pokazania tego co stało się po buncie. Fajnie byłoby zobaczyć jak wygląda życie już po tym jak mury runęły.

Mimo wszystko gorąco polecam całą serię, dostarcza naprawdę wielu emocji, angażuje czytelnika, więc czego chcieć więcej.

Bardzo dobre zakończenie serii. Od początku do końca trzyma w napięciu. Jak zaczęłam czytać to przepadłam i zanim się obejrzałam to już ją kończyłam. Niekiedy irytował mnie brak zdecydowania głównej bohaterki odnośnie jej uczuć, chociaż rozumiem skąd te rozterki się brały. Podobała mi się perspektywa Hany, która fajnie pokazywała drugą stronę całej tej sytuacji. Jedynym...

Dobra, jednak najbardziej podobala mi się druga część. Zakończenie też nie za bardzo mi się podobało zawsze żal porzuconych. Nie jestem przekonana. Ksiazka typowa dla nastolatek.

Dobra, jednak najbardziej podobala mi się druga część. Zakończenie też nie za bardzo mi się podobało zawsze żal porzuconych. Nie jestem przekonana. Ksiazka typowa dla nastolatek.

Pierwszy raz od dawna nie wiedziałam co ze sobą zrobić po przeczytaniu książki. Dosłownie. Przeczytałam ostatnią stronę i wgapiałam się bez celu w ścianę.
Matko, jakie to było dobre!

Słyszałam wiele opinii, które były raczej negatywne jeżeli chodzi o otwarte zakończenie tej trylogii. Po części się zgadzam, bo o zgrozo, umieram z ciekawości co mogło się wydarzyć dalej! Co z tymi ukochanymi postaciami, co z krajem? Co z wyleczonymi, co z rządem, jak to będzie teraz funkcjonowało?
Masa pytań bez odpowiedzi. Ale z drugiej strony myślę, że to naprawdę dobre zakończenie. Pozostawiające niedosyt. Nie jest ani cukierkowe, ani gorzkiej. Jest w punkt. Każdy może dopisać sobie to co chce. I bardzo to doceniam.

Jeżeli chodzi o całą serię - nie była ona idealna. Ale jak ja się przy niej dobrze bawiłam. A to jest chyba najważniejsze - żeby czytanie sprawiało nam frajdę.
Całość jak dla mnie mocne 4/5 ⭐.
(teraz zostaje mi przeczytać opowiadania)

Pierwszy raz od dawna nie wiedziałam co ze sobą zrobić po przeczytaniu książki. Dosłownie. Przeczytałam ostatnią stronę i wgapiałam się bez celu w ścianę.
Matko, jakie to było dobre!

Słyszałam wiele opinii, które były raczej negatywne jeżeli chodzi o otwarte zakończenie tej trylogii. Po części się zgadzam, bo o zgrozo, umieram z ciekawości co mogło się wydarzyć dalej! Co z...

❝ Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też muszą ciągle wymyślać samych siebie. ❞

Napisanie tej recenzji zajęło mi sporo czasu, bo potrzebowałam go, na zebranie wszystkich swoich przemyśleń.

Dużo się działo w tym tomie. A może wcale nie aż tak dużo, ale byłam po prostu uśpiona poprzednim, który trochę mnie wynudził… „Requiem” jednak bez dwóch zdań zostaje moją ulubioną częścią tej serii. Zacznę od tego, jak bardzo spodobało mi się, że dostajemy drugie pov. W końcu możemy zobaczyć tę historię oczami drugiej bohaterki, a jak się okazało, że to Hanna, którą pokochałam w pierwszym tomie i za którą tęskniłam w drugim, to moja ekscytacja jeszcze bardziej wzrosła. Podobało mi się, że akcje z rozdziałów Leny i te z rozdziałów Hanny działy się równolegle, co dawało nam taki efekt w stylu „punkt widzenia, zależy od punktu siedzenia”. Taka koncepcja okazała się doskonałym rozwiązaniem zwłaszcza pod koniec książki, kiedy napięcie zaczęło narastać i doszło do eskalacji konfliktu. Wówczas także poszczególne rozdziały były znacznie krótsze, dzięki czemu mieliśmy szybkie relacje z dwóch stron linii frontu. Przypominało mi to scenę z końca pierwszej części filmu Pocahontas, kiedy bohaterowie szykując się do walki i egzekucji Johna Smitha, śpiewają piosenkę „Dzicy są” i wręcz drżąc z ekscytacji, nuciłam ją w myślach, przewracając te ostatnie kilkadziesiąt kartek. Sposób, w jaki autorka budowała napięcie przez całą książkę zasługuje na oklaski na stojąco.

Byłam uprzedzona, że zakończenie jest otwarte, dlatego od początku towarzyszyły mi obawy, co to może oznaczać w przypadku tej historii. Muszę podkreślić, że całym sercem nienawidzę otwartych zakończeń od momentu, w którym po raz pierwszy obejrzałam film Cast Away (który jest genialny) z Tomem Hanksem w roli głównej. Wówczas siląc się, by nie rzucić czymś w ekran swojego telewizora, zostałam naczelną hejterką otwartych zakończeń. W związku z tym, nie wierzę, że to piszę i czuję się, jakbym zdradzała swoje „ideały”, ale… w „Requiem” nie wyobrażam sobie innego zakończenia, niż to, które otrzymaliśmy. Pierwszy raz w życiu te niedopowiedzenia mi nie przeszkadzają, bo zauroczyłam się przesłaniem, który Lauren Oliver chciała nam przekazać – że nie można być biernym, bo jak będziemy trwać w tym, co nas unieszczęśliwia, to nic się w naszym życiu nie zmieni i podkreśliła tym zakończeniem, że sama chęć zmiany, podjęcie próby jest już sukcesem. Jest to trochę frustrujące, że nie wiemy, czy wszyscy zginęli, czy może obalili system, ale to nie ma znaczenia. Nie liczy się efekt, to czy im się udało, czy nie. To zakończenie podkreśla, że liczy się walka i porzucenie bierności.

