Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra, byle po kolei, bo czuję zbyt wiele emocji po zakończeniu drugiego tomu.

Opinia wyjątkowo zawiera spoilery, więc uwaga, nie czytałeś książki - nie czytaj opinii!

.
.
.


Zacznę od tego, że początek był spektakularny. Całe zapoznanie się z Przystanią i mentalnością jej mieszkańców, poprzez rozmowy z burmistrzem, aż po dom uzdrowień. Wszystko to było niezmiernie ciekawe.
Do czasu.
No właśnie. Jakoś na 120 stronie postacie zaczęły kręcić się w kółko. Todd pragnął zobaczyć Violę, ona jego, robili co trzeba, spotkali się i BUM, burmistrz stawał im na drodze. I tak kilka razy. Po drugim razie robiło się to żmudne i bezcelowe, bo miało nam tylko ukazać jak "silny" i "sprytny" jest burmistrz.
W pewnym momencie miałam też wrażenie, że Todd stracił to coś, co uzyskał w pierwszym tomie. Cała jego osobowość nagle ukierunkowała się tylko nad rozpaczaniem za Violą.
Za to postacie poboczne uzyskały niezmiernie dużo. Sama Viola, czy (o dziwo!) Davy. Omg... Mój biedny... Ale do niego jeszcze wrócimy.
Później gdy już akcja zaczęła nas faktycznie prowadzić naprzód (jakoś 230 strona) - nie mogłam się oderwać od lektury.
I nie mogę zaprzeczyć, gdzieś tam na przestrzeni tych stu stron były dobre momenty, nawet świetne, męczyło mnie jedyne te ciągłe dążenie do niczego i nie wyciąganie z tych wydarzeń wniosków. Przynajmniej na tym etapie - później było już lepiej.

W każdym razie, jeżeli chodzi o fabułę - podobało mi się, serio. Budowa świata, może nie jakiegoś bardzo skąplikowanego, ale i tak świetnie przedstawionego. Nie było też aż tak przewidywalnie jak w pierwszym tomie.
Rozwinięcie koncepcji samego Szumu? Świetne. Jestem ciekawa czy Szum stanie się faktycznie jakąś większą bronią i jak będzie nad nią panował Todd.

Gdy akcja nabrała tempa, miałam wrażenie, że nasz Todd wrócił do siebie. Znów stał się pełnowartościowy. Oczywiście, nadal Viola była dla niego najważniejsza, ale zaczęło się też liczyć dla niego coś więcej. Jestem ciekawa jak to się rozwinie w finale.

Zakończenie. Mój boże! Radzę przygotować się na cios poniżej pasa. A może raczej powinnam stwierdzić na strzał w pierś? Heh, czułam że tak będzie. Davy... za bardzo go polubiłam. Serducho mnie boli, bo liczyłam, że pojawi się w trzecim tomie... Myślę, że zasłużył na miano najlepszej postaci drugiego tomu. (Nadal nie mogę w to uwierzyć 😭)

Ostatnie strony czytałam z zapartym tchem i z pewnością jak najszybciej sięgnę po ostatni tom!

Dobra, byle po kolei, bo czuję zbyt wiele emocji po zakończeniu drugiego tomu.

Opinia wyjątkowo zawiera spoilery, więc uwaga, nie czytałeś książki - nie czytaj opinii!

.
.
.


Zacznę od tego, że początek był spektakularny. Całe zapoznanie się z Przystanią i mentalnością jej mieszkańców...

Rozwiń

Zwiń

7,5 ⭐

Do zabrania się za tę serię skusił mnie film, który w moim odczuciu był naprawdę dobry.
Teoretycznie byłam przygotowana na różnice pomiędzy adaptacją a oryginałem, ale mimo wszystko byłam zaskoczona JAK dużo tych różnic faktycznie było.

Sam pomysł na fabułę jest świetny. Niektóre strony w książce pozytywnie mnie zaskoczyły, zwłaszcza ukazywaniem tzw "szumu". Bardzo fajny zabieg, kto czytał ten wie o które strony mi chodzi 🫣.

Może i w paru miejscach coś się nie klei, rozwój wydarzeń raczej przewiduje się dosyć szybko, ale mimo wszystko, podczas czytania, bawiłam się świetnie.

Manczi... Todd... Ogólnie większość postaci jest dobrze wykreowanych. Przynajmniej te pierwszoplanowe. Ale nie chcę oceniać ich po pierwszym tomie, bo słyszałam, że w kolejnych ich rozwój jest naprawdę solidny.

Może i jest to historia przeznaczona stricte dla młodzieży, ale dorosły czytelnik też znajdzie w niej coś dla siebie.

Nie jest to książka bez wad, ale osobiście poleciałbym ją każdemu, kto lubi historie z motywem drogi i found family.

