Pierwszy tom trylogii z jednej strony zachwycił mnie rozmachem wyobraźni, ale z drugiej nieco zmęczył w czytaniu. Co zaskakujące, drugi czytało mi się dużo szybciej, mimo że teoretycznie powinien tu wystąpić efekt drugiego tomu w postaci "już wiemy, co to za świat, a jeszcze nie ma efektownego zamknięcia".

Przy "Światach Alonbee" wiedziałam już, że nie należy np. przywiązywać się koncepcyjnie do danego toku narracji, szukać "nierealistycznego realizmu" w nonsensownej rzeczywistości, a wręcz oczekiwać z akapitu na akapit rozwiązań dziwnych. Nawet sam kształt zdań buduje tę atmosferę - pełna stylizacja non stop, z pozornymi (!) niezręcznościami, w rzeczywistości służącymi podkreśleniu obłędnej koncepcji.

Być może zbawienne dla mojego odbioru było poddanie się tej książce bez zbędnego przekonania, że koniecznie trzeba w pełni rozumieć to, co się czyta.

W tej części Trylogii główny bohater wraz z najbliższymi przyjaciółmi oddaje się przygodom w konwencji Robinsonowsko-kolonialnej, dryfując latami w mroźnym eterze, by wreszcie dobić bezpiecznie do Plutona i tam budować fort, zadawać się z nieodmiennie "dzikimi" ludami lokalnymi (o ile można tubylcami nazwać nomadycznych, teleportujących się Aborygenów) i pielęgnować swoje skomplikowane życie rodzinne.

Być może właśnie wątki "obyczajowe" (z uśmiechem "obyczajowe", bowiem w Światach Solarnych nic nie może być nawet w przybliżeniu normalne) stworzyły w moich oczach nowe, lepsze otwarcie dla Trylogii Solarnej. Cudowny absurd problemów wychowawczych bohatera z jego zdecydowanie mało ludzką córką, hrabianką Asperią, oraz jego drugi już, skomplikowany romans napędzały akcję być może lepiej niż kolejne kosmiczne inwazje - choć oczywiście bez tych inwazji nie mielibyśmy politycznego (znów z uśmiechem z mojej strony) tła tychże.

Ashley - mimo wszystkich bioprotez, rasistowskich słabości i wybitnego braku talentów wychowawczych - pozostaje dżentelmenem w każdym calu, a czytelnik jednego może być pewien: głęboko programowego nonsensu splecionego z naukowych, historycznych i literackich nawiązań.

Nie dajmy się zwieść pozorom i kokieteryjnemu podawaniu sie za przygodowy steampunk - to science fiction na metapoziomie metapoziomu. W tym szaleństwie zdecydowanie jest metoda.

Pierwszy tom trylogii z jednej strony zachwycił mnie rozmachem wyobraźni, ale z drugiej nieco zmęczył w czytaniu. Co zaskakujące, drugi czytało mi się dużo szybciej, mimo że teoretycznie powinien tu wystąpić efekt drugiego tomu w postaci "już wiemy, co to za świat, a jeszcze nie ma efektownego zamknięcia".

Przy "Światach Alonbee" wiedziałam już, że nie należy np....