Jedyne, co mi się nie podobało w tej części to znienawidzony przeze mnie trójkąt miłosny. Nie cierpię takich wątków, bo denerwuje mnie to „latanie z kwiatka na kwiatek” i niezdecydowanie bohaterów. Lena okazała się w tym bardzo irytująca i przestałam ją „lubić” za wybór, który dokonała. Teraz już wiem, jak się czuli fani Graysona Hawthorne’a. Uważam, że po tym wszystkim, co Lena przeżyła w drugim tomie, powinna wybrać inaczej. Trochę mnie to zdenerwowało, tym bardziej, że wcześniej przez całą książkę nie było między nią a wybranym przez nią mężczyzną żadnych sensownych interakcji, które wskazywałyby na to, że ich wspólna przyszłość ma jeszcze rację bytu. Zamiast tego zabawiała się z opcją B, która zostanie finalnie pozostawiona ze złamanym sercem, co jest wobec niej (tej opcji) bardzo nieuczciwe.

Ogólnie, gdybym miała podsumować całą serię, to właśnie wątek romantyczny, jest jej najsłabszym ogniwem. Niemniej jednak całość zostanie ulokowana wysoko na mojej liście i moralny kac po zakończeniu serii, będzie mi pewnie towarzyszył jeszcze przez długi czas.

❝ Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też muszą ciągle wymyślać samych siebie. ❞

Napisanie tej recenzji zajęło mi sporo czasu, bo potrzebowałam go, na zebranie wszystkich swoich przemyśleń.

Dużo się działo w tym tomie. A może wcale nie aż tak dużo, ale byłam po prostu uśpiona...

Przygody Leny i jej walka o wolność wyboru, miłość i chęć życia w świecie bez ograniczeń sprawiają, że czas spędzony podczas czytania mija niespodziewanie szybko a słowa oraz całe zdania pochlania się łakomie chcąc coraz więcej. Polecam wszystkim którzy chcieliby odbyć taką podróż w nieznane a zarazem oczekiwane pragnienie miłości i wolności.

Przygody Leny i jej walka o wolność wyboru, miłość i chęć życia w świecie bez ograniczeń sprawiają, że czas spędzony podczas czytania mija niespodziewanie szybko a słowa oraz całe zdania pochlania się łakomie chcąc coraz więcej. Polecam wszystkim którzy chcieliby odbyć taką podróż w nieznane a zarazem oczekiwane pragnienie miłości i wolności.

„Są straty, po których nigdy się nie otrząśniemy”

Nawiązując do tego cytatu, chcę pokazać, że po przeczytaniu tej trylogii tracimy ogrom kochanych postaci i gdyby tylko było można, chciałbym o niej zapomnieć i zacząć od nowa.

W tym tomie poznajemy świat nie tylko z perspektywy Leny, ale także i Hany. Wkrótce ich drogi mają się zejść, gdy ta pierwsza chce uratować świat, a druga stara się odkryć prawdę, co stało się w rodziną jej starej przyjaciółki.

Końcówka jest moim zdaniem bardzo kontrowersyjna i w sumie nie dowiadujemy się co stanie się z Leną, Alexem, Julianem, Raven, czy nawet Tackiem.

Polecam tę książkę osobom, które chcą odkryć prawdę i które chcą nadal towarzyszyć Lenie adrenaliną. Jeżeli już ją skończycie, sięgniecie po Opowiadnia, w których znajdziecie nieopowiedzone dotąd historie.

„Są straty, po których nigdy się nie otrząśniemy”

Nawiązując do tego cytatu, chcę pokazać, że po przeczytaniu tej trylogii tracimy ogrom kochanych postaci i gdyby tylko było można, chciałbym o niej zapomnieć i zacząć od nowa.

W tym tomie poznajemy świat nie tylko z perspektywy Leny, ale także i Hany. Wkrótce ich drogi mają się zejść, gdy ta pierwsza chce uratować świat, a...

Bardzo mi się podobała, nie mogłam się oderwać od początku aż do samego końca. Jedyny minus to zakończenie - chciałabym się dowiedzieć jak się bunt dalej potoczył.

Bardzo mi się podobała, nie mogłam się oderwać od początku aż do samego końca. Jedyny minus to zakończenie - chciałabym się dowiedzieć jak się bunt dalej potoczył.

Przeczytałam książkę w łóżku ( nie mogłam przestać płakać). Świetna opowieść która zostawia niedosyt i smutek. Już w głowie tworzę nową historie poświęconą Julianowi i Alexowi w której musi dokonać ciężkiego wyboru. Polecam jak dla mnie 10 na 10.

Przeczytałam książkę w łóżku ( nie mogłam przestać płakać). Świetna opowieść która zostawia niedosyt i smutek. Już w głowie tworzę nową historie poświęconą Julianowi i Alexowi w której musi dokonać ciężkiego wyboru. Polecam jak dla mnie 10 na 10.

W zasadzie może być, choć moim zdaniem to lektura przede wszystkim dla nastolatek.

W zasadzie może być, choć moim zdaniem to lektura przede wszystkim dla nastolatek.