Aktualności
32
Najnowsze artykuły
ArtykułyCzytamy w weekend – Światowy Dzień Zwierząt 2024
229
ArtykułyReese Witherspoon i Harlan Coben piszą wspólną powieść. Premiera thrillera już w przyszłym roku
25
Artykuły„Smok Diplodok” już w kinach, czyli komiksowi bohaterowie na wielkich ekranach2
ArtykułyAkcja recenzencka! Zgarnij egzemplarz powieści „W cieniu Annapurny” Michała Łuczyńskiego2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Powiązane treści
Baśniarz Antonia Michaelis 
Historia młodzieżowej miłości. Można rzec - banał. Jednak nie tym razem. Sytuacja jest zagmatwana. Z jednej strony mamy świetnie uczącą się, ładną dziewczynę. Z drugiej tajemniczego chłopaka, który zajmuje się samotnie młodszą siostrą. Pokazuje jej świat i to co się dzieje dookoła poprzez snucie baśniowej opowieści. Włącza do niej postaci z otoczenia i stara się wyjaśnić wszystkie trudne tajemnice.
Z ogromną przyjemnością uczestniczyłem w tej baśniowej drodze. To co psuło mój nastrój to wyjątkowo niechlujne wydanie książki. Jest tu masa literówek, niejasnych przejść między akapitami itp. W wielu miejscach brakuje cudzysłowów i myślników. Nie wiadomo, czy dana kwestia padła, czy jest to fragment myśli bohatera, czy może należy już do innej postaci.
Generalnie polecam, nie tylko młodzieży (wszak książka jest podawana jako przedstawicielka literatury młodzieżowej).
Baśniarz Antonia Michaelis
"Baśniarz" to opowieść tak niezwykła, że zdarzało mi się płakać bez żadnego powodu, kiedy miałam ją w rękach. Chłód okalał mnie całą, ale gdzieś w środku tlił się żar jaki wydobywał się z serca Anny. Słyszałam śmiech Michi, kiedy Abel podnosił ją i kręcił nią na powitanie. Widziałam twarz Abla, kiedy próbował pozwolić sobie na miłość. Czułam jego strach, kiedy bał się, że coś złego stanie się Michi. Słyszałam przyspieszające bicie serca Anny, kiedy on pojawiał się w pobliżu. I czułam fale kołyszące baśniowym statkiem, którym płynęła Mała Królowa. Bałam się pytań Pytającego i drżałam widząc odpowiedzi Odpowiadającego. Wstrzymywałam oddech, kiedy poznawałam historię Abla. Zastygałam w bezruchu, kiedy Anna i Abel nie mogli się odnaleźć. Płakałam, kiedy widziałam przed oczami zawilce gajowe. I znienawidziłam los, kiedy czytałam ostatnie strony książki.
Ta powieść to uczucia. Ta powieść to piosenka Leonarda Cohena. Ta powieść to wiersz dwojga ludzi, którzy cały czas się szukają. To opowieść o miłości braterskiej i miłości nastoletniej. To statek dla naszej duszy, która płynie po zimnym oceanie. To okulary latarnika i futro kota. Ale przede wszystkim to złote oczy szaro srebrnego psa.