7,5 ⭐

Do zabrania się za tę serię skusił mnie film, który w moim odczuciu był naprawdę dobry.
Teoretycznie byłam przygotowana na różnice pomiędzy adaptacją a oryginałem, ale mimo wszystko byłam zaskoczona JAK dużo tych różnic faktycznie było.

Sam pomysł na fabułę jest świetny. Niektór...

Rozwiń

Zwiń

jakie to było słabe...

ile można pisać o tym co jedzą główni bohaterowie? ni to potrzebne, ni to ciekawe, tylko się głodna robiłam.

zakończenia i tego wielkiego "plot twistu" to się domyśliłam na 15 stronie; cała ta kulminacja wydarzeń i dialog pewnych postaci był po prostu śmieszny, a nie pełen napięcia.
natomiast całe rozwiązanie akcji tak "kruche" i krótkie w porównaniu z długością książki, że zakrawa o przesadę

postacie nijakie, wszyscy tam niby big brainy, ale decyzję podejmowali od czapy i za nic nie mogli wysunąć logicznych wniosków. a jak już do czegoś dochodzili to tylko z potrzeby pchnięcia fabuły do przodu

fabularnie nuda, no może oprócz scen śmierci, te mi się podobały.
dosłownie zero związku przyczynowo-skutkowego, nic z niczego nie wynikało, ale przecież na kartach książki to i tak miało sens, bo musiało go mieć inaczej nie dobrnęlibyśmy do końca

jeszcze malutkim plusem było to, że czytało się szybko, bo sam styl pisania (chociaż może to zasługa tłumaczenia) jest całkiem okej


chyba nie było jeszcze książki, która wywołała we mnie aż tyle negatywnych emocji, przez które musiałam napisać tyle minusów
no cóż, krótko mówiąc: nie polecam.

(specjalnie nie używam wielkich liter - szkoda ich na coś takiego)

jakie to było słabe...

ile można pisać o tym co jedzą główni bohaterowie? ni to potrzebne, ni to ciekawe, tylko się głodna robiłam.

zakończenia i tego wielkiego "plot twistu" to się domyśliłam na 15 stronie; cała ta kulminacja wydarzeń i dialog pewnych postaci był po prostu śm...

Rozwiń

Zwiń

Mocno średnia.
Gdyby nie fakt, że wzruszyła mnie w pewnych momentach do łez i, że lubię wątek nauczyciel-uczennica (choć tutaj mocno naciągany!), dostałaby jeszcze mniej.
Taka w sam raz na jeden wieczór.

Mocno średnia.
Gdyby nie fakt, że wzruszyła mnie w pewnych momentach do łez i, że lubię wątek nauczyciel-uczennica (choć tutaj mocno naciągany!), dostałaby jeszcze mniej.
Taka w sam raz na jeden wieczór.

Ta seria z pewnością nie trafia do moich ulubieńców, ale o zgrozo, była naprawdę świetna!

Mam pewne problemy z Płonącym bogiem. Głównie ze względu na dosłownie wirującą fabułę. Wirującą między nudą a doskonale opisanymi scenami i wątkami.

Trzeci tom to był dla mnie niełatwą przerawą. Z bólem serca muszę powiedzieć, że czytało mi się go najgorzej z całej trylogii i nie do końca wiem dlaczego.
Ale mimo tego cała historia była świetna.

Bohaterów uwielbiam, zakończenia lepszego (i zarazem gorszego - kto wie ten wie) nie mogłam sobie wyobrazić.

Na ostatnich stronach ryczałam. Nie mogłam się powstrzymać, tak bardzo przywiązałam się do postaci.

Wojna Makowa z pewnością zostanie w mojej pamięci na długo.

Ta seria z pewnością nie trafia do moich ulubieńców, ale o zgrozo, była naprawdę świetna!

Mam pewne problemy z Płonącym bogiem. Głównie ze względu na dosłownie wirującą fabułę. Wirującą między nudą a doskonale opisanymi scenami i wątkami.

Trzeci tom to był dla mnie niełatwą przerawą. Z...

Rozwiń

Zwiń

9,25

Trudno mi sklecić jakieś porządne zdania po tej końcówce.
Boli mnie serducho i nie mogę przestać się dziwić, co też autorka robi z czytelnikiem. Niby można było się kilku rzeczy domyślić, ale mimo wszystko... O. M. G.
Na pewno podobało mi się bardziej niż pierwszy tom. Zwłaszcza ze względu na rozwój postaci.
Btw... Cike? Halo? Czemu tak? ;(

Jestem ogromnie ciekawa co przyniesie ostatni tom.

9,25

Trudno mi sklecić jakieś porządne zdania po tej końcówce.
Boli mnie serducho i nie mogę przestać się dziwić, co też autorka robi z czytelnikiem. Niby można było się kilku rzeczy domyślić, ale mimo wszystko... O. M. G.
Na pewno podobało mi się bardziej niż pierwszy tom. Zwłaszcza ze w...

Rozwiń

Zwiń