Matka Muminków w zupełnie innej odsłonie. Polecam

Matka Muminków w zupełnie innej odsłonie. Polecam

Muminki nikomu nie trzeba przedstawiać, wszak to jedna z najpopularniejszych rodzin bajkowych na świecie. O samej Mamie Muminków, czyli Tove Janssson wiadomo jednak niewiele zatem z ciekawości sięgnęłam po „Córkę rzeźbiarza” w nadziei, że i moja wiedza o twórczyni Bukki, Małej Mi i Włóczykija zostanie przybliżona. Lubię biografię i chętnie po nie sięgam, trudno jednak o „Córce rzeźbiarza” powiedzieć, że jest to klasyczna autobiografia, gdyż w rzeczywistości z ma ona więcej wspólnego ze zbiorem opowiadań jedynie z motywem autoopowieści. Książka składa się z kilkunastu opowiadań, które przenoszą Czytelnika w świat widziany oczami małej Tovy. Przenosząc nasz w czasy swojego dzieciństwa Autorka snuje opowieść o idyllicznym życiu w artystycznej rodzinie, w której nie brak jest ciepła, zrozumienia i miłości, która daje przestrzeń do rozwoju i uciechy ze spełniania dziecięcych marzeń. Chociaż doceniam tę książkę za pełną optymizmu i szczęśliwości wizję dzieciństwa, to jednak nie do końca przekonuje mnie pomysł kreowania własnej biografii przez pryzmat dziecięcych przeżyć. Rozumiem wolę i chęć oddania hołdu rodzicom, którzy ukształtowali przyszłą artystkę, jednak współodczuwanie tej małoletniej radości jakoś do mnie nie przemówiło. Niemniej jednak uczciwie muszę przyznać, że książce bliżej jest do literatury pięknej niż literatury faktu i choćby z tego względu ją doceniam. Zdecydowanie jednak wolę Tove Jansson jako klasyczną Mamę Muminków.

Muminki nikomu nie trzeba przedstawiać, wszak to jedna z najpopularniejszych rodzin bajkowych na świecie. O samej Mamie Muminków, czyli Tove Janssson wiadomo jednak niewiele zatem z ciekawości sięgnęłam po „Córkę rzeźbiarza” w nadziei, że i moja wiedza o twórczyni Bukki, Małej Mi i Włóczykija zostanie przybliżona. Lubię biografię i chętnie po nie sięgam, trudno jednak o...

<i><b>Pod spodem roi się od węży, tego się nie da opisać, to trzeba sobie wyobrazić. Każdy musi wyobrazić sobie swojego własnego węża, bo cudzy nigdy nie będzie tak okropny.</i></b>

Muszę przyznać, że Tove Jansson potrafi oczarować nie tylko dzieci, ale także dorosłych. <i>Córka rzeźbiarza</i> to książka opowiadająca o bardzo osobistych chwilach z życia autorki. Niespieszne chwile spędzone z rodziną, dziecinne wahania nastrojów, niezrealizowane marzenia i wyzwania dostarczane jej przez życie. Ta znana fińska pisarka dzieli się z czytelnikiem swoim rozumieniem otaczającego ją świata i dziecięcym stylem bycia.

Moim ulubionym opowiadaniem stał się niewątpliwie <i>Albert</i>, który opowiada o relacjach Tove Jansson z pewnym dość dziwnym chłopcem mającym skłonność do zabijania różnych zwierząt. Z tego krótkiego tekstu biją takie emocje, że aż czytelnikowi stają włosy na rękach. Gdzieś między wierszami wyczuwa się dojmujący smutek, przerażającą samotność i chęć znalezienia przyjaciela.

<i>Córka rzeźbiarza</i> to książka dla wielbicieli krótkiej formy. Język Tove Jansson jest dość magiczny i specyficzny, przez co poszczególne opowiadania czyta się naprawdę bardzo dobrze. Mogę polecić z czystym sumieniem. Cieszę się, że to pierwsza książka po jaką sięgnęłam w 2021 roku.

Książka przeczytana w ramach instagramowej akcji #kobiecystyczeń , podczas którego czytamy pozycje napisane przez kobiety.

<i><b>Pod spodem roi się od węży, tego się nie da opisać, to trzeba sobie wyobrazić. Każdy musi wyobrazić sobie swojego własnego węża, bo cudzy nigdy nie będzie tak okropny.</i></b>

Muszę przyznać, że Tove Jansson potrafi oczarować nie tylko dzieci, ale także dorosłych. <i>Córka rzeźbiarza</i> to książka opowiadająca o bardzo osobistych chwilach z życia autorki....

Dolina Muminków istnieje naprawdę! Lasy pełne dzikich malin iskierki magii na każdym kroku. Zaludniają ją egzotyczne zwierzaki mieszkające za szafą, tatuś ustalający nową definicję ekscentryzmu, mama z receptą na wszystko, tabuny kuriozalnych, acz na swój sposób sympatycznych krewnych i znajomych i kipiąca fantazją Mała Mi w osobie samej Tove.

Dolina Muminków istnieje naprawdę! Lasy pełne dzikich malin iskierki magii na każdym kroku. Zaludniają ją egzotyczne zwierzaki mieszkające za szafą, tatuś ustalający nową definicję ekscentryzmu, mama z receptą na wszystko, tabuny kuriozalnych, acz na swój sposób sympatycznych krewnych i znajomych i kipiąca fantazją Mała Mi w osobie samej Tove.

Myślałam, że to będzie trochę inna książka, ale nie jest ona zła. Mamy tutaj przedstawione w mini rozdziałach dzieciństwo Tove Jansson. Jest córką rzeźbiarza jak mówi tytuł, ale choć niby człowiek wie jak ludzie żyją w Finlandii to stosunek do zwierząt mnie przeraża, ale zimy im zazdroszczę i to tak naprawdę. Książka warta przeczytania, ale ja osobiście mam mieszane uczucia co do treści.

Myślałam, że to będzie trochę inna książka, ale nie jest ona zła. Mamy tutaj przedstawione w mini rozdziałach dzieciństwo Tove Jansson. Jest córką rzeźbiarza jak mówi tytuł, ale choć niby człowiek wie jak ludzie żyją w Finlandii to stosunek do zwierząt mnie przeraża, ale zimy im zazdroszczę i to tak naprawdę. Książka warta przeczytania, ale ja osobiście mam mieszane uczucia...

Spokojna i pogodna podróż do czasów dzieciństwa.

Spokojna i pogodna podróż do czasów dzieciństwa.

Wspaniała książka, po której jeszcze mocniej pokochałam muminkową mamę..."Córka rzeźbiarza" to cykl literackich miniatur (opowiadanek, obrazków) na motywach autobiograficznych, osadzonych w czasach dzieciństwa autorki. Jansson jako córka rzeźbiarza i ilustratorki, narratorka tych małych form, jest dzieckiem niezwykle wrażliwym, otwartym na świat, naturę i sztukę, obdarzonym wielką wyobraźnią. Postrzega rzeczywistość z uroczą naiwnością, której towarzyszy zarazem subtelna mądrość właściwa wyłącznie dzieciom. Świat dzieciństwa Jansson ma swój wymiar mityczny: opowieści rodzinne rozpoczyna opis "rajskiego" ogrodu założonego przez dziadka-pastora i zakładania domu - ostoi dla kolejnych pokoleń. Mała narratorka opowiada zabawne anegdotki, relacjonuje niezwykłe spotkania i codzienną, twórczą pracę rodziców. Jej obyczajowe obserwacje okazują się wyjątkowo trafne, oryginalne i - bardzo często - prześmieszne (dowiadujemy się między innymi czym różnią się kobiety od "paniuś", z którymi zwierzętami można się zaprzyjaźnić, jak się śni o fruwaniu i dlaczego najszczęśliwszy okres w roku przypada po Bożym Narodzeniu). Piękna, zabawna, a zarazem wzruszająca lektura, zachwycająca mistrzowskim posługiwaniem się językiem, któremu blisko do szalonego żywiołu poetyckości.

Wspaniała książka, po której jeszcze mocniej pokochałam muminkową mamę..."Córka rzeźbiarza" to cykl literackich miniatur (opowiadanek, obrazków) na motywach autobiograficznych, osadzonych w czasach dzieciństwa autorki. Jansson jako córka rzeźbiarza i ilustratorki, narratorka tych małych form, jest dzieckiem niezwykle wrażliwym, otwartym na świat, naturę i sztukę, obdarzonym...

Pięknie Tove Jansson snuje wspomnienia z młodości. Prawdziwa mistrzyni nieśpiesznego słowa... podziwiam i czytam, czytam, czytam.... wszystko, co jej...!

Pięknie Tove Jansson snuje wspomnienia z młodości. Prawdziwa mistrzyni nieśpiesznego słowa... podziwiam i czytam, czytam, czytam.... wszystko, co jej...!

Przepełniona metaforyką, którą znamy z Doliny, ale możemy ją zobaczyć w otaczającym świecie, doświadczyć w prawdziwym życiu. Książka naprawdę przeniosła mnie do dzieciństwa.

Przepełniona metaforyką, którą znamy z Doliny, ale możemy ją zobaczyć w otaczającym świecie, doświadczyć w prawdziwym życiu. Książka naprawdę przeniosła mnie do dzieciństwa.

Opowiadania pisane z perspektywy małej dziewczynki o nieposkromionej wyobraźni i charakterku. Autobiograficzne opowieści, w których zaciera się granica między tym, co naprawdę, a tym, co jest dziecięcą fantazją. Przeczytałam ją w jeden dzień, świat mnie pochłonął, przeniósł do własnego dzieciństwa i zaczarował. Czuć tu muminkowy klimat, zalążki Buki i Włóczykija, Doliny Muminków, ale jest to też ciekawa opowieść ciekawskiej dziewczynki, która zmaga się z samotnością, zazdrością, emocjami, lękami, wielką wrażliwością i wyobraźnią, blaskami i cieniami życia w artystycznej rodzinie. Skandynawskie klimaty w bardzo dobrej formie i dawce. Wiele dziecięcych figli pozostawionych jest bez wyjaśniania - nie wiemy, czy upapranie maminej spódnicy wyszło na jaw i jakie były tego konsekwencje, a także czy ogóle miał miejsce, czy była to może tylko bujna psotna wyobraźnia.

Opowiadania pisane z perspektywy małej dziewczynki o nieposkromionej wyobraźni i charakterku. Autobiograficzne opowieści, w których zaciera się granica między tym, co naprawdę, a tym, co jest dziecięcą fantazją. Przeczytałam ją w jeden dzień, świat mnie pochłonął, przeniósł do własnego dzieciństwa i zaczarował. Czuć tu muminkowy klimat, zalążki Buki i Włóczykija, Doliny